Περιμένοντας το βράδυ
Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω που, δεν ξέρω πότε...
όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα- ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ ' ένα δρόμο ή ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ ' τη νιότη μας - το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα....
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη...
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι...
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ' ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξεχάσαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ' ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση...
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου