Ο απόλυτα δικαιολογημένος φόβος κάθε γονιού είναι μην τυχόν και αρρωστήσει το παιδί του βράδυ και απουσιάζει ο παιδίατρος που το κουράρει. Αυτός ο φόβος ξύπνησε μέσα μου το περασμένο Σάββατο όταν ο 6,5 ετών γιος μου αργά το βράδυ παρουσίασε μια έντονη ξαφνική αδιαθεσία, με επίμονα συμπτώματα, που μας έστειλαν κατευθείαν στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.
Παρά την αρχική μου ανησυχία για ενδεχόμενη καθυστέρηση και ταλαιπωρία που θα έπρεπε να υποστούμε – το παιδί κυρίως, που ήταν φανερά εξαντλημένο και καταβεβλημένο – με την άφιξη μας στο ΤΑΕΠ δόθηκε αμέσως προτεραιότητα στον γιο μου στην αίθουσα διαλογής ασθενών, εκεί όπου ειδικευόμενοι γιατροί και νοσηλευτές καλούνται να αναγνωρίσουν την κρισιμότητα ενός εκάστου των περιστατικών. Και έπειτα, αφού κλήθηκα να δώσω το ιατρικό ιστορικό του παιδιού και να απαριθμήσω τα συμπτώματα που παρουσίαζε, άμεσα και χωρίς καμιά χρονοτριβή οδηγηθήκαμε στο ΤΑΕΠ Παίδων, που στεγάζεται στον ίδιο διάδρομο του νοσοκομείου, λίγα μόνο μέτρα μακριά από το ΤΑΕΠ Ενηλίκων. Εκεί μας ανέμενε μία ευγενέστατη και γλυκύτατη νοσοκόμα (Φωτεινή νομίζω την έλεγαν) και μία εξαίρετη παιδίατρος (απολογούμαι που μέσα στην ταραχή μου δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το όνομά της), τις οποίες και ευχαριστώ θερμά για τις υπηρεσίες τους και την άψογη συμπεριφορά που επέδειξαν προς τον μικρό ασθενή. Μία ώρα αργότερα και αφού το παιδί υποβλήθηκε σε μια σειρά εξετάσεων, είχαμε στα χέρια μας τη διάγνωση, αλλά και τη θεραπεία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί.
Φεύγοντας από το νοσοκομείο δεν μπόρεσα να αποφύγω τον συνειρμό και τη σύγκριση του ΤΑΕΠ Παίδων με το ΤΑΕΠ Ενηλίκων, εκεί όπου δικός μου άνθρωπος με καρκίνο προ μηνών χρειάστηκε να περιμένει οκτώ ώρες σε μια καρέκλα μέχρι να τον περιθάλψουν. Και δεν μπόρεσα να μη διερωτηθώ πως είναι δυνατόν δύο ΤΑΕΠ που στεγάζονται στον ίδιο χώρο να παρουσιάζουν τόσο διαφορετική, τόσο αντιφατική, εικόνα μεταξύ τους.
Από τη μια το ΤΑΕΠ Παίδων όπου πραγματικά όλα δουλεύουν σαν ελβετικό ρολόι. Εν μέσω τεράστιου φόρτου εργασίας λόγω αυξημένης προσέλευσης ανήλικων ασθενών, οι επαγγελματίες υγείας δουλεύουν με απίστευτη ταχύτητα, υπομονή, ευγένεια, χαμόγελο και πάνω απ’ όλα ενσυναίσθηση και σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακός και αξιοζήλευτος ο άψογος τρόπος με τον οποίο λειτουργούν αυτοί οι επαγγελματίες υγείας, συμβάλλοντας στην καλύτερη δυνατή φροντίδα των παιδιών. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο υψηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, αλλά και στην ανθρωποκεντρική προσέγγιση της οποίας τυγχάνουν οι μικροί ασθενείς. Από τη νοσοκόμα που κρατά στοργικά το χέρι του παιδιού μέχρι τη γιατρό που το περιθάλπει, ενημερώνοντας ταυτόχρονα την οικογένεια που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Πρόκειται για πάροχους υγειονομικής περίθαλψης απόλυτα αφοσιωμένους στο λειτούργημα που επιτελούν, που προφανώς κατανοούν τη σοβαρότητα του επαγγέλματος που επέλεξαν να ασκήσουν.
Και από την άλλη έχουμε το ΤΑΕΠ Ενηλίκων από το οποίο όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε να θυμόμαστε μια κακή εμπειρία. Ατέλειωτες ουρές, καθυστερήσεις, απάνθρωπες συμπεριφορές προς τους ασθενείς και προχειρότητες που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες στο ΤΑΕΠ Ενηλίκων συναντά κανείς ασθενείς σε απόγνωση. Σπάνια θα σου χαμογελάσουν ο γιατρός και η νοσοκόμα. Λείπει η οργάνωση, απουσιάζει η ανθρώπινη προσέγγιση του ασθενούς. Αυτό που περισσεύει είναι η αδιαφορία και η απαξίωση του ανθρώπινου πόνου.
Δύο ΤΑΕΠ δίπλα – δίπλα, στο ίδιο κτήριο, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Τι διάολο συμβαίνει; Εξαντλείται η ενσυναίσθηση του γιατρού στα 18 χρόνια του ασθενούς; Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι οι επαγγελματίες υγείας εργάζονται σε συνθήκες αφόρητης πίεσης, όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι. Οι γιατροί είναι εκεί για να μας εξυπηρετούν. Στο κάτω – κάτω της γραφής από μας πληρώνονται.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1431427/dio-diaforetiki-kosmi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου