Ποίημα της εβδομάδας 365

Ε, ΑΔΡΩΠΕ

Ε άδρωπε  πού μασ  εσαι ν αρπάξεις, να στοιβάσεις,  

την γην να κάμεις μάλιν σου, τον κόσμον ν αγκαλιάσεις.

Σάν έρκεσαι, χαρρεύκεσαι τόν κόσμον εννά φάεις,       

μμά πάλε πίσω νηστικός, σάν ηρτες, εννά πάεις

Τρεις εν οι μέρες σου που ζιείς στη γην τζιαί βασιλεύκεις            

τη μια μωρόν, στες δκυό σαι νιος, στες τρεις γερνάς τζιαί φεύκεις.

Με βασιλιάς κρατίζει σε στη γη με δκιακονίτης,

σήμερον είσαι ζωντανός, αύριο μακαρίτης.

Γιατί τά θέλεις τά πολλά τζιαί τυραννιέσαι κόμα,    

αφου ννά μείνουν γέρημα τζ΄εσού μνιά φούχτα χώμα 

τζ΄αί τυραννιέσαι τζ΄έν έσ εις με νεπαμόν με πνάσμαν;  

Ο άδρωπος έν τρώ την γην, η γη τρώει το πλάσμαν!

Τζ΄όσα τζ΄άν κάμεις, άδρωπε, στην γην τζ΄όσα κερτίσεις,

μιτά σου έντζ΄ε παίρνεις τα, δαπάνω ννα τα φήσεις,

να λιούν, να στάσσουν, να σκορπούν μές στου βορκά το ρέμαν,

γιατ΄έντζ΄έν άλλον τίποτε, παρά φκιασμένον ψέμαν.

Ψέμαν τζ΄εσού πά ΄σ τούντην γη τζ΄αί ψέμαν τζ οι δουλειές σου,

σαν τα φτερά στον άνεμον, μαθκιούν, σκορπούν τζ αι ρέσσουν.

Έτσι να πεις, ως πον πορνόν, μεν μείνεις να νυχτ'ωσει,

γιατ ύστερα ν΄άδύνατον για σέν να ξημερώσει.

Εν που την ώραν πόρκεσαι, ώς τόν τζ αιρόν που φεύκεις.

θωρείς που πεθανίσκουσιν τζ αι πάλ εσόν πιστεύκεις;

Τζ αί μάσ εσαι, σκοτώννεσαι, τζ εί χάλασε, δά χτίσε,         

μα στάθης τζ αί καμνιάν φοράν τζ εσκέφτηκες πκοιός είσαι;

Σάν έναν φύλλον τού δεντρού που σσ ειέται όπως πρέπει

τζ άξυπα ππέφτει πά στην γην τζ αι λλίον λλίον σέπει,

έτσι τζ εσέν το ίδιον η ψεύτιτζ η η ζωή σου,                 

 έρκεσαι, φεύκεις, χάννεσαι τζ ούτε στην γην πώς ήσουν.

Κυριάκος Καρνέρας