«Χαίρε, σεμνή μητρόθεε... Χαίρε Θρόνε... Χαίρε το θείον όχημα... Χαίρε στάμνε πάγχρυσε... Χαίρε Εύας η λύσις...» (Απ' τον Ευαγγελισμό).
Ακούς, διαβάζεις, μελετάς τους χαιρετισμούς που απευθύνονται στην Παναγία εντός εκτός Δεκαπενταύγουστου και αναρωτιέσαι ως σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, αν ανήκεις σ' αυτόν τον πλανήτη ή κάποιον άλλο σε ό,τι αφορά στις γυναίκες υπό όλους τους ζωικούς, κοινωνικούς και ...θείους ακόμη ρόλους που τις συναντάς. Λες, δεν μπορεί, ένας πολιτισμός θεμελιωμένος εν πολλοίς στη Μητέρα όλων των ορφανών, των κατατρεγμένων, σε μια πάγχρυση στάμνα απ' την οποία μπορούν να πιουν κι οι περιφρονημένοι, κι οι διψασμένοι κι οι αντιμέτωποι με τον ανελέητο άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί, κάτι θά 'χει ενστερνιστεί, κάτι θα έχει αφομοιώσει, τουλάχιστον για τη γυναίκα μάνα! Τόσος σεβασμός, τόση κατάνυξη και ταπείνωση μπροστά στη μάνα που βλέπει το παιδί της να σταυρώνεται, λες δεν μπορεί να μην έχει ριζώσει δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι εξηγείς το πένθος στην καρδιά του μήνα οπότε και πνέει τα λοίσθια το θέρος. Και κατανοείς το Δεκαπενταύγουστο γιατί η Παναγία έχει σ' όλες τις κοινωνίες και σ' όλες τις γλώσσες τόσα προσωνύμια όσα ποτέ θεός ή θνητός δεν απόλαυσε, δεν αξιώθηκε να έχει. Είναι η μάνα που γίνεται σεβαστή ως Παναγιά κι απ' τον αλλόθρησκο ακόμα σε μεσαιωνικότερους απ' τον τωρινό καιρούς. Λες δεν μπορεί, αυτοί οι ...«χριστιανοί» αφού έχουν σε τόση συναισθηματική και λειτουργική περιωπή μια γυναίκα σαν τη Μαρία, σαν την Μαριάμ, την Ελεούσα, τη Φαρμακολύτρα, τη Μεγαλόχαρη... θα φέρονται στις μανάδες τις δικές τους και των αλλωνών με υψηλό πολιτισμικό κριτήριο. Λες, δεν μπορεί, ακόμα και οι άθεοι - όπως ίσως πολλοί κομμουνιστές - σ' ό,τι συμβολίζει η Παναγιά έχουν και πίστη και δράση...
Κι ύστερα, έρχεσαι στα συγκαλά σου, αυγουστιάτικα, μέρες της Παναγιάς, στην Ελλάδα της ...πλειονότητας των ...χριστιανών, το 2009!!! Και βλέπεις να κυνηγάνε τις μανάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά, τις Αφγανές, τις Πακιστανές, τις ασπροδέρματες, με τα απελπισμένα μελαγχολικά μάτια, τις διωγμένες απ' τα στρατεύματά σου και τις χτυπημένες απ' τις βόμβες σου. Βλέπεις να τις κυνηγάνε, οι δικοί σου εκλεγμένοι πολιτικοί, οι δικοί σου αστυνομικοί, οι δικοί σου Ευρωπαίοι θεσμοκράτορες. Η Παναγιά η Μετανάστρια, βρίσκεται έγκλειστη στο ανήλιαγο κελί στο Κορδελιό, στο παράπηγμα ενός ξεχασμένου στρατοπέδου συγκέντρωσης αλλοδαπών ψυχών. Στην έχει φέρει μπροστά σου, σαν από αιώνιο τραύμα κι όχι θαύμα, ο νυν και αεί δουλέμπορας. Ο άγγελος του θανάτου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο πανάρχαιος δούλος των αφεντικών κατ' επιταγήν τους δουλέμπορας.
Αυτή η Παναγιά η Μετανάστρια, δεν είναι δυνατόν, λες, να υπάρχει μόνο για τους κομμουνιστές και ν' αφήνει ασυγκίνητους, αδρανείς κι αδάκρυτους τους νυν και αεί και σύγχρονους ευρωπαϊστές. Που βγάζουν οδηγίες και νόμους κι αποφάσεις, πως πρέπει να απελαύνεις, αφού κρατήσεις σα ζώα, μάνες, μωρομάνες, μάνες μ' ανήλικα στην αγκαλιά, παναγιές αλλόχρωμες, αλλόδοξες, αλλά μάνες παναγιές. Να τις σταυρώνεις, κάθε μέρα. Να τις κηδεύεις ακήδευτες, εσύ ο κηδεμών, ο ηγεμών μιας πίστης που την Παναγία την θέλει και δικιά σου μάνα.
Την Παναγιά τη Μετανάστρια φυλακισμένη ως Αφγανή με πλαστά χαρτιά, θύμα δουλέμπορα, στο κρατητήριο του Κορδελιού, παλεύει να σώσει, αγκαλιά με τα δυο μικρά παιδιά της το ΚΚΕ κι η συντρόφισσα βουλευτής Σοφία Καλαντίδου. Να τη βγάλει απ' το ανήλιο κελί.
Κι ύστερα σου λένε, οι ...«χριστιανοί» του πλανήτη Γη για τάματα. Δεκαπενταύγουστος 2009.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-15/8/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου