Αποδείχτηκε άδειο το πακέτο του Χριστοδουλίδη

 ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ     6.12.2024

Σε αυτό το πακέτο τίποτα δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο η υγεία. Ο ρατσισμός υπερίσχυσε της υγείας; Έμεινε για τη μία κοινότητα το δικοινοτικό Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής;

Σίγουρα θυμάστε. Αν ξεχάσατε, να σας θυμίσω εγώ. Ο Χριστοδουλίδης, ο οποίος εξελέγη επικεφαλής της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά τον Αναστασιάδη, στην αρχή εμφανίστηκε μπροστά μας ως ένας διορθωτής απογοητεύσεων και υποσχέθηκε ελπίδα. Ανάμεσα σε αυτά που υποσχέθηκε υπήρχαν και πράγματα για τους Τουρκοκύπριους. Ένα πακέτο μέτρων, 14 σημείων. Ανακοινώθηκε στις αρχές του τρέχοντος έτους, δηλαδή τον Ιανουάριο. Υπήρχαν ωραία πράγματα που δόθηκαν ως υποσχέσεις. Βήματα που θα μπορούσαν να φέρουν πιο κοντά τους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους. Όμως, δυστυχώς αυτά δεν υλοποιήθηκαν παρά την παρέλευση ενός έτους από τότε. Άδικα ήλπιζε η κοινότητά μας. Το σημαντικότερο από τα πράγματα για τα οποία δόθηκαν υποσχέσεις στους Τουρκοκύπριους σε αυτό το πακέτο ήταν η υγεία. Το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής. Εξυπηρετούσε και τους Τουρκοκύπριους μέχρι το 2013 αυτό το νοσοκομείο, το οποίο κάποτε είχε κτιστεί ως δικοινοτικό. Όμως, μετά την υιοθέτηση του Γενικού Σχεδίου Υγείας, σταμάτησε την παροχή υπηρεσιών προς τους Τουρκοκύπριους το νοσοκομείο που συμπεριλήφθηκε σε εκείνο το σχέδιο. Μάλιστα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια επιθετική συμπεριφορά σε μία από τις τελευταίες επισκέψεις μου σε εκείνο το νοσοκομείο. Μια γιατρός που φρόντιζε έναν Τούρκο ασθενή τού είπε «πήγαινε να σου δώσει τα φάρμακά σου η Τουρκία». Έστω και αν θέλησε να ξανανοίξει τις πόρτες αυτού του νοσοκομείου προς τους Τουρκοκύπριους, δεν μπόρεσε να τις ανοίξει. Μετά την ανακοίνωση του πακέτου, πρώτα ζήτησαν τα έγγραφα του ασθενούς που αποτεινόταν σε αυτό το νοσοκομείο για να του ορίσουν ραντεβού. Έκθεση γιατρού, ακτινογραφίες κ.λπ. Έστειλε ό,τι του ζήτησαν. Ένας φίλος, ο οποίος δεν πήρε απάντηση για κάποιο χρονικό διάστημα, πήγε στο νοσοκομείο και έλεγξε αν παραλήφθηκαν τα έγγραφά του. Του είπαν ότι τα πήραν. Μάλιστα, ανέφεραν και ότι ο ασθενής έτυχε θεραπείας για τελευταία φορά σε αυτό το νοσοκομείο το 2013. Όμως, αν και πέρασαν πάνω από δύο μήνες μετά από την αίτηση, δεν μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν και να απαντήσουν στον ασθενή. Ιδού τόση έλλειψη σοβαρότητας, τόση αδιαφορία. Προκαλεί έκπληξη σε αυτόν τον άνθρωπο. Και λέει να μου λείπει. Αν αυτή είναι η κατάσταση, τι θα καταλάβουμε που θα ζήσουμε μαζί… Σε αυτή την κατάσταση, ποιος Τουρκοκύπριος αποδέχεται να ζήσει με ατομική ισότητα αντί με κοινοτική ισότητα σε ένα ενιαίο κράτος; Αυτή τη στιγμή ξέρουμε ότι είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν στις υπηρεσίες υγεία στον βορρά, όμως μιλάμε για την Κυπριακή Δημοκρατία και όχι για ένα πειρατικό κράτος. Αν δεν μπορούμε να βρούμε και στον νότο όσα δεν μπορούμε να βρούμε στον βορρά, σε τι ωφελεί ακόμα και αν ενωθούμε. Τότε αν καθίσει ο καθένας εκεί που κάθεται και να κοιτάξει να βρει μόνος του τη λύση. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση όλοι θα απαλλαχτούν από τον κίνδυνο να βρεθούν αντιμέτωποι με ρατσιστικές συμπεριφορές και διακρίσεις στα κρατικά ιδρύματα. Αν λέω συχνά από αυτή τη στήλη ότι δεν μπορέσαμε να διορθωθούμε, γι' αυτό το λέω. Ωραίο είναι το όνειρο της ενωμένης Κύπρου, όμως δυστυχώς ακόμα δεν μπόρεσε να απαλλαχτεί από αυτό τον κίνδυνο.

Ένα άλλο μέτρο στο πακέτο του Χριστοδουλίδη ήταν το εξής: «Θα διευρυνθεί ο κατάλογος προϊόντων στο πλαίσιο του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής με την προσθήκη έξι προϊόντων». Ενώ κοιτάξτε τι λέει τώρα ο υπουργός Εξωτερικών Κόμπος: «Δεν πρέπει να υπάρξει οποιαδήποτε πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αλλαγής του κανονισμού, είναι πολύ επικίνδυνο και μπορεί να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες». Τι άλλο υπήρχε στο πακέτο; «Θα διαπλατυνθεί το σημείο διέλευσης στον Άγιο Δομέτιο». Διαπλατύνθηκε; Όχι! Άλλο; «Θα προσληφθεί προσωπικό που γνωρίζει την τουρκική γλώσσα στο Κέντρο Εξυπηρέτησης του Πολίτη στη Λευκωσία». Προσλήφθηκε; Όχι! Άλλο; «Θα καταβληθεί σύνταξη χηρείας στους δικαιούχους». Καταβλήθηκε; Εγώ δεν άκουσα κάτι τέτοιο. Άλλο; «Θα ληφθούν μέτρα για την ταχύτερη διέλευση των μαθητών στο σημείο ελέγχου του Λήδρα Πάλας». Τι μέτρα λάβατε; Ανακοινώστε τα να δούμε.

Αποδείχτηκε κενό το πακέτο μέτρων του Χριστοδουλίδη. Σε αυτό το πακέτο τίποτα δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο η υγεία. Ο ρατσισμός υπερίσχυσε της υγείας; Έμεινε για τη μία κοινότητα το δικοινοτικό Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής;

Πηγή:     https://politis.com.cy/apopseis/stiles/872608/apodeichtike-adeio-to-paketo-toy-christodoylidi

Πρόσφυγες και «Βρώμικο Ψωμί»

 

Χρήστος Αρβανίτης

8 Δεκεμβρίου 2024

Νέες «μέρες του είκοσι δυο», τα ίδια προβλήματα με τότε.

Αν νομίζετε ότι το προσφυγικό και η μετανάστευση είναι πρόβλημα της σημερινής εποχής, δεν έχετε παρά να διαβάσετε Ιστορία. Θα δείτε επίσης ότι οι πρόσφυγες, οι οποίοι έφευγαν θέλοντας και μη από τον τόπο τους, ποτέ δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στον τόπο που επέλεξαν να εγκατασταθούν. Οι παππούδες μου και από τους δύο γονείς μου, για παράδειγμα, έφυγαν από την Πέραμο, ένα μικρό χωριό της χερσονήσου Κυζίκου στη θάλασσα του Μαρμαρά, παρά τρίχα γλιτώνοντας από τα νύχια του Κεμάλ, και πέρασαν στην Ελλάδα – ο μεγαλύτερος θείος μου είχε γεννηθεί εκεί, ήταν μωρό λίγων μηνών τότε, και έζησε σχεδόν ώς τα 100 του χρόνια. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του ’22 μοιράστηκαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα – τα χωριά και οι συνοικισμοί τους ξεχωρίζουν από το πρόθεμα «Νέα», όπως η Νέα Πέραμος κοντά στην Καβάλα και η Νέα Πέραμος στην Αττική, τα χωριά όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόγονοί μου.

Παντού αντιμετώπιζαν αντιδράσεις: Τους αποκαλούσαν «τουρκόσπορους» αν και ήταν Έλληνες, μιλούσαν ελληνικά και ήταν ομόθρησκοί τους. Επίσης, οι περισσότεροι ήταν μορφωμένοι, εύποροι έμποροι και τεχνίτες στα μέρη τους. Ήταν όμως πολλοί, περίπου 1,25 εκατ., για να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. (Συγκριτικά η Ιορδανία, μια φτωχή χώρα με ανάλογο πληθυσμό, φιλοξενεί από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο ως σήμερα πάνω από 1,5 εκατ. πρόσφυγες). Οι Μικρασιάτες όμως έδωσαν μια διαφορετική κατεύθυνση στην ελληνική οικονομία της εποχής καθώς, εφόσον δεν είχαν τη νοοτροπία του εργάτη, προσπάθησαν να ανασυστήσουν τις προηγούμενες δουλειές τους, αν και σε μικρογραφία – βιοτεχνίες κυρίως και μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, αποτελώντας αυτό που λέμε σήμερα μεσαία ή μικροαστική τάξη. (Ακούστε τη «Μαύρη Θάλασσα» του Σαββόπουλου, από το «Βρώμικο Ψωμί» του 1972).

Είναι αλήθεια ότι σήμερα έχουμε ξεχάσει τα μεγάλα προσφυγικά κύματα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και εκείνα της δεκαετίας του ’50 και ’60 από τις χώρες τις Σοβιετικής Ένωσης. Οι άνθρωποι ποτέ δεν αφήνουν τον τόπο τους χωρίς λόγο, κανείς δεν το θέλει. Σήμερα, με την έξαρση των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή και στην Ουκρανία, οι άνθρωποι που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για το άγνωστο, με ελπίδα μια βάρκα που πολλές φορές γίνεται ο τάφος τους, καταφεύγουν στα κοντινότερα σ’ αυτούς μέρη: Από το Ισραήλ, τον Λίβανο και τη Συρία, αλλά και από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν, ακόμα και από κάποιες αφρικανικές χώρες, οι άνθρωποι φτάνουν στην Κύπρο και την Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, κάποιοι μακρύτερα, αναζητώντας σωτηρία και μια νέα ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί δεν ξέρουν τι να τους κάνουν, ενώ η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έγινε ανέκδοτο…

Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, είναι και νιώθουν διαφορετικοί. Δεν μιλούν τη γλώσσα, έχουν διαφορετική θρησκεία και συνήθειες, συχνά οι γνώσεις, η μόρφωση και οι δεξιότητές τους δεν επαρκούν στον ξένο τόπο, όπου τους αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και εχθρότητα. Είναι γεγονός ότι οι πολιτισμικές διαφορές από τη μία και η διάρθρωση της δυτικής Οικονομίας από την άλλη δεν βοηθούν στην κοινωνική ενσωμάτωσή τους. Επιπλέον, ως μουσουλμάνοι οι περισσότεροι, επιμένουν να εφαρμόζουν τη σαρία, η οποία όμως είναι τελείως ασύμβατη με τους νόμους και τα ήθη μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα, οι μετανάστες αυτοί στην πλειονότητά τους απομονώνονται σε γκέτο, παραμένουν φτωχοί και εξαθλιωμένοι παρίες που συχνά γίνονται εγκληματίες, δίνοντας τροφή στα ρατσιστικά ένστικτα και στη δημαγωγία των νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων.

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Τι κάνεις με τους ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν από τον θάνατο και την καταστροφή, όλα αυτά που παρακολουθούμε στις οθόνες μας σαν σαπουνόπερα τρόμου; Εδώ, ο υπουργός Δικαιοσύνης έδωσε οδηγίες στην Αστυνομία για μέτρα «με στόχο την ανακοπή τυχόν μεταναστευτικών ροών που ενδέχεται να μετακινηθούν από τη Συρία και τον Λίβανο προς την χώρα μας». Με άλλα λόγια, ας πεθάνουν στον τόπο τους ή ας πάνε αλλού. Στα δύσκολα, πάψαμε να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, όπως διατυμπανίζει ο πρόεδρός μας; Υπάρχουν όμως και «καλοί» πρόσφυγες, όπως οι πλούσιοι Λιβανέζοι, Ισραηλινοί και Ουκρανοί. Επίσης, υπάρχει και η λεγόμενη ελληνορθόδοξη κοινότητα στο Χαλέπι, 20.000 άτομα λένε οι ίδιοι, η οποία ζήτησε τη βοήθεια της Ελλάδας (και της Κύπρου): «Τα παιδιά του Χαλεπιού, που οι πρόγονοί τους στήριξαν την Ελλάδα στις πιο μαύρες εποχές της, βασίζονται σε εσάς», γράφουν σε επιστολή τους προς τον Γεραπετρίτη. «Η Ελλάδα στέκεται πάντοτε αρωγός των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή», απαντά αυτός. Από λόγια πάμε καλά σήμερα…

*Στη φωτογραφία, Μικρασιάτες πρόσφυγες περιμένουν να τους μεταφέρουν στον νέο τόπο που θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Από το 1922 ώς το 1928, έφτασαν να αποτελούν το 1/5 του πληθυσμού και η αποκατάστασή τους ήταν ένα ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα για τη χώρα.

chrarv@philelefheros.com      

MINORITY REPORT, 08.12.2024

Πηγή:     https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1536316/prosfiges-ke-vromiko-psomi/

Γιατί γράφουν οι συγγραφείς;

 

© Πέτρος Φιάκκας

Άννα Μαραγκού

8 Δεκεμβρίου 2024

Ανέκαθεν έγραφαν, από γεννήσεως κόσμου! Γιατί βλέπουν, βιώνουν και περπατούν με μάτια ορθάνοιχτα και αναγνωρίζουν κοσμογονικές αλήθειες και το μάταιο της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Γράφουν για να αποφύγουν ή να επαινέσουν πολέμους, για να επουλώσουν πυώδη τραύματα και ανοιχτές πληγές, για να ενθυμίζουν και να ξυπνούν κεκοιμημένες αξίες.

Οι πλείστοι, για να εκφράσουν κάτι εντελώς δικό τους, βαθύτερο και συναρπαστικό, άλλοι για να επανορθώσουν, να πληροφορήσουν, να επαληθεύσουν ή να δικαιολογήσουν! Οι τολμηροί και ανένταχτοι για να προκαλέσουν, οι φιλοσοφημένοι για να απαντήσουν σε αναρίθμητα ερωτήματα, οι ρομαντικοί και αιθεροβάμονες για να βοηθήσουν στην αναγνώριση και την αξία της χαράς της ζωής! Στο τέλος της μέρας όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη και αυτοί οι πεσιμιστές ενδίδουν και αφήνονται αμαχητί στη μαγεία της γραφής!

Χιλιάδες τα ερωτήματα των αναγνωστών που συχνά διερωτώνται για την ανάγκη των συγγραφέων να δημοσιοποιούν δικά τους και αλλότρια πεπραγμένα – συχνά προς ίδιαν εξιλέωση,  ν’ ασχολούνται με ανθρώπινα πάθη και ιστορικά λάθη, αιωνίους έρωτες και παντοτινούς φόβους με ασυγκράτητη φαντασία, αλλά και τα απόκοσμα και τα κοσμικά εσώψυχά τους.  Φανταστείτε για μια στιγμή να μην υπήρχαν! Τι θα ήταν ο χρόνος χωρίς τους συγγραφείς; Τι θα ήταν η ιστορία; Τι θα ήταν η ζωή και η καθημερινότητα;

Οι συγγραφείς γράφουν και θα συνεχίσουν να γράφουν εν όσο υπάρχει αυτό που λέγεται πλανήτης γη και κατοικείται από ανθρώπους!  Άλλοι για να εκφραστούν ως άτομα, ως ψυχές ευαίσθητες και εναλλασσόμενες, με σώματα ευάλωτα και εφήμερα, κόσμοι απείρου κάλλους που αναγνωρίζουν την απόλυτη εξάρτησή τους από ά-χρόνο χρόνο και το άγνωστο και υπέρλαμπρο σύμπαν!

Άλλοι ως πολίτες/ οπλίτες, έτσι θα τους αποκαλούσε ο Θουκυδίδης, για να αναταράσσουν λιμνάζοντα ύδατα όπου συχνά εκκολάπτονται αρρώστιες και αυγά φιδιών, για να προειδοποιούν και να γρηγορούν, επαναφέροντας φορτικά την α-μνήμονη μνήμη, καταδικάζοντας ή εκθειάζοντας επιλεκτικές και αξέχαστες ηρωικές στιγμές! Άλλοι επιλέγουν να παραμυθιάζουν, να φαντάζονται, να επεξεργάζονται τις άπειρες και ανεξερεύνητες δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού, να επαναφέρουν μάγισσες και χαρτορίχτρες, μέγαιρες, σειρήνες και Μεγαλέξαντρους… ενίοτε και ανεράδες για να ξεχνούν και ν’ απομακρύνονται.

«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», έλεγε η Νίκη, όταν τελείωνε το μυθιστόρημά της για τη ζωή του ευπατρίδη Βαρωσιώτη Ευάγγελου Λουΐζου με τον τίτλο «Είναι ο πάνθηρας ζωντανός»;

Όλοι, όμως, είναι ενεργά μέλη μιας ευρύτερης συμμετοχικής κοινωνίας η οποία ρυθμίζει υπάρξεις και δημιουργίες. Όπως ένας αγγειοπλάστης καθοδηγεί τον τροχό με τα χέρια του και ανεβάζει σιγά -σιγά και με προσοχή τον πηλό χρησιμοποιώντας την ελεγχόμενη πίεση των δακτύλων του, έτσι και οι συγγραφείς κρατούν γερά στα χέρια τους την κοινωνία και συνεχώς την ανεβάζουν και την εμπλουτίζουν. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο έλεγχος του τροχού.

Ο αγγειοπλάστης ξέρει, είναι κάτοχος της τέχνης του, όπως κι ο συγγραφέας ξέρει πολύ καλά ότι η γραφή είναι σχέση ζωής και αναπνοής. Αρπάζει την ευκαιρία, μετέχει στα συμβάντα και δημιουργεί έργο δικό του με επιμονή και υπομονή: «Γιατί μια δεύτερη ευκαιρία – αυτό είναι πλάνη. Δεν υπάρχει παρά μόνον μια. Εργαζόμαστε στο σκοτάδι- κάνουμε ότι μπορούμε- δίνουμε ότι έχουμε. Οι αμφιβολίες είναι το πάθος μας. Το πάθος είναι το έργο μας. Τα υπόλοιπα, ο παραλογισμός της τέχνης» έγραφε ο Henry James, στο έργο του The Middle years το 1893.

Ξαναδιαβάστε το απόσπασμα. Είναι ότι πιο ειλικρινές και ουσιαστικό έχει γραφτεί για τον άνθρωπο, όχι μόνο για τους συγγραφείς. Καλύπτει όμως με ιδιαίτερο τρόπο και τις αλήθειες της συγγραφής που συνοψίζονται σε ένα δόσιμο, μια σταθερή, αμετανόητη και οικειοθελής κατάθεση, είτε αυτή αφορά τον τόπο ή τη ψυχή και το πνεύμα, τον έρωτα ή την απώλεια, τον πόλεμο ή την ειρήνη.

Το σύνολό των καταθέσεων καταγράφουν την Επίσημη Ιστορία, τη μεγάλη, τη γνωστή, την επιλεγμένη και τη διδακτέα! Υπάρχει όμως και η άλλη, η προσωπική και άγνωστη, ή η φαντασιακή κατάθεση ενός συγγραφέα, που ακολουθεί άλλα δύσβατα και πιο περίπλοκα μονοπάτια, που προσφέρει ετοιμοπαράδοτα και αυτούσια σενάρια συγγραφής!

Το τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει καθημερινά στον δικό μας άτρωτο χώρο και στη δική μας Εγγύς Ανατολή, αλλά και στα Βαλκάνια, έχουν γεννήσει και θα γεννήσουν μυθιστορήματα, πραγματείες, μαρτυρίες και ιστορικές μυθοπλασίες αυτών των δύσκολων χρόνων πένθους και σπαραγμού, υποτίμησης της ανθρώπινης υπόστασης και ζωής, καταστροφής και ολέθρου. Αυτοί που τα βίωσαν θα μαζέψουν με στοργή ότι απέμεινε, θα τα ταξινομήσουν, θα τους δώσουν τίτλο, υπότιτλο και χρόνο, θα τα ζυγίσουν στην πλάστιγγα του Ερμή ή του Αρχαγγέλου, θα ξαναδιαβάσουν με προσοχή τα περί Ψυχοστασίας ή Κηροστασίας – τελετή όπου ζυγίζεται η αξία της ψυχής ενός εκάστου αμέσως μετά το θάνατό του.

Θ’ ακολουθήσει ένα ταξίδι, ο χρόνος της απόλυτης σιωπής και συγκέντρωσης, της προσεχτικής ανάγνωσης και απόδοσης λέξεων και συναισθημάτων, η κοπιαστική έρευνα στην αναζήτηση της αλήθειας σε ανήλιαγες βιβλιοθήκες και σε εκφράσεις ρυτιδωμένων προσώπων. Ως κατακλείδα η  σύνθεση της πολύμηνης γραφής, η κοπιαστική επιβεβαίωση, η ανελέητη επαλήθευση, οι ευχαριστίες,  και τέλος- τέλος ο ήχος του πιεστηρίου και η μυρωδιά του χαρτιού.

* Φωτογραφία του Πέτρου Φιάκκα από τη νέα τριλογία για την ανατολική μας παρειά κάτω από τον τίτλο «Περπατώντας στο βασίλειο της Σαλαμίνας».

Ελεύθερα, 8.12.2024

Πηγή:     https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1536168/giati-grafoun-i-singrafis/

Πορεία Πολυτεχνείου 1974 (μαρτυρία)

 Σάββατο, 07 Δεκέμβριος 2024        | Βαγγέλης Μητράκος |

Τον Σεπτέμβρη του 1974, πήρα το πτυχίο του δασκάλου από την Παιδαγωγική Ακαδημίας Τριπόλεως και αμέσως, σχεδόν, παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο για να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία.

Ήταν μια συγκεχυμένη, γενικώς, κατάσταση στη χώρα, αφού τον Ιούλιο είχε γίνει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, και κατόπιν η λεγόμενη μεταπολίτευση. Η δημοκρατία δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί, ο πόλεμος με την Τουρκία κρεμόταν πάνω από τη χώρα ως «Δαμόκλειος σπάθη», και εμείς ως νεοσύλλεκτοι δεν ξέραμε πόσο θα υπηρετήσουμε, αφού σειρές που έπρεπε να έχουν απολυθεί με 24 μήνες θητείας, είχαν κρατηθεί μέσα.

Στο 6ο Σ.Π. Κορίνθου δεν επιλέχθηκα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός και έτσι περίμενα κι εγώ, μαζί με τους άλλους… απορριφθέντες, να δούμε σε ποια ειδικότητα «θα μας ρίξουν». Μια μέρα η «αρβύλα» μετέδωσε ότι θα έρθει στο Κέντρο Κορίνθου η ΕΣΑ (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία), για να επιλέξει εθελοντές Εσατζήδες. Ομολογώ (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο σήμερα) πως δεν είχα ιδέα τι ακριβώς ήταν η ΕΣΑ. Η 21η Απριλίου 1967 μας βρήκε μαθητές στην Α΄ Γυμνασίου και μας αποχαιρέτησε στα 20 χρόνια μας. Πολιτικά, «δεν ξέραμε πού πάνε τα τέσσερα». Μέχρι που τελειώσαμε το Γυμνάσιο ζήσαμε μέσα σε ένα κλίμα διαρκούς και βαθιάς πλύσης εγκεφάλου από τη χούντα, με κυρίαρχο όργανο το σχολείο.

Κάθε μέρα ένα ιδεολογικό σίδερο σιδερώματος γέμιζε με αναμμένα κάρβουνα και μας σιδέρωνε κανονικά. Ιδιαίτερα εμείς, τα παιδιά της επαρχίας, ήμασταν παντελώς «αμόρφωτα» πολιτικά και δημοκρατικά και τελείως έξω από το τι ακριβώς συνέβαινε στη χουντική πραγματικότητα, αφού σχεδόν τίποτε δεν περνούσε τον πυκνό ιστό της χούντας, για να φτάσει από το κέντρο σ’ εμάς. Μόνο όταν φοιτούσαμε στην Ακαδημία αρχίσαμε να έχουμε κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές ανησυχίες και προβληματισμούς, με μοναδικό μέσον ενημέρωσης τον σταθμό της «Ντόιτσε Βέλε» που τον ακούγαμε τα βράδια με τον φίλο μου τον Σταμάτη από ένα τρανζιστοράκι, νιώθοντας πως κάναμε κι εμείς... αντίσταση. Ακόμα και όταν έγινε το Πολυτεχνείο στις 14 Νομεβρίου 1973, μόνο από σκόρπιες, δειλές φήμες που έφτασαν ως εμάς εκείνο το πρωί προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε γίνει, αφού ο διευθυντής της Ακαδημίας μας «μάντρωσε» άρον-άρον στην αίθουσα εκδηλώσεων, επειδή όπως είπε: «Συγκεντρωθήκαμε εδώ όλοι σήμερα για να σας ενημερώσω υπεύθυνα και αντικειμενικά για το τι συνέβη χθες βράδυ στο Πολυτεχνείο, ώστε να μην πέσετε θύματα παραπληροφόρησης από τους εχθρούς του Έθνους»!!!

Ως πολιτικό χαϊβάνι, λοιπόν, άκουσα, εκεί στο 6ο ΣΠ Κορίνθου, πως «είναι προνόμιο να επιλεγεί κάποιος εσατζής», «δεν θα του κολλάει κανένας», «θα φοράει πολιτικά» κλπ κλπ. Έτσι, κατάπια το χάπι αμάσητο, πέρασα μπροστά από τους απεσταλμένους της ΕΣΑ, είχα και το απαραίτητο μπόι, και με επέλεξαν για Εσατζή. Το ΤΙ σήμαινε «ΕΣΑ» το μάθαμε, οι δόλιοι, όταν φτάσαμε με το τραίνο από την Κόρινθο στο Σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα: Εσατζήδες παλιοσειρές, αγριεμένοι, μπούκαραν στα βαγόνια ρωτώντας:
«Ποιοι είναι για το ΚΕΣΑ»;
«Εμείς», απαντήσαμε.

Αμέσως έπεσαν πάνω μας με βλαστήμιες, μπουνιές, κλοτσιές και σπρωξίματα και μας πέταξαν μαζί με τους σάκους κάτω από τα βαγόνια, αδιαφορώντας για τον κόσμο που έκπληκτος παρακολουθούσε το αναπάντεχο θέαμα. Μας φόρτωσαν με μπουνοκλοτσίδια στα REO και προειδοποίησαν με γαυγίσματα:
«Όποιο μαλακισμένο έχει μουστάκι, μέχρι να φτάσουμε στο ΚΕΣΑ να το έχει κόψει, γιατί αλλιώς θα πεθάνει».

Ασυναίσθητα έφερα τα δάχτυλα στο πανώχειλο… Ευτυχώς… δεν είχα μουστάκι!!! Όσοι κακομοίρηδες είχαν, έψαχναν έντρομοι να βρουν μηχανές για να κάνουν στεγνό ξύρισμα, ενώ κάποιοι, πανικόβλητοι, πάσχιζαν ακόμα και με …νυχοκόπτες.

Με συνεχή απότομα φρεναρίσματα που μας σώριαζαν σαν τα τσουβάλια στο δάπεδο της καρότσας του REO, φτάσαμε κάποια στιγμή στο Κέντρο Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΚΕΣΑ), στου Παπάγου.

Με ουρλιαχτά σαν τις ύαινες, οι παλιοί εσατζήδες, με βρισιές, βλαστήμιες, κλοτσιές, μπουνιές και σπρωξίματα μας κατέβασαν από τα φορτηγά, μας έβαλαν στη γραμμή και με τους σάκους στην ανάταση μας πήγαν τροχάδην με… «ψηλά τα πόδια» στους θαλάμους, όπου μας «καλωσόρισαν» ως «Υσες» (ΥΣΑ= Υποψήφιος Στρατιωτικής Αστυνομίας) οι υπόλοιποι. Επί τρεις μήνες ζήσαμε στο ΚΕΣΑ την κόλαση. Μπορεί τον Ιούλιο του 1974 να είχε γίνει η μεταπολίτευση, όμως εμείς, στο ΚΕΣΑ, βρήκαμε ΟΛΟΥΣ τους παλιούς ΕΣΑτζήδες, (οπλίτες και αξιωματικούς), αυτούς που υπήρξαν οι πραιτωριανοί της χούντας και που στα χέρια τους μαρτύρησαν τόσοι και τόσοι δημοκράτες στην 7ετία.

Θυμάμαι, το πρώτο εκείνο βράδυ στο ΚΕΣΑ, τους ΕΣΑτζήδες της χούντας ξαπλωμένους στα κρεβάτια τους, ενώ εμείς τρέμαμε μπροστά τους σαν τα ψάρια από φόβο, να μας λένε: «Κωλόπαιδα! Ξέρουμε ότι έξω βρίζουνε ΟΛΟΙ τον Ιωαννίδη; Εμείς όμως κλαίμε. Αυτός, ρε κωλόπαιδα, ήτανε ο πατέρας μας. Αν δεν τον ρίχνανε οι πούστηδες οι πολιτικοί, μόλις απολυόμαστε, θα μας έβαζε στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στο Δημόσιο και θα τρώγαμε ψωμί. Κωλόπαιδα, θα φτύσετε αίμα εδώ που ήρθατε»!!!
Και πράγματι! Φτύσαμε (κυριολεκτικά) αίμα, τρεις μήνες ολόκληρους στο ΚΕΣΑ, αν κι εμείς μόνο για να υπηρετήσουμε την πατρίδα είχαμε πάει φαντάροι και μάλιστα εν καιρώ… Δημοκρατίας.

Όταν αργότερα έγιναν οι δίκες της χούντας και των βασανιστών, ΜΟΝΟ εμείς που κάναμε το λάθος να πάμε στην ΕΣΑ (έστω και μεταχουντικά) ξέραμε τι περιγράφανε και τι περάσανε στα κολαστήρια της ΕΣΑ οι κρατούμενοι δημοκράτες, αφού, αυτά τα ίδια βασανιστήρια, τα περάσαμε κι εμείς στην «εκπαίδευση», που υποτίθεται ότι μας έκαναν.
Εκείνο, λοιπόν, το πρωί της Κυριακής, 24 Νοεμβρίου 1974, μας μάζεψαν σαν τα πρόβατα στο προαύλιο του ΚΕΣΑ και μας ανακοίνωσαν ότι θα μεταφερθούμε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, γιατί θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο και χρειάζονται ενισχύσεις, επειδή προβλέπονται επεισόδια.

(Η πρώτη επέτειος του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ γιορτάστηκε, όχι στις 17 Νοεμβρίου αλλά στις 24 Νοεμβρίου 1974, λόγω των πρώτων βουλευτικών εκλογών που έγιναν στις 17 Νοεμβρίου 1974, μετά την πτώση της χούντας)

Μας φόρτωσαν στα REO και φτάσαμε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα, Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας). Από Αθήνα, εγώ, δεν γνώριζα απολύτως τίποτε. Θυμάμαι μόνο ένα λοφάκι με γκαζόν στο πλάι ενός μεγάλου δρόμου, που στη βάση του ήταν ένα άγαλμα του Βενιζέλου (αργότερα έμαθα πως ήταν το σημερινό «Πάρκο Ελευθερίας» επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας). Στην κορφή του λοφίσκου, μέσα σε μια περίφραξη από σύρμα βρισκόταν το ΕΑΤ/ΕΣΑ, κάποια παλιά πετρόχτιστα κτίρια με κεραμίδια, σκορπισμένα εδώ κι εκεί.

Μας κατέβασαν από τα φορτηγά και μας άφησαν για λίγο ελεύθερους στο προαύλιο του στρατοπέδου, αφού μας είπαν ότι σε λίγο θα συγκεντρωθούμε για να λάβουμε διαταγές. Σκορπιστήκαμε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ κοιτάζοντας με δέος τα κτήρια αυτά, τα οποία θύμιζαν κάτι από γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και δεν το χώραγε το μυαλό μας, πως λίγους μήνες πριν, εδώ, βασανίζονταν φρικτά για τις ιδέες τους άνθρωποι δημοκράτες, αντιστασιακοί, και πως αυτός ο ήσυχος και ειδυλλιακός τόπος αντηχούσε από κραυγές πόνου των κρατούμενων, από τους φριχτούς ήχους των βασανιστηρίων και από τις φωνές και τις απειλές των οργάνων της χούντας.

Περνώντας έξω από το διοικητήριο του ΕΑΤ/ΕΣΑ, είδα να στέκεται στην κορφή της σκάλας ένας ΕΣΑτζής. Μου φωνάζει:
«ΥΣΑ, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο στο σπίτι σου»;
Ξαφνιάστηκα.
«Θέλω», του λέω.
Με βάζει μέσα στο διοικητήριο και με πάει στο γραφείο του διοικητή. Ήταν ένα από κείνα τα θλιβερά και σκυθρωπά ανακριτικά γραφεία, που μόνο σε αστυνομικές ταινίες είχαμε δει. Μου δείχνει ένα μαύρο τηλέφωνο πάνω σε ένα γραφείο και μου λέει :
«Πάρε».
Τηλεφωνώ στο σπίτι… είπαμε ό,τι λέει ένας φαντάρος νεοσύλλεκτος με τους δικούς του και μετά τους ρωτάω:
«Ξέρετε από πού σας παίρνω;»
«Από πού»;
«Από το γραφείο του Θεοφιλογιαννάκου».

Ξεράθηκαν!!!

Ποτέ δεν έμαθα, ούτε μπόρεσα να καταλάβω, τι σκεφτόταν και τι ένιωθε εκείνος ο ΕΣΑτζής του ΕΑΤ/ΕΣΑ, το απόγευμα της Κυριακής 24 Νοεμβρίου 1974, που με άφησε να τηλεφωνήσω στο σπίτι μου, μέσα από το γραφείο του διοικητή. Ίσως ήταν από ‘κείνες τις στιγμές που στα τείχη της ψυχής του ανθρώπου ανοίγει μια ρωγμή και μπαίνει το φως του ήλιου. Ίσως.

Κάποια στιγμή μας μάζεψαν όλους σε μια αίθουσα, στον όροφο ενός κτηρίου του ΕΑΤ/ΕΣΑ. Ήταν εκεί αξιωματικοί της ΕΣΑ και οπλίτες. Πήρε τον λόγο ο διοικητής και άρχισε, με ύφος «παπαδοπουλικό», να μας λέει ότι το απόγευμα θα γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο, ότι θα είναι (όπως είχε πληροφορηθεί) τεράστιο το πλήθος και ότι στόχος της πορείας θα είναι η αμερικανική πρεσβεία και το ΕΑΤ/ΕΣΑ.

Στη συνέχεια μας είπε ότι πρέπει να υπερασπιστούμε το στρατόπεδο και τους εαυτούς μας από ενδεχόμενη επίθεση του πλήθους και διέταξε να μοιραστούν ό,τι όπλα υπήρχαν διαθέσιμα (Μπαρ, Τόμσον, Μ1, πιστόλια, κλπ), δίνοντας εντολή να πάρουμε θέσεις, άλλοι έξω, πίσω από τον φράχτη, άλλοι στα παράθυρα του κτηρίου και, αν επιχειρηθεί εισβολή… να πυροβολήσουμε κατά του πλήθους!!!

Πραγματικά μείναμε ενεοί, όχι μόνο με την εντολή που δόθηκε, αλλά και με την ωμότητα και την αναισθησία που δόθηκε. Σαν κάποιος να διέταζε κυνηγούς να πυροβολήσουν πουλιά. Συνειδητοποιήσαμε εκείνη τη στιγμή ότι 4 περίπου μήνες μετά την πτώση της χούντας, η δικτατορία με τους ανθρώπους της ήταν ακόμα στα πράγματα και σκέφτονταν και ενεργούσαν με την ίδια χουντική νοοτροπία.

Για όσους δεν έφτασαν τα όπλα που μοιράστηκαν (ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ), έδωσαν γκλομπς με τη διαταγή να χτυπάμε αλύπητα όσους πάνε να σκαρφαλώσουν στα σύρματα του φράχτη. Όλοι εμείς οι νεοσύλλεκτοι είχαμε παγώσει σύγκορμοι. Και μόνο στη σκέψη ότι σε λίγες ώρες μπορεί να δινόταν διαταγή να πυροβολήσουμε εναντίον ανθρώπων που βρίσκονταν στην πορεία για να τιμήσουν το Πολυτεχνείο και να διαδηλώσουν κατά της δικτατορίας, μας έκανε ψυχικά κουρέλια. Ένιωθα και έβλεπα στα πρόσωπα των νέων ότι κανείς δεν θα το έκανε αυτό κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση και ότι όλοι αισθάνονταν πως τα απομεινάρια της χούντας χρησιμοποιούσαν αθώα νέα παιδιά, εμάς, που δεν είχαμε καμιά σχέση μαζί τους, ούτε με τη χούντα, ως ασπίδα, ως εξιλαστήρια θύματα αλλά και ως όργανα για τη δημιουργία κλίματος αποσταθεροποίησης της νιόβγαλτης δημοκρατίας. Από την άλλη, ανησυχούσαμε και για την ίδια μας τη ζωή σε περίπτωση που το πλήθος εφορμούσε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ.

Αφού δόθηκαν οι εντολές και οι οδηγίες, ο διοικητής και οι αξιωματικοί εξαφανίστηκαν και μείνανε οι υπαξιωματικοί για να μας βάλουν στις θέσεις μας. Καρφωθήκαμε εκεί που μας έβαλαν, με πρόσωπα ωχρά και συσπασμένα, με χτυποκάρδι γι’ αυτό που θα μπορούσε να συμβεί σε λίγο και με το στόμα φαρμακωμένο.

Ήτανε τότε που άρχισε ένας αχός βαρύς ν’ ακούγεται από μακριά. Κάτι σαν ποτάμι που ερχότανε κατεβασμένο, σαν καταιγίδα που προειδοποιούσε ότιόπου να ’ναι θα φτάσει. Η βουή όλο και πλησίαζε. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να ακούμε τα συνθήματα. Οι φωνές έφταναν μέχρι τον ουρανό και νιώθαμε ακόμα και το πάτωμα να τρέμει. Όταν η πορεία έφτασε μπροστά στο ΕΑΤ/ΕΣΑ σταμάτησε. Δεν βλέπαμε τίποτε, αλλά οι κραυγές, οι φωνές και τα συνθήματα του πλήθους μας τρυπούσαν τ’ αυτιά και μας χτυπούσαν σαν γροθιά στο στήθος:

«ΕΣΑ, ΕΣ- ΕΣ , ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ»!
«ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ».
«ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».
«ΕΣΕΙΣ ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ»

Είχαμε παγώσει από φόβο και από ντροπή. Όλοι σκεφτόμασταν πως αν αυτό, το αόρατο για μας, πλήθος, ανέβαινε προς το ΕΑΤ/ΕΣΑ και έμπαινε μέσα δεν θα εύρισκαν μετά ούτε τις αρβύλες που φοράγαμε. Εκείνη τη στιγμή, οι λοχίες διέταξαν όσους ήταν έξω στο φράχτη να μπουν μέσα και να πιάσουν κι εκείνοι θέσεις στα παράθυρα.

Πιστέψαμε ότι είχε φτάσει πλέον η τελευταία μας ώρα. Τα μάτια μας πυρετικά ήταν καρφωμένα στην κορφή του λοφίσκου, ανάμεσα στα δέντρα, η ώρα πέρναγε, οι φωνές δυνάμωναν όπως οι σάλπιγγες της Ιεριχούς και σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε πώς γινόταν, αρχίσαμε να πέφτουμε σε ένα περίεργο λήθαργο. Δεν σκεφτόμασταν τίποτε, δε νιώθαμε τίποτε, δεν ακούγαμε τίποτε… Μόνο ανασαίναμε και περιμέναμε.

Είχε φτάσει το σούρουπο και τότε μόνο άρχισαν, σιγά-σιγά, οι φωνές και τα συνθήματα να κοπάζουν και να απομακρύνονται, μέχρι που κάποια στιγμή χάθηκαν στο βάθος της πόλης και ο μεγάλος δρόμος μπροστά το ΕΑΤ/ΕΣΑ απόχτησε και πάλι τη δική του βουή, εκείνη των αυτοκινήτων.

Τότε, καταλάβαμε ότι την είχαμε γλιτώσει. Μας μάζεψαν τα όπλα, μας έβαλαν και πάλι στα ΡΕΟ και γυρίσαμε, αργά το βράδυ, στο ΚΕΣΑ. Την άλλη μέρα μάθαμε ότι στην πορεία ήτανε πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Από κει και πέρα ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. 

Εγώ, από το ΚΕΣΑ πήγα στην Κομοτηνή και μετά στο Βάλτο Ορεστιάδας. Απολύθηκα μετά από 28 μήνες θητείας. Τρία Χριστούγεννα και τρεις Πρωτοχρονιές στον στρατό.

Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, από τη δική του μεριά, ποτέ δεν κατάφερε να ξανακάνει μια πορεία του μεγέθους και του πάθους του 1974. Αν και τα μηνύματά του παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι ΚΑΙ σήμερα, το παρέλαβαν τα κόμματα και οι κομματικές νεολαίες, το χρησιμοποίησαν οι αναρχικοί για δικούς τους σκοπούς, κάθε πολιτικός χώρος το ερμήνευσε και το χρησιμοποίησε «κατά το δοκούν», συκοφαντήθηκε, διαστρεβλώθηκε και λοιδορήθηκε από την ακροδεξιά, συγκρούστηκε και τραυματίστηκε από τη σύγκρουσή του με την αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας και, τελικά, σήμερα, έχει μετατραπεί σε επετειακό «φολκλόρ» κι ας ήταν το κορυφαίο γεγονός του αντιδικτατορικού αγώνα και το μοναδικό άλλοθι της ελληνικής κοινωνίας στη σχέση της με τη δικτατορία.

Έχουν περάσει πενήντα ακριβώς χρόνια από εκείνη την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, που έμελε να τη ζήσω κλεισμένος μέσα στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, απέναντι από την πορεία, κι ακόμα τη θυμάμαι και τη ζω σαν μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου.

Πηγή:      https://lakonikos.gr/arthra/item/178512-poreia-polytexneiou-1974-martyria

Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ / Καλείται να ζητήσει συγγνώμη για τη φυλάκιση χιλιάδων γυναικών

 

@UNSPLASH

7 Δεκ. 2024

Το 1561, ένα ελάχιστα γνωστό διάταγμα παρείχε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ την εξουσία να συλλαμβάνει και να φυλακίζει κάθε γυναίκα «ύποπτη για κακές και ανήθικες πράξεις», όπως γράφει το Σάββατο η βρετανική εφημερίδα The Guardian.

Για σχεδόν 350 χρόνια, το πανεπιστήμιο χρησιμοποιούσε αυτόν τον νόμο για να φυλακίζει νεαρές γυναίκες της εργατικής τάξης που βρέθηκαν να περπατούν με προπτυχιακούς φοιτητές μετά το σκοτάδι στην πόλη του Κέιμπριτζ, όπως αναφέρεται.

Οι γυναίκες θεωρούνταν «πόρνες» και μπορούσαν να μεταφερθούν δια της βίας στην ιδιωτική φυλακή του πανεπιστημίου και να καταδικαστούν σε εβδομαδιαίο εγκλεισμό από τον αντιπρύτανη. Μόνο τον 19ο αιώνα συνελήφθησαν περισσότερες από 5.000.

Τώρα, ένας τοπικός ιστορικός προσπαθεί να ρίξει φως στο τι συνέβη σε αυτές τις γυναίκες – πολλές από τις οποίες ήταν έφηβες – και καλεί το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ να ζητήσει συγγνώμη ή να αναγνωρίσει δημόσια τις αδικίες που υπέστησαν.

Το Spinning House, η ιδιωτική φυλακή του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, καταργήθηκε το 1894 και κατεδαφίστηκε αμέσως μετά.

«Καμία από τις γυναίκες δεν είχε ποτέ δίκαιη δίκη και καμία από αυτές δεν είχε στην πραγματικότητα καν παραβιάσει τον νόμο, σύμφωνα με τον νόμο της χώρας – δεν υπήρχαν αποδείξεις για αδικήματα», δήλωσε η Κάρολιν Μπιγκς, συγγραφέας του βιβλίου The Spinning House: How Cambridge University locked women in its private prison.

«Το πανεπιστήμιο δεν νοιαζόταν πραγματικά για το πώς τους συμπεριφέρονταν. Ήθελαν οι γυναίκες να απομακρυνθούν από τους δρόμους, ώστε να μην μπορούν να βάλουν σε πειρασμό τους προπτυχιακούς φοιτητές», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Όταν οι γυναίκες στο Κέιμπριτζ περνούσαν δύσκολες στιγμές, ήταν εύκολο να βγάλουν χρήματα από την εργασία στο σεξ: Οι dons του Κέιμπριτζ [σ.σ. οι καθηγητές και το ευρύτερο διδακτικό προσωπικό] δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν μέχρι τη δεκαετία του 1880, και πολλοί νεαροί προπτυχιακοί φοιτητές είχαν χρήματα για να ξοδέψουν.

«Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν πολύ μήπως οι γιοι τους έρθουν στο Κέιμπριτζ και “μολυνθούν} από τις ντόπιες γυναίκες», δήλωσε η Μπιγκς.

Το 1825 το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ αποκτά δική του αστυνομία

Το 1825, μια πράξη του κοινοβουλίου έδωσε στο πανεπιστήμιο τη δική του αστυνομική δύναμη από ειδικούς αστυφύλακες, με το παρατσούκλι «μπουλντόγκ», για να περιπολούν την πόλη τη νύχτα, και δούλευαν παράλληλα με τους υπαλλήλους του πανεπιστημίου.

Η Μπιγκς αφιέρωσε πέντε χρόνια για να αποκαλύψει τι συνέβη στις γυναίκες, ερευνώντας τα βιβλία παραπομπής του πανεπιστημίου, μαζί με δικαστικές εκθέσεις και εθνικά αρχεία. «Τα κορίτσια συλλαμβάνονταν τη νύχτα, τα πήγαιναν σε ένα κελί στη φυλακή, γνωστό ως Spinning House, και το πρωί ερχόταν ο αντιπρύτανης και ρωτούσε: «Ήρθε ήσυχα; Ήρθε ήρεμα; Και αν δεν το έκανε, αν είχε κλωτσήσει, οι πιθανότητες ήταν ότι θα έπαιρνε μεγαλύτερη ποινή».

Οι σωματικές τιμωρίες χρησιμοποιούνταν επίσης, ανακάλυψε η Μπιγκς. Το 1748, ο αντιπρύτανης πλήρωσε τον κράχτη της πόλης 10 σελίνια για να μαστιγώσει «10 ανυπότακτες γυναίκες», όπως δείχνουν οι λογαριασμοί του Spinning House. Οι επιθεωρητές των φυλακών καταδίκαζαν συχνά τη φυλακή, την οποία ο κοινωνικός ιστορικός Χένρι Μέιχιου αποκάλεσε «έκτρωμα» το 1851, σημειώνοντας ότι ο φύλακας τραβούσε τα μαλλιά των κοριτσιών αν δεν κρατούσαν το στόμα τους κλειστό, και τις έριχνε στην απομόνωση.

«Η φυλακή ήταν διαβόητα κρύα και υγρή και το φαγητό ήταν μόνο ψωμί και μερικές φορές χυλός», δήλωσε η Μπιγκς.

Τα βασανιστήρια των γυναικών στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ

Τον Δεκέμβριο του 1846, η 17χρονη Ελίζαμπεθ Χάου πέθανε αφού πέρασε μια νύχτα σε ένα κελί του Spinning House με σπασμένο παράθυρο και υγρό κρεβάτι.

Το μοναδικό της έγκλημα ήταν ότι περπατούσε στην περιοχή ενός οίκου ανοχής με μια φίλη της. «Έμεινα τόσο κατάπληκτη όταν διάβασα για πρώτη φορά την ανάκριση του θανάτου της, που δεν μπορούσα να κρατήσω σημειώσεις. Ήθελα να κλάψω», δήλωσε η Μπιγκς, η οποία θα δώσει μια ομιλία στο Mill Road History Society στο Κέιμπριτζ την ερχόμενη εβδομάδα.

Σε μια άλλη περίπτωση, η σύζυγος και η κόρη ενός δημοτικού συμβούλου ελέγχθηκαν από τους επιτηρητές επειδή περπάτησαν μπροστά από τον δημοτικό σύμβουλο χωρίς συνοδεία. «Θεωρούνταν τεράστια προσβολή», είπε η Μπιγκς.

Το πανεπιστήμιο προχώρησε σε περισσότερες από 6.000 συλλήψεις, με πολλές γυναίκες να κρατούνται πολλές φορές και να κρατούνται για δύο έως τρεις εβδομάδες κάθε φορά.

Η Μπιγκς δήλωσε ότι το Spinning House ήταν μόνο μία μέθοδος που χρησιμοποιούσε το πανεπιστήμιο για να ασκεί «πλήρη εξουσία και έλεγχο» στους κατοίκους του Κέιμπριτζ επί αιώνες. Το πανεπιστήμιο ήλεγχε επίσης την πώληση κρασιού και οινοπνευματωδών ποτών, την αδειοδότηση των παμπ και το πόσα δάνεια επιτρεπόταν στους φοιτητές. «Υπήρχε μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πόλης και της αριστοκρατίας στο Κέιμπριτζ, η οποία νομίζω ότι υπάρχει ακόμη και σήμερα, κατά κάποιο τρόπο».

Στο βιβλίο της εστιάζει σε τέσσερις γυναίκες που αμφισβήτησαν το πανεπιστήμιο στα δικαστήρια για τις συλλήψεις τους.

Το 1891, στις κατηγορούμενες γυναίκες επιτράπηκε τελικά η νομική εκπροσώπηση μετά από μια εθνική κατακραυγή σχετικά με τις εξουσίες του πανεπιστημίου και τη μεταχείριση των γυναικών. Όταν η Ντέιζι Χόπκινς, 17 ετών, συνελήφθη με την κατηγορία ότι «περπατούσε με μέλος του πανεπιστημίου», δικάστηκε παράνομα για ένα διαφορετικό αδίκημα – ανήθικη συμπεριφορά.

Η περίπτωσή της δημιούργησε ένα σημαντικό προηγούμενο habeas corpus που αναφέρεται ακόμη και σήμερα. Το σκάνδαλο που ακολούθησε οδήγησε το κοινοβούλιο το 1894 να ανακαλέσει τον ελισαβετιανό καταστατικό χάρτη του πανεπιστημίου και να αφαιρέσει την εξουσία του αντιπρύτανη να συλλαμβάνει και να φυλακίζει ύποπτους για σεξουαλική δραστηριότητα. Το Spinning House κατεδαφίστηκε αμέσως μετά.

Η Μπιγκς θα ήθελε το πανεπιστήμιο να συνεργαστεί με την πόλη για να ανεγείρει μια αναμνηστική πλάκα για τις γυναίκες και να διοργανώσει μια δημόσια έκθεση για το Spinning House και τους κατοίκους του. «Θα ήθελα το πανεπιστήμιο να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος», δήλωσε.

Πηγή:     https://tvxs.gr/news/kosmos/panepistimio-toy-keimpritz-kaleitai-na-zitisei-syggnomi-gia-ti-fylakisi-chiliadon-gynaikon-choris-apodeixeis-i-diki/

Ενας πολύ σπουδαίος 14χρονος Ελληνας

 6|12|2024

Η εργασία του μαθητή της β’ γυμνασίου Βίκτωρα Γιαννικόπουλου επιλέχθηκε ως η καλύτερη στο 1ο Βαλκανικό Θερινό Σχολείο Αστρονομίας και Αστροφυσικής

Σπουδαία διάκριση στο 1ο Βαλκανικό Θερινό Σχολείο Αστρονομίας και Αστροφυσικής έλαβε ο μαθητής της β’ γυμνασίου Βίκτωρας Γιαννικόπουλος, ο οποίος τις τελευταίες ώρες έχει γίνει viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όχι μόνο για τη συγκλονιστική εργασία του, αλλά και για τη συνέντευξη που έδωσε στη συνέχεια. Η εργασία του μαθητή του Pierce College, με τίτλο «Voyager 1 and 2: The Epic Journey in Vast Cosmic Sea», επιλέχθηκε ως η καλύτερη ομιλία στο θερινό σχολείο, με θέμα «Ενα παιδί από τα Βαλκάνια μετράει τ’ άστρα».

Ο νεαρός, με έμφυτο ταλέντο, εμπνεύστηκε από τις δύο αποστολές Voyager, επικεφαλής των οποίων ήταν ο νυν πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και ομότιμος διευθυντής Διαστημικών Προγραμμάτων της NASA, δρ Σταμάτιος Κριμιζής. Η εργασία του επικεντρώθηκε στα μηνύματα του ανθρώπου στα βάθη του Διαστήματος και στον τρόπο επιβίωσής του, ενώ η παρουσίαση που έκανε χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα συγκινητική.

Επιλογή του Κριμιζή

Ο κ. Κριμιζής, ο σημαντικότερος εν ζωή διαστημικός επιστήμονας, επέλεξε προσωπικά τον Βίκτωρα να σταθεί δίπλα του και στη συνέντευξη που παραχώρησαν μαζί, πριν από λίγες ημέρες. «Κάποια παιδιά της ηλικίας μου έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, ασχολούνται πολύ με τα social media και γίνεται η μάχη των likes. Προσπαθούν να βγάλουν την καλύτερη φωτογραφία για να πάρουν τα πιο πολλά likes. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι πιο δημιουργικό. Πλέον επηρεάζονται πολύ από τα social media» ανέφερε αρχικά ο μαθητής και συνέχισε:

«Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Το 1600 περίπου, όταν ο Νεύτωνας ήταν φοιτητής στην Αγγλία, ξέσπασε μια πανδημία και αναγκάστηκε να κλειστεί στο σπίτι του για δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν τα πιο παραγωγικά για τον ίδιο, καθώς ανακάλυψε τους νευτώνειους νόμους, τον νόμο της βαρύτητας και τη διάθλαση του φωτός. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν social media, διαδίκτυο και ηλεκτρικό ρεύμα. Φαίνεται πως κάποιοι νέοι είναι εθισμένοι στις πλατφόρμες του διαδικτύου». Ο ίδιος έκανε λόγο και για την Τεχνητή Νοημοσύνη, υποστηρίζοντας πως στην περίπτωση που πέσει σε λάθος χέρια μπορεί να γίνει καταστροφική. «Επίσης, θεωρώ ότι αυτά τα περιστατικά (ανήλικης παραβατικότητας) τα υπερπροβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης» κατέληξε ο Βίκτωρας Γιαννικόπουλος.

Πηγή:     https://www.dimokratia.gr/ellada/586006/enas-poly-spoydaios-14chronos-ellinas/

Η λέξη της δεκαετίας

 Το «Brain Rot» ανακηρύχθηκε ως η λέξη της χρονιάς αλλά νομίζω πως δικαίως θα μπορούσε να περιγραφεί ως η λέξη ολόκληρης της δεκαετίας.

Του Πάρη Δημητριάδη

07 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Το «Brain Rot» ανακηρύχθηκε πριν από λίγες μέρες ως η λέξη της χρονιάς από το Oxford English Dictionary και το βρήκα τόσο εύστοχο που νομίζω πως δικαίως θα μπορούσε να περιγραφεί ως η λέξη όχι μόνο της χρονιάς αλλά ολόκληρης της δεκαετίας.

Η σήψη και η θολούρα του εγκεφάλου από το ατελείωτο scrolling που μουδιάζει το μυαλό, όπως ερμηνεύεται στην ελληνική γλώσσα η φράση που ψηφίστηκε από περισσότερους από 37.000 ανθρώπους, είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ένα από τα πιο διαδεδομένα και την ίδια ώρα ανησυχητικά και επικίνδυνα φαινόμενα των ημερών. Μας αφορά σχεδόν όλες και όλους και επηρεάζει σχεδόν όλες τις πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής μας ζωής. Από τον τρόπο που πολιτευόμαστε και που ψηφίζουμε -μια γρήγορη ματιά στο ποιοι εκλέγονται και με ποια κριτήρια, δυστυχώς αρκεί, μέχρι τον τρόπο που αξιολογούμε τεράστια γεγονότα όπως η πανδημία και οι πόλεμοι. Από τον τρόπο που φλερτάρουμε και ερωτευόμαστε, μέχρι τον τρόπο που επικοινωνούμε μεταξύ μας οι άνθρωποι ακόμη και για απλά πράγματα και καθημερινά.

Αν κάποιος συμφωνήσει άλλωστε πως το διάβασμα βιβλίων είναι η γυμναστική του μυαλού, που προκύπτει από τη σχολαστική και αδιάσπαστη προσοχή που δίνουμε όταν ένα βιβλίο μας «ρουφήξει», που λέει κι η δημοφιλής λαϊκή ρήση, πώς να μην ανησυχήσει από το γεγονός ότι τα καλοδουλεμένα -συνήθως- και πολυσέλιδα βιβλία που προυποθέτουν να τους αφοσιώσουμε ποιοτικό χρόνο από τον χρόνο μας αντικαθίστανται με παλαβές, κατά κύριο λόγο, πληροφορίες που υπερκαταναλώνουμε καθημερινά στη διαδικτυακή, παραπλανητική άβυσσο;

Παλαβές και αχρείαστες πληροφορίες, αναξιόπιστες κιόλας στην πλειοψηφία τους, που στο πλαίσιο του ατελείωτου scrolling κάθε λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουν, με αποτέλεσμα η διάσπαση προσοχής να έχει γίνει ο κανόνας και η δυνατότητα να μπορούμε έστω να ακούσουμε τι έχει να πει ο δίπλα μας να μειώνεται διαρκώς περισσότερο. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να καταναλώσουμε, να επεξεργαστούμε και να κατανοήσουμε τόση πολλή, περιττή κατά κύριο λόγο, πληροφορία, που κάνει ντου από παντού. Δεν είναι ότι και παλαιότερα δεν υπήρχε άπλετη χαζή πληροφορία, που διαχεόταν κυρίως μέσω της πάλαι ποτέ κυρίαρχης τηλεόρασης, -χαζοκούτι το λέγαμε- σήμερα όμως η κουταμάρα και η αλαφρομυαλιά έχουν, νομίζω, αγγίξει ρεκόρ επίπεδα.

Ποια είναι η λύση; Υπάρχει επιστροφή; Ίσως η απάντηση να είναι προσωπική υπόθεση και να έχει να κάνει με το πώς ο καθένας αποφασίζει να αξιοποιήσει τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο του. Ένας περιορισμός στον χρόνο, στο μεταξύ, που ίσως επίσης να μην πρέπει να θεωρηθεί άσχετος με το brain rot. Μια κάποια αισιοδοξία μπορεί να προκύπτει από τις διευκρινιστικές δηλώσεις που ο πρόεδρος της Oxford Languages, Casper Grathwol, έκανε μετά τη δημοσιοποίηση της φετινής απόφασης. «Βρίσκω συναρπαστικό», είπε «το γεγονός ότι η λέξη έχει υιοθετηθεί τόσο από τη γενιά Z όσο και τη γενιά Alpha, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνες για τη χρήση και τη δημιουργία του ψηφιακού περιεχομένου στο οποίο αναφέρεται ο όρος».

Πηγή:     https://www.kathimerini.com.cy/gr/apopseis/arthrografia/i-lexi-tis-dekaetias

Κώστας Γεωργουσόπουλος / Ήμουν παρών το 1961, όταν ψήφισαν και τα δέντρα

 

(EUROKINISSI-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ)

7 Δεκ. 2024 

Ο σπουδαίος συγγραφέας, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής Κώστας Γεωργουσόπουλος που έφυγε χθες από τη ζωή, είχε παραχωρήσει μία μεγάλη συνέντευξη για μια σειρά ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου για τη δεκαετία του ’60 και το βιβλίο του τελευταίου «Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση».

Ακολουθεί η συναρπαστική αφήγηση Γεωργουσόπουλου για τις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961 και τον χαφιεδισμό στα Πανεπιστήμια. Τα ντοκιμαντέρ θα προβληθούν προσεχώς για τους συνδρομητές του tvxs.

Η αφήγηση του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Τον Οκτώβρη του 1961, πάω ως πτυχιούχος στο στρατό. Παρουσιάζομαι στην Κόρινθο και τότε γίνονται οι εκλογές, οι λεγόμενες εκλογές της βίας και της νοθείας. Εγώ μαζί με την μονάδα μου μου κληθήκαμε να πάμε να φρουρήσουμε την κάλπη στο χωριό Σούλι Κορινθίας.

Πήγαμε με έναν λοχία και όταν εμφανιστήκαμε στο χωριό, ήρθε ο λοχαγός ΤΕΑ(Τάγματα εθνικής Ασφαλείας- παραστρατιωτική οργάνωση-ΣΣ) που ήταν εκεί με δύο πολιτοφύλακες, και μας είπε, «μάγκες πηγαίνετε να βοσκήσετε στα χωράφια, από εδώ και πέρα έχουμε αναλάβει εμείς την κάλπη».

Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς φωνάξαμε τα κορίτσια μας ή τις γυναίκες μας και ήρθαν επάνω εκεί και περάσαμε πολύ ωραία τις μέρες των εκλογών, στα χωράφια και τα καφενεία.

Όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας, μας δώσανε ένα φάκελο κλειστό για να ψηφίσουμε και εμείς ως φαντάροι. Απ’ ότι φάνηκε ψηφίσαμε όλοι μονοκούκι τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, τον υποψήφιο βουλευτή και πρώην υπουργό του Μεταξά! Αυτός ήτανε εκείνη την εποχή ο παράκλητος της περιφερείας.

Δεν ξέρω τι είχανε κάνει στους άλλους ψηφοφόρους, αν δώσανε και σε αυτούς φακέλους, δεν το είδαμε αυτό. Εμείς πήγαμε ομαδικά, ψηφίσαμε και φύγαμε. Μετά πήγαμε στο καφενείο, δεν φρουρήσαμε την κάλπη σύμφωνα με το νόμο. Κοιμηθήκαμε βέβαια στο σχολείο ως φαντάροι, αλλά δεν μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε στην κάλπη.

Όταν αρχίσανε να κάνουν καταμέτρηση των ψήφων, ενώ όλα ήταν μονοκούκια, βγήκε και μία ψήφος ΕΔΑ(Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Τότε, έγινε μεγάλη αναστάτωση. Μπήκαν επάνω σε τρακτέρ και σε αγροτικά και αρχίσανε να κατεβαίνουν προς το Κιάτο με τα όπλα στα χέρια για να δούνε ποιος τους την έφερε, γιατί ξέρανε ότι δεν ήτανε ντόπιος. Ήτανε κάποιος που είχε έρθει ως επισκέπτης, είχαν εντοπίσει ότι πιθανώς είχε αριστερό ιστορικό και ψάχνανε να τον βρούνε.

Πάντως, εμείς που κάποια στιγμή γνωριστήκαμε μεταξύ μας, είδαμε ότι από τους δώδεκα με δεκατρείς που είχαν στείλει στο Σούλι, οι μισοί ήτανε χαρακτηρισμένοι με φακέλους. Δηλαδή είχε φτιαχτεί έτσι η ομάδα ώστε να μας έχουν όλους μαζί και να μας ελέγχουν.
Ο δικός μου φάκελος θα πρέπει να ξεκίνησε όταν φτιάξαμε στην Φιλοσοφική Σχολή τον τον «Πλάτωνα»,τον φοιτητικό σύλλογο . Ηταν απαγορευμένοι οι σύλλογοι από την Ασφάλεια, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1955.

Πήγαμε στο Πρωτοδικείο, κάναμε μια αίτηση και οι πρώτοι που το είχαμε υπογράψει ήτανε ο Λεντάκης, ο Νίνος Μικελίδης, ο σημερινός κριτικός κινηματογράφου, η αφεντιά μου, ο Βασίλης Κρεμμυδάς, σήμερα καθηγητής της Νομικής Σχολής, η Αλέκα Λαμπροπούλου, μετέπειτα Πρόεδρος των Ελλήνων Ξεναγών. Ήμασταν μια ομάδα ανθρώπων προοδευτικών για την εποχή εκείνη.

Μόλις εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο φύγαμε με τον Αντρέα τον Λεντάκη -εκείνος ήταν γενικός γραμματέας και εγώ ήμουνα εφορος- και πήγαμε στον Υμηττό όπου περάσαμε οι δυο μας μια εβδομάδα μέσα σε μια σπηλιά. Διότι μας αναζητούσαν στα σπίτια μας. Όπως είχα πει αργότερα αστειευόμενος στον Ανδρέα Λεντάκη, «από τότε είχες βάλει στόχο να γίνεις Δήμαρχος Υμηττού», όπως έγινε αργότερα στη μεταπολίτευση.

Ήταν πάρα πολλή μεγάλη η πίεση στο Πανεπιστήμιο, και από τους καθηγητές και από τους ανθρώπους της Ασφάλειας, που κυκλοφορούσαν με την αλυσιδίτσα στους διαδρόμους και μέσα στα αμφιθέατρα. Τους γνωρίζαμε, τους χαιρετάγαμε και εκείνοι κατέγραφαν.

Εκτός από την επαναστατικότητα που είχε αρχίσει να βράζει στη νεολαία, υπήρχε και το κυπριακό. Αυτό όμως μας προσέφερε μια βολική μετατόπιση του άξονα ώστε να διοχετεύσουμε τις επαναστατικές μας ιδέες στο εθνικό θέμα, και συνεπώς να μπορέσουμε να τις περάσουμε πιο εύκολα. Συνδέαμε δηλαδή το εθνικό θέμα με προβλήματα της εποχής, π.χ. της εκμετάλλευσης που γινότανε με τα δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο εκείνη την εποχή.

Ας πούμε, εγώ ήμουνα τυχερός που ως γιος δημοσίου υπαλλήλου πλήρωνα μόνο τα μισά. Αλλιώς, πλήρωνες κανονικά, ετήσια δίδακτρα, πληρώναμε δε για όλα τα βιβλία.

Ήτανε όμως κατάπτυστος ο τρόπος που διανέμονταν πολλά από αυτά. Είχαμε ένα καθηγητή που μας έδινε βιβλία όπου πίσω ακριβώς είχε 15 σελίδες διάτρητες όπως είναι τα μπλοκ, και μας υποχρέωνε εκεί να γράφουμε τις ασκήσεις. Άρα δεν μπορούσες να δανείσεις το βιβλίο σε κάποιον άλλον. Έπρεπε να το αγοράσει για να κόψει τη σελίδα αυτή.

Διότι μόνο με αυτήν τη σελίδα μπορούσες να γράψεις άσκηση, δεν παίρναμε κόλλες από το περίπτερο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι περιστάσεις γενικότερα, άθλιες οι αίθουσες, δεν είχαμε τότε πανεπιστημιουπόλεις, συρροή μαθητών μέσα στα αμφιθέατρα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα υπήρχε, λοιπόν, και το χαφιεδισμός που ήτανε αφόρητος.

Πολύ συχνά καλούσανε τους φοιτητές στην Ασφάλεια και τους κάνανε υποδείξεις. Φυσικά αυτό πληρώνονταν αργότερα στο στρατό. Ο στρατός ήτανε, κατά κάποιο τρόπο, μια τιμωρία για το πώς είχες συμπεριφερθεί ως φοιτητής.

Πηγή:     https://tvxs.gr/news/ellada/georgoysopoylos-imoyn-paron-to-1961-otan-psifisan-kai-ta-dendra/

ΕΔΕ σε εκπαιδευτικούς για εκδήλωση με την κόρη του Τσε Γκεβάρα!

 ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ     Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024

Με μια πρωτοφανή αντιδημοκρατική ενέργεια που θυμίζει άλλες εποχές, η κυβέρνηση συνεχίζει τον αυταρχικό κατήφορο που έχει πάρει με τη φάμπρικα διώξεων ενάντια στους εκπαιδευτικούς. Μετά από υπόδειξη της Διοικούσας Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας Ημαθίας, διατάχθηκε ΕΔΕ σε βάρος εκπαιδευτικών του 4ου ΓΕΛ Βέροιας, για δύο εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν. Στη μία εκδήλωση (18/10) ήταν προσκεκλημένη η Αλέιδα Γκεβάρα και στην άλλη (25/10) ο ιστορικός και συγγραφέας Αλέκος Χατζηκώστας, ο οποίος μίλησε στους μαθητές για την απελευθέρωση της Βέροιας από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ τον Οκτώβρη του 1944, αναφέρει σε ρεπορτάζ του ο 902.gr. 

Πιο συγκεκριμένα η ΕΔΕ προκλήθηκε, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά από την πρωτοφανή πολιτικά παρέμβαση της ΝΔ, η οποία με έγγραφο που στάλθηκε στον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας και κοινοποιήθηκε στον υπουργό Παιδείας και στους τοπικούς βουλευτές της ΝΔ, ζητούσε εξηγήσεις για τα συμβάντα και την πρόσκληση «εξωσχολικών», «τοπικών στελεχών του ΚΚΕ», οι οποίοι «παρουσιάζουν μονόπλευρά τα γεγονότα». Σπεύδοντας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των τοπικών στελεχών της ΝΔ, λίγες μέρες μετά, ο διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας διέταξε την ΕΔΕ. Να σταματήσει η ΕΔΕ και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να καταδικάσουν παρόμοιες τακτικές ακόμη και αν προέρχονται από τοπική της οργάνωση, απαιτούν η ΕΛΜΕ Ημαθίας και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας.

Η ανακοίνωση της ΕΛΜΕ

«Η ΕΛΜΕ Ημαθίας εκφράζει την κατηγορηματική της αντίθεση για την διαδικασία ΕΔΕ στην οποία υποβάλλονται εκπαιδευτικοί του σχολείου της Βέροιας, μετά από παρέμβαση της ΔΕΕΠ Ημαθίας της Νέας Δημοκρατίας!

Πιο συγκεκριμένα η ΕΔΕ προκλήθηκε μετά από την πρωτοφανή για τα πολιτικά χρονικά, τουλάχιστον μετά το 1974, παρέμβαση πολιτικού κόμματος (ΝΔ) στη λειτουργία σχολικής μονάδας και την υπόδειξή της για το ποιους και πώς μπορούν να καλούν στις διάφορες εκδηλώσεις της.

Ουσιαστικά η Νομαρχιακή Επιτροπή προσπαθεί να επιβάλλει με αυτόν τον τρόπο τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» άλλων εποχών στους ομιλητές που καλούνται, να καλλιεργήσει το φόβο στους εκπαιδευτικούς σχετικά με το περιεχόμενο των εκδηλώσεων αυτών, να επιβάλλει τη δική της ατζέντα στο τι είναι επιτρεπτό και τι όχι σε κάθε προσπάθεια «εξωστρέφειας» των σχολικών μονάδων.

Ποτέ μέχρι τώρα η Οργάνωση της ΝΔ δεν έχει εκφράσει την αντίθεση της σε επίσκεψη «εξωσχολικών» στα σχολεία της περιοχής μας, από τους εκατοντάδες που φιλοξενούνται από αυτά κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς με διάφορες ιδιότητες.

Τη ΔΕΕΠ της ΝΔ φαίνεται ακόμη πως δεν την ενόχλησαν π.χ. οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς και αίθουσες, η υποχρηματοδότηση των σχολείων της περιοχή μας, τα πραγματικά προβλήματα σχολείων και εκπαιδευτικών, αλλά μόνο η πρόκληση στο σχολείο της Αλέιδα Γκεβάρα (κόρης του Τσε Γκεβάρα) και η ομιλία της στους μαθητές, καθώς και η ομιλία του Αλέκου Χατζηκώστα, συγγραφέα τοπικής ιστορίας και δημοσιογράφου στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, όπου και μίλησε για την απελευθέρωση της Βέροιας από τον ΕΛΑΣ το 1944, κάτι που και η δημοτική αρχή έχει αποφασίσει να τιμάται με παλιότερη απόφασή της.

Είναι μία ακόμη προσπάθεια αντιδημοκρατικής πειθάρχησης, ως συνέχεια ανάλογων κυβερνητικών επιλογών στο όνομα της «αξιολόγησης σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών», αυτή τη φορά μέσω του κυβερνητικού κόμματος.

Για την ιστορία αναφέρουμε και τούτα:

Η Αλέιδα Γκεβάρα (Διευθύντρια του «Κέντρου Μελετών Τσε Γκεβάρα» στην Κούβα) κατά την επίσκεψή της στη χώρα μας πραγματοποίησε και συνάντηση με την Κοινοβουλευτική Ομάδα Φιλίας Ελλάδας- Κούβας (με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων), με στόχο την ενίσχυση των μακρόχρονων φιλικών σχέσεων και της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.

Ο Αλέκος Χατζηκώστας είναι συγγραφέας – δημοσιογράφος, μελετητής της τοπικής ιστορίας.

Η πρόσκληση και παρουσία τους στη σχολική μονάδα εντάσσεται στο πνεύμα εξωστρέφειας και ανοίγματος των σχολείων στην κοινωνία, ενίσχυσης του ευρύτερου μορφωτικού τους ρόλου, στοιχείο που πρέπει να επιδιώκεται σύμφωνα και με τις παιδαγωγικές αρχές για ένα σύγχρονο και δημοκρατικό σχολείο. Δηλώνουμε απερίφραστα πως δεν είναι δυνατόν τέτοιες πρωτοβουλίες να στοχοποιούνται και να αντιμετωπίζονται από τη νομαρχιακή επιτροπή της ΝΔ με λογικές εμφυλιοπολεμικές που ανοίγουν μάλιστα επικίνδυνους ατραπούς για την δημοκρατική λειτουργία των σχολικών μονάδων και γυρίζουν το ρολόι της ιστορίας χρόνια πίσω.

Ερωτήματα προκαλεί η απόφαση της Δ/νσης Β/Θμιας Ημαθίας να ξεκινήσει την ΕΔΕ, ενώ θα έπρεπε να είχε κλείσει αμέσως το ζήτημα, μιας και οι γενικότερες κατευθύνσεις στο χώρο της εκπαίδευσης απαιτούν εξωστρέφεια και άνοιγμα διαύλων με την κοινωνία. Η εκπαιδευτική κοινότητα απαιτεί να σταματήσει η διαδικασία της ΕΔΕ στην οποία υποβάλλονται εκπαιδευτικοί του σχολείου γιατί έκαναν το εκπαιδευτικό καθήκον τους.

Παρόμοια περιστατικά όπως επισκέψεις πρώην υποψήφιων ευρωβουλευτών της Ν.Δ ή πρώην προέδρων ΔΕΕΠ ΝΔ σε σχολεία ή σε επισκέψεις μαθητών σε βουλευτικά γραφεία της Ν.Δ. για έκφραση ευχαριστιών έλαβαν χώρα χωρίς καμία ενόχληση και αντίδραση.

Απαιτεί από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης να καταδικάσουν παρόμοιες τακτικές ακόμη και αν προέρχονται από τοπική της οργάνωση».

ΤΕ Ημαθίας του ΚΚΕ: Μια τέτοια πρωτοφανής αντιδημοκρατική ενέργεια θυμίζει άλλες εποχές 

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί σε κάθε προοδευτικό πολίτη της Ημαθίας η κλήση σε ΕΔΕ εκπαιδευτικών, σημειώνει σε ανακοίνωσή της η ΤΕ Ημαθίας του ΚΚΕ. 

«Μια τέτοια πρωτοφανής αντιδημοκρατική ενέργεια θυμίζει άλλες εποχές. Η κυβέρνηση συνεχίζει στον ίδιο αυταρχικό κατήφορο που έχει πάρει με τη “φάμπρικα” διώξεων ενάντια στους εκπαιδευτικούς, που αγωνίζονται για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει τους μαθητές. Προσπαθεί να φιμώσει με κάθε τρόπο κάθε μορφή αντίστασης, κάθε φωνή που αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Δεν περιμέναμε βέβαια από την ΔΕΕΠ της ΝΔ να δείξει την ίδια ευαισθησία μπρος στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί, μπρος στην υποχρηματοδότηση των σχολείων. Με τα 25άρια τμήματα στα δημοτικά και τα 27άρια στα Γυμνάσια, με ελλείψεις ακόμα και σήμερα σε καθηγητές, με σχολεία που δεν έχουν πετρέλαιο να ζεσταθούν, χρήματα -μετά την κατάργηση των σχολικών επιτροπών- για να καλύψουν τα στοιχειώδη έξοδα. Για τα παραπάνω “σιγή ασυρμάτου” από τα στελέχη της ΝΔ στην Ημαθία. Ούτε τους είδαμε να δείχνουν ανάλογα την ίδια ευαισθησία σε επισκέψεις υποψηφίων ευρωβουλευτών, στελεχών της ΝΔ σε σχολικές μονάδες», αναφέρει.

Καλεί τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα στην Ημαθία, «να μην αποδεχτούν τέτοιες πρακτικές που γυρνάνε το ρολόι της Ιστορίας στην εποχή του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον για τον ίδιους και τα παιδιά τους. Το ΚΚΕ θα είναι δίπλα σε αυτούς τους αγώνες με κάθε δύναμη που διαθέτει μέσα και έξω από τη Βουλή». 

Πηγή:    https://www.imerodromos.gr/ede-se-ekpaideytikoys-gia-ekdilosi-me-tin-kori-toy-tse-gkevara/

Διεθνείς εξετάσεις στην Εκπαίδευση

 

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ενισχύει τις διακρίσεις και υπονομεύει τη μάθηση

ΤΗΣ ΒΙΑΝΑΣ ΕΡΙΚΣΟΝ*

Η εκπαίδευση, ως θεμέλιο κάθε κοινωνίας, θα έπρεπε να έχει στόχο την ολόπλευρη υγιή ανάπτυξη των παιδιών, να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα και να προωθεί την ισότητα. Ωστόσο, τα διεθνή εξεταστικά συστήματα και διεθνείς έρευνες, όπως η PISA, TIMSS και PIRLS, αντί να ενισχύουν αυτές τις αξίες, λειτουργούν ως μηχανισμοί που προάγουν τις διακρίσεις, διαιωνίζουν τις ανισότητες και υποβαθμίζουν τη μαθησιακή διαδικασία. Ενώ προβάλλονται ως εργαλεία που αξιολογούν αντικειμενικά την ποιότητα της εκπαίδευσης, στην πραγματικότητα υπονομεύουν την ίδια την παιδεία.

Η βασική αδυναμία των διεθνών εξετάσεων είναι ότι συχνά στερούνται πολιτιστικής αντιπροσωπευτικότητας και στηρίζονται σε τυποποιημένα εργαλεία αξιολόγησης που ευνοούν ορισμένες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές πραγματικότητες, αποκλείοντας άλλες. Η πιο αυστηρή ίσως κριτική εναντίον αυτών των τυποποιημένων εργαλείων αξιολόγησης είναι ότι ενσωματώνουν συγκεκριμένες πολιτιστικές προκαταλήψεις, ευνοώντας εκπαιδευτικά συστήματα ορισμένων χωρών. Παιδιά με χαμηλό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, καθώς οι ανάγκες και οι εμπειρίες τους δεν λαμβάνονται υπόψη. Παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία συχνά αξιολογούνται με βάση πρότυπα που δεν συνάδουν με τις γλωσσικές και πολιτιστικές τους αναφορές, οδηγώντας σε ανακριβή και υποτιμητικά αποτελέσματα. Το ίδιο ισχύει και για παιδιά με αναπηρίες, των οποίων οι ειδικές συνθήκες μάθησης παραβλέπονται εντελώς. Αντί να ενσωματώνουν αυτές τις προκλήσεις στο εξεταστικό μοντέλο, τα συστήματα αυτά επιλέγουν να τις αγνοούν, αναπαράγοντας με τον τρόπο αυτό κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες.

Προβληματικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι διεθνείς εξετάσεις περιορίζουν την εκπαίδευση σε έναν στενό ορισμό επιτυχίας, βασισμένο σε δεξιότητες όπως τα μαθηματικά, οι φυσικές επιστήμες και η κατανόηση κειμένου. Παρόλο που αυτά τα πεδία είναι σημαντικά, αγνοούν κρίσιμες δεξιότητες όπως η δημιουργικότητα, η συναισθηματική νοημοσύνη, η κριτική σκέψη και η συνεργατική μάθηση. Έτσι, η μάθηση μετατρέπεται σε μια επιφανειακή διαδικασία «διδασκαλίας για την εξέταση», όπου οι μαθητές αναγκάζονται να αποστηθίζουν πληροφορίες αντί να αναπτύσσουν ουσιαστικές δεξιότητες για την μελλοντική τους ζωή. Η απουσία πολυδιάστατων κριτηρίων αξιολόγησης στερεί από τα παιδιά την ευκαιρία να αναδείξουν τις μοναδικές τους ικανότητες. Αντί να προετοιμάζουμε πολίτες που μπορούν να ανταποκριθούν στην ποικιλομορφία και στις πολυπλοκότητες του κόσμου, δημιουργούμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιβραβεύει την ομοιομορφία και αγνοεί τη διαφορετικότητα.

Οι διεθνείς κατατάξεις που προκύπτουν από αυτές τις εξετάσεις ενισχύουν επίσης έναν ανούσιο ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών, αντί να επικεντρώνονται στη βελτίωση της ίδιας της εκπαίδευσης. Εκπαιδευτικοί και παιδιά, βρίσκονται κάτω από υπερβολική πίεση για να πετύχουν στόχους που καθορίζονται από εξωτερικούς παράγοντες, συχνά άσχετους με τις πραγματικές ανάγκες των σχολικών κοινοτήτων. Η πίεση αυτή καταπιέζει τη δημιουργικότητα των εκπαιδευτικών και αφαιρεί από τα παιδιά τη χαρά της μάθησης. Αντί για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την καλλιέργεια δεξιοτήτων ζωής, προωθούμε εν τέλει ένα σύστημα που μετατρέπει τα παιδιά σε αριθμούς και στατιστικά δεδομένα.

Μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις που αναδεικνύονται μέσα από τις διεθνείς εξετάσεις είναι η σύνδεση της επιτυχίας με την παιδική καταπίεση. Χώρες που διακρίνονται συστηματικά στις κατατάξεις, όπως η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ και η Ιαπωνία, είναι οι ίδιες χώρες που δέχονται έντονη κριτική για την παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού. Τα εκπαιδευτικά τους συστήματα χαρακτηρίζονται από υπερβολικά ανταγωνιστική κουλτούρα, ατελείωτες ώρες διδασκαλίας και διαρκή εξεταστική πίεση.

Σε αυτές τις χώρες, τα παιδιά συχνά θυσιάζουν την παιδικότητά τους, τη χαρά της μάθησης και την ψυχική τους υγεία για να επιτύχουν υψηλές βαθμολογίες. Ερευνητικά δεδομένα έχουν αναδείξει ότι η εκπαιδευτική πίεση στις περιοχές αυτές οδηγεί σε αυξημένα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης μεταξύ των μαθητών και μαθητριών. Η επιτυχία σε αυτούς τους δείκτες έρχεται με το κόστος της ευημερίας των παιδιών, καταδεικνύοντας ότι αυτά τα «υψηλών επιδόσεων» εκπαιδευτικά μοντέλα συχνά παραβιάζουν βασικές αρχές για τα δικαιώματα του παιδιού, όπως ορίζονται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Επομένως, είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε αν τα αποτελέσματα αυτών των εξετάσεων αντανακλούν πραγματικά ένα επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα ή αν απλώς αποτυπώνουν την αποτελεσματικότητα μιας καταπιεστικής δομής που αντιμετωπίζει τα παιδιά ως εργαλεία για τη βελτίωση των διεθνών κατατάξεων. Και πρέπει τέλος να αναρωτηθούμε εάν είναι πράγματι αυτά τα μοντέλα εκπαίδευσης που θέλουμε να έχουμε ως πρότυπο.

Η εκπαίδευση δεν μπορεί να περιορίζεται σε μέσους όρους και στατιστικές. Οι διεθνείς εξετάσεις αγνοούν τις τοπικές ιδιαιτερότητες, παραμερίζοντας τις ανάγκες συγκεκριμένων χωρών, σχολείων και κοινοτήτων. Η έμφαση στα δεδομένα αυτά υποβαθμίζει τις μικρές, καινοτόμες προσπάθειες που μπορούν να βελτιώσουν την εκπαίδευση σε τοπικό επίπεδο και αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τις πραγματικές εκπαιδευτικές προκλήσεις.

Τέλος, η εκπαίδευση δεν είναι μέσο κατάταξης. Είναι δικαίωμα και προνόμιο, και πρέπει να προσφέρεται με τρόπο που να ενισχύει τη συμμετοχή όλων και να διασφαλίζει ότι κανένα παιδί δεν μένει πίσω. Είναι αναγκαίο να απορρίψουμε αυτά τα εξετασιοκεντρικά συστήματα και να επενδύσουμε σε ολιστικές προσεγγίσεις αξιολόγησης που θα αναδεικνύουν τις δυνατότητες κάθε παιδιού. Χρειαζόμαστε ευέλικτα και συμπεριληπτικά εργαλεία που θα αναδεικνύουν την ποικιλομορφία και τις δυνατότητες του κάθε παιδιού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ουσιαστικά την εξέλιξη της εκπαίδευσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυθεντικές μεθόδους αξιολόγησης, όπως πορτφόλια, εργασίες και συνεργατικές δραστηριότητες, μπορούμε να καλλιεργήσουμε δεξιότητες ζωής και να ενισχύσουμε την κοινωνική ενσωμάτωση. Η εκπαίδευση πρέπει να γίνει ξανά ανθρωποκεντρική, να στηρίζεται στη διαφορετικότητα και να ενδυναμώνει το κάθε παιδί ξεχωριστά και ολόπλευρα. Μόνο έτσι μπορούμε να διαμορφώσουμε πολίτες έτοιμους να συμβάλλουν ουσιαστικά στην κοινωνία, αφήνοντας πίσω ένα εκπαιδευτικό σύστημα που διαιωνίζει διακρίσεις και αποκλεισμούς.

*Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης

Μέλος ΔΣ Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών

Πηγή:    https://paideia-news.com/poed/2024/12/07/diethneis-eksetaseis-stin-ekpaideysi/

Η πρόταση της εξαφάνισης των Ειδικών Σχολείων δεν είναι συμπερίληψη, είναι ανάλγητος νεοφιλελευθερισμός

 

  05.12.2024

 

Δημήτρης Αναστασίου

 

Η συμπερίληψη πρέπει να είναι επιλογή που βασίζεται σε ρεαλιστική εκτίμηση των εξατομικευμένων δυνατοτήτων και των αναγκών κάθε μαθητή, όπως και των δυνατοτήτων κάθε σχολείου

Ως γνωστόν, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει προτείνει την κατάργηση του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Παιδείας που μια βασική αποστολή του είναι η χρηματοδότηση της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης. Φαίνεται ότι μερικοί νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα πήραν θάρρος από αυτή την προτεινόμενη αλλαγή.  

Η ενασχόληση με την εκπαιδευτική πολιτική απαιτεί γνώση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, των αναγκών των μαθητών και των δομών που καλούνται να υποστηρίξουν την εκπαίδευσή τους. Δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά όταν άτομα όπως ο κ. Άγγελος Αλεξόπουλος δίχως καμιά εξειδικευμένη εμπειρία στον τομέα της ειδικής εκπαίδευσης, με μόνη συνάφεια ένα πόστο συνδεδεμένο με την κυβέρνηση, την προεδρία στο Τομεακό Επιστημονικό Συμβούλιο Ανθρώπινου Δυναμικού και Αναβάθμισης Δεξιοτήτων στο Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας, προωθούν αλλαγές σε αυτή με ενυπόγραφο άρθρο.  

Όταν πολύ περισσότερο ο κ. Αλεξόπουλος προτείνει ουσιαστικά τον ακρωτηριασμό της ειδικής εκπαίδευσης με την κατάργηση των ειδικών σχολείων, τότε δημιουργούνται σοβαρές ανησυχίες για τις κυβερνητικές προθέσεις πίσω από αυτές τις προτάσεις.

Ασφαλώς κανείς δεν θα μπορούσε να προτείνει την κατάργηση των ειδικών σχολείων επιχειρηματολογώντας ότι είναι ανάλγητος-η και ότι δεν θέλει να δώσει ούτε ένα λεπτό (σεντ) για την εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία. Οπότε καταφεύγει σε ό,τι ακούγεται ωραίο στα αυτιά των ανυποψίαστων. Έτσι επιστρατεύεται το όμορφο περιτύλιγμα της «συμπερίληψης» που χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να κρύψει την υποβάθμιση των ειδικών σχολείων από σχολεία σε “Κέντρα Πόρων” και την δραματική υποχρηματοδότηση της ειδικής εκπαίδευσης.
Ουσιαστικά όμως τα “Κέντρα Πόρων” κρύβουν την μετατροπή δομών όπως τα δημόσια ειδικά σχολεία που παρέχουν εξιδεικευμένη και εντατική διδασκαλία, καθώς και δωρεάν λογοθεραπευτικές, εργοθεραπευτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές υπηρεσιών σε μια καινοφανή χαλαρή υπηρεσία με εντελώς απροσδιόριστη λειτουργία και εντελώς ασαφή σκοπό.

Τα ειδικά σχολεία σε όλο τον κόσμο έχουν τριπλάσιο έως πενταπλάσιο κόστος από τα γενικά σχολεία. Αυτό δεν το αντέχουν οι νεοφιλελεύθεροι, ειδικά όταν θεωρούν ότι τα λεφτά για την εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία παραβιάζουν την λογιστική (μπακάλικη) αρχή του λόγου κόστους προς απόδοση. Οπότε αναγκαστικά πουλάνε φύκια περί «Κέντρων πόρων» με τις μεταξωτές κορδέλες της κατά φαντασίαν “συμπερίληψης”.

Η αναγκαστική επιβολή της κατάργησης των ειδικών σχολείων –ενάντια μάλιστα σε μια κλασικά φιλελεύθερη αρχή της επιλογής σχολείου από τους γονείς– βαφτίζεται ως συμπερίληψη, ενώ στην ουσία είναι μια δραστική πολιτική μείωσης δαπανών εις βάρος των πιο ευάλωτων μαθητών. Θα πλήξει με μαθηματική ακρίβεια τα παιδιά με αναπηρία που σήμερα φοιτούν στα ειδικά σχολεία και προέρχονται από τα πιο φτωχά στρώματα γιατί απλά δεν θα μπορούν οι γονείς τους να πληρώσουν για να πάνε τα παιδιά τους σε ιδιωτικά ειδικά σχολεία τα οποία πιθανότατα θα ανοίξουν σαν μανιτάρια μετά την καταιγίδα της κατάργησης των αντίστοιχων δημόσιων. Δηλαδή κλείνοντας τα δημόσια ειδικά σχολεία κλείνουν οι επιλογές και πλήττονται δυσανάλογα τα πιο φτωχά παιδιά με αναπηρία. 

Η μετατροπή των ειδικών σχολείων σε Κέντρα Πόρων στην Πορτογαλία παρουσιάζεται στο άρθρο του κ. Αλεξόπουλου ως επιτυχία. Στην πραγματικότητα είναι μια εντελώς χαοτική κατάσταση όπως έχουμε επισημάνει εδώ σε ένα κεφάλαιο μαζί με έναν Πορτογάλο συνάδελφο τον Luis Augusto Miranda - Correia 

https://www.researchgate.net/publication/338634746_The_Impact_of_Article_24_of_the_CRPD_on_Special_and_Inclusive_Education_in_Germany_Portugal_the_Russian_Federation_and_Netherlands

Υπάρχει μια τεράστια πολυμορφία στις ανάγκες των παιδιών με αναπηρία. Η εκπαιδευτική συμπερίληψη δεν σημαίνει μία ενιαία και αδιαφοροποίητη λύση για όλους τους μαθητές με αναπηρία, αλλά την ύπαρξη πολλαπλών επιλογών, ειδικότερα για τους φτωχότερους και τους πιο αδύναμους. Η κυβερνητική πρόθεση κατάργησης μιας βασικής επιλογής στην ειδική εκπαίδευση κρύβει λοιπόν άλλες σκοπιμότητες.

Η συμπερίληψη πρέπει να είναι επιλογή που βασίζεται σε ρεαλιστική εκτίμηση των εξατομικευμένων δυνατοτήτων και των αναγκών κάθε μαθητή, όπως και των δυνατοτήτων κάθε σχολείου. Η κατάργηση των ειδικών σχολείων που γεννήθηκε ως ιδέα από την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Ρόναλντ Ρέηγκαν την δεκαετία του 1980 με την «Πρωτοβουλία για τη Γενική Εκπαίδευση» (Regular Education Ιnitiative – REI) https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/002246698902300303?icid=int.sj-abstract.citing-articles.167  ήταν και είναι ένας νεοφιλελεύθερος και ανάλγητος στόχος με όποιο εύηχο ή δήθεν «προοδευτικό» όνομα και αν παρουσιαστεί.

*Ο Δημήτρης Αναστασίου είναι Καθηγητής Ειδικής Αγωγής, Southern Illinois University

Πηγή: e-lesxi.gr

Πηγή:     https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/463818_i-protasi-tis-exafanisis-ton-eidikon-sholeion-den-einai-symperilipsi-einai

Αυξήθηκαν στα 632 δισ. δολάρια οι πωλήσεις των 100 μεγαλύτερων ομίλων

 ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

«Αισιοδοξία για το μέλλον» εκφράζουν οι μέτοχοι τους!

Πηγή: Associated Press

«Χρυσές δουλειές» κάνουν οι βιομηχανίες όπλων, με τα καπιταλιστικά κράτη ανά τον κόσμο να έχουν εισέλθει σε πολεμική οικονομία, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ήδη ματώνουν τους λαούς και στο πλαίσιο της προπαρασκευής για γενικευμένες στρατιωτικές συγκρούσεις.

Ολο και μεγαλύτερο μέρος των προϋπολογισμών των καπιταλιστικών κρατών κατευθύνεται για στρατιωτικούς σκοπούς, ζητώντας παράλληλα από τους λαούς να κάνουν θυσίες και να συμβιβαστούν με την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Χρόνο με τον χρόνο τα στοιχεία από τις πωλήσεις και τα κέρδη της παγκόσμιας πολεμικής βιομηχανίας όχι μόνο αποτυπώνουν τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, αλλά είναι και αποκαλυπτικά για τα ανταγωνιστικά γεωπολιτικά σχέδια σε Ευρώπη, Κεντρική Ασία, Ασία - Ειρηνικό, Αφρική και Αρκτική. Γι' αυτά τα σχέδια για πρώτες ύλες, αγορές, δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας τα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη «ακονίζουν τα μαχαίρια τους», ετοιμάζονται να αιματοκυλίσουν κι άλλους λαούς.

Για άλλη μια χρονιά, το 2023 οι πωλήσεις όπλων και στρατιωτικών υπηρεσιών σημείωσαν αύξηση, δείχνει η έκθεση του Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη με έδρα τη Στοκχόλμη (SIPRI).

Οι πωλήσεις των 100 μεγαλύτερων βιομηχανιών όπλων στον κόσμο έφτασαν συνολικά τα 632 δισ. δολάρια πέρυσι, δηλαδή αυξήθηκαν κατά 4,2% σε σχέση με το 2022.

Ενδεικτικό της μεγάλης αύξησης της ζήτησης είναι το γεγονός ότι οι 100 βιομηχανίες όπλων που συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο κατέγραψαν όλες ανεξαιρέτως τζίρο υψηλότερο του 1 δισ. δολαρίων πέρυσι.

«Είχαμε αισθητή αύξηση των πωλήσεων όπλων το 2023 και η τάση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί το 2024», σύμφωνα με τον Λ. Σκαρατζάτο, ερευνητή του SIPRI εξειδικευμένο στις στρατιωτικές δαπάνες και στην παραγωγή όπλων.

Μάλιστα, οι πωλήσεις των 100 μεγαλύτερων ομίλων παγκοσμίως «δεν αντανακλούν ακόμα πλήρως το εύρος της ζήτησης» και «πολλές εταιρείες έχουν αρχίσει εκστρατείες προσλήψεων, κάτι που δείχνει την αισιοδοξία τους για το μέλλον», συμπλήρωσε.

Με άλλα λόγια οι πολεμικές βιομηχανίες προετοιμάζονται για το μέλλον, επεκτείνοντας τις γραμμές παραγωγής τους και προσλαμβάνοντας εργαζόμενους, καθώς βλέπουν τις «συμφέρουσες προοπτικές» για απόδοση των επενδύσεών τους...

Το 2022 οι πωλήσεις είχαν σημειώσει μια «λογιστική» μείωση, λόγω της αδυναμίας των βιομηχανιών όπλων να ανταποκριθούν στην απότομη αύξηση της ζήτησης και να προσαρμόσουν την παραγωγή τους. Εκτοτε όμως πολλοί όμιλοι - με κρατική χρηματοδότηση και μακροπρόθεσμες παραγγελίες εξοπλισμών - μπόρεσαν να δώσουν ώθηση στην παραγωγή τους.

Οι βιομηχανίες των ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς

Οι μεγαλύτερες βιομηχανίες όπλων στον κόσμο, οι αμερικανικές, σημείωσαν αύξηση των πωλήσεών τους (+2,5%) το 2023 και συνεχίζουν να καταγράφουν σχεδόν τα μισά έσοδα από τις παγκόσμιες πωλήσεις. 41 εταιρείες των ΗΠΑ συγκαταλέγονται στις 100 μεγαλύτερες στον κόσμο.

Η Ευρώπη, με 27 ομίλους, κατέγραψε οριακή αύξηση πωλήσεων 0,2% την περασμένη χρονιά, κάτι όμως που κρύβει μια διπλή πραγματικότητα: Ευρωπαϊκές βιομηχανίες που κατασκευάζουν περίπλοκα εξοπλιστικά συστήματα εργάζονταν ακόμα για να εκπληρώσουν συμβάσεις της προηγούμενης χρονιάς, κάτι που δεν αντανακλά τις μαζικές παραγγελίες που έλαβαν στο μεταξύ.

Αλλοι ευρωπαϊκοί όμιλοι, αντιθέτως, «είδαν τον τζίρο τους να αυξάνεται πολύ, λόγω της ζήτησης που συνδέεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία», ειδικά της ζήτησης πυρομαχικών για το πυροβολικό, συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας και χερσαίων συστημάτων, τονίζει το SIPRI.

Συγκεκριμένα, όμιλοι σε Γερμανία, Σουηδία, Ουκρανία, Πολωνία, Νορβηγία και Τσεχία κατάφεραν να εκμεταλλευτούν αυτήν τη ζήτηση.

Για παράδειγμα ο γερμανικός όμιλος «Rheinmetall» αύξησε την παραγωγική του ικανότητα πυρομαχικών 155 mm, τα δε έσοδά του ενισχύθηκαν από τις παραδόσεις των αρμάτων «Leopard» και τις νέες παραγγελίες, μεταξύ άλλων μέσω προγραμμάτων «κυκλικής ανταλλαγής», βάσει των οποίων ευρωπαϊκές χώρες διαθέτουν εξοπλισμούς στην Ουκρανία και λαμβάνουν αντικαταστάσεις από «συμμάχους».

Το Ιδρυμα Ατομικών Οπλων του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο σχεδιάζει, κατασκευάζει και συντηρεί πυρηνικές κεφαλές, κατέγραψε τη μεγαλύτερη ετήσια αύξηση στα έσοδα (+16%) μεταξύ των βρετανικών εταιρειών στο Top 100, φτάνοντας τα 2,2 δισ. δολάρια.

Ρωσία: Πελώρια αύξηση τζίρου της πολεμικής βιομηχανίας

Τα στοιχεία από τη Ρωσία αντανακλούν - όπως αναμενόταν - την πολεμική οικονομία της χώρας, με τις πωλήσεις των δύο ρωσικών ομίλων που περιλαμβάνονται στην κατάταξη των 100 να καταγράφουν πελώρια αύξηση τζίρου (+40%), κυρίως λόγω της αύξησης των πωλήσεων της κρατικής επιχείρησης «Rostec».

Ειδικότερα, μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, UAV, άρματα μάχης, πυρομαχικά και πύραυλοι πιστεύεται ότι έχουν παραχθεί σε μεγαλύτερο αριθμό, αναφέρει η έκθεση.

Στη Μέση Ανατολή, 3 όμιλοι του Ισραήλ κατέγραψαν τζίρο - ρεκόρ 13,6 δισ. δολαρίων (+15%).

Στην Τουρκία, 3 βιομηχανίες - ιδίως η κατασκευάστρια drones «Baykar» - αύξησαν αλματωδώς τις πωλήσεις τους (+24%), εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών.

Συγκεντρώνεται «μπαρούτι» σε Ασία - Ειρηνικό

Η γενική τάση προς ενίσχυση των στρατιωτικών εξοπλισμών στην Ασία εκδηλώνεται και με το στοιχείο ότι 23 εταιρείες στο Top 100 με έδρα την Ασία και την Ωκεανία κατέγραψαν αύξηση εσόδων από όπλα 5,7% σε ετήσια βάση, φτάνοντας τα 136 δισ. δολάρια.

Ειδικότερα, οι 4 εταιρείες όπλων με έδρα τη Νότια Κορέα κατέγραψαν συνδυασμένη αύξηση 39%, φτάνοντας τα 11 δισ. δολάρια, και 5 εταιρείες στην Ιαπωνία αύξηση 35%, στα 10 δισ. δολάρια. «Η απότομη αύξηση των πωλήσεων όπλων σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία αντικατοπτρίζει τη μεγαλύτερη εικόνα της στρατιωτικής συσσώρευσης στην περιοχή», αναφέρει η έκθεση.

Οι βιομηχανίες της Νότιας Κορέας προσπαθούν επίσης να επεκτείνουν το μερίδιό τους στην παγκόσμια αγορά όπλων, συμπεριλαμβανομένης της ζήτησης στην Ευρώπη η οποία σχετίζεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Στην Κίνα, 9 μεγάλες βιομηχανίες σημειώνουν μικρή αύξηση (+0,7%), εν μέσω επιβράδυνσης των ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ. Τα συνολικά τους έσοδα από όπλα το 2023 έφτασαν τα 103 δισ. δολάρια.

Η NCSIST, η μόνη εταιρεία στο Top 100 με έδρα την Ταϊβάν, κατέγραψε αύξηση 27% στα έσοδα από όπλα, στα 3,2 δισ. δολάρια.

Στην Ινδία, τα έσοδα 3 ομίλων αυξήθηκαν κατά 5,8% στα 6,7 δισ. δολάρια.

Ε. Μ. (Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» και το τετρασέλιδο «Διεθνή και Οικονομία»)

Πηγή:     https://www.902.gr/eidisi/kosmos/381083/ayxithikan-sta-632-dis-dolaria-oi-poliseis-ton-100-megalyteron-omilon

Ποιος θα φροντίσει τα παιδιά;

 ΑΠΟ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ     Παρασκευη 6 Δεκεμβριου 2024

Αν τα πράγματα είναι όπως λέγονται και περιγράφονται τότε δεν πρόκειται για βιασμούς μόνο… δεν πρόκειται για κακοποίηση μόνο… πρόκειται για βιασμό, κακοποίηση και φρικτό βασανισμό μαζί και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. 

Λίγο απέχουμε από το να τα μάθουμε όλα. ‘Η περίπου όλα. Οι άνω τελείες, οι μισοτελειωμένες προτάσεις, τα αποσιωπητικά του γραπτού και προφορικού λόγου φροντίζουν επιδέξια να διαστέλλουν την κλειδαρότρυπα για καλύτερη θέαση της φρίκης. Θαρρείς και δεν φτάνει μία λέξη και μόνο για να αντιληφθεί κανείς το τερατούργημα και να αηδιάσει. Θαρρείς και η αδιανόητη κακοποίηση των παιδιών πρέπει να γίνει και “εικόνα” στη φαντασία μας… έτσι για να ολοκληρωθεί η ασέλγεια. 

Σε όλον αυτό το ζόφο που έχουν ζήσει τα παιδιά των δύο αστυνομικών,  φερόμενων να έχουν υποβάλλει τα παιδιά τους σε φρικιαστικές κακοποιήσεις σωματικές και ψυχικές, έχουν ρόλο και λόγο όλοι, δημοσιολόγοι, γυρολόγοι, πρωϊνάδικα και μεσημεριανάδικα… εκτός από ΕΝΑΝ.

Αυτό ο ΈΝΑΣ είναι το κράτος, η επίσημη πολιτεία και η θεσμική της θωράκιση για την προστασία αυτών των παιδιών. Και δεν έχει λόγο, διότι δεν έχει αναλάβει – ως όφειλε – κανέναν ρόλο. 

Τι ξέρουμε αυτή τη στιγμή για τα παιδιά; Ξέρουμε ότι βρίσκονται όλα μαζί σε κάποιο νοσοκομείο! Τι θα έπρεπε να ξέρουμε;

Το μόνο που θα χρειαζόταν να γνωρίζουμε – ως επουλωτικό για τη συλλογική οδύνη φάρμακο-  είναι ότι η πολιτεία με τους θεσμούς της ανέλαβε τα παιδιά, τα τοποθέτησε σε μία ασφαλή δομή, σε περιβάλλον αρμόζον για τις παιδικές ψυχές, με προσωπικό επαρκές σε εμπειρία και αριθμό, με ανθρώπους που τα αγκαλιάζουν, με ειδικούς παιδαγωγούς και ψυχολόγους που είναι εκεί για να φροντίσουν τα τραύματά τους. 

Αντ’ αυτού έχουν “παρκαριστεί” σε ένα  παιδιατρικό νοσοκομείο, όπου προφανώς το προσωπικό δίνει τον καλύτερο εαυτό του για την ιατρική και ψυχολογική υποστήριξή τους.  Αλλά αυτά τα παιδιά δεν είναι άρρωστα για να νοσηλεύονται. Είναι κακοποιημένα. Δεν χρειάζονται νοσοκομείο. Προστασία και φροντίδα χρειάζονται. Οπως και τα υπόλοιπα κακοποιημένα παιδιά που φιλοξενούνται σε παιδιατρικά νοσοκομεία. 

Και ξέρετε ποια θα είναι η συνέχεια; Πιθανόν τα παιδιά θα σκορπιστούν σε διάφορες δομές, ό, που βρεθούν θέσεις. Δηλαδή, θα υποβληθούν σε έναν τραυματικό και βίαιο αποχωρισμό  τη στιγμή ακριβώς που χρειάζονται να έχουν το ένα το άλλο ως αναγκαίο σημείο αναφοράς και στήριγμα. 

Γι’ αυτό και δύο από τα πέντε αδέρφια προσπάθησαν να φύγουν…. Επειδή είδαν, επειδή ξέρουν, επειδή δεν αντέχουν, επειδή οι ασελγείς πράξεις τελείωσαν, αλλά ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι η παραμονή σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου δεν είναι επί της ουσίας κακοποιητική; 

Γιατί; Επειδή η φτηνή λύση για ένα κράτος – που κάνει τα κουμάντα του ώστε να μην στενοχωρηθούν οι Τράπεζες   – είναι να φτιάχνει κουμπάκια πανικού. Η ακριβή λύση είναι να δημιουργήσει δομές μεγάλες, όμορφες, ζεστές, με επαρκές προσωπικό. 

Ποιος, λοιπόν, θα προστατέψει τα παιδιά  από τη μανία της κλειδαρότρυπας, αλλά και από ένα κράτος που δηλώνει πανταχού παρόν και είναι εξοργιστικά απόν. 

Εν ολίγοις,  ποια κρατική δομή ακριβώς θα υποστηρίξει ψυχολογικά  αυτά τα αδέρφια; Με ποια βοήθεια θα μαλακώσουν και θα κλείσουν (αν ποτέ κλείσουν…) τα τραύματα και ο αποτροπιασμός στις ψυχές τους; Με ποια στήριξη θα επιστρέψουν στο σχολείο; 

Ποιος θα προστατέψει παιδιά που ζουν αυτή τη φρίκη, αλλά δεν τα γνωρίζουμε και ίσως δεν τα μάθουμε ποτέ; Ποιος θα γλιτώσει τα επόμενα παιδιά; 

Αλλά, ας μην είμαστε πλεονέκτες. Η κυβέρνηση στέλνει φρεγάτες με 500.000 ευρώ την ημέρα στην Ερυθρά Θάλασσα, για το καλό μας. Πόσα άλλα να κάνει πια!

Πηγή:     https://www.imerodromos.gr/poios-tha-frontisei-ta-paidia/

ΙΟΒΕ / Σταθερά οι πιο απαισιόδοξοι στην Ευρώπη οι Έλληνες

 

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/ EUROKINISSI)

2 Δεκ. 2024

Οριακή εξασθένιση του δείκτη οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα για τον μήνα Νοέμβριο καταγράφει η νέα Έρευνα Οικονομικής Συγκυρίας του ΙΟΒΕ, με τις ελπίδες της αγοράς για «ανάσα» να επαφίενται στην εορταστική περίοδο.

Σύμφωνα με το ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών, η καταναλωτική εμπιστοσύνη βελτιώνεται, με την απαισιοδοξία να εξασθενεί ελαφρώς, ειδικά για την οικονομία, όμως τα ελληνικά νοικοκυριά παραμένουν τα πιο απαισιόδοξα στην Ευρώπη.

ΙΟΒΕ: Πώς κινήθηκαν οι βασικοί τομείς της οικονομίας

Ειδικότερα, κατά το Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών «το οικονομικό κλίμα επιδεινώνεται ελαφρώς τον Νοέμβριο, με τον σχετικό δείκτη να διαμορφώνεται στις 106,1 από τις 106,9 μονάδες τον προηγούμενο μήνα. H οριακή αυτή εξασθένιση προέρχεται από τις Κατασκευές και τις Υπηρεσίες, με τη Βιομηχανία, το Λιανικό εμπόριο και τον δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης να βελτιώνονται. Ο χώρος των Κατασκευών και ειδικά στα ιδιωτικά έργα, φαίνεται να πιέζεται από τη στενότητα εργατικού δυναμικού, ζήτημα που πλέον επισημαίνεται από όλο και ευρύτερο ποσοστό επιχειρήσεων. Στο Λιανικό εμπόριο, καθώς πλησιάζει η εορταστική περίοδος φαίνεται πως δημιουργούνται πιο αισιόδοξες προοπτικές, αν και η ακρίβεια εξακολουθεί να προβληματίζει, όπως φαίνεται και στην έρευνα των νοικοκυριών».

Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο ΙΟΒΕ:

• Στη Βιομηχανία ο δείκτης ανέκαμψε από την υποχώρηση του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου (+1,3), λόγω των αισιόδοξων εκτιμήσεων-προβλέψεων και στις τρεις συνιστώσες που συνθέτουν τον σχετικό δείκτη (παραγγελίες- ζήτηση, αποθέματα και παραγωγή τους προσεχείς μήνες).
• Στις Υπηρεσίες οι προσδοκίες υποχώρησαν (-0,9), ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης όλων των παραγόντων που συνθέτουν στον σχετικό δείκτη : των εκτιμήσεων της τρέχουσας ζήτησης, των προβλέψεων της μελλοντικής ζήτησης και των εκτιμήσεων της τρέχουσας κατάστασης.
• Το Λιανικό εμπόριο ενισχύθηκε αισθητά (+2,3), ως επακόλουθο των αισιόδοξων εκτιμήσεων της τρέχουσας κατάστασης και της συγκρατημένης ενίσχυσης των αποθεμάτων, με τις προσδοκίες για την μελλοντική κατάσταση να εξασθενούν.
• Στις Κατασκευές, ο αντίστοιχος δείκτης ενισχύθηκε οριακά τον Νοέμβριο (+0,3), για τρίτο συνεχόμενο μήνα, ως αποτέλεσμα των αισιόδοξων προσδοκιών του επιπέδου παραγγελιών που αντισταθμίστηκαν μερικώς από τις δυσοίωνες προβλέψεις για την απασχόληση.
• Τέλος όσον αφορά την καταναλωτική εμπιστοσύνη, αυτή διέκοψε την ανοδική της πορεία (-1,1) αντανακλώντας τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις για την μελλοντική και την τρέχουσα κατάσταση των νοικοκυριών αλλά και της γενικής κατάστασης της χώρας, ενώ αντίθετα η πρόθεση για μείζονες αγορές βελτιώθηκε.

ΙΟΒΕ: Ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης

Ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης βελτιώθηκε ήπια τον Νοέμβριο και διαμορφώθηκε στις – 47,3 μονάδες, έναντι -50,3 μονάδες τον Οκτώβριο1. Και αυτόν τον μήνα οι Έλληνες καταναλωτές εμφανίζονται ως οι περισσότερο απαισιόδοξοι στην ΕΕ, με διαφορά από τους επόμενους, με τους καταναλωτές στην Εσθονία με επίπεδο δείκτη –33,5 και την Σλοβενία (-29,7) να ακολουθούν.

Σημειώνονται μικρές θετικές μεταβολές προσδοκιών για την μελλοντική οικονομική τους κατάσταση, καθώς αμβλύνεται η πολύ έντονη απαισιοδοξία που έχει καταγραφεί όλους τους μήνες, και παράλληλα παρατηρείται μικρή βελτίωση στην πρόθεση για μείζονες αγορές, αλλά και στη γενικότερη οικονομική κατάσταση στην χώρα. Ωστόσο, ο πληθωρισμός εμμένει και εξακολουθεί να επηρεάζει αρνητικά την καταναλωτική εμπιστοσύνη, με το ζήτημα της ακρίβειας να ανησυχεί έντονα τους πολίτες. Στις χαμηλότερες θέσεις αυτής της κατάταξης, για δέκατη φορά μέσα στο 2024 βρίσκεται η Λιθουανία (+7,2) και για τρίτη φορά η Σουηδία (+2,0), με την τιμή του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης να συνεπάγεται ουσιαστικά αισιοδοξία από τους καταναλωτές της χώρας. Οι μέσοι ευρωπαϊκοί δείκτες διαμορφώθηκαν στις -12,4 μονάδες στην ΕΕ και στις -13,7 μονάδες στην Ευρωζώνη.

Αναλυτικά:

• Διατήρηση των αρνητικών εκτιμήσεων των καταναλωτών για την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών τους τελευταίους 12 μήνες. Οι αρνητικές εκτιμήσεις των καταναλωτών για την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού τους τους προηγούμενους 12 μήνες διατηρήθηκαν στα ίδια επίπεδα, στις -49,2 μονάδες (έναντι -49,1).
• Το 66% (από 65%) των νοικοκυριών εκτίμησε ελαφρά ή αισθητή επιδείνωση της οικονομικής του κατάστασης, ενώ το 3% θεωρεί πως επήλθε μικρή βελτίωση. Οι αντίστοιχοι δείκτες σε ΕΕ και Ευρωζώνη διαμορφώθηκαν στις -9,2 και -10,0 μονάδες αντίστοιχα.

 

ΙΟΒΕ: Οι προβλέψεις για τα οικονομικά των νοικοκυριών

Ελαφρώς λιγότερο απαισιόδοξες και οι προβλέψεις για την οικονομική κατάσταση των Νοικοκυριών Οι προβλέψεις των καταναλωτών για την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού τους τους προσεχείς 12 μήνες βελτιώθηκαν ήπια τον Νοέμβριο, με το σχετικό δείκτη να διαμορφώνεται στις -44,7 (από -46,5) μονάδες τον Οκτώβριο. Το 60% των νοικοκυριών αναμένει ελαφρά ή αισθητήεπιδείνωση της οικονομικής του κατάστασης, ενώ το 6% προβλέπει μικρή βελτίωση. Οι δείκτες σε ΕΕ και Ευρωζώνη διαμορφώθηκαν στις -3,4 και -4,5 μονάδες αντίστοιχα.

Διατηρείται ψηλά, παρά την μικρή υποχώρηση, η απαισιοδοξία στις προβλέψεις για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο αρνητικός δείκτης των προβλέψεων των νοικοκυριών για την οικονομική κατάσταση της χώρας τους το προσεχές 12-μηνο παρουσίασε μικρή εξασθένιση τον Νοέμβριο και διαμορφώθηκε στις -50,3 (από –54,3) μονάδες. Το 68% (από 69%) των καταναλωτών προέβλεψε ελαφρά ή αισθητή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας, έναντι 18% το οποίο αναμένει σταθερότητα.

Οι δείκτες σε ΕΕ και Ευρωζώνη διαμορφώθηκαν στις -23,7 και -26,2 μονάδες αντίστοιχα.

Πηγή:     https://tvxs.gr/news/ellada/iove-stathera-oi-pio-apaisiodoxoi-stin-eyropi-oi-ellines/