Βιώσιμον κι ο Βίος Αβίωτος

Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση, πάνε κοντά σαράντα χρόνια και οι πληγές ορθάνοιχτες για ένα λαό κι έναν αγωνιστικό πολιτισμό σαν τον ελληνικό, που δημιούργησε ένα τεράστιο ιστορικό κεφάλαιο, αλλά η κυρίαρχη αστική τάξη το ρούφηξε κυριολεκτικά για πάρτη της. Αν δεν υπήρχε το ποιητικό αξίωμα «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί...» , η εξέγερση μιας νιότης, έμπνευση και παρακαταθήκη αντίστασης, θα πνιγόταν ολοκληρωτικά στην ταύτισή της με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Το έγκλημα συντελέστηκε νωρίς. Στην υφαρπαγή του νοήματος και την κεφαλαιοποίησή του από τους εκμεταλλευτές. Κύριος μοχλός το εκπαιδευτικό σύστημα. Που τυποποίησε τη διαδικασία μνήμης, τη μετέτρεψε, καθόλου αθώα, σε ημερολογιακή απομνημόνευση, εξήρε πρόσωπα ως καρριέρες και ανέδειξε αστικοδημοκρατικές άριες έτσι και τόσο όσο χρειαζόταν για να πνιγεί η μουσική των λαοκρατικών προσδοκιών.

Η επωφελής ενσωμάτωση πραγματικών και μη πρωταγωνιστών, άμβλυνε έκτοτε ύπουλα την ταξική θεώρηση των αγώνων, φόρτωσε την πολιτική ιδεολογία στους ώμους των νέων ως βαρίδι, άφησε χώρο στην ανελέητη φαιά προπαγάνδα και έκλεισε το λαό ως ιστορικό υποκείμενο, «ανεπαισθήτως έξω...» από τα τείχη. Σαρανταρίζει πλέον και η, πετυχημένη είναι η αλήθεια, κάλυψη της αστικής ταξικής ενοχής για την απώλεια του υπεσχημένου καπιταλιστικού παραδείσου, από την προβοκατόρικη χρήση του όρου βιώσιμος-η-ο . Συνταγή παρελκυστικής πειθούς άκρως αποτελεσματική για χειραγώγηση των μαζών. Παγίδα στην οποία έπεσε μέσα εκόν άκον όλο το πολιτικό φάσμα κατά περιόδους.

Από τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που κατάπιε κάθε έννοια δικαιοσύνης και άμβλυνε τη φριχτή και δυσώδη πραγματικότητα της εισβολής και κατοχής, φτάσαμε στη βιωσιμότητα του χρέους που καταπίνει την ουσία της ανυπαρξίας του. Γιατί ούτε η ντόπια, ούτε η ευρωπαϊκή, ούτε η παγκόσμια πλειοψηφούσα εργατική τάξη, επέλεξε και νομιμοποίησε συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως, το δανεισμό από το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, ως βιώσιμο βίο.

Η δε ευρωπαΐζουσα αριστερά τριαντατόσα χρόνια μετά το Μπρέτον Γουντς, μισόν σχεδόν αιώνα μετά το Μάη και τις «φράουλες και αίμα» του Μπέρκλεϊ', έχει επιλέξει ως αντίπαλο το νεοφιλευθερισμό αντί του κεφαλαίου κι έχει ανοιχτές βιωσιμότητες... Όπως το Παλαιστινιακό ή η πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, που κάμποσοι μαθητές μπορεί και να αναφέρουν ως οικολογικό πρότυπο, μπερδεύοντας τη Γάζα με τη γάζα και το αίμα στις φράουλες ως κέρδος των βασανιστών μεταναστών στη Μανωλάδα...

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Για να τεθούν επί τάπητος ως άμεσα απαιτητέα λαϊκά δικαιώματα σήμερα, πρέπει να ενταχθούν στο πλαίσιο της βιωσιμότητας, ως προβλήματα. Το κοινωνικό κράτος είναι σοσιαλδημοκρατική παροχή που υποχωρεί μπροστά στις δημοσιονομικές σκοπιμότητες. Το ευρωενωσιακό ευρω-ζωνικό κάστρο των μονοπωλίων έχει ήδη αποφανθεί πως η σύγχρονη πολιτική παίζεται με όρους κοινωνικών εταίρων. Γιατί το συνοδευτικό της βιωσιμότητας είναι πια ο υποβιβασμός της κοινωνίας σε εταιρικά μερίδια και του λαού σε καταναλωτικό ανώνυμο τίτλο.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αυτό το άθλιο ιδεολογικό στερεότυπο που επιστρατεύεται για να φαίνονται ελπιδοφόρες οι δραστικές αλλαγές σε πρόσωπα και οι εμμονές σε αντιλαίκές πολιτικές, τείνει να κλείσει λόγω... «μη βιώσιμης» αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτό θέλουν οι διαφεντεύοντες το βίο τον αβίωτο της εργατικής τάξης για τη βιωσιμότητα τη δική τους. Ας μείνει ανοιχτός. Ορθάνοιχτος μεταπολιτευτικός λογαριασμός. Που σφίγγει σαν ατέρμονη αλυσίδα το λαιμό των λαών. Νομοτελειακά θα τον σπάσουμε, πριν προλάβει να εντάξει στη βιωσιμότητα το δίλημμα ναζί κανείς ή να μη ζει!!!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 18-11-2012