Η Πλατανιστάσα είναι ένα όμορφο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας με κάποιες δεκάδες κατοίκους. Τις μέρες αυτές η κοινότητα απασχολεί την ειδησεογραφία του τόπου, όχι για τις ομορφιές του χωριού, αλλά για το διχασμό που έχει προκληθεί ανάμεσα σε μέλη της κοινότητας που εκπροσωπούνται από τον κοινοτάρχη και τον ιερέα. Το πρόβλημα είναι τα ντεσιμπέλ που εκπέμπουν τα μεγάφωνα στον περίβολο της εκκλησίας καθώς και ο ήχος και η διάρκεια του κτυπήματος της καμπάνας. Έχουν μάλιστα ηχογραφηθεί και χρονομετρηθεί οι ήχοι για να αποδειχτεί πόσο ενοχλητικοί είναι. Το κτύπημα της καμπάνας διαρκεί 4 λεπτά. Το θέμα έχει φτάσει στον οικείο μητροπολίτη, στην υφυπουργό Πολιτισμού και στην αστυνομία, με τη μια πλευρά να επιρρίπτει στην άλλη αλλότρια κίνητρα. Ο κοινοτάρχης προβάλλει εκδικητικότητα εκ μέρους του ιερέα, αφού -μετά τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης- η κοινότητα συμπλεγματοποιήθηκε και οι υπηρεσίες της συζύγου του ιερέα, η οποία εργαζόταν για 24 χρόνια στο κοινοτικό συμβούλιο, κρίθηκαν πλεονασμός. Φέρεται μάλιστα ο ιερέας να απείλησε τον κοινοτάρχη πως αφού «έδιωξες την πρεσβυτέρα, εγώ θα σας πελλάνω». Η άλλη πλευρά υποστηρίζει πως η καμπάνα έπαιζε πάντα και τα μεγάφωνα λειτουργούσαν από το 1997 χωρίς να ενοχλείται κανένας.
Μπορεί να πει κάποιος πως αυτά συνέβαιναν πάντα σε μικρές κοινότητες. Διαφωνίες, αντιζηλίες, διαπληκτισμοί, επεισόδια… η ειδυλλιακή εικόνα του χωριού και η νοσταλγική ματιά του παρελθόντος, δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση. Και ίσως να είναι αλήθεια αυτό. Ωστόσο υπάρχει πλέον ένας διάχυτος θυμός. Ένας αλλιώτικος θυμός που δεν έχει να κάνει με την καταπάτηση -ας πούμε- λίγων μέτρων χωραφιού ή την έλευση του κοπαδιού σε ιδιοκτησία συγχωριανού. Είναι ένας θυμός άνευ, περίπου, αντικειμένου. Είναι ίσως ένας θυμός που καλλιεργήθηκε στο facebook και στα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εν πολλοίς απρόσωπος, και τώρα έχει δραπετεύσει από τα ηλεκτρονικά εργαστήρια και απλώνεται παντού. Δεν έχει σημασία ποια είναι η αιτία και η αφορμή. Πάντα κάτι προκύπτει. Είναι λες και έχει απασφαλιστεί μία βαλβίδα που συγκρατούσε τα πράγματα και πλέον όλα αποτελούν αιτία πολέμου. Μας φταίνε οι ξένοι, μας φταίνε οι δικοί, μας φταίνε οι διαφορετικοί από εμάς, μας φταίνε και οι ίδιοι με μας… Στα σχολεία γίνεται άγριο μπούλιγκ μεταξύ ανήλικων, στη Λεμεσό επιτίθενται κατά των ντελιβεράδων, πολιτικοί βρίζονται μεταξύ τους, μοναχοί εξαπατούν, δήμαρχοι πλακώνονται στο ξύλο με δημοτικούς συμβούλους και πάει λέγοντας. Κι αν μια μικρή κοινότητα, με 200-300 κατοίκους δεν μπορεί να λύσει ένα φαινομενικά απλά ζήτημα, το οποίο με λογική και καλή θέληση λύνεται, πως να λύσουμε τα πιο μεγάλα ζητήματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου