Αίφνης από το πρωί της Κυριακής άρχισα να λαμβάνω μηνύματα για το περιστατικό στο Προεδρικό με αρνητικό πρωταγωνιστή τον ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου. Τα μηνύματα από άτομα που γνωρίζω αλλά και κάποιοι που δεν γνωρίζω και οι οποίοι ήταν μάρτυρες στα όσα εκστόμισε ο Κύπριος ευρωβουλευτής την ημέρα κατά την οποία η Κύπρος τιμούσε όσους έδωσαν τη ζωή τους πριν 50 χρόνια σ’ έναν άνισο και προδομένο πόλεμο.
Καμία έκπληξη για τα όσα είπε ο εκλελεγμένος εκπρόσωπος της Κύπρου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το είχαμε προβλέψει από την επομένη της εκλογής του, το επιβεβαιώσαμε πριν μερικές μέρες όταν στην άγνοια του τι θα ψηφίσει στο ευρωκοινοβούλιο πέταξε το περιβόητο «καραγκιοζιλίκια». Ακόμα και εκείνοι που τις πρώτες ώρες μετά τις ευρωεκλογές έβλεπαν στο πρόσωπό του την τιμωρία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, σιγά-σιγά άρχισαν να αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται. Αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το «φαινόμενο» Φειδίας Παναγιώτου, ούτως ή άλλως θα μας δώσει αύριο-μεθαύριο άλλες πολλές ευκαιρίες για να τον κρίνουμε επί των πολιτικών του πράξεων.
Στην προκειμένη περίπτωση θα το κρίνουμε για τον τρόπο που αντέδρασε σ’ ένα αίτημα του «Συνδέσμου Συζύγων/Τέκνων Αγνοουμένων οι 1619». Του ζήτησαν κάτι που ενδεχομένως θα είχαν ζητήσει και στο παρελθόν από άλλους ευρωβουλευτές. Να διοργανώσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια εκδήλωση για τους Κύπριους αγνοούμενους. Ο ευρωβουλευτής, όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση του σωματείου «όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά τους επιτέθηκε με φράσεις όπως «μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου», «τζιαι γω έχω θείο αγνοούμενο αλλά εν κάμνω έτσι», ενώ το χειρότερο, όπως σημειώνουν, ήταν η φράση «εν τζιαι μόνο εσύ κόρη μου που είσαι ορφανή».
Θα αποφύγω τους χαρακτηρισμούς στις πιο πάνω αναφορές ενός εκ των έξι εκπροσώπων της Κύπρου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ούτε και βεβαίως θα προβώ σε υποδείξεις, καθ’ ότι όπως πλέον γίνεται αντιληπτό από όλους ούτε θα το δει ούτε και θα το διαβάσει. Θα το δουν κάποιοι υποστηρικτές του και θα αρχίσουν να γνωστά «για άλλους» και «για πρώην» και το κορυφαίο «είδαμε και τους άλλους τι εκάμαν».
Τα όσο ο Φειδίας Παναγιώτου ανέφερε (και τα οποία κάποιοι εκ των συνομιλητών μου χθες και προχθές τα χαρακτήρισαν ως «αηδιαστικά») ενοχλούν γιατί ένας εκλελεγμένος εκπρόσωπος του λαού κατεβάζει τόσο χαμηλά τον πήχη της ηθικής. Και σίγουρα δεν μπορεί αποτελεί πλέον άλλοθι, για τον οποιονδήποτε, είτε το νεαρό της ηλικίας του είτε η απειρία του στην πολιτική. Γιατί το… «εν τζιαι μόνο εσύ κόρη που είσαι ορφανή» δεν έχει να κάνει ούτε με την πείρα στην πολιτική ούτε και είναι θέμα ηλικίας. Είναι θέμα χαρακτήρα.
Προσωπικά η εκστόμιση μιας τέτοιας φράσης δεν μου προκαλούσε καμιά έκπληξη εάν την άκουα και από κάποιο άλλο άτομο. Γιατί πολλά τέτοια έχουμε ακούσει και ακούμε συνεχώς από το 1974. Να πάμε πίσω στο 1974 και το… «φάε το φαγητό σου γιατί θα σου το φάνε οι πρόσφυγες», και στα επόμενα χρόνια ακούαμε την αμφισβήτηση για το εάν όντως είχαν περιουσίες οι πρόσφυγες στα κατεχόμενα και για να φτάσουμε το κορυφαίο (πριν την ατάκα Φειδία)… «κανεί σιόρ πόσα θα μπήξουν τους πρόσφυγες, τζιαι από που ως που να διούν τζια στα κοπελλούθκια τους που γεννηθήκαν ποδά, καλά τζείνους που ήταν γεννημένοι πριν το ’74».
Για κάποιους το τι συνέβη τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 είναι μια απλή ημερομηνία η οποία προσφέρεται για μια ανάρτηση (τώρα που είναι της μόδας) στις σελίδες λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης. Για κάποιους άλλους όμως εκείνα τα γεγονότα θα συνεχίσουν να είναι η ίδια τους ζωή, η πραγματικότητα τους κάθε μέρα που πέρασε και περνά από τότε. Δεν έχει σημασία εάν η απώλεια ήταν μικρή ή μεγάλη.
Η απώλεια είναι… απώλεια και δεν έχει κανένας να την μετρά κατά το δοκούν. Πολύ δε περισσότερο όμως δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα ο οποιοσδήποτε Φειδίας, ο οποίος έχει λάβει πέραν των 70 χιλιάδων ψήφων από αυτό το λαό, να βρίζει και να προκαλεί κατ’ αυτό τον αηδιαστικό τρόπο. Εάν ο ίδιος δεν μπορεί να διαχειριστεί και δεν αντέχει το βάρος του ρόλου που ανέλαβε τότε μπορεί κάλλιστα να πράξει αυτό που πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου