Όποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται

Το μόνο εκπαιδευτικό, εντατικό και συνάμα πολυετές πρόγραμμα για το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού που έπιασε και ρίζωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε, είναι η εδραίωση της χουλιγκάνικης βρισολαλιάς. Λόγω και έργω. Αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ποδοσφαιροποίησης του πολιτικού λόγου. Στόχο είχε την αφαίρεση από τον εν γένει δημόσιο λόγο κάθε ιδεολογικής, όχι απλώς θέσης, αλλά και χροιάς ακόμη. Με βασικό κατηγορητήριο την πληκτικότητα, την επανάληψη περί ξύλινου, τη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ πλαστικότητας λόγου και του εύπλαστου ψευδολόγου που εμφανίζει εντυπωσιακή αντοχή ακόμη και στις λογικές κι όχι απλώς ιδεολογικές κωλοτούμπες. Μαγκιά - Κλανιά: 1-1...

Τα υπερεντατικά μαθήματα έγιναν τα τελευταία δυο τρία χρόνια. Οπότε και είχαμε την ανερυθρίαστη φραστική ύβρη των «δεκεμβριανών» πάνω στον άδικο τάφο του Αλέξη χτισμένων σε ανιστόρητη πομπώδη ισοπαλία με τα Δεκεμβριανά... Σκόμπι - Σκούμπι Ντου: 1-1... Και τώρα οι πετυχημένοι μαθητές που έγιναν καθηγητές εσχολίασαν εμβριθώς την επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου έτσι ώστε το εμβρόντητο από τα καπιταλιστικά χαστούκια πόπολο να έχει την ευχέρεια να διαλέξει μεταξύ «πατημένου από μπότα της Βέρμαχτ στρούντελ» (Τράγκας) και «εκπροσώπου του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου» («Χρυσή Αυγή»). Έτσι, κάπως, κάπου, κάποτε, μπορεί να γινόταν πάντα μεταξύ ρητόρων και δημαγωγών, δικηγόρων και δικολάβων, στρατιωτικών παραστρατιωτικών μορφωμάτων και δομών. Όμως εδώ και τώρα, που η ενσωματωμένη αριστερά κρεμιέται από τους κρίκους των «λιστών» των τρανταχτών, γνωστών και μη εξαιρεταίων, μοχθοκλεφτών, για ένα χρυσό στην αστική κυβερνητική ενόργανη γυμναστική ρε γαμώτο, και η ναζιστική, νόμιμη ως βολική συμμορία, αυτοπροβάλλεται ως κάτοχος του τίτλου «εθνικός τραμπούκος της γειτονιάς σας», με μόνον πενήντα αντί πεντακόσιες χιλιάδες στους δρόμους ανειρήνευτα αντιστεκόμενους, το πράγμα και αλλάζει και φωνάζει. Μόνο στις κατά Γκαίμπελς ηλίθιες δημοκρατίες μπορείς να συνάψεις συνειρμούς μεταξύ του Αρη (ιστορική αθλητική ένωση και θεσσαλονικιώτικη ΠΑΕ) και του Αρη Βελουχιώτη. Κι επειδή η ζωή έχει και το δικό της μαύρο χιούμορ για έκτακτες ανάγκες, ενίοτε ακούσιας αριστοφανικής καταβολής, μια ποδοσφαιρική ομάδα της ελληνικής ενδοχώρας, ο Βουκεφάλας, καταφέρνει να αποκτήσει φανέλες χάρη στην ευγενική χορηγία του μπορδέλου Σούλα, οπότε το πολιτικό σημαίνον απέκτησε και το κοινωνικόν του σημαινόμενον.

Με διάθεση χρήσης διπλού πέλεκυ, ως προειδοποίηση, προς το δήθεν αθώο πλαγκτόν της κεντροαριστερής και κεντροδεξιάς κεντροτίποτα ψευδοϊεδολογίας της αντιμετώπισης των... άκρων (μαύρο - κόκκινο της ρουλέτας όμως, σε φόντο πράσινο του χρήματος σε μάρκες) παραθέτω το γκαιμπελικό πόνημα αποποιούμενη πάσης ευθύνης με ομοιότητες της ντόπιας πραγματικότητας.

«Είμαστε κόμμα αντικοινοβουλευτικό. Μπαίνουμε στη Βουλή για να μας εφοδιάσει το οπλοστάσιο της δημοκρατίας με τα δικά του όπλα. Αν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια που γι' αυτή τη δουλειά να μας δώσει κάρτες δωρεάν μετακίνησης και μισθούς, δικό της πρόβλημα. Αν πετύχουμε να εκλεγούν στα διάφορα κοινοβούλια 60 ως 70 υποκινητές και οργανωτές από το κόμμα μας, θα πληρώνει για την αγωνιστική μας οργάνωση η ίδια η πολιτεία. Κι ο Μουσολίνι μπήκε στη Βουλή. Λίγο αργότερα όμως, παρήλαυνε στη Ρώμη με τους μελανοχίτωνές του. Αν δεν πετύχουμε να έχουν ασυλία οι πιο επικίνδυνοι άντρες μας, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν όλοι πίσω από τα σίδερα. Θα συμβεί αυτό αν έχουν ασυλία; Βεβαίως. Αλλά μέχρι τότε θα έχει περάσει αρκετό διάστημα, και εν τω μεταξύ οι προστατευμένοι από την ασυλία πρόμαχοι της πίστης μας, θα έχουν βρει το χρόνο και την ευκαιρία να διευρύνουν το αγωνιστικό μας μέτωπο έτσι που ο περιορισμός τους και το φίμωμα του δημόσιου κηρύγματός τους να μην μπορεί να γίνει όπως θα ευχόταν η δημοκρατία. Δεν ερχόμαστε ούτε ως φίλοι ούτε και ως ουδέτεροι. Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως επιτίθεται ο λύκος στα πρόβατα, έτσι ερχόμαστε.»

(Γκαίμπελς, εφημερίδα «Doer Angriff», 30-4-1928).

Όποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται λέω εγώ. Ραντεβού στους παιδικούς σταθμούς. Και για τα παιδιά στις 18 του Οχτώβρη στο δρόμο! Για να μην τολμάνε να ρωτάνε και να μην τολμάνε ν' απαντάνε.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-0-2012