Από τη μια, όλοι γνωρίζουν ότι το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης απαιτεί την καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου. Απ΄ την άλλη, καμιά μεγάλη καπιταλιστική οικονομία δεν θέλει αυτή η καταστροφή να γίνει στη δική της «επικράτεια». Ετσι φτάνουμε στη διελκυστίνδα μεταξύ των χωρών που παρουσιάζουν πλεόνασμα στις εμπορικές τους συναλλαγές και των χωρών που παρουσιάζουν ελλείμματα. Αυτή τη στιγμή, την πρώτη κατηγορία εκπροσωπούν η Κίνα και η Γερμανία, ενώ τη δεύτερη κατηγορία εκπροσωπούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Εχουμε λοιπόν το εξής φαινομενικά παράδοξο: ενώ η «ανταγωνιστικότητα» είναι το ευαγγέλιο των απανταχού της γης καπιταλιστών, στην προκείμενη περίπτωση βρίσκουμε τον ένα να προσπαθεί να «καταστρέψει» την ανταγωνιστικότητα του άλλου...
Τι άλλο σημαίνει η απαίτηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση της Κίνας να ανατιμήσει το γουάν έναντι του δολαρίου;
Τι άλλο σημαίνει η επιμονή της Γερμανίας να διατηρεί σε χαμηλά επίπεδα την ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου;
Από τη μια, όλοι μαζί ζητούν από τους λαούς, τη μείωση του εισοδήματος, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη διαρκώς φθηνότερη εργατική δύναμη, όλα αυτά για την «ανταγωνιστικότητα». Απ' την άλλη, στις μεταξύ τους σχέσεις και εξαιτίας των αντιθέσεών τους ζητούν ο ένας απ' τον άλλο να μειώσει την «ανταγωνιστικότητά» του.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η «ανταγωνιστικότητα» είναι ένας κοινός ζυγός υπό τον οποίο οι εργαζόμενοι σε ΗΠΑ, Κίνα, Γερμανία, σε όλο τον κόσμο, θα ξεζουμίζονται για να διασφαλίζεται και να αναπαράγεται το καπιταλιστικό κέρδος. Οταν όμως πρόκειται για το μοίρασμα της λείας μεταξύ των καπιταλιστών, τότε η «ανταγωνιστικότητα» γίνεται... πρόβλημα.
"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 27-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου