Οι συγκλητικοί προκαλούν.

Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κύπρου με τις τελευταίες της αποφάσεις έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Με την αλαζονεία πολιτικάντηδων αδιαφορούν για τα σοβαρά προβλήματα της παιδείας και ασχολούνται με τα προσωπικά βολέματα. Από τα πολλά που έχουν βγει στη φόρα, επιλέγω δυο χαρακτηριστικά άρθρα. (Εκείνο της κ. Χατζηδημητρίου είναι πριν δυο χρόνια). Κάποιοι φαίνεται την αυτονομία της σκέψης, της διακίνησης ιδεών, της αυτόνομης έρευνας στην υπηρεσία του ανθρώπου είναι έτοιμοι να την πετάξουν στα πόδια οποιασδήποτε πολυεθνικής, συμμορφούμενοι με τις ευρωενωσιακές εντολές. Εκεί δεν ενοχλούνται για την περίφημη αυτονομία που πάει περίπατο. Την αυτονομία την εκλαμβάνουν ως "κάνω ότι γουστάρω" καβαλικεύοντας το καλάμι ως τοπικοί πολιτικάντηδες. Αυτός ο λαός πολλές εξουσίες άντεξε στη ράχη του. Δεν έχει ανάγκη από μια ακόμα "πνευματική" εξουσία τέτοιου είδους.

Και ο πανεπιστημιακός θέλει τη τζάκουάρ του

ΕΦΗΜΕΡΑ

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Καλά, δεν είναι πως πιστέψαμε πως ένα πανεπιστήμιο μπορεί να κάνει μια μεγάλη ανατροπή σε μια κοινωνία, αλλά από την άλλη, δεν πάψαμε ποτέ να αναρωτιόμαστε γιατί έστω και μια τόσο δα πινελιά αλλαγής, μια ελάχιστη παρέμβαση δεν κατάφερε να κάνει το Πανεπιστήμιο της Κύπρου τόσα χρόνια που λειτουργεί. Επικρίναμε πάντα τους φοιτητές που πήγαιναν να γραφτούν παρέα με τους γονείς τους όπως και στο Δημοτικό, όπως και στο Γυμνάσιο. Κριτικάραμε τους φοιτητές πως ενώ τους έκτισαν μια ωραιότατη φοιτητική εστία, πολύ λίγο ενδιαφέρον επέδειξαν και προτιμούσαν να μένουν με τους γονείς τους. Χαρακτηρίστηκε φαινόμενο το ποσοστό φοιτητών με ιδιωτικό αυτοκίνητο (αυτό φυσικά δικαιολογείται γιατί δεν υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι για να διακινηθεί κάποιος, αλλά υπάρχουν αυτοκίνητα κι αυτοκίνητα). Τώρα όμως που διαβάζουμε ότι μέχρι σήμερα πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις είχαν τζάκουαρ, BMW και οδηγό -και μόλις τώρα αποφάσισαν πως είναι αχρείαστα όλα αυτά- βρίσκουμε μια κάποια εξήγηση. Πώς να γίνει κάποια ανατροπή όταν ένα πνευματικό ίδρυμα αντί να δείξει έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια άλλη στάση ζωής, ακολουθεί την πεπατημένη; Από τους βουλευτές δεν αναμένεις πως θα αποποιηθούν των προνομίων τους, από τους υπουργούς το ίδιο, όσο κι αν το θέαμα υπουργού να πίνει καφέ στη Λήδρας με τους φίλους του, κι ο οδηγός να αναμένει στωικά να τον μεταφέρει όπου στο καλό αποφασίσει πως θέλει να πάει, σε ξενίζει. Από τους πανεπιστημιακούς όμως; Πώς να το ερμηνεύσεις; Πως είναι τόσο πολύτιμος ο χρόνος των πανεπιστημιακών που καλύτερα εκείνες τις ώρες των τεραααάστιων διαδρομών να τις αξιοποιούν γόνιμα, μελετώντας, αντί να τις σπαταλούν σε πεζές δραστηριότητες όπως το οδήγημα; Πως είναι τόσο αλλού, τόσο απορροφημένοι στις σκέψεις τους ως επιστήμονες, που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο οδήγημα και αποτελούν κίνδυνο τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους υπόλοιπους; Ή πως θα πρέπει να έχουν -και να φαίνεται- ένα status που δεν θα πηγάζει από τη σοφία τους, που πολλές φορές δεν είναι και τόσο ορατή, αλλά με σύμβολα και προνόμια όπως και οι υπόλοιποι προύχοντες του μη πνευματικού κόσμου;

"Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ" Πριν δυο περίπου χρόνια με αφορμή την έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας της Δημοκρατίας.