Πρώτο κείμενο της νέας χρονιάς και ψάχνεις να βρεις κάτι καλό που συνέβη, να πιαστείς από αυτό έστω και συμβολικά. Από μια ρομαντική, ας την πούμε, πεποίθηση πως υπάρχουν καλοί οιωνοί που προμηνύουν τα μελλούμενα.
Στις ειδήσεις όμως είναι όλα μαύρα. Αριθμοί νεκρών. Από τη Γάζα (22.185) μέχρι τη Λεμεσό, όπου με το που άλλαξε η χρονιά, μια οικογένεια έχασε τέσσερις ανθρώπους. Ακόμα και η ανακοίνωση για το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στην Κύπρο αντί χαρά και ευχές, όπως γινόταν άλλες χρονιές, σκόρπισε οχετό μίσους. Γιατί το μωράκι ονομάζεται Αλί και οι γονείς του Ντάου και Αμπτούλ. Ακόμα κι οι εταιρείες που υπό άλλες συνθήκες θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για να διαφημιστούν, χαρίζοντας πανάκια και παιδικά αξεσουάρ, κράτησαν αποστάσεις.
Η μόνη ακτίδα φωτός, για να μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε στον άνθρωπο προέρχεται από τους συγγενείς του Κυριάκου Οικονομίδη, ο οποίος ήταν κλινικά νεκρός, μετά από τροχαίο που συνέβη τα Χριστούγεννα στο δρόμο Πάφου-Πόλης Χρυσοχούς. Οι συγγενείς του έδωσαν τη συγκατάθεση τους ώστε όργανα του 57χρόνου Κυριάκου να μεταμοσχευθούν σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν να ζουν. Τέτοιες αποφάσεις δεν είναι ποτέ εύκολες. Στο βαθύ σου πόνο, το να μπορείς να σκεφτείς τους άλλους, χρειάζεται πραγματικά μεγαλείο ψυχής. Ειδικά όταν προέρχεται από μια οικογένεια που έχει κτυπηθεί απανωτά πολύ σκληρά.
Όπως έγινε γνωστό, ο Κυριάκος Οικονομίδης έχασε τη σύζυγο του και το παιδί που κυοφορούσε πριν 25 χρόνια, όταν φορτηγό που κινείτο ανεξέλεγκτα στο δρόμο Μεσόγης-Πάφου προκάλεσε τον θάνατο σε έξι άτομα που βρίσκονταν σε οχήματα στην πορεία του φορτηγού. Πολύ νέος ακόμα, παντρεύτηκε ξανά και απέκτησε δύο παιδιά, ηλικίας σήμερα 19 και 12 χρόνων. Πριν λίγους μήνες όμως, τον Αύγουστο, έχασε τη σύζυγο του που πέθανε από καρκίνο. Τόσο στο δυστύχημα του 1999 όσο και στο τωρινό, βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Η σύζυγος του σκοτώθηκε από ένα ακυβέρνητο φορτηγό κι αυτός όταν δύο άλλα αυτοκίνητα συγκρούστηκαν εκ των οποίων το ένα προσέκρουσε στο δικό του. Οι δικοί του όμως δεν τα έβαλαν με τη μοίρα, δεν σύγκριναν τον δικό τους πόνο με τον πόνο άλλων και δεν αδιαφόρησαν. «Να σωθούν άλλοι», είπαν και έδωσαν τη συγκατάθεση τους να προχωρήσουν σε αφαίρεση οργάνων. Όση μαυρίλα και να μας πλακώνει, όσο μίσος κι αν εκτοξεύεται γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε το φως αναμμένο. Κι υπάρχουν, μάλλον, πολλοί για αυτό εξάλλου εξακολουθούμε να ζούμε. Ας κοιτάξουμε προς αυτούς για να αντλήσουμε ελπίδα.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1423537/den-simveni-tipota-kalo/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου