Στυφή γεύση στυμμένων

Τριάντα πέντε χρόνια αποκατεστημένη αστική δημοκρατία και ψάχνεις το χαμόγελο με το κιάλι, την αισιοδοξία με τη δαχτυλήθρα, το όραμα και την εθνική αυτοπεποίθηση τη μετράς με τους πόντους του πάλαι ποτέ σχολικού χάρακα. Όση και καλή διάθεση να έχει κάποιος που έζησε τη χούντα, γεύτηκε εξορίες και κυνηγητά, γνώρισε τον «τουρισμό των εκτοπίσεων», δεν μπορεί παρά να μετράει απώλειες σ' ένα πιο υπόκωφο και πιο οριστικό επίπεδο όλων των τομέων της ζωής, για τους οποίους πάσχισε και υπέφερε να φέρει βελτίωση...

Αυτή η δημοκρατία είναι διακορευμένη ελπίδα, ένα σουρωτήρι προσδοκιών που διαψεύσθηκαν, ευπαθής λειτουργικά και στις βασικότερες θέσεις της. Ενσωμάτωσε στην παθογένειά της τρεις τουλάχιστον γενιές και σήμερα στέκεται σαν σκουριασμένη γκρανκάσα ανίκανη να υποσχεθεί και να τηρήσει τα στοιχειώδη. Οι κεντρικές επιλογές του αστικού κατεστημένου, η ανηλεής δράση του κολακευμένου υπέρμετρα μικροαστικού πλειοψηφούντος δυναμικού της κοινωνίας, ο διωγμός, με απαξιωτικά ύπουλο και εκπαιδευτικά επικίνδυνο τρόπο, κάθε ριζοσπαστικής τάσης, που έτσι κι αλλιώς απαντάται συχνότερα στα νιάτα, συρρίκνωσαν την πραγματική κυριαρχία της χώρας και αλλού την εξαφάνισαν. Η προ διετίας ρήση της τότε προέδρου της Βουλής Αννας Ψαρούδα - Μπενάκη ότι η χώρα μπορεί και να... μικρύνει για το... συμβατικό της καλό, βρήκε την υλοποίησή της με ταχύτερους ρυθμούς τόσο στην «κρίση», όσο και στην πλήρη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, που μόνον ο «Ριζοσπάστης» φιλοτιμήθηκε να κάνει εξάστηλο τίτλο αφύπνισης. Αυτή η εμμονή της αστικής τάξης να ανήκει σ' έναν υπερεθνικό συμφεροντολογικό ταξικό εσμό αθλίως νομιμοποιούμενων γραφειοκρατών, όπως οι Βρυξέλλες, και ταυτόχρονα να υπηρετεί δουλικά αυτοκρατορίες πολυεθνικών που λίγο απέχουν από τις ρωμαϊκές λεγεώνες στην Παλαιστίνη και την Καρθαγένη, όπως το ΝΑΤΟ, συγκρότησε έναν κορμό επιζώντων της καθημερινότητας που αναγνωρίζουν ότι ηττήθηκαν σε επίπεδο ονείρων πριν καν ονειρευτούν.

Ιούλιος του 2009 και η μεταχουντική μεταπολιτευτική 35ετία εξανδραπόδισε μαζί με την εργασία, τη σύνταξη, την ασφάλεια, την Παιδεία, την Υγεία, την Άμυνα και την πολιτισμική αξιολόγηση του παρελθόντος και αυτού καθαυτού του παρόντος. Τα εργαλεία πολιτικής σκέψης ρίχτηκαν σ' ένα καμίνι αμπελοφιλοσοφικής οικονομίας της αγοράς, με αιχμή την εκβαρβαρισμένη κατανάλωση. Η κυρίαρχη τάξη δε συζητάει την τιμή του ψωμιού, παρά μόνον ως παροχή προς δούλους, ενώ μπορεί να απεραντολογεί για τις υγιεινές πτυχές του γερμανικού πολύσπορου συγκρινόμενες με τη θρεπτική αξία ενός λαχταριστού γαλλικού μπριός!... Οι πολίτες αυτής της 35ετούς δημοκρατίας είναι πλέον υπήκοοι ενός ευρωατλαντικού μορφώματος με γεωγραφικό προσδιορισμό Ελλάδα, κάτοικοι μιας πανέμορφης περιοχής του κόσμου με ιστορική περιουσία και τεράστιο παραγόμενο και συστηματικά ληστευόμενο εργατικό πλούτο. Κι όμως αυτοί οι υπήκοοι ξυπνάνε κάθε μέρα για να διεκδικήσουν την επόμενη παζαρεύοντας τη χτεσινή και υποθηκεύοντας τη μεθαύριο. Μ' ένα αίσθημα αδικίας στα χείλη κι ένα πείσμα που πήζει κι αρχίζει να υψώνει αναχώματα στη σαπίλα. Φαίνεται πια η ανατρεπτική διαδικασία στην αποδυνάμωση εκείνων των σχηματισμών που παζάρεψαν πολιτικά την επιβίωσή τους πάνω στα πεθαμένα δικαιώματα και τις δολοφονημένες απαιτήσεις των σύγχρονων δούλων. Στυφή γεύση στυμμένων εργαζομένων. Η πρόσκληση σε σεμνή γιορτή, γι' αυτή τη δημοκρατία, μοιάζει με άσεμνη παραδοχή ότι θα προσπαθήσουμε να τη διατηρήσουμε ως έχει. Οι πρόθυμοι λιγόστεψαν δραματικά κι οι αρνητές της πρόσκλησης ετοιμάζονται για θριαμβευτικά μνημόσυνα...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 26-7-2009