Από ποιον να εμπνευστεί κανείς;

ΚΑΘΕ φορά που βλέπω βουλευτές να μοστράρουν στα κανάλια (σχεδόν πάντα τα ίδια πρόσωπα) και ενδεδυμένοι τον μανδύα του πολιτικού να έχουν άποψη επί παντός επιστητού (ενώ είναι παντελώς άσχετοι) και μάλιστα με το έτσι θέλω να πασχίζουν να επιβάλουν αυτή την άποψη ως την πιο ορθή, «μου ανάβουν τα λαμπάκια» ή «τα παίρνω στο κρανίο», για να χρησιμοποιήσω κάποιες προσφιλείς φράσεις της σημερινής, αγανακτισμένης -και όχι άδικα- νεολαίας μας.

«Εμείς», «το κόμμα μας», «η παράταξή μας», οι φράσεις-κλισέ των πλείστων βουλευτών οι οποίοι σε κάθε εμφάνισή τους, με το ύφος και τα λεγόμενά τους, επιβεβαιώνουν κάθε φορά την ανεπάρκειά τους, την ακαταλληλότητά τους για το πόστο του βουλευτή, του εκπροσώπου του λαού στη θέση την οποία κατέχουν.

Καλούνται να εκφράσουν απόψεις και θέσεις, να προτείνουν τρόπους (συγκεκριμένους και εφαρμόσιμους) για να απαλλαγεί ο κόσμος από τα αδιέξοδά του στα οποία τον οδήγησαν οι πολιτικές των κομμάτων τους, και αντ' αυτού, περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι και παπαγαλίζουν, πιπιλίζουν την ίδια πάντα καραμέλα η οποία κατάντησε όσο ποτέ άλλοτε ξινή. Και βέβαια το μόνο που εκπέμπουν, το μόνο που αφήνουν να εισπράξει ο κόσμος, είναι… η ενισχυμένη απέχθεια, η διευρυμένη αποστασιοποίηση, όχι από την πολιτική αλλά από αυτούς που αρέσκονται να αποκαλούν εαυτούς πολιτικούς.

Ο κόσμος έχει πλέον αντιληφθεί, το διαπιστώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, ότι οι πολιτικοί έχουν εκλείψει. Κάποτε υπήρχαν και ενέπνεαν τον λαό, τους αναγνώριζε αυτή την ιδιότητα ο κόσμος, ανεξάρτητα αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε μαζί τους. Σήμερα όμως ποιος από αυτούς μπορεί εμπνεύσει τον κόσμο; Ποιος να επενδύσει σε αυτούς τους «πολιτικούς»; Και μάλιστα ξέροντας πώς οι βουλευτές μας, σκαρφάλωσαν στις θέσεις που κατέχουν… Με βάση τις προσωπικές γνωριμίες, τα προεκλογικά τραπεζώματα, τη «λάμψη» στην επαγγελματική τους δραστηριότητα και σίγουρα όχι λόγω ακαδημαϊκών γνώσεων και άλλων ικανοτήτων.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ελάχιστες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, αλλά υπάρχουν. Όμως ο κανόνας, δυστυχώς, είναι αυτός που κυριαρχεί.

Χρήστος Χαραλάμπους
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»  17-3-2014