Αν δηλαδή ο καθηγητής που παρουσίαζε τον εαυτό του ως ιερέα, είχε στα αλήθεια χειροτονηθεί από την Ιερά Σύνοδο, θα μπορούσε να εξομολογεί τους μαθητές εντός των σχολείων και να μην τρέχει τίποτα; Εκτός αν με εξομολόγηση εννοούμε ότι ο καθηγητής έρχεται κοντά στους μαθητές και με τη δημιουργία μιας οικείας σχέσης καταφέρνει να τους κάνει να του ξανοιχτούν και να του πουν τι τους βασανίζει, να του εξομολογηθούν όπως θα εξομολογούνταν σε έναν ενήλικα που τον σέβονται κι αποζητούν την άποψή του. Κι αυτός να τους συμβουλέψει πώς να χειριστούν το πρόβλημα και πώς να αποφύγουν στο μέλλον να βρεθούν σε παρόμοια κατάσταση. Αν είναι δε σοβαρό το πρόβλημα, να έρθει σε επαφή με τους γονείς ή άλλους ειδικούς για να βοηθήσει. Ωστόσο, όταν λέμε εξομολόγηση στα σχολεία, μάλλον δεν εννοούμε κάτι τέτοιο. Μάλλον εννοούμε τη δημιουργία μιας ενοχικής σχέσης όπου ο μαθητής νομίζει πως άμα πει σε κάποιον που φέρει το σχήμα του ιερέα κάτι που έκανε και θεωρεί κακό κι αυτός του δώσει άφεση αμαρτιών, το πρόβλημα θα λυθεί. Κι έτσι συνεχίζουμε να τρέφουμε τα παιδιά μας με δεισιδαιμονίες και ψευδαισθήσεις, τα μαθαίνουμε να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε σύμβολα αντί να καλλιεργούν τη λογική και να ενδυναμώνουν το χαρακτήρα τους. Κι ενίοτε γίνονται θύματα του κάθε ανώμαλου ενδεχομένως που θέλει να ακούει «αμαρτωλές» ιστορίες ή να νομίζει πως έχει τη δύναμη να σώσει ανθρώπους από τις «αμαρτίες». Ή απλά παίζει με τα παιδιά ξέροντας ότι τον παραμυθιάζουν για να τον σοκάρουν. Εν έτει 2010 λοιπόν η κυπριακή εκπαίδευση λειτουργεί με εξομολογητές και εξορκιστές προετοιμάζοντας ανθρώπους που θα βγουν στην αγορά, να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο με πολύπλοκες απαιτήσεις. Και τρομάζουμε μόνο όταν μάθουμε πως ο εξομολογητής δεν είχε το χρίσμα (μπορεί όμως να είχε το χάρισμα).
Δικαίωμα των παιδιών και του καθενός να εξομολογούνται. Κατ’ επιλογή και στην εκκλησία. Προορισμός των σχολείων είναι άλλος και των εκκλησιών άλλος.
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 20-5-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου