Μια ωραία νοικοκυρά

«Είμαι μια νοικοκυρά στη δυτική Αττική και με αφορμή τη σημερινή κοινωνική κατάσταση στη χώρα, θα ήθελα να καταθέσω την άποψή μου από μια άλλη πλευρά. Αυτήν που δε θα βρείτε στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Επειδή δεν μπορώ μόνο ν' ακούω, θα ήθελα κι εγώ να μιλήσω, να πω αυτά που δε λένε όλοι αυτοί.

Ξέρω ότι όλοι έχετε ακούσει για την εννιάμηνη απεργία των χαλυβουργών, για την τεράστια αλληλεγγύη που δέχτηκαν οι εργάτες, για την αμέριστη παγκόσμια συμπαράσταση, για τα ΜΑΤ, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών. Πιθανόν ελάχιστοι από σας γνωρίζουν τι έγινε μετά, μέχρι και σήμερα. Η στρεβλή ενημέρωση από συγκεκριμένα ΜΜΕ δεν μπορεί να σας δώσει την αληθινή διάσταση των γεγονότων και φυσικά αποσιωπούν τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί. Κανείς δεν σας έχει πει ότι τα ΜΑΤ κλείσανε το εργοστάσιο!

Κανείς δεν σας είπε ότι το δικαίωμα στην εργασία που επικαλούνταν οι κυβερνώντες δεν έγινε ποτέ πράξη. Γιατί απλά το εργοστάσιο άνοιξε, αλλά ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ... γιατί δεν παράγει, παρά την επιμονή του εργοδότη και της κυβέρνησης να σταματήσει η απεργία και να δουλέψει το εργοστάσιο!!!!! Για ένα πολύ απλό λόγο: Γιατί με 300 δυναμικούς εργάτες, εννιά μήνες στο δρόμο να διεκδικούν τα αυτονόητα, θα ξεσηκώνονταν και οι υπόλοιποι και φυσικά έτσι δεν θα μπορούσαν να επιταχυνθούν οι... μεταρρυθμίσεις τους. Από τις 28 Ιουλίου του 2012, οπότε ανεστάλη η απεργία, μέχρι και σήμερα -ένα χρόνο ακριβώς μετά- οι εργαζόμενοι που έχουν απομείνει είναι περίπου 170. Είχαμε παραιτήσεις, συνταξιοδοτήσεις, ασθένειες όπως καρκίνοι, εγκεφαλικά, εμφράγματα και εργατικά ατυχήματα. Εκκρεμούν στη δικαιοσύνη αγωγές και μηνύσεις απολυμένων που θέλουν να ξαναγυρίσουν στην εργασία τους. Δύο απ' αυτές εκδικάσθηκαν και οι συνάδελφοι γύρισαν εν μέσω τρομοκρατίας στην εργασία τους. Και φυσικά έλαβαν τα δεδουλευμένα που δικαιούνταν βάσει νόμου. Το φθινόπωρο θα εκδικαστούν και άλλες. Δικαιώθηκαν γιατί η απεργία ήταν ΝΟΜΙΜΗ και παράνομες οι απολύσεις εν μέσω κινητοποιήσεων. Οι μηνύσεις των ανθρώπων της εργοδοσίας κατά των εργατών παίρνουν συνεχώς αναβολές. Οι εργαζόμενοι στην αρχή δούλεψαν 5ήμερο, 8ωρο, μετά βγήκαν σε καλοκαιρινές άδειες, μετά σε διαθεσιμότητα, μετά σε εκ περιτροπής εργασία. Η διαθεσιμότητα και η εκ περιτροπής εργασία, "διευθυντικό δικαίωμα", εφαρμόζονταν με το σωματείο σε διαβουλεύσεις και χωρίς καμιά υπογραφή συμφωνίας, με την εργοδοσία εξοπλισμένη με την αντεργατική νομοθεσία.

Όλον αυτόν τον καιρό το εργοστάσιο έχει γίνει διαμετακομιστικό κέντρο ανάμεσα σ' αυτό του Βόλου και στα λιμάνια Βόλου και Ελευσίνας. Δουλεύουν ελάχιστοι εργαζόμενοι που πρόσκεινται στην εργοδοσία περισσότερες ώρες και μέρες και φυσικά οι μέχρι πρότινος απεργοί - εργαζόμενοι εκτελούν διάφορες εργασίες συντήρησης στο νόμιμο ωράριό τους. Αυτοί διατηρούν λοιπόν ακόμη την κλαδική τους σύμβαση, ενώ στο εργοστάσιο του Βόλου από το 2011 έχουν επιχειρησιακή σύμβαση που αλλάζει κάθε τόσο. Η μετενέργεια της κλαδικής τελειώνει 15/9/2013. Μετά από πιέσεις του σωματείου ο εργοδότης αποφάσισε να δώσει τις καλοκαιρινές άδειες στις 16/9 του '13. Οι λόγοι ευνόητοι...

Οι εργαζόμενοι, παρόλη την πίεση της εργοδοσίας, τις απειλές και τις ψευδείς φήμες για κλείσιμο του εργοστασίου, για απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις κλπ. είναι συσπειρωμένοι στο σωματείο τους και όλες οι κινήσεις της αντίπαλης πλευράς έχουν πέσει στο κενό. Τώρα οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι αν δεν υπογράψουν ατομική ή επιχειρησιακή σύμβαση ισχύει η τελευταία κλαδική τους τουλάχιστον μέχρι τέλος του χρόνου. Οι εργαζόμενοι δεν παρασύρθηκαν ούτε για μια στιγμή από τις απειλές, τις ψεύτικες υποσχέσεις, την επίθεση των ανθρώπων της εταιρείας που σε κάθε τους βήμα ήταν εκεί για να τους αποπροσανατολίσουν. Οι χαλυβουργοί είναι εκεί αγωνιζόμενοι ακόμη και σήμερα που μιλάμε. Κι έχουν πετύχει πολλά. Βήμα βήμα με υπομονή και ταξική στρατηγική. Ένοιωσα την υποχρέωση να τα γράψω, να τα μάθουν όλοι και να κρίνουν. Τα έχω ζήσει όλ' αυτά και συνεχίζω να τα ζω. Είναι μια εμπειρία ζωής αυτό που μου πρόσφερε αυτή η απεργία και η κατανόηση στην πράξη της αγωνιστικότητας και της αλληλεγγύης που μπορεί να ξεπηδήσουν από εργάτες προς εργάτες. Με τα πιο απλά μου λόγια η οργή κι η αγανάκτησή μου για την κοινωνική κατάσταση βγήκε δημιουργικά μέσα από τον αγώνα των χαλυβουργών. Όσο παλεύουν οι χαλυβουργοί εγώ θα έχω ένα λόγο παραπάνω να αγωνίζομαι για την οικογένεια, την εργατική τάξη, για την πατρίδα μου». Υπογραφή: Μια νοικοκυρά.

***

Υ.Γ.: Το κείμενο το παρέλαβα προ ολίγων ημερών. Γέμισε τη στήλη μου με φρέσκο αεράκι ταξικής συνείδησης και νοικοκύρεψε το διαδικτυακό χάος. Αυτό είναι το γυναικείο αντίπαλον δέος σε κάτι φάτσες σαν κι αυτήν που ούρλιαζε τις προάλλες στη Βουλή, ταγιεράκι και υπόκοσμος, σύζυγος ναζί...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 28-7-2013