Αγύριστος μετανάστης
Άλλοτε ορμούσα ξιφήρης στα πράγματα
τα διαπερνούσα μα εκείνα αλώβητα
κλείνοντας ήσυχα ήσυχα τις ρωγμές τους πίσω μου
άτρωτα πάλι
Πως να βυθομετρήσω κι αυτή την αντίσταση;
Έμπαινα κ΄ έβγαινα κ΄ η φωνή μου μετεωρίτης
κεραυνοκρούστης έτσι πίστευα
και πάντα να διαλύομαι πίσω απ΄ τους στόχους μου
να πέφτω στα μαγνητικά τους πεδία
κ΄ ύστερα
να βγαίνω αγνώριστος με ξέφτια και πούπουλα
– τα λοφία μου της παραλλαγής –
κι όταν απ΄ τα παγοθραυστικά του βορρά
έσταζε σ΄ όλα της φωνής τα ομοιώματα
εγώ να μένω νύχτες ατέλειωτες άναυδος
περιμένοντας να σκάσει επιτέλους το τσόφλι μου
ν΄ ακουστεί «κρά κρά» και να ΄ ναι από μέσα μου
το γεράκι της ποίησης μου
Απ΄ όλες τις φωλιές που ακάθεκτος πέρασα
αγύριστος μετανάστης
Γιάννης Δάλλας
Ποιήματα 1948-1988, από τα Κατάλοιπα της Εξαγοράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου