Ήλιε μου
Ήλιε μου, φύγαν οι στερνές αχτίδες σου απ’ τη δύση,
κι ήρθεν η νύχτα, κι ήρθανε τα πάθη και τα μίση.
Πνίξαν τ’ αηδόνια. Τη χαρά τη μόλεψαν κι εκείνη
και λέκασιαν τους πόθους της που ήταν λευκοί σαν κρίνοι.
Άδικα κρίνεται η ζωή σ’ άδικου ρήγα κρίση
κι έχει η καρδιά, σαν δειλινό, τα πέταλά της κλείσει.
Πρόβαλε γι άλλη μια φορά, ήλιε χρυσέ, και λάμψε
και τα σκοτάδια σκόρπισε, και φώτισε, και κάψε.
Φώτης Αγγουλές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου