Ο δρόμος προς την απάθεια

Ένας άνθρωπος διορίζεται σ’ ένα πόστο για να δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Να παράγει, να διασφαλίζει, να προωθεί, να συντονίζει, να ενθαρρύνει, να αποτρέπει, να εντοπίζει, να οργανώνει, να επιβλέπει, να εισηγείται, με στόχο την πιο σωστή λειτουργία και βελτίωση ενός συστήματος. Στα πλαίσια του ρόλου που του ανατέθηκε και των καθηκόντων που από τη θέση του οφείλει να ασκεί, εισηγείται κάτι. Η οποία εισήγηση λειτουργεί εις βάρος κάποιου άλλου (υφισταμένου) με βάση σχετικές πληροφορίες, αλλά υπέρ του συστήματος. Λογικά, μια ανώτερη Αρχή θα πρέπει να διερευνήσει την πληροφορία αν δεν μπορεί να εμπιστευτεί την κρίση του προϊσταμένου και να ενεργήσει ανάλογα. Στον τόπο μας όμως, αυτός που δίνει την πληροφορία στα πλαίσια των καθηκόντων του για ένα καλύτερο σύστημα, μπορεί να βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου δακτυλοδειχνούμενος και με την επαγγελματική του θέση να τρίζει επικίνδυνα.

Όλα αυτά συνέβησαν στο Υπουργείο Παιδείας. Η διευθύντρια Μέσης Εκπαίδευσης, ένα από κορυφαία στελέχη του Υπουργείου Παιδείας, εισηγήθηκε τη μη συμπερίληψη εκπαιδευτικού στην ομάδα των θεματοθετών, θέτοντας υπόψιν του Υπουργού πληροφορίες εναντίον του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού για συμμετοχή σε παράνομα φροντιστήρια. Όχι ως κουτσομπολιό, αλλά ως πληροφορία όπως οφείλει ένας προϊστάμενος να πράξει. Αντί, όμως να διερευνηθεί η πληροφορία, μπήκε στο στόχαστρο ο πληροφοριοδότης, ένα από τα μέλη της κορυφής της πυραμίδας του Υπουργείου και λογικά ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Υπουργού. Η διευθύντρια Μέσης κατηγορήθηκε, στιγματίστηκε, της αφαιρέθηκαν καθήκοντα, ξέσπασε εμφύλιος.
Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί η κοινωνία μας πάει κατά βαρβάρων. Πώς να μην πηγαίνει όταν ο καθένας που παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του και δεν κτυπά απλά κάρτα, μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο; Γιατί να μην επιλέγουν όλοι την εύκολη οδό, κλείνοντας τα μάτια κι άστα να πάνε, φτάνει εμείς να είμαστε καλά; Πώς να μην πηγαίνει όταν οι συνθήκες ευνοούν και τρέφουν την απάθεια;

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 15-1-2010