…ή θα την αφήσουμε να κακοφορμίσει; Από μας εξαρτάται, τους άμεσα ενδιαφερόμενους, όχι από τον γείτονα, ούτε από τον Γενικό Γραμματέα, ούτε από τον Μπάιντεν και τον Τράμπ, ούτε από τον Κοτζιά και τον Σαμαρά, αλλά ούτε και από τους δικούς μας παsh πατριώτες!
Και βέβαια ούτε από εκπροσώπους της εκκλησίας που αθετούν το καθήκον τους, που είναι ο λόγος της αγάπης και της συγχώρεσης, ούτε από τους λογής- λογής παλικαράδες της φακής που επιτίθενται στους ταλαίπωρους ντελιβεράδες για να προστατέψουν τα εθνικά τους ιδεώδη!
Μια πληγή που δεν κλείνει γίνεται χαίνουσα και μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη λοίμωξη. Αν δεν προσεχτεί μπορεί να εξελιχθεί σε ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα, μία επίμονη παχιά, τραχεία, βλάβη η οποία δύναται να αιμορραγήσει εάν χτυπηθεί κατά λάθος! Πολλά και επικίνδυνα για την υγεία μπορούν να συμβούν από μια ανοιχτή πληγή. Οι γιατροί λένε ότι όταν έχουμε μια πληγή πρέπει να φροντίζουμε να την καθαρίζουμε επιμελώς και να την προστατεύουμε από τα μικρόβια, καλύπτοντάς τη με ένα αυτοκόλλητο επίθεμα και να την παρακολουθούμε καθημερινά για αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων. Μόνο έτσι γιατρεύονται οι πληγές.
Εμείς εδώ και 50 χρόνια έχουμε μια ανοιχτή πληγή που κακοφορμίζει. Κάποιοι δεν ασχολούνται, δεν τους αφορά το θέμα, δεν έχουν καιρό ούτε αθκιάση γιατί έχουν άλλες πιο προσοδοφόρες απασχολίες. Άλλοι αρέσκονται ή και εκστασιάζονται στη θέαση του αίματος που στάζει από την ανοιχτή πληγή! Τους παραπέμπει σε στιγμές δόξας και ηρωισμού που διδάχτηκαν στο παρελθόν και τις οποίες νοσταλγούν. Μερικοί βάζουν εμφανώς αλάτι για να μην κλείσει η πληγή, άλλοι δε είναι περήφανοι για το σημάδι που θ’ αφήσει στο σώμα τους, όπως και τότε οι Ναζί!
Όταν κάποιος είναι ψυχικά άρρωστος και αναζητά γιατρειά στον καναπέ ενός ψυχίατρου ή ψυχολόγου, ο ειδικός επιστήμονας σκάβει βαθιά, αναζητά το παρελθόν του ασθενούς, την οικογενειακή του κατάσταση, τις φοβίες και τους εφιάλτες που τον κατατρέχουν, τις ανασφάλειες που τον εμποδίζουν να έχει μια κανονική ζωή. Όλα αυτά τα ψάχνει ο ειδικός με επιμονή και επαγγελματισμό για να καταλάβει τη σημερινή κατάσταση του ασθενούς, προσδοκώντας με αυτό τον τρόπο να του προσφέρει την κατάλληλη γιατρειά που θα τον λυτρώσει από τα άγχη και τα προβλήματά του.
Αυτά και πολλά άλλα πρεσβεύουν οι Κυπριακές Ταινίες Συμφιλίωσης που πρότειναν ο Δήμος Αμμοχώστου σε συνεργασία με τον Δήμο της κατεχόμενης Αμμοχώστου για τους κατοίκους της νήσου Κύπρου. Ταινίες που μιλάνε για το παρελθόν και το παρόν ανάμεσα στις δυο κοινότητες, τον πόνο και το μαράζι, την απώλεια, αλλά και τους παραλογισμούς που επιφέρουν η κατοχή, η διαίρεση και τα οδοφράγματα.
Δεν κρύβουν τις αλήθειες και τα γεγονότα κάτω από το χαλί, αλλά τα αποκαλύπτουν για να γίνουν συνείδηση ευθύνης και προοπτικής. Ταινίες, που ενώ αποκαλύπτουν το τραύμα, το πένθος και την απελπισία, προσπαθούν να βρουν τρόπους να τα επουλώσουν, να γεφυρώσουν τις διαφορές,συχνά μιλώντας για τα οφέλη του «καλού», τη φιλία και την αγάπη ανάμεσα μας.
Ταινίες που προορίζονται για όλους, αλλά ιδιαίτερα γι’ αυτούς που προτιμούν και επιλέγουν να συνεχίζουν να μισούν, που αποζητούν αίμα και εκδίκηση, που δεν πιστεύουν στον διάλογο και τον συμβιβασμό. Είναι κυρίως άνθρωποι που δε γνωρίζουν τίποτα για την ιστορία του νησιού, για το πώς επιβίωσε ανά τους αιώνες ως ένα από τα σημαντικότερα σταυροδρόμια πολιτισμού στον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου. Επιβιώσαμε στο παρελθόν ως σύνολο στο νησί, τότε είχαμε συνείδηση του μεγέθους μας του «μέτρου» και των αξιών του συμβιβασμού και των συμμαχιών.
Αυτή τη βδομάδα ξαναζήσαμε ένα déjà vu! Η πολεμική ατμόσφαιρα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αμμοχώστου της περασμένης Τρίτης θύμιζε έντονα το 2004, εμφανίστηκαν και πάλι οι πατριώτες και οι απάτριδες. Οι διαλλακτικοί και οι αδιάλλακτοι, αν σας λέει τίποτα στην ιστορία μας. Δικαιολογία για όλο αυτό τον σάλο και σπαραγμό ήταν η «κατάπτυστη και απαράδεκτη» συνύπαρξη στο ίδιο χαρτί, του κατά τα άλλα ιερού και νόμιμου λογότυπου του Δήμου Αμμοχώστου, πλάι- πλάι με το ανίερο, παράνομο, θρασύτατο και αισχρό ψευδολογότυπο του «κατεχόμενου Δήμου Αμμοχώστου» που ελλοχεύει, είπαν, κινδύνους αναγνώρισης… Μuch ado about nothing, έγραφε και ο Σαίξπηρ.
Την επομένη, στις βραδινές ειδήσεις του κρατικού καναλιού παρακολούθησα μια ομάδα από χαρούμενα πιτσιρίκια που πήγαν στη Βουλή και τραγούδησαν ενώπιον της Προέδρου για τα μαύρα καλοκαίρια, τα μαύρα φθινόπωρα, παιδάκια 5-6 χρονών που καλά- καλά δεν ξέρουν τι είναι καλοκαίρι και τι φθινόπωρο και τι σημαίνει μαύρο. Γιατί δεν πήραν τα παιδάκια στο πάρκο της γειτονιάς τους, στις τσουλήθρες, στις κούνιες, να παίξουν, να τρέξουν, να χαρούν τη λιακάδα; Ποιο ληγμένο μυαλό θεώρησε ότι ήταν σωστό να μάθουν στα παιδάκια ένα τραγουδάκι για μαύρα καλοκαίρια και να τα πάνε στη βουλή να «δουν» την ολομέλεια, ως να ήξεραν τα πιτσιρίκια τι σημαίνει ολομέλεια;
Πώς να πάμε μπροστά, πώς να κτίσουμε ξανά τον τόπο νούσιμα, πώς να επουλώσουμε τις πληγές αφού τις ξύνουμε για πενήντα ολάκερα χρόνια μέχρι να ματώσουν καθημερινά, εμμονικά, πεισματικά, και τις φυτεύουμε μεθοδικά στα μυαλά μωρών καταστρέφοντας κάθε ελπίδα και προοπτική.
Ελεύθερα, 24.11.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1531536/tha-epoulosoume-tin-pligi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου