Αναγκαστική και σωτήρια η διέξοδος σε φύση, βιβλία και Νέτφλιξ, οτιδήποτε που βρίσκεται σε απόσταση από αυτό που βλάφτει σοβαρά την υγεία. Επομένως τολμάτε έξοδο, ανεβείτε μέχρι την Άλωνα και τον Ασκά ή τραβήξτε για τη Μαλλιά.
Οι τολμηροί πατριδοκάπηλοι, προς Άγιο Φίλωνα και την Αιγιαλούσα πολιτεία! Ανανεωθείτε όπως η φύση χωρίς παρεμβάσεις και παραινέσεις… Πάτε στη Δρούσια ή στη Γαληνόπορνη για να γευτείτε χαλούμι, χαλικούθκια, τρεμιθόπιττες, χαμόγελα που θυμίζουν άκακους και ταλαίπωρους ανθρώπους, ας είναι ορισμένοι ξυπόλυτοι μέσα στο καταχείμωνο.
Πολλούς πραγματικούς ανθρώπους δε θα ανταμώσετε, ευκαιρία μέγιστη για ενδοσκόπηση, για να εκτιμήσετε τι υπάρχει στην αλήθεια του, ανόθευτο και χωρίς φιοριτούρες και αφορμή να διερωτηθείτε πόσο καιρό θα αντέξουν με τα μυαλά που κουβαλάμε, αμφότεροι. Θα είστε μόνοι, εσείς και η συνείδησή σας και κυρίως η ευθύνη σας για τον τόπο. Ναι, γιατί όλοι μας έχουμε ευθύνη, ό,τι έγινε και γίνεται είναι με τη συμμετοχή και προπάντων με την ανοχή και την αδράνειά μας!
Επιστρέφοντας, λοιπόν, από το ταξίδι σας στη φύση, περάστε και αποθαυμάστε τι απέμεινε από το χωριό του Γρίβα, αλλά και τι απέμεινε από τη Μουτταγιάκα! Κανένα συγχωροχάρτι. Τα βλέπαμε, τα ξέραμε, δεν ήταν λάθη, ήταν διαφθορά με κάμποσον ππαρά και δεν αντιδράσαμε όταν όλα κυλούσαν ομαλώς και κανείς άλλος, ξένος, εταίρος, δε μας έπαιρνε μυρωδιά. Γνωρίζαμε εδώ και χρόνια για την εκμετάλλευση των περιουσιών, αλλά ενόσω το πράγμα φτουρούσε κι ο καθείς έβαζε το κατιτίς στη τσέπη του, και από εδώ και από εκεί, επικρατούσε η άκρα του τάφου σιωπή.
Πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ως Αμμόχωστος για την Κύπρο, είχαμε προτείνει στον ΥΠΕΞ και στον Δήμο Αμμοχώστου τη δημιουργία μιας ομάδας από ειδικούς [είχαμε και τη στήριξη και την καθοδήγηση του Αχιλλέα Δημητριάδη] για να μπορέσει ο κάθε ταλαιπωρημένος και αδικημένος πρόσφυγας να κάνει δωρεάν αίτηση στην Επιτροπή Ακίνητης Ιδιοκτησίας για να αποκτήσει ένα ευρωπαϊκό χαρτί στο χέρι του που να κατοχυρώνει την περιουσία του. Πήγε η πρόταση μας στους αρμόδιους, μας είπαν χαμογελώντας ότι είναι πολιτικό το θέμα και θα πάρει τη σειρά του με τη λύση. Τώρα κλαίμε, τώρα θυμηθήκαμε…
Εκείνοι τον χαβά τους και εμείς τον μακροχρόνιο.
Επιστρέφοντας στα πάτρια ή και τα κατεχόμενα, το βραδάκι για να χαλαρώσετε δείτε μια σειρά στο Νέτφλιξ που λέγεται «The Kominsky method»… Για να ξεχάσετε τα εγχώρια και εισαγόμενα ιδωμένα και να εκτιμήσετε σκηνοθεσία, παραγωγή, χιούμορ, ηθοποιούς, σενάριο… Όχι, δεν θα συνεχίσω, ούτε θα απαντήσω. Εμπέδωσα ακόμη μια φορά ότι η νήσος Κύπρος κείται… ουχί μακράν της μητέρας πατρίδας. Αμφότεροι, και μάνα και παιδί, έχουμε ανάγκη το δράμα που συνδυάζεται άνετα και με ολίγην γκλαμουριά [βλέπε παρουσίαση στη νήσο] για να αισθανθούμε ήρωες και μεγάλοι.
Ούτε συγχωρώ, ούτε έχω ανάγκη να δω μυθοπλασία για να εννοήσω την επί πληρωμή ασέλγεια [δε μάθαμε αν μετείχε και η μισή πατρίδα σε αυτό και από ποιο κονδύλι] που προωθεί έμμεσα και άμεσα την καλλιέργεια του μίσους και τροφοδοτεί το λανθασμένο και σαθρό αφήγημα με το οποίο τρέφεται η δημοκρατία εδώ και πενήντα συναπτά έτη, και το οποίο εντάσσεται αρμονικά στα πλαίσια των επικείμενων εκδηλώσεων για τα πενήντα χρόνια κατοχής και σκλαβιάς.
Υπάρχει λόγος σοβαρός, όπως λέει και το τραγούδι. Πάμε για προσπάθεια συνομιλιών… Και εάν επιτύχουν; Και εάν καθίσουμε στο τραπέζι; Η σωστή προετοιμασία έχει σημασία. Αναμένω την ανταπάντηση, την τουρκική ανάλογη σειρά για το 1958, το 1963, το 1967! Ούτε αυτή θέλω να δω, απαξιώ, γιατί και αυτή θρέφει το δικό τους σαθρό αφήγημα! Ως ανατολίτες έχουν και αυτοί ανάγκη από το μελό και το δράμα. Είπαμε εκείνοι τον χαβά τους και εμείς τον μακροχρόνιο. Έτσι θα πορευόμαστε, ετοιμάζοντας τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της εισβολής.
Κατακλείδα. Διαβάζω το αμίμητο έργο του Γάλλου Εντμόντ Αμπού, «Ο βασιλεύς των ορέων», γραμμένο το 1890, που έχει να κάνει με παλικάρια με τις φουστανέλες τους και τις ψείρες τους που ζούσαν φορολογώντας το κράτος της Ελλάδος από το οποίο δεν δέχονταν να φορολογηθούν.
Αντιγράφω από την εισαγωγή του Τάκη Θεοδωρόπουλου στο βιβλίο του Αμπού: «Μας αρέσει να βλέπουμε το τραγικό μας προσωπείο όταν κοιτάμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Η τραγωδία ηρωοποιεί, εξευγενίζει τα χαρακτηριστικά, προσδίδει συναισθηματική ένταση στην έκφραση. Είναι η ιδιοπροσωπεία του νέου ελληνισμού [στον οποίο μετέχουμε και εμείς οι επαρχιώτες με το λιγοστό IQ, όπως μας είπαν]. Τη λέξη τη γράφω επίτηδες με -ει διότι θεωρώ ότι παράγεται από το προσωπείο και όχι από το πρόσωπο. Δεν υπάρχει συλλογικό πρόσωπο. Υπάρχει όμως συλλογικό προσωπείο. Τι είναι η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας; Μια συνεχής αφήγηση όπου ο ηρωισμός διαπλέκεται με την ήττα, η οποία δικαιολογείται από τη δύναμη των αντιπάλων, κοινώς του ιστορικού περιβάλλοντος που έχει την κακή συνήθεια να μας υποτιμά, να μας συκοφαντεί, να υπονομεύει τις προσπάθειές μας. Ο καθαγιασμός της ήττας και του ηττημένου από την άλλη, αιτιολογεί την ανικανότητα του ηρωισμού μας να παράγει έργα αντάξιά του. Ας μη γελιόμαστε. Για καλό και για κακό ταυτιζόμαστε πάντα με τους ηττημένους και την αδυναμία τους και αποστρεφόμαστε τους νικητές. Αυτούς τους τελευταίους δεν τους σεβόμαστε, τους φοβόμαστε».
Ελεύθερα, 28.1.2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου