Χθες έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα με τις σκέψεις μιας 22χρονης η οποία εργάζεται σε πρατήριο μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες τροφίμων στην Κύπρο.
Επέλεξα λοιπόν να φιλοξενήσω τις δικές τις σκέψεις σε αυτή τη στήλη γιατί στην ουσία οι σκέψεις της αποτελούν την περιγραφή ενός απαράδεκτου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπων την ύπαρξη του οποίου όλοι γνωρίζουμε, αλλά επιλέγουμε την τακτική του «κρύψε να περάσουμε».
«Κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη, μήπως νομίσαμε πως είδαμε Θεό; Πως αποφασίζουμε πως εμείς μπορούμε να ορίσουμε την μοίρα κάποιου άλλου ανθρώπου τόσο εύκολα; Πως πιστέψαμε πως η ζωή κάποιου μας ανήκει; Κι ο λόγος, περί εμπορίας ανθρώπων και ανθρώπινων ψυχών που μεταφράζονται σε νούμερα πωλήσεων και χρήμα.
Τον λένε Χασάν. Ήρθε από την χώρα του στην Κύπρο, όπως και πολλοί άλλοι, για ένα καλύτερο μέλλον. Πώς κατέληξε εδώ; Όπως και όλοι οι άλλοι. Διαδικτυακές αγγελίες που τους οδηγούσαν σε καλοθελητές οι οποίοι τους «βοηθούν» βρίσκοντας τους δουλειά στο νησί της ευκαιρίας. Όπως και να ‘χει, άρπαξε την ευκαιρία που του δόθηκε για μια καλύτερη ζωή. Η μάνα του, όπως και χιλιάδες άλλες μανάδες, αποχαιρέτησε το παιδί της με την προϋπόθεση πως αυτό θα είχε ένα καλύτερο μέλλον και μια ευτυχισμένη ζωή. Μα πως να φανταστούν πως το ιδανικό της Ευρώπης, η ιδέα της δημοκρατίας και της ισότητας θα τους οδηγούσε σε σκλαβοπάζαρο; Όπως του εξήγησαν όλα θα ήταν έτοιμα, σπίτι, εργασία, κάποιος να τον περιμένει στο αεροδρόμιο. Μπήκε σε ένα διαμέρισμα μαζί με άλλα πέντε αγόρια. Το καθένα κουβαλούσε μια άλλη ιστορία πλάνης από την ίδια ή κάποια γειτονική του χώρα.
Χαρτιά, διαβατήρια, ταυτότητες, πορτοφόλι τα κρατούσε η εταιρία για την οποία θα εργαζόταν. Δεν τους ανήκαν πλέον. Ο Χασάν τώρα είναι ένας από τους ανθρώπους που ετοιμάζουν το δικό σου φαΐ και καθημερινά υποφέρουν για κάτι που εσύ ούτε καν εκτιμάς, ούτε καν υπολογίζεις. Η μόνη σου έγνοια είναι να το βρεις φρέσκο, ό,τι ώρα, χωρίς να σε απασχολεί ο κόπος του ανθρώπου που το έφτιαξε. Ε λοιπόν, μάθε πως αυτός ο άνθρωπος δουλεύει τουλάχιστον δώδεκα ώρες για τις δικές σου τις ιδιοτροπίες, ούτε τον βασικό μισθό δεν παίρνει και μην ρωτάς για υπερωρίες. Αυτός δεν χρειάζεται ρεπό, γιατί πολύ απλά τον μετατρέψανε σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μόνο να δουλεύει ξέρει. Δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει, δεν μπορεί να λυγίσει, δεν έχει το δικαίωμα να ξεκουραστεί. Την ώρα που εσύ κάθεσαι για να φας αυτός δεν έχει την πολυτέλεια ούτε καν για να ακουμπήσει κάπου το κορμί του για να πάρει μια ανάσα. Βλέπεις οι καρέκλες είναι περιττές σε τέτοιους χώρους. Μπορεί να μείνει όρθιος, αν βρει χρόνο δηλαδή. Άνθρωποι σαν αυτόν δεν έχουν καλές και κακές μέρες, δεν έχουν όνειρα ή προσωπική ζωή, έχουν δουλειά.
Και αν εσύ, αγαπητέ φίλε, νομίζεις πως αυτά δεν γίνονται άνοιξε τα μάτια σου, μα κυρίως τα αφτιά σου και άκουσε ιστορίες ανθρώπων πέρα από την δική σου, γιατί αυτά δίπλα σου γίνονται. Για εμένα η Κύπρος είναι η δική μου χώρα, το σπίτι μου με το απέραντο γαλάζιο, με τα όμορφα χωριά, τηνευωδία του γιασεμιού και τον ζεστό της ήλιο. Δυστυχώς όμως, δεν γνώρισαν όλοι την παραδεισένια πλευρά του νησιού μου. Κάποιους τους συστήθηκε μόνο η σκοτεινή πλευρά της χωράς στην οποία συμβάλλει ο καθένας μας ξεχωριστά.Αν λογιέσαι άνθρωπος ελπίζω να διαβάζεις με τα μάτια της ψυχής. Κι αν πιστεύεις πως η δική σου συμβολή ασήμαντη θα είναι, να σου θυμίσω πως ο κόσμος, εγώ και εσύ είμαστε».
Ας φτάσει αυτό το μήνυμα της νεαρής Κύπριας σε όλους μας και κυρίως στα αφτιά αυτών που αποφασίσουν. Χιλιάδες Κύπριοι ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Κανένας δεν θέλει να τον βλέπουν, όπως εμείς βλέπουμε τον κάθε Χασάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου