Είμασταν κάποτε ένας ολοζώντανος πληθυσμός, γεμάτος κέφι, όνειρα, ενθουσιασμό, για μια πόλη που μεγάλωνε με την ώρα, που δεν είχε όρια ούτε σύνορα, μια πόλη πρωτοπόρα σε όλα, στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στον τουρισμό, στον πολιτισμό, μια πόλη που δεν κοιμόταν ποτέ… Δεν περνούσαν οι ώρες και οι μέρες μας άοσμες και απαρατήρητες! Είμασταν ένα μαζί της, η ζωή μας άφηνε καθημερινά με εμπειρίες χαράς, λύπης, δουλειάς, προοπτικής. Δεν ήταν αρκετές οι 24 ώρες της μέρας.
Τη ζήσαμε, τη ζούμε και την ποθούμε καθημερινά, όχι κλαψουρίζοντας και μεμψιμοιρώντας για την τύχη μας την κατάμαυρη, αλλά ευγνωμονώντας κάθε στιγμή που μας πρόσφερε η θάλασσα και ο ουρανός, ο κάθε δρόμος, το κάθε σχολείο, η κάθε εκκλησιά της γειτονιάς μας και όχι μόνον! Δείχναμε τότε την αγάπη μας, συμβάλαμε στην ανάπτυξή της όλοι ενωμένοι, είχαμε δημάρχους που έδειχναν τον δρόμο για μια πόλη με απίστευτες δυνατότητες.
Πιστεύαμε σ’ αυτήν δείχνοντας την αγάπη μας έμπρακτα, σταθερά, επίμονα γιατί η αγάπη δεν έχει χρώμα ούτε όρια, ούτε φραγμούς! Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Τα πιο πάνω ως προοίμιο στην έκθεση του απείρου κάλλους έργου τέχνης της Κίκας Ιωαννίδου που βρίσκεται στη Λεβέντειο Πινακοθήκη, δίπλα από το έργο του Διαμαντή. Η Κίκα έζησε το Βαρώσι μέχρι τα 14 της και όπως όλοι, έφυγε και εκείνη με την οικογένειά της εκείνο το δείλι της 13ης Αυγούστου.
Χρόνια μετά, ο αδελφός της Κίκας μπήκε κρυφά στο διαμέρισμά τους και πήρε ό,τι βρήκε μπροστά του. Ανάμεσα σε άλλα, βρήκε το ημερολόγιο που έγραψε η Κίκα στα 8 της χρόνια. Ένα ημερολόγιο από αυτά που γράφαμε τότε… Με ζωγραφιές και περιγραφές με λόγια απλά. Η ζωή, οι βόλτες και οι εκδρομές, η πόλη. Αυτά που εντυπωσιάζουν μια οκτάχρονη μαθήτρια που ακούει, καταγράφει και αποτυπώνει. Ένα κοριτσάκι που ζει και γεύεται τη θάλασσα, με βόλτες καθημερινές χωρίς αντιηλιακά, καφτάνια και χαβαγιάνες, από το Ακταίο στο Κωνστάντια και από εκεί στο Αλάσια.
Η Κίκα μεγάλωσε σε ένα κόσμο υφασμάτων και μόδας αφού το πατέρας της ο Γιώργος Ιωαννίδης ασχολείτο από το 1940 στο Βαρώσι με την εισαγωγή και την εμπορεία υφασμάτων για ανάγκες της βιομηχανίας… Και όπως ήταν πολύ φυσικό έγινε σχεδιάστρια μόδας με εμπειρίες στα μεγαλύτερα ονόματα της Ευρώπης. Δούλεψε πολύ στη δουλειά της την κυπριακή παράδοση, τα χρώματα, τις βελονιές και τα σχήματα του νησιού.
Κράτησε στο προσκέφαλό της το ημερολόγιο των οκτώ της χρόνων. Το έβλεπε, το διάβαζε, μελετούσε τις σημειώσεις και τα σχέδια και κάποια στιγμή αποφάσισε να του δώσει μια δεύτερη ζωή, για να το δώσει στα παιδιά της, και αυτά στα δικά τους παιδιά. Έτσι γεννήθηκε το έργο της Κίκας Ιωαννίδου του οποίου η φωτογραφία συνοδεύει το σημερινό κυριακάτικο. Κέντησε με απίστευτη μαεστρία, αγάπη και υπομονή δεκαπέντε σελίδες του ημερολογίου της. Δεκαπέντε στιγμές της ζωής της, δεκαπέντε ανάσες για αυτούς που το είδαν, δεκαπέντε δάκρυα για αυτούς που τα έζησαν.
Στις 22.12.68, έγραψε «το μεσημέρι φύγαμε και πήγαμε ένα περίπατο στις πολυκατοικίες και είδαμε το φλάτ μας», ενώ την Κυριακή 13.1.69 «πήγαμε στο λιμάνι και ανεβήκαμε σε ένα πλοίο». Κάποιο άλλο απόγευμα «πήγαμε περίπατο με το αυτοκίνητό μας και αγοράσαμε παγωτό»! «Την Τρίτη πήγα στο μαγαζί του πατέρα μου, Γ.Φ. Ιωαννίδης».
Την Κυριακή 15.12.68, «Το δείλις πήγαμε στη Σαλαμίνα και στον Απόστολον Βαρνάβα». Την Τετάρτη 12.1.69 «Την Τετάρτη πήγα πιάνο»! Τη Δευτέρα 3.3.69 «κατέβηκα από το σπίτι και πότισα τα λουλούδια του κήπου μου», «Όταν γυρίσαμε από τους βράχους εγώ μπήκα στο νερό ύστερα μπήκαν όλοι», στις 8.3.69 μέρα Σάββατο « πήγα στο πιάνο και μετά γενέθλια. Στα γενέθλια περάσαμε πολύ ωραία». Στις 23.2.69 « Την Κυριακή πήγα εκκλησία, μετά στο Λύκειο και είδα το καρναβάλι». «Την Παρασκευή πήγαμε στον Άγιο Μέμνων και είδαμε τη θεία μου». Στις 6.1.69 «Την Δευτέρα ήταν τα Φώτα», στις 1.3.69 «Το Σάββατο πήγα πιάνο και μετά στη γιορτή του πορτοκαλιού», στις 25.5.69 «Το απόγευμα πήγα στα Ανθεστήρια» «Ύστερα πήγαμε σπίτι και είδαμε τηλεόραση».
Δεκαπέντε στιγμές ζωής πάλλουσας μιας πόλης: το λιμάνι, ο Απόστολος Βαρνάβας και η Σαλαμίνα, η γιορτή του πορτοκαλιού, τα Ανθεστήρια, ο Αης Μέμνωνας και το παγωτό, τα Φώτα στην παραλία, οι βράχοι του Κωνστάντια και η Καμήλα, η θάλασσα, η Γιώτα και η Κίκα, τα γενέθλια, το πιάνο, οι πολυκατοικίες… Όλα αυτά κεντημένα ένα – ένα με απίστευτη λεπτομέρεια και περισσή αγάπη!
Δεν ξέρω πόσο καιρό, πόσες ανάσες, πόσες λύπες και πόσα χαμόγελα χρειάστηκαν για να κεντήσει η Κίκα Ιωαννίδου τη ζωή της. Ξέρω όμως ότι αυτό που έζησε, ας είναι και μόνο αυτές οι 15 στιγμές που κατάγραψε η παιδική της ψυχή και το ταλέντο της, ανάμεσα στις χιλιάδες άλλες μέχρι τα 14 της που έφυγε από το Βαρώσι, την καθόρισαν, της έδωσαν τη δύναμη, το σθένος και το πάθος να είναι αυτή που είναι σήμερα.
Ελεύθερα, 1.12.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1533888/na-ise-i-na-min-ise/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου