"Απὸ τα ‘Τρία Γράμματα στη Μητέρα’"
«Μητέρα θυμάσαι τον ουρανό
που ‘χαμε δεμένο κόμπο στο μαντήλι;
Μας τον πήραν οι ταχυδακτυλουργοί, μητέρα
έτσι όπως πριν την μπάλα μεσ' απ' το κουτί.
Θυμάσαι το ρυάκι που 'πλενε τα πόδια μας,
θυμάσαι το ρυάκι που του πλέναμε τα πόδια,
θυμάσαι τις λευκές κραυγές στη χαράδρα;
Θυμάσαι τις φλυαρίες που ράμφιζαν τη ρόγα τής αυγής,
θυμάσαι τους ψιθύρους που μηχανoρραφoῦσαv τὴv άνοιξη,
θυμάσαι τα περιστέρια πoυ 'σκύβε μες' στoν ήλιο
να πιουν νερό στη χούφτα του,
θυμάσαι τ' όνειρο που κάλεσε κι έφευγε απάνω απ' τις φτερούγες τους,
θυμάσαι τ' όνειρο που κρεμόταν κάτω απ' το λαιμό τους,
τ' όνειρο που σκαρφάλωνε τις σημαίες τους;
Τώρα οξειδώθηκαν όλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωναν ὅλα μέσα μας.»
Κώστας Μόντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου