Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2015 όταν η σορός ενός τρίχρονου μωρού ξεβράστηκε σε μια παραλία της Τουρκίας κοντά στην Αλικαρνασσό. Η φωτογραφία του μικροσκοπικού νεκρού σώματος του παιδιού, που ήταν μπρούμυτα φορώντας ένα κόκκινο μπλουζάκι, έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου. Το όνομά του μαθεύτηκε παντού. Ήταν ο Αϊλάν από τη Συρία, ο οποίος πνίγηκε μαζί με τη μητέρα, τον αδελφό του και πολλά άλλα άτομα, έπειτα από ναυάγιο σκάφους με μετανάστες που κατευθυνόταν προς την Κω.
Το όνομα του Αϊλάν είχε γίνει εκείνη την περίοδο σύμβολο του προσφυγικού δράματος της Συρίας, με πολλές Κυβερνήσεις, κυρίως ευρωπαϊκές να δεσμεύονται για λήψη μέτρων προκειμένου ν’ αποτραπούν τέτοιου είδους τραγωδίες και να σωθούν άνθρωποι. Οι τραγωδίες, ωστόσο, συνεχίζονται στη Μεσόγειο με τους διακινητές να γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι θυσιάζοντας χιλιάδες ζωές στον βωμό του γρήγορου κέρδους και τις κυβερνήσεις να εμφανίζονται απρόθυμες να λάβουν ουσιαστικά μέτρα.
Ήταν 24 Ιανουαρίου του 2024. Ένα τρίχρονο κορίτσι, μαζί με την πεντάχρονη αδελφή της και ένα άλλο κοριτσάκι παραλαμβάνονται σε κωματώδη κατάσταση από μια βάρκα με εξαθλιωμένους μετανάστες ανοικτά του Κάβο Γκρέκο. Βολόδερναν για έξι ολόκληρες μέρες με τα κύματα, χωρίς νερό και φαΐ σε μια ξύλινη βάρκα στην οποία έπρεπε να επιβιβαστεί μονοψήφιος αριθμός, αλλά στοιβάχθηκαν 62 άτομα. Ελικόπτερα της Κυπριακής Δημοκρατίας μεταφέρουν τα παιδιά σε νοσοκομεία και μετά στο Μακάρειο. Ο τρίχρονος άγγελος, όμως, δεν τα καταφέρνει. Χαράματα της επόμενης ημέρας αφήνει την τελευταία του πνοή. Συγκλονιστήκαμε επειδή έγινε στη χώρα μας, ωστόσο ο θάνατος της δεν έγινε μεγάλο θέμα εκτός, ούτε είναι αρκετός για να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα. Βλέπετε είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο ο θάνατος παιδιών στη θάλασσα, στη Γάζα και σε πολλά άλλα σημεία του κόσμου. Δεν αποτελεί πλέον μεγάλη είδηση ο θάνατος αυτών που θα έπρεπε να είμαστε ταγμένοι να προστατεύσουμε. Είναι απλώς αριθμοί σε μια ατέλειωτη εγκληματική λίστα, που αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας της ανθρωπότητας.
Το δικό μας παιδί λεγόταν Jouri. Δεν μπορούμε να θεωρούμε πως είναι απλώς ένας αριθμός σε μια άψυχη λίστα. Είχε όνομα, παιδικά όνειρα και έπρεπε να έχει την ευκαιρία να τα ζήσει. Η Jouri έπρεπε τώρα να παίζει με την αδελφή της, που επίσης έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και να μην έχουν καμία έγνοια. Όπως τα πλείστα παιδιά στην ηλικία τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χώρα μας δεν μπορεί να αντέξει άλλες ροές μεταναστών και πως πρέπει αμέσως να υλοποιηθούν όσα ζητά το κυπριακό κράτος, που έφερε πολλές φορές προ τον ευθυνών της την ΕΕ, η οποία συνεχίζει να είναι ανεπαρκής στα θέματα χειρισμού της μετανάστευσης. Αυτή η διαπίστωση, ωστόσο, δεν μας επιτρέπει να θεωρούμε πως είναι φυσιολογικό να χάνονται ανθρώπινες ζωές και δη παιδιά στις θάλασσες της χώρας μας. Ούτε πρέπει να αποτελεί άλλοθι για τον ρατσισμό. Το παιδί που χάθηκε δεν ήταν ένας αριθμός. Ήταν η Jouri από τη Συρία…
Υ.Γ. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης περισσότεροι από 27.000 άνθρωποι αγνοούνται από το 2014 στη Μεσόγειο, την πιο θανατηφόρο μεταναστευτική οδό στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου