TO ΕΛΑΒΕΣ;
Σου
ταχυδρόμησα ένα βότσαλο χτες.
Στην άμπωτη
το βρήκα
τη
σαρκοφάγο κάθε πλημμυρίδας.
Ολόιδιο με
πετρωμένο πρόσωπο λυγμού
απροσδιορίστου
ηλικίας
— άγνωστο
πότε εισχώρησε στο στέρνο μας
αυτό το
θορυβώδες φέρσιμο των δακρύων
ούτε
ξεκαθάρισε ποτέ
αν ό λυγμός
είναι προϊόν των γεγονότων
για ή
κανονική ανάσα των ονείρων.
"Ίδιο με
πρόσωπο λυγμού.
Στενότερος
του δέοντος
ό δρόμος
του μετώπου
λίγο
φουρνέλο στα ζυγωματικά
το στόμα
λιωμένο
— είθε από
τ ασίγαστα φιλιά
πού του
'δινε το κύμα.
"Άθικτες
οι κόγχες των ματιών.
Η μία
μισάνοιχτη φρικιώσα
να
περιγράφει τον διαρρήκτη
η άλλη
κούφια ορθάνοιχτη
να τον
καθιερώνει.
Μόλις το
λάβεις
εσύ πού
ξέρεις να πεταλώνεις χρώματα
και να
δαμάζεις ποιαν απόχρωση
παίρνει το
ακατόρθωτο όταν αφηνιάζει
ζωγράφισε
μου σε παρακαλώ
αυτές τις
άδειες κόγχες
με χρώμα
βαρύ σιδερένιο κλειστό
διπλαμπαρωμένο
να
μοιάζουνε απόρθητες
στη μία να
φυλάσσονται τ' αμέτρητα
τ' αμύθητα στην άλλη
να
ξεγελιέμαι να μη βλέπω
να χάσκουν
τόσο αδειανά
λεηλατημένα
αυτά τα
θησαυροφυλάκια όσων είδαν
και τι δεν
είδανε τα μάτια μας.
Κική Δημουλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου