Ποίημα της εβδομάδας 341

ΜΑΝΑ

Υπάρχω γιατί πρώτη εσύ ένιωσες την αναγκαιότητα της

 ύπαρξής μου.

Υπάρχω γιατί με το κορμί σου,  έκανες την αναγκαιότητα αυτή πράξη.

Υπάρχω γιατί από την αρχή, πήρες την απόφαση να αφήσεις για πάντα τα θέλω σου στην άκρη

και να βάλεις μόνο τα δικά μου μπροστά.

Υπάρχω γιατί παραχώρησες αβίαστα τον εαυτό σου,

 μόνο σε μένα.

Υπάρχω γιατί με το χνώτο σου, ζέστανες τα όνειρά μου.

Υπάρχω γιατί με τα φτερά σου διάπλατα αγκάλιασες κάθε ελάττωμά μου,

και σκέπασες κάθε ανασφάλειά μου.

Υπάρχω γιατί σαν Άτλας σήκωσες στους ώμους σου,

απίστευτα βάρη και αμέτρητες ευθύνες.

Υπάρχω γιατί μου έδωσες τον ώμο σου να γείρω,

και την καρδιά σου για να κλάψω.

Πώς να μην υπάρχω, και πώς να μην είμαι ότι είμαι

 όταν τα πάντα για σένα είμαι γω;

Αρετούσα

Συναδέλφισσα που προτιμά ... το φιλολογικό της ψευδώνυμο.  Την ευχαριστώ ιδιαίτερα.