Ας είναι αναστάσιμο το σημερινό φύλλο. Στον ταπεινό καθημερινό βίο αβίωτο των σημερινών ανθρώπων ο γολγοθάς είναι διαρκείας. Η αναμενόμενη ανάσταση αργεί. Γράφω Μ. Πέμπτη. Κι όταν θα διαβάζομαι, σύντροφοι, ίσως γύρω να μυρίζει η τσίκνα απ' τ' αρνί όπου υπάρχει για να ψηθεί. Ανάμεσα σε σφαγμένους άλλωστε γυρίζει ο οβελίας. Είναι η κουλτούρα του της σύναξης, της άνοιξης, του κοινού τραπεζιού που σώζει την ανάσταση εντός κι εκτός μας. Δεν είναι όμως ξόρκι στο Γολγοθά.
Θα μείνω στα καρφιά της «ειδησεογραφίας». Το ψωμί μου έβγαλα 35 χρόνια έτσι. Τα λόγια της ποίησης σήμερα είναι βαριά. Ασήκωτα. Γίνονται προσωπικά και συλλογικά χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι όμως, τόσο με κάλλος διατυπωμένα που κι ο πιο μακρινός απ' τα γράμματα δεν τα πειράζει. Τα λέει μέσα του ως έχουν: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας»...
Μπορεί το νερό να γίνει ικρίωμα και πάνω του να πεθάνει η γη κι οι άνθρωποι; Ναι, απαντάει η στυγνή είδηση. Στη μαρτυρική Ιαπωνία του τσουνάμι και του σεισμού, του λιμού, του λοιμού και του καταποντισμού, όπως μάθαμε τον ορισμό του πολέμου στη νομική σχολή, χύνουν στη θάλασσα χιλιάδες τόνους ραδιενεργού ύδατος. Το περίσσευμα του κακού των ανθρώπινων έργων, του κέρδους. Κι έτσι γίνεται ικρίωμα ο ωκεανός και λόφος για σταυρωμένους ακόμα κι αγέννητους. Γιατί πώς να σταματήσεις το κύμα, την κίνηση των νερών...
Δεν την αντέχω αυτήν την είδηση. Καθώς συνοδεύεται από δυο σχετικές που θα χαθούν στη δίνη των ημερών και τα πάθη των ανθρώπων. Η ιαπωνική κυβέρνηση αποφάσισε να ενισχύσει την «ΤΕΠΚΟ», την εταιρεία που σκόρπισε τη ραδιενέργεια στον πλανήτη!... Κι ύστερα ήρθε καπάκι ο ΟΟΣΑ και ανήγγειλε υπερηφάνως ότι η καταστροφή, ο Γολγοθάς της Φουκουσίμα, είναι η «ευκαιρία» της ιαπωνικής οικονομίας να ανακάμψει εντός του 2011!... Το πρόγραμμα της ανοικοδόμησης το υπολόγισε σε 208 δισ. δολάρια, οπότε το ιαπωνικό και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο κι η μαφία της γιαγκούζα από δίπλα, τρίβουν τα χέρια τους.
Τέτοιο φτύσιμο σε τάφους δεν είναι νέο για την οικονομία των ιμπεριαλιστών. Είναι ο διαρκής τους πόλεμος. Οι... θεοί του χρήματος κρεμάνε στα νερά το μολυσμένο κόσμο τους και μας μετατρέπουν σε ανθρωποφάγους.
Τούτη εδώ η άνοιξη μυρίζει φαρμάκι, φορμόλη, καμένη γη κι ανθρώπους ολόγυρα ζεματισμένους απ' τη φτώχεια, τους πολέμους, τα εγκλήματα. Κι όμως, αν λίγο ανοίξει τις κλειστές της θύρες η καρδιά, οι ευωδίες της ζωής, τα έργα, τα μυρωδικά των ιδρωμένων της δουλειάς εφορμούν κι ανασταίνουν το ίδιο το νόημα της θάλασσας.
Είναι οι πλυμένοι απ' την ιδιοτέλεια άνθρωποι που καθαρίζουν τα νερά. Όταν η άνοιξη της συνείδησης εφορμά, τότε μόνον το τσουνάμι των αλλαγών λιγοστεύει τους τάφους τους αναίτιους, τους πρόωρους, τους άδικα ανοιγμένους...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 23-24/4/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου