Νέες «μέρες του είκοσι δυο», τα ίδια προβλήματα με τότε.
Αν νομίζετε ότι το προσφυγικό και η μετανάστευση είναι πρόβλημα της σημερινής εποχής, δεν έχετε παρά να διαβάσετε Ιστορία. Θα δείτε επίσης ότι οι πρόσφυγες, οι οποίοι έφευγαν θέλοντας και μη από τον τόπο τους, ποτέ δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στον τόπο που επέλεξαν να εγκατασταθούν. Οι παππούδες μου και από τους δύο γονείς μου, για παράδειγμα, έφυγαν από την Πέραμο, ένα μικρό χωριό της χερσονήσου Κυζίκου στη θάλασσα του Μαρμαρά, παρά τρίχα γλιτώνοντας από τα νύχια του Κεμάλ, και πέρασαν στην Ελλάδα – ο μεγαλύτερος θείος μου είχε γεννηθεί εκεί, ήταν μωρό λίγων μηνών τότε, και έζησε σχεδόν ώς τα 100 του χρόνια. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του ’22 μοιράστηκαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα – τα χωριά και οι συνοικισμοί τους ξεχωρίζουν από το πρόθεμα «Νέα», όπως η Νέα Πέραμος κοντά στην Καβάλα και η Νέα Πέραμος στην Αττική, τα χωριά όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόγονοί μου.
Παντού αντιμετώπιζαν αντιδράσεις: Τους αποκαλούσαν «τουρκόσπορους» αν και ήταν Έλληνες, μιλούσαν ελληνικά και ήταν ομόθρησκοί τους. Επίσης, οι περισσότεροι ήταν μορφωμένοι, εύποροι έμποροι και τεχνίτες στα μέρη τους. Ήταν όμως πολλοί, περίπου 1,25 εκατ., για να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. (Συγκριτικά η Ιορδανία, μια φτωχή χώρα με ανάλογο πληθυσμό, φιλοξενεί από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο ως σήμερα πάνω από 1,5 εκατ. πρόσφυγες). Οι Μικρασιάτες όμως έδωσαν μια διαφορετική κατεύθυνση στην ελληνική οικονομία της εποχής καθώς, εφόσον δεν είχαν τη νοοτροπία του εργάτη, προσπάθησαν να ανασυστήσουν τις προηγούμενες δουλειές τους, αν και σε μικρογραφία – βιοτεχνίες κυρίως και μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, αποτελώντας αυτό που λέμε σήμερα μεσαία ή μικροαστική τάξη. (Ακούστε τη «Μαύρη Θάλασσα» του Σαββόπουλου, από το «Βρώμικο Ψωμί» του 1972).
Είναι αλήθεια ότι σήμερα έχουμε ξεχάσει τα μεγάλα προσφυγικά κύματα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και εκείνα της δεκαετίας του ’50 και ’60 από τις χώρες τις Σοβιετικής Ένωσης. Οι άνθρωποι ποτέ δεν αφήνουν τον τόπο τους χωρίς λόγο, κανείς δεν το θέλει. Σήμερα, με την έξαρση των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή και στην Ουκρανία, οι άνθρωποι που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για το άγνωστο, με ελπίδα μια βάρκα που πολλές φορές γίνεται ο τάφος τους, καταφεύγουν στα κοντινότερα σ’ αυτούς μέρη: Από το Ισραήλ, τον Λίβανο και τη Συρία, αλλά και από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν, ακόμα και από κάποιες αφρικανικές χώρες, οι άνθρωποι φτάνουν στην Κύπρο και την Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου, κάποιοι μακρύτερα, αναζητώντας σωτηρία και μια νέα ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί δεν ξέρουν τι να τους κάνουν, ενώ η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έγινε ανέκδοτο…
Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, είναι και νιώθουν διαφορετικοί. Δεν μιλούν τη γλώσσα, έχουν διαφορετική θρησκεία και συνήθειες, συχνά οι γνώσεις, η μόρφωση και οι δεξιότητές τους δεν επαρκούν στον ξένο τόπο, όπου τους αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και εχθρότητα. Είναι γεγονός ότι οι πολιτισμικές διαφορές από τη μία και η διάρθρωση της δυτικής Οικονομίας από την άλλη δεν βοηθούν στην κοινωνική ενσωμάτωσή τους. Επιπλέον, ως μουσουλμάνοι οι περισσότεροι, επιμένουν να εφαρμόζουν τη σαρία, η οποία όμως είναι τελείως ασύμβατη με τους νόμους και τα ήθη μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα, οι μετανάστες αυτοί στην πλειονότητά τους απομονώνονται σε γκέτο, παραμένουν φτωχοί και εξαθλιωμένοι παρίες που συχνά γίνονται εγκληματίες, δίνοντας τροφή στα ρατσιστικά ένστικτα και στη δημαγωγία των νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων.
Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Τι κάνεις με τους ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν από τον θάνατο και την καταστροφή, όλα αυτά που παρακολουθούμε στις οθόνες μας σαν σαπουνόπερα τρόμου; Εδώ, ο υπουργός Δικαιοσύνης έδωσε οδηγίες στην Αστυνομία για μέτρα «με στόχο την ανακοπή τυχόν μεταναστευτικών ροών που ενδέχεται να μετακινηθούν από τη Συρία και τον Λίβανο προς την χώρα μας». Με άλλα λόγια, ας πεθάνουν στον τόπο τους ή ας πάνε αλλού. Στα δύσκολα, πάψαμε να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, όπως διατυμπανίζει ο πρόεδρός μας; Υπάρχουν όμως και «καλοί» πρόσφυγες, όπως οι πλούσιοι Λιβανέζοι, Ισραηλινοί και Ουκρανοί. Επίσης, υπάρχει και η λεγόμενη ελληνορθόδοξη κοινότητα στο Χαλέπι, 20.000 άτομα λένε οι ίδιοι, η οποία ζήτησε τη βοήθεια της Ελλάδας (και της Κύπρου): «Τα παιδιά του Χαλεπιού, που οι πρόγονοί τους στήριξαν την Ελλάδα στις πιο μαύρες εποχές της, βασίζονται σε εσάς», γράφουν σε επιστολή τους προς τον Γεραπετρίτη. «Η Ελλάδα στέκεται πάντοτε αρωγός των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή», απαντά αυτός. Από λόγια πάμε καλά σήμερα…
*Στη φωτογραφία, Μικρασιάτες πρόσφυγες περιμένουν να τους μεταφέρουν στον νέο τόπο που θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Από το 1922 ώς το 1928, έφτασαν να αποτελούν το 1/5 του πληθυσμού και η αποκατάστασή τους ήταν ένα ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα για τη χώρα.
chrarv@philelefheros.com
MINORITY REPORT, 08.12.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1536316/prosfiges-ke-vromiko-psomi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου