Την περασμένη βδομάδα, γυναίκα από τη Σρι Λάνκα μου έδειχνε στο κινητό της τη φωτογραφία μιας συμπατριώτισσας της. Είχε ξεκινήσει μαζί με άλλους για να πάει στην Ιταλία. Κάποιοι έχουν πείσει τις οικιακές βοηθούς, και άλλους Ασιάτες εργαζόμενους στην Κύπρο, πως σε χώρες όπως στην Ιταλία και την Πορτογαλία, οι αμοιβές είναι πολύ καλύτερες από ότι στην Κύπρο και πως άμα δουλέψουν λίγα χρόνια, μπορούν εύκολα να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής. Οπόταν αυτή την στιγμή παρατηρείται ένα κύμα φυγής ανθρώπων που έχουν έρθει νόμιμα στην Κύπρο για δουλειά. Η διαδρομή γίνεται μέσω των κατεχομένων και στη συνέχεια από Τουρκία προς Ευρώπη με κάμποσο ποδαρόδρομο μέσα από σκοτεινές διαδρομές, τις οποίες μόνο οι διακινητές γνωρίζουν. Στην προσπάθεια τους να διασχίσουν πεζοί κάποιο ποτάμι, η γυναίκα δεν τα κατάφερε. Οι υπόλοιποι όμως έπρεπε να την αφήσουν εκεί και να συνεχίσουν για να μην αποκαλυφθούν και συλληφθούν. Ενημέρωσαν ωστόσο συγγενείς, φίλους, γνωστούς και το μαντάτο έφθασε και στην Κύπρο απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι. Ήταν 42 χρόνων και στην πατρίδα της είχε ένα παιδί.
Η τραγική αυτή κατάληξη θα αποτρέψει άλλους να αποπειραθούν το ίδιο ταξίδι; Ενδεχομένως όχι. Ο καθένας πείθει τον εαυτό του πως η μοίρα δεν είναι για όλους η ίδια και πως αυτοί μπορούν να τα καταφέρουν. Για να κερδίσουν περισσότερα, για να επιστρέψουν στην χώρα τους μια ώρα γρηγορότερα και με πιο πολλά λεφτά.
Την ίδια πεποίθηση έχουν όλοι όσοι αποπειρώνται να διασχίσουν τη Μεσόγειο, να περπατήσουν από τη μια μεριά της Αφρικής μέχρι την άλλη, να περάσουν τα τείχη που κτίστηκαν με σκοπό να αποθαρρύνουν τη μετανάστευση. Και στην πεποίθηση αυτή ποντάρουν οι διακινητές πουλώντας ελπίδες και υποσχέσεις. Δεν είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουν επαρκή πληροφόρηση για τους κινδύνους. Είναι γιατί ελπίζουν πως για αυτούς θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.
Πολλές φορές, από τη ζεστασιά του σπιτιού μας, αναρωτηθήκαμε πως είναι δυνατόν να επιβιβάζονται σε ένα φουσκωτό, σε μια βαρκούλα, σε ένα σαπιοκάραβο, και να ξεκινούν νυχτιάτικα, μέσα στο καταχείμωνο, ένα ταξίδι για το άγνωστο; Πως είναι δυνατόν να βάζουν τα παιδιά τους σε τέτοια περιπέτεια; Και μάλιστα να πληρώνουν αδρά για ένα τέτοιο ταξίδι.
Εξήντα ένα άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, στοιβάχτηκαν σε μια μικρή βάρκα, χωρίς προμήθειες, για να φτάσουν στην Κύπρο πιστεύοντας πως το ταξίδι θα διαρκούσε 20 μόνο ώρες. Κι έπειτα θα συναντούσαν συγγενείς που είχαν έρθει ήδη εδώ, θα έβρισκαν δουλειές, θα έβρισκαν ειρήνη. Δεν έχουν όμως όλες οι ιστορίες καλό τέλος. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αψηφούν τον κίνδυνο ελπίζοντας στο καλύτερο.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1431481/i-elpida-pio-ischiri-apo-ton-fovo/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου