Η ΧΟΛΕΤΡΙΑ, ένα μικρό χωριό στην επαρχία Πάφου, αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα της λογιστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων από το κράτος μιας ομάδας πολιτών, μιας κοινότητας, μιας μικρής κυρίως κοινωνίας. Την αδικία που συνήθως αντιμετωπίζουν οι μικρές κοινότητες και γενικότερα η ύπαιθρος. Και το κακό είναι πως πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιες.
Αναφέρομαι στη μείωση των δασκάλων του δημοτικού σχολείου από τρεις σε δύο επειδή μειώθηκε ο αριθμός των μαθητών και το Υπουργείο Παιδείας θα έμενε ακάλυπτο εάν δεν μετακινούσε τον ένα δάσκαλο. Αυτή βέβαια είναι η νομοτυπική πλευρά του θέματος. Η ουσιαστική είναι άλλη και αφήνει ακάλυπτο το Υπουργείο Παιδείας ως προς την κυριότερη ύπαρξή του. Την παροχή ικανοποιητικής εκπαίδευσης στους μαθητές. Δε μιλώ για ισοτιμία και ίσες ευκαιρίες διότι εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα. Μιλώ για την υποβάθμιση της παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης στους μαθητές της Χολέτριας. Είναι πλέον υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα σε συμπλέγματα τάξεων. Ένα για τις τάξεις από Α, Β, και Γ και ένα για τις Δ, Ε και ΣΤ. Και όσα και να πει ο υπουργός Παιδείας και οι αρμόδιοι λειτουργοί του Υπουργείου του, η μείωση των δασκάλων πλήττει την ποιότητα της εκπαίδευσης. Για μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Την ίδια στιγμή βέβαια που το Υπουργείο διαθέτει πολύ περισσότερα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο για σχολεία πόλεων και περιαστικών κοινοτήτων. Για μαθητές που έχουν πολλαπλάσιες ευκαιρίες (όμιλοι, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, ιδιαίτερα μαθήματα και πολλά άλλα). Για μαθητές με περισσότερο έμπειρους και πολλές φορές καλύτερους δασκάλους και διευθυντές.
Για μαθητές με δασκάλους εξειδικευμένους π.χ. στη διδασκαλία των αγγλικών, της τέχνης, της μουσικής, της γυμναστικής. Κι όμως η πολιτεία εξαντλεί την τυπολατρία της στους μαθητές και τις μικρές κοινότητες της υπαίθρου.
Αδιαφορώντας, είτε το παραδέχεται είτε όχι, για την ουσία.
Οι νόμοι όμως έγιναν για εξυπηρετούν τον πολίτη. Και πρέπει να αλλάξουν. Για να μην αδικούν τους μικρούς μαθητές της Χολέτριας και κάθε Χολέτριας. Είναι αδιανόητο να σπαταλούνται δεκάδες εκατομμύρια σε αχρείαστες και υπερβολικές δαπάνες και το κράτος να τσιγκουνεύεται 20 ή 30 δασκάλους για να καλύψει τις μικρές κοινότητες. Βέβαια είναι δύσκολο οι υπεύθυνοι να αντιληφθούν τι σημαίνει να ζεις σε μια μικρή κοινότητα και τα παιδιά σου να φοιτούν σε σύμπλεγμα τάξεων. Διότι τα δικά τους παιδιά φοιτούν στα καλύτερα δημοτικά σχολεία και έχουν συνήθως τους καλύτερους δασκάλους.
Του Πανίκου Χαραλάμπους
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 19-9-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου