Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις, που δεν είναι ειδήσεις, αλλά μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για διάλογο και τροφή για σκέψη. Η απόφαση της Άλκηστις Πρωτοψάλτη να ερμηνεύσει αλλιώς το τραγούδι «Πάμε στον Άδωνι για καφέ, απαλείφοντας τη λέξη «χοντρή», αποτέλεσε αυτές τις μέρες μια τέτοια αφορμή. Αποτελεί η κίνηση αυτή ένα βήμα προς την αποδοχή όλων των ανθρώπων, με όποια χαρακτηριστικά ή ίσως το αντίθετο; Οι απόψεις διίστανται.
Το τραγούδι έγινε επιτυχία τη δεκαετία του ’80 όταν δεν είχαν μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο όροι όπως το bullying, το body shaming, το cancel culture και η όποια παρεκτροπή από την ευθεία της πολιτικής ορθότητας δεν είχε πάρει διαστάσεις εγκληματικής πράξης. Οι στίχοι δε, γράφτηκαν από τον πληθωρικό Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος σαφώς δεν είχε ρατσιστικά κίνητρα. Δεν ήθελε να στιγματίσει ένα άνθρωπο, απλά περιέγραφε μία κατάσταση στο κλίμα μιας εποχής.
Ήταν μία καφετέρια τότε, στη Νέα Σμύρνη, όπου σύχναζαν καλλιτέχνες, διανοούμενοι, αθλητές, επώνυμοι κι ανώνυμοι. Ανάμεσα τους κι ο Σταμάτης Κραουνάκης κι η Λίνα Νικολακοπούλου που κατέγραψαν το βίωμα τους: «Πάμε στον Άδωνι για καφέ/που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά/και αράζουνε και αθλητές/και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά/Κυριακή να της φύγει το στρες». Και το τραγούδι, με την Άλκηστι Πρωτοψάλτη να το τραγουδά στο κατάλληλο ύφος, έγινε τεράστια επιτυχία που το τραγουδήσαμε χοντροί και λεπτοί, χωρίς να στεκόμαστε στη συγκεκριμένη λέξη. Όπως ούτε στα τεκνά, ούτε στα φρικιά, χαρακτηρισμοί οι οποίοι επίσης μπορεί να θεωρηθούν πως βάζουν ταμπέλα σε ανθρώπους επειδή είναι ωραίοι ή επειδή είναι ατημέλητοι.
Σήμερα, η Πρωτοψάλτη ένοιωσε την ανάγκη να αφαιρέσει μία πελάτισσα από την καφετέρια του Άδωνι. Ο ίδιος ο δημιουργός, αν και δεν συμμερίζεται τη συγκεκριμένη ευαισθησία, θεωρεί δικαίωμα του ερμηνευτή να παρέμβει. «Ο κάθε ερμηνευτής, στη ζωντανή απόδοση των τραγουδιών έχει το δικαίωμα να πειράξει οτιδήποτε. Εγώ όταν λέω το τραγούδι τη “χοντρή” τη δείχνω και όλες οι χοντρούλες από κάτω ενθουσιάζονται. Αυτό είναι προσωπική της άποψη, θεωρεί ότι δεν κάνει να λέμε τους ανθρώπους χοντρούς κλπ. Αλλά, το τραγούδι είναι 40 ετών και είναι αθώο». Πέραν του τραγουδιού αυτού, υπάρχουν χιλιάδες άλλα τραγούδια, βιβλία, δοκίμια, έργα τέχνης κάθε λογής, μέσα από τα οποία θα βρει κάποιος στοιχεία που με τα σημερινά δεδομένα δεν λέγονται. Ακόμα και δημιουργοί που –παρά το μεγαλείο του έργου τους- η ιδεολογία και η συμπεριφορά τους, σήμερα μπορεί να κρίνεται έως και κακοποιητική. Το ερώτημα είναι: Να σβήσουμε το παρελθόν; Κρύβοντας την χοντρή, επέρχεται ανοχή στο διαφορετικό ή με την αναφορά επιτυγχάνεται ο στόχος; Και που κατοχυρώσαμε το «παιδιά με ειδικές ικανότητες» πετύχαμε κάτι ουσιαστικό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου