Ο σπουδαίος συγγραφέας, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής Κώστας Γεωργουσόπουλος που έφυγε χθες από τη ζωή, είχε παραχωρήσει μία μεγάλη συνέντευξη για μια σειρά ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου για τη δεκαετία του ’60 και το βιβλίο του τελευταίου «Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση».
Ακολουθεί η συναρπαστική αφήγηση Γεωργουσόπουλου για τις εκλογές της βίας και νοθείας του 1961 και τον χαφιεδισμό στα Πανεπιστήμια. Τα ντοκιμαντέρ θα προβληθούν προσεχώς για τους συνδρομητές του tvxs.
Η αφήγηση του Κώστα Γεωργουσόπουλου
Τον Οκτώβρη του 1961, πάω ως πτυχιούχος στο στρατό. Παρουσιάζομαι στην Κόρινθο και τότε γίνονται οι εκλογές, οι λεγόμενες εκλογές της βίας και της νοθείας. Εγώ μαζί με την μονάδα μου μου κληθήκαμε να πάμε να φρουρήσουμε την κάλπη στο χωριό Σούλι Κορινθίας.
Πήγαμε με έναν λοχία και όταν εμφανιστήκαμε στο χωριό, ήρθε ο λοχαγός ΤΕΑ(Τάγματα εθνικής Ασφαλείας- παραστρατιωτική οργάνωση-ΣΣ) που ήταν εκεί με δύο πολιτοφύλακες, και μας είπε, «μάγκες πηγαίνετε να βοσκήσετε στα χωράφια, από εδώ και πέρα έχουμε αναλάβει εμείς την κάλπη».
Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς φωνάξαμε τα κορίτσια μας ή τις γυναίκες μας και ήρθαν επάνω εκεί και περάσαμε πολύ ωραία τις μέρες των εκλογών, στα χωράφια και τα καφενεία.
Όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας, μας δώσανε ένα φάκελο κλειστό για να ψηφίσουμε και εμείς ως φαντάροι. Απ’ ότι φάνηκε ψηφίσαμε όλοι μονοκούκι τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, τον υποψήφιο βουλευτή και πρώην υπουργό του Μεταξά! Αυτός ήτανε εκείνη την εποχή ο παράκλητος της περιφερείας.
Δεν ξέρω τι είχανε κάνει στους άλλους ψηφοφόρους, αν δώσανε και σε αυτούς φακέλους, δεν το είδαμε αυτό. Εμείς πήγαμε ομαδικά, ψηφίσαμε και φύγαμε. Μετά πήγαμε στο καφενείο, δεν φρουρήσαμε την κάλπη σύμφωνα με το νόμο. Κοιμηθήκαμε βέβαια στο σχολείο ως φαντάροι, αλλά δεν μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε στην κάλπη.
Όταν αρχίσανε να κάνουν καταμέτρηση των ψήφων, ενώ όλα ήταν μονοκούκια, βγήκε και μία ψήφος ΕΔΑ(Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Τότε, έγινε μεγάλη αναστάτωση. Μπήκαν επάνω σε τρακτέρ και σε αγροτικά και αρχίσανε να κατεβαίνουν προς το Κιάτο με τα όπλα στα χέρια για να δούνε ποιος τους την έφερε, γιατί ξέρανε ότι δεν ήτανε ντόπιος. Ήτανε κάποιος που είχε έρθει ως επισκέπτης, είχαν εντοπίσει ότι πιθανώς είχε αριστερό ιστορικό και ψάχνανε να τον βρούνε.
Πάντως, εμείς που κάποια στιγμή γνωριστήκαμε μεταξύ μας, είδαμε ότι
από τους δώδεκα με δεκατρείς που είχαν στείλει στο Σούλι, οι μισοί ήτανε
χαρακτηρισμένοι με φακέλους. Δηλαδή είχε φτιαχτεί έτσι η ομάδα ώστε να
μας έχουν όλους μαζί και να μας ελέγχουν.
Ο δικός μου φάκελος θα πρέπει να ξεκίνησε όταν φτιάξαμε στην Φιλοσοφική
Σχολή τον τον «Πλάτωνα»,τον φοιτητικό σύλλογο . Ηταν απαγορευμένοι οι
σύλλογοι από την Ασφάλεια, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1955.
Πήγαμε στο Πρωτοδικείο, κάναμε μια αίτηση και οι πρώτοι που το είχαμε υπογράψει ήτανε ο Λεντάκης, ο Νίνος Μικελίδης, ο σημερινός κριτικός κινηματογράφου, η αφεντιά μου, ο Βασίλης Κρεμμυδάς, σήμερα καθηγητής της Νομικής Σχολής, η Αλέκα Λαμπροπούλου, μετέπειτα Πρόεδρος των Ελλήνων Ξεναγών. Ήμασταν μια ομάδα ανθρώπων προοδευτικών για την εποχή εκείνη.
Μόλις εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο φύγαμε με τον Αντρέα τον Λεντάκη -εκείνος ήταν γενικός γραμματέας και εγώ ήμουνα εφορος- και πήγαμε στον Υμηττό όπου περάσαμε οι δυο μας μια εβδομάδα μέσα σε μια σπηλιά. Διότι μας αναζητούσαν στα σπίτια μας. Όπως είχα πει αργότερα αστειευόμενος στον Ανδρέα Λεντάκη, «από τότε είχες βάλει στόχο να γίνεις Δήμαρχος Υμηττού», όπως έγινε αργότερα στη μεταπολίτευση.
Ήταν πάρα πολλή μεγάλη η πίεση στο Πανεπιστήμιο, και από τους καθηγητές και από τους ανθρώπους της Ασφάλειας, που κυκλοφορούσαν με την αλυσιδίτσα στους διαδρόμους και μέσα στα αμφιθέατρα. Τους γνωρίζαμε, τους χαιρετάγαμε και εκείνοι κατέγραφαν.
Εκτός από την επαναστατικότητα που είχε αρχίσει να βράζει στη νεολαία, υπήρχε και το κυπριακό. Αυτό όμως μας προσέφερε μια βολική μετατόπιση του άξονα ώστε να διοχετεύσουμε τις επαναστατικές μας ιδέες στο εθνικό θέμα, και συνεπώς να μπορέσουμε να τις περάσουμε πιο εύκολα. Συνδέαμε δηλαδή το εθνικό θέμα με προβλήματα της εποχής, π.χ. της εκμετάλλευσης που γινότανε με τα δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο εκείνη την εποχή.
Ας πούμε, εγώ ήμουνα τυχερός που ως γιος δημοσίου υπαλλήλου πλήρωνα μόνο τα μισά. Αλλιώς, πλήρωνες κανονικά, ετήσια δίδακτρα, πληρώναμε δε για όλα τα βιβλία.
Ήτανε όμως κατάπτυστος ο τρόπος που διανέμονταν πολλά από αυτά. Είχαμε ένα καθηγητή που μας έδινε βιβλία όπου πίσω ακριβώς είχε 15 σελίδες διάτρητες όπως είναι τα μπλοκ, και μας υποχρέωνε εκεί να γράφουμε τις ασκήσεις. Άρα δεν μπορούσες να δανείσεις το βιβλίο σε κάποιον άλλον. Έπρεπε να το αγοράσει για να κόψει τη σελίδα αυτή.
Διότι μόνο με αυτήν τη σελίδα μπορούσες να γράψεις άσκηση, δεν παίρναμε κόλλες από το περίπτερο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι περιστάσεις γενικότερα, άθλιες οι αίθουσες, δεν είχαμε τότε πανεπιστημιουπόλεις, συρροή μαθητών μέσα στα αμφιθέατρα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα υπήρχε, λοιπόν, και το χαφιεδισμός που ήτανε αφόρητος.
Πολύ συχνά καλούσανε τους φοιτητές στην Ασφάλεια και τους κάνανε υποδείξεις. Φυσικά αυτό πληρώνονταν αργότερα στο στρατό. Ο στρατός ήτανε, κατά κάποιο τρόπο, μια τιμωρία για το πώς είχες συμπεριφερθεί ως φοιτητής.
Πηγή: https://tvxs.gr/news/ellada/georgoysopoylos-imoyn-paron-to-1961-otan-psifisan-kai-ta-dendra/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου