Δύο Ρωμιοί στη Μανωλάδα βασάνισαν και έσυραν αλυσοδεμένους πίσω από τη μηχανή δυο δυστυχισμένους πρόσφυγες από το Μπαγκλαντές. Τιμωρία (!) αντίποινα (;) για κλοπή... Ελλάδα 2009. Εικόνα επαναλαμβανόμενη σε τρομοκρατημένες, πολιτισμικά υποβαθμισμένες, ταχέως εκφασιζόμενες κοινωνίες από τους αρχαίους χρόνους ως τα σήμερα.
Οχι, το πρόβλημα δεν είναι τα δύο, τρία, πέντε κτήνη. Είναι που υπάρχει κοινωνία - αρένα έτοιμη να συζητήσει το θέμα, να το αναλύσει, να το εξηγήσει, να το δικαιολογήσει. Και δεν υπάρχει στη θέση της εκείνη η ομάδα, όχι ο όχλος, που συμπτύσσεται σχεδόν αυτόματα και αντιδρά. Η ομάδα, το σύνολο, ικανή να εξεγερθεί ηθικά, να αισθανθεί δυνατή και αποφασιστική μπροστά και απέναντι στη μηχανή και τα κτήνη. Να σταματήσει το έγκλημα, να σπάσει τις αλυσίδες, να απαξιώσει όχι μόνο την πράξη αλλά και την ιδέα της. Αυτά δε γίνονται με τηλεφωνήματα. Στην Αστυνομία. Παίρνουν το δρόμο, όχι κακώς στη προκειμένη περίπτωση, του συνήθους (;) συμβάντος βίας.
Οχι. Δε μιλάω για νόμο του Λιντς. Το αντίθετο. Μιλάω για την προσδοκία, την απαίτηση να βρίσκονται αυτά τα κτήνη απέναντι στην άμεση κοινωνική καταδίκη. Τον ουσιαστικό εξανδραποδισμό τους από τους... πελάτες στους οποίους εμφανίζονται όταν πουλάνε, αγοράζουν κι εισπράττουν κέρδη από τους δούλους που κρατούν στην περιοχή τους για να δουλεύουν στους αγρούς, στις στάνες, στους δρόμους υπό συνθήκες χειρότερες κι από την εποχή του Σπάρτακου και του μπάρμπα Θωμά.
Μιλάω για κείνη την κοινωνία που δεν ανέχεται μήτε την ιδέα της δουλείας, μήτε την «εκτέλεση» του δούλου από τα «αφεντικά» της διπλανής πόρτας. Αυτός ο λαός της αντίστασης, της αντιχουντικής δράσης, ο λαός που έκρυβε Εβραίους, φυγάδευε διωγμένους, έδινε τη ζωή του για να μη σουλατσάρουν ανενόχλητοι οι χίτες κι οι δοσίλογοι είναι που δεν συμπτύσσεται άμεσα να βγει στους δρόμους να αποθαρρύνει τα κτήνη που είναι ίδια απέναντι σε μετανάστες και δικούς, φίδια του ίδιου πάντα μαύρου αβγού.
Δεν ήταν χορτασμένοι, μήτε βολεμένοι, μήτε ρομαντικοί εκείνοι οι συμπατριώτες μας που μας έμαθαν την ουσία του πατριωτισμού και το ήθος του όρθιου ανθρώπου. Δεν πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε που τους έβλεπες να συνωθούνται σε δράσεις μαζικές ενάντια στην ντροπή του ανθρώπου που γίνεται κτήνος μπροστά στα μάτια τους.
Αυτοί οι μαύροι, οι σκατόψυχοι άνθρωποι υπήρχαν και τότε κι ίσως ήταν και περισσότεροι. Κι ήταν και τότε αντικομμουνιστές και ρατσιστές. Κι ό,τι απαξιώνει το σκεπτόμενο άνθρωπο.
Όμως ήταν πολλοί κι έμοιαζαν περισσότεροι αυτοί που όρθωναν ανάστημα. Που αντιστέκονταν στη θεσμοθετημένη δικαιολογία του κτήνους το οποίο δήθεν υπερασπίζεται τα ιερά και όσια, την περιουσία., την ιδιοκτησία, την πατρίδα της πάρτης τους.
Αυτή τη δειλία (;), την έλλειψη υποκειμενικής ευθύνης, που εκφράζεται με τέτοιες αυθόρμητες ταχύτητες ώστε γίνεται μάζα, όγκος, άθροισμα κοινωνικό και πολιτικό ικανό να ξεβράσει με μιας τα αποβράσματα, είναι που πρέπει να αναλύσουμε. Να δούμε και να χτυπήσουμε στη ρίζα ό,τι ανθρώπους του επισφαλούς μεροκάματου και της επιβίωσης τους κάνει μια μαλθακή μάζα που ψελλίζει αποδοκιμασίες, αποποιείται ευθύνες και βρίσκει τάχιστα «δημοκρατικές ευαισθησίες» να ξεφορτώνεται την ενοχή της. Στις μέρες μας πια ο στόχος δεν μπορεί να είναι τα φίδια. Το εκκολαπτήριο θέλει ξεθεμελίωμα.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 21-6-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου