Ποίημα της εβδομάδας 370

Δυσπνέεις. Κατανοητό.

Πνιγηρή του καθενός μας η δύση.

Κάνε όμως κάτι, σκαρφάλωσε

ή

χτύπα συνθηματικά τον τοίχο

του διπλανού τρόμου

ή

έστω θυμήσου λίγο παράθυρο

άσε κουφωτό ένα λάθος

να μπαίνει ελάχιστος άνθρωπος

ίσα να φέγγει να διακρίνεις

να μη χτυπάς επάνω στις κόγχες

της επίγνωσης.

Περιττό περιττό,

πότε το λίγο φως πού μπαίνει

από έναν κουφωτό άνθρωπο

κατανόησε το ορθάνοιχτο;

απαντάς κι αφήνοντας πίσω το νόημα

βρόντηξες με πάταγο το περιττό

ξεχνώντας πώς του οφείλεσαι

αποκλειστικά

εκείνο έπεισε

την ξεροκέφαλη ανυπαρξία

να επιτρέψει την ύπαρξη

μόνον αύτη θα σε κάνει, διάσημη

της είπε

αλλιώς θα παραμείνεις στην αφάνεια

μια αβλαβής εσαεί ανυπαρξία

κι εκείνο σε μετέφερε

από την εκεί σου έρημο στην εδώ

καβάλα στο πειθήνιο αναγκαίο

— ταλαίπωρο να γονατίζει 

πιο εξαντλημένο κι απ' την υπομονή.

Αλλά του περιττού ό βούρδουλας πέφτει ζωογόνος.

Το ξεχνάς

σα να μη σε δίδαξε ή τόση αντίφαση 

ότι χωρίς το περιττό

στιγμή δε ζει το απαραίτητο.

Σύμφωνοι, περιττός ό άνθρωπος

όμως για κάποιο λόγο αιώνια δες

τί απαραίτητος του είναι

του θανάτου.

Περιττός θάνατος

δεν είναι και ό έρωτας;

Ναι, αλλά του είναι απαραίτητο να ζήσει

την αναγκαία αθανασία του ονείρου.

Κική Δημουλά, "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"