Ποίημα της εβδομάδας 281

Σύναξη σιωπής

Σαν τη γραμμή στο φως,

που γράφει το πουλί

μ' αστραφτερό φτερό και χτύπο,

μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,

θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.

Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο

από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.

Πώς φωσφορίζει η θάλασσα

στη θαμπωμένη καταχνιά.

Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,

κι αντιφεγγίζει και θ' αντιφεγγίζει.

Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.

Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.

Τόσοι ήλιοι σβηστοί,

τόσα κλειστά

βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.

Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,

μια αγάπη, όσο καμιά.

Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο

σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους

την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.

Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.

Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν

γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,

φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.

Συνοδεία αχώριστη,

Σύναξη σιωπής.

Γιώργος Θέμελης