«Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε. τόσο άπιαστη...» (Οδ. Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος).
Κι ύστερα, στο ίδιο έργο έρχεται ο ποιητής να μετρήσει με τα «μαθηματικά της θάλασσας» τον τόπο του παραδειγματικά:
«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις...».
Δεν αντέχεται αυτές τις μέρες ούτε μισός δημόσιος λόγος για την Ελλάδα που κινδυνεύει να πτωχεύσει κατά τη βίβλο της ΕΕ και τις δέκα εντολές του κάθε Αλμούνια. Δεν αντέχονται τα... μαθηματικά της κόλασης του κεφαλαίου ούτε ο αφόρητος κυνισμός του πρωθυπουργού που τολμάει να βαφτίζει «δίκιο» όποιο άλλο εκτός από αυτό του εργάτη.
Μέσα στον πολυδιατυμπανισμένο οργασμό του μετά το ΕΚΟΦΙΝ κυβερνητικού έργου, που προαναγγέλλει καθημερινά περισσότερους εξευτελισμούς για τους εργαζόμενους πουλώντας μαφιόζικης υφής και ύφους «προστασία» στους μελλοθάνατους της εργασίας, της σύνταξης, της επιβίωσης, βλέπεις αναπόφευκτα με τα μάτια του ποιητή πόσο λίγη, πόσο άπιαστη μοιάζει η σημερινή πατρίδα.
Οχι γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά μπουλντόγκ του κεφαλαίου πετάνε θεσμικά και νομοθετικά στη δουλειά τους εργάτες. Αυτό το ξέραμε. Κι άργησαν να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων. Αλλά γιατί ανοίγεις τις οθόνες των υπολογιστών, των τηλεοράσεων, τις εφημερίδες, τις συζητήσεις με τους ανασφαλείς και συνάμα βολεμένους διπλανούς και βρίσκεις τα μαθηματικά της κόλασης ως εργαλείο ερμηνείας του κόσμου του τωρινού. Μίσος άφατο για τους στατζιέρηδες, σχεδόν ίδιο σε ένταση μ' αυτό εναντίον των μεταναστών. Ύβρεις. Χαρακτηρισμοί εχθρού. Είναι αυτοί που ονειρεύτηκαν μια θέση stage και δεν την πήραν. Είναι οι ίδιοι που θέλουν το λιμενεργάτη να ζει, να δουλεύει και να πληρώνεται σαν χαμάλης του 18ου αιώνα. Είναι οι ίδιοι που άμα τους πεις πως με τα ίδια μέσα για την πάρτη τους θα κερδίσουν μια προσωρινή θέση εργασίας σε ένα δικό τους αφεντικό, θα πουν κι ευχαριστώ που σφάξανε το διπλανό και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας.
Πόσο άπιαστη μοιάζει αυτή η σημερινή ευρωπατρίδα που δε χαλάλισε δύο δεκάρες να μάθει στα παιδιά της τα μαθηματικά της θάλασσας, την ελιά, το αμπέλι και το καράβι ως συστατικά της ομορφιάς και προκοπής. Μόνο τα ξεπούλησε σε μια αλυσίδα εμπορίας ονείρων, άσημων τίτλων μεταπτυχιακών, οιονεί προσωρινώς εκπαιδευόμενους στη λογική του υποταγμένου.
Πώς να απαντήσεις με το Μικρό Ναυτίλο στους ασυνείδητα οργισμένους και ανοργάνωτα απελπισμένους συμβασιούχους της μιας μέρας!!! Που δουλεύουν από οκτώ ως δέκα χρόνια, οχτάωρο, πενθήμερο, για τρία ένσημα τη βδομάδα, στο στυγνότερο και πιο απατεώνικο εργοδότη, το κράτος - χωράφι των αστών.
Θέλει χιλιάδες ποιητές για να αποσυνθέσεις την Ελλάδα κι ύστερα να την ξανακάμεις το ποίημα που είναι οι άνθρωποί της. Και θέλει δύο νόμους, μια ψήφο, μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και τρεις πληρωμένους κοντυλοφόρους για να τη μετατρέψεις σε μια μεσαιωνική επαρχία της ευρωπαϊκής εταιρείας μεγάλων ληστών του μόχθου και των ονείρων των πολλών.
Ενα μεταπτυχιακό στο Μικρό Ναυτίλο τι τύχη θα είχε στον αστερισμό του Μάαστριχτ και τη ρίμα του Εκοφίν; Πάω στοίχημα πως δε θα προσλαμβανόταν ο κάτοχος ούτε για λογογράφος του Πεταλωτή, ούτε για να ανοίγει τις πόρτες στην Αννούλα, τη διά βίου εκπαιδευόμενη υπουργό. Όσο για το χάρτη... Αλλιώς χαράζει ο ποιητής και αλλιώς ο νατοϊκός επιτηρητής. Μόνο που ο πρώτος τηνε βλέπει και όπως τ' όνειρο και από τα γεγονότα της ζωής του... Αποσυνδέουν την Ελλάδα. Την ξαναφτιάχνουμε. Αυτοί. Εμείς.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 16-11-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου