Ο πιλότος ΔΝΤ...

Η πτήση του πολωνικού προεδρικού αεροπλάνου ήταν μοιραία. Κορυφαίο δείγμα πολιτικής εμμονής και έμπρακτης προπαγάνδας. Ο πρόεδρος δεν ήθελε να προσγειωθεί ούτε στη Μόσχα ούτε στο Μινσκ, μήπως και ...αποδειχθεί ότι ο Γκαίμπελς είχε αναλάβει την ευθύνη για το Κατίν και τη σφαγή. Και δεν επέτρεψε στον πιλότο ν' ακούσει, μετά από τρεις αποτυχημένες απόπειρες προσγείωσης, ό,τι δεν επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες και προειδοποιούσαν οι πύργοι ελέγχου των «εχθρών»!!! Νεκροί 97. Γιατί έπρεπε να διατηρηθεί το «ίματζ», η εικόνα, το ομοίωμα της πολιτικής ερμηνείας της ιστορίας.

Πώς γίνεται, σύντροφοι, να μην αφήνει, ως και ο πρόεδρος μιας χώρας, τη ζωή του στα χέρια του πιλότου εφόσον είναι επιβάτης; Πώς να του εμπιστευτείς μια χώρα πολιτικά, όταν έχει τόση αλαζονική απόσταση από την πραγματικότητα την κρίσιμη στιγμή; Δεν είναι ύβρις να ερμηνεύεις τα γεγονότα που κόστισαν ζωές, εξαιτίας της μετατροπής, ή, καλύτερα, της διαστροφής της πολιτικής σε θέαμα σκοπιμότητας... Όταν το φαίνεσθαι τρώει το είναι, τότε το μέλλον κονταίνει από αφόρητα ως θανατηφόρα για πολλούς κρεμάμενους από την απόφαση ενός...

Και τώρα έρχεται σήμερα, μάλιστα, ο πιλότος ΔΝΤ με συγκυβερνήτη την ΕΕ να υπακούσουν στο αφεντικό Κεφάλαιο, στην αγορά και να στουκάρουν θλιβερά και θανατηφόρα το ...αεροπλάνο «η Ελλάς», στο ομιχλώδες παγερό έδαφος της ύφεσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας. Η πτήση του τόπου στο αύριο γίνεται μια πτήση θανάτου ηθικού κι ως ένα σημείο πραγματικού, για επικίνδυνα απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, πολιτών εργαζομένων αυτής της πανέμορφης έρμης χώρας.

Δε διαφέρει ούτε η προσχεδιασμένη πορεία, ούτε η διαστροφή της πολιτικής σε μια πρώτη ανάγνωση. Πώς αλλιώς να συλλάβει κανείς τον «πατριωτισμό» ως υποδούλωση, το Κατίν ως «κατινιά», και, μάλιστα, χωρίς αιδώ, στην Ελλάδα που είχε μια Κατίνα Παξινού και κατάντησε να χρησιμοποιεί ανιστόρητα κι απολίτιστα την «κατινιά» ως βρισιά.

Η διαφορά είναι στο πλήθος και στο έδαφος αυτό καθαυτό. Ναι, οι Έλληνες μπορούμε να μην επιβιβαστούμε σ' αυτήν την πτήση. Ν' αντισταθούμε. Να ξυπνήσουμε απ' την τεχνητή ληθαργική αντίληψη ότι φταίμε, πληρώνουμε, θυσιάζουμε, πεθαίνουμε για να σωθούμε. Δεν μπορεί να χαίρονται οι εταιρείες εμπορίας χρήματος, οι πλουτοκράτες, οι τράπεζες, οι λεφτάδες με την προοπτική να αναλάβει το πιλοτάρισμα ημών, των επιβατών, το ΔΝΤ και συνάμα να χαιρόμαστε κι όλοι εμείς με την οριστικοποίηση της καταδίκης μας. Δε γίνεται. Μισή σύνταξη. Μισός μισθός. Τετραπλασιασμός της ανεργίας. Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Απελευθέρωση απολύσεων. Γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Γενίκευση της νομιμοποιημένης εργοδοτικής τρομοκρατίας. Κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Αυτά είναι σωσίβια ή πέτρα στο λαιμό καθενός και καθεμιάς ώσπου να βελτιωθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου;

21-22 Απριλίου απεργία με το ΠΑΜΕ. Όλοι όσοι από αύριο δεν θα έχουν άλλοθι, παρά μόνον το κρίμα στο λαιμό τους που δίστασαν να θυσιάσουν, έστω, δυο μεροκάματα, για την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να νοικιάσουν μέλλον για τα παιδιά τους. Κι είναι μόνο η αρχή αντίστασης στη ...χούντα που δε φαίνεται αλλά είναι!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 18-4-2010