Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ
Τ’ αδέλφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον κόσμο
είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα στον ουρανό
και να o μεγαλύτερος
με μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα
που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβες
καθώς κυλούσε παίζοντας
πάνω σε ανεμώνες κόκκινες
γλίστρησε
μέσ’ του θηρίου τ’ άγριου το ματωμένο στόμα
ύστερα o άλλος μου αδελφός που κάηκε
πουλούσε κίτρινα βεγγαλικά
πουλούσε κι άναβε κίτρινα βεγγαλικά
- Όταν ανάβουμε - έλεγε - φωτιά
θα διώξουμε από τους κήπους τα φαντάσματα
θα πάψουν να μολύνουν τους κήπους τα φαντάσματα
- Όταν ανάβουμε - έλεγε - κίτρινα βεγγαλικά
μια μέρα θ’ ανάψει o ουρανός γαλάζιος
κι ύστερα o τρίτος o πιο μικρός
που έλεγε πως είναι νυχτερίδα
γι αυτό αγαπούσε τα φεγγάρια
και τα φεγγάρια μία νύχτα τον εζώσανε
κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έκλεισαν
κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έπνιξαν
τον έλιωσαν γύρω-γύρω τα φεγγάρια
Τ’ αδέλφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον κόσμο
είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα στον ουρανό
Μίλτος Σαχτούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου