Η Λεϊλά Κιράλπ κατάφερε να αντικαταστήσει τον πόνο µε την ελπίδα, πιστεύοντας ότι οι Κύπριοι πρέπει να ζουν εν ειρήνη στη χώρα τους
∆εκαετίες πια µετά τις διακοινοτικές συγκρούσεις, το πραξικόπηµα και την τουρκική εισβολή του 1974 άνθρωποι και από τις δύο κοινότητες συνεχίζουν να µετρούν χρόνια πόνου.
Την ίδια ώρα, το δικό τους λιθαράκι βάζουν κάποιοι γενναίοι που τολµούν να απλώσουν το χέρι της φιλίας και της συγχώρεσης, που προσπαθούν µε τον δικό τους τρόπο να απαλύνουν τον πόνο αυτό και να φέρουν Ε/κύπριους και Τ/κύπριους κοντά. Άλλωστε, οι απλοί άνθρωποι έχουν τη λιγότερη ευθύνη για τις επιβουλές και τις συνωµοσίες για διχοτόµηση της πατρίδας µας.
Μία από αυτούς είναι και η Λεϊλά Κιράλπ την οποία πρωτογνώρισα µέσα από τα βιβλία της. Βιβλία εµπνευσµένα από την ίδια της τη ζωή που σίγουρα δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο µπροστά στο µεγαλείο της συγχώρεσης, της αγάπης, της αλληλεγγύης.
Της Ελένης Κωνσταντίνου
«Η συγχώρεση αποτελεί ένα πολύτιµο δώρο που µπορούµε να προσφέρουµε στον εαυτό µας. Προϋπόθεση για να επανενωθεί η Κύπρος µας είναι να συγχωρέσουµε ο ένας τον άλλον και να αποδεχτούµε ότι η Κύπρος ανήκει τόσο στους Τουρκοκύπριους, όσο και στους Ελληνοκύπριους. Εγώ, παρ’ όλο τον πόνο που βίωσα, κατάφερα να συγχωρέσω τους Ελληνοκύπριους. ∆εν ήταν εύκολο. Προσπάθησα πολύ για να το πετύχω και πλήρωσα βαρύ τίµηµα, σωµατικά και ψυχικά. Σε αντάλλαγµα όµως, κατάφερα να προσφέρω στον εαυτό µου και στους αγαπηµένους µου ένα πολύτιµο δώρο. Μπόρεσα να γράψω αυτό το βιβλίο στο οποίο διηγούµαι την ιστορία της ζωής µου», γράφει µεταξύ άλλων στον πρόλογο του βιβλίου της «Το άσπρο βρεγµένο µαντίλι που µοιραστήκαµε», η Λεϊλά Κιράλπ.
Ένα βιβλίο που αν και αυτοβιογραφικό, αποδίδει µε τον καλύτερο τρόπο τον κοινό πόνο σε µια κοινή πατρίδα. Ο ξεριζωµός, οι θύµησες και η ελπίδα που όσα χρόνια και αν περάσουν συνεχίζει να υπάρχει µέσα στις καρδιές των ανθρώπων που ξέρουν να συγχωρούν.
Όσοι έδωσαν τις εντολές είναι εξίσου ένοχοι µε όσους τράβηξαν τη σκανδάλη
Με την ευκαιρία της βράβευσης της Λεϊλά Κιράλπ (µαζί µε άλλους ανθρώπους που αφιέρωσαν µεγάλο µέρος της ζωής τους στη διερεύνηση της τύχης των αγνοουµένων και θυµάτων του πολέµου και των διακοινοτικών συγκρούσεων, καθώς και σε όσους παλεύουν καθηµερινά για την οικοδόµηση της ειρήνης) στις 12 Ιουλίου στο Σπίτι της Συνεργασίας στη Λευκωσία µιλήσαµε µαζί της για τα συναισθήµατά της, για τη δύναµη να κάνει τον πόνο της ελπίδα, για τις προσπάθειές της να οικοδοµηθεί η ειρήνη στο νησί µας.
«Αυτή η θλίψη που ζήσαµε δεν ήταν επιλογή µας, ούτε για εµένα ούτε για τις χιλιάδες Κύπριες γυναίκες. Μας ανάγκασαν να υποφέρουµε αυτήν τη θλίψη. Οι υπεύθυνοι για αυτήν τη θλίψη είναι εκείνοι που δεν αποδέχτηκαν την Κύπρο ως πατρίδα τους και τους Κυπρίους ως συµπατριώτες τους, αλλά οδήγησαν τις δύο κοινότητες να γίνουν εχθροί µεταξύ τους. Όσοι έδωσαν τις εντολές είναι εξίσου ένοχοι µε όσους τράβηξαν τη σκανδάλη.
Αρχικά, δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτήν τη µεγάλη και τροµερή τραγωδία. ∆εν ήταν εύκολο να το ξεπεράσω. Ήταν δύσκολο, αλλά ήταν αναγκαίο να πληρώσουµε ένα τίµηµα. Άντεξα τις αντιδράσεις αυτών που µε κατηγόρησαν λέγοντας “δεν ντρέπεσαι, να θέλεις να συµφιλιωθείς µε τους Ελληνοκύπριους που σκότωσαν τον σύζυγό σου; Αυτό είναι προδοσία προς αυτόν και τους άλλους συγγενείς του”. Ανέχθηκα αυτές τις αντιδράσεις. Καθώς ανεχόµουν, όµως, πλήρωσα ένα τίµηµα και η ψυχολογία µου καταρρακώθηκε. Με τον καιρό κατάφερα να ξεπεράσω το µίσος και την οργή που ένιωθα µέσα µου.
Είµαι ευγνώµων στη Μαρία, τη µητέρα που αναφέρω στο βιβλίο µου, στον δεύτερο σύζυγό µου και στον γιο µας. Με στήριξαν, µου έδωσαν δύναµη. Παρότι ήταν δύσκολο, κατάφερα να αντικαταστήσω τον πόνο µε την ελπίδα και την πεποίθηση ότι οι Κύπριοι πρέπει να ζουν εν ειρήνη στη χώρα µας, την Κύπρο. Προσπάθησα µε το βιβλίο και τη δράση µου να δώσω ένα θετικό µήνυµα και στις επόµενες γενιές».
Ο Αχµέτ ήταν 25 χρόνων και εγώ 19
Η Λεϊλά Κιράλπ γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σηµαίνει να έχεις τον άνθρωπό σου αγνοούµενο, να ψάχνεις και να περιµένεις απαντήσεις και µετά από 40 χρόνια να σου παραδίδουν σε ένα κουτί τα οστά του.
Μας µιλά για τον σύζυγό της που στις 14 Αυγούστου 1974 ένα ελληνικό λαντρόβερ τον πήρε µαζί µε πολλούς άλλους. Από τότε δεν τον ξαναείδε. Μάλιστα, όπως αναφέρει και στο βιβλίο της, «κανένας δεν ήξερε να µας πει τι είχαν απογίνει οι Τουρκοκύπριοι αιχµάλωτοι της Τόχνης. Έστελνα κάθε µέρα µήνυµα στον Αχµέτ, όµως δεν έπαιρνα απάντηση. Οι νεκροί δεν απαντάνε! Ο Αχµέτ ήταν 25 χρόνων και εγώ 19».
Αργότερα, µας αναφέρει έµαθε ότι τον σκότωσαν µαζί µε άλλα 83 άτοµα κοντά στη Λεµεσό, όµως στη συνέχεια µετακινούσαν τα πτώµατά τους, ώστε να µην ανευρεθούν.
«Περιµέναµε για χρόνια… µερικές φορές µε ελπίδα, άλλες φορές µε απελπισία, χωρίς να γνωρίζουµε την αλήθεια. Μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, οι τάφοι τους ανακαλύφθηκαν. Είµαι ευγνώµων γι’ αυτό στη ∆ιερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούµενους και στη δηµοσιογράφο Σεβγκιούλ Ουλουντάγ.
Τα κόκαλα µάς παραδόθηκαν σε ένα µικρό φέρετρο για την ταφή που ήταν κλειδωµένο. Μας δόθηκε και το κλειδί. Με αυτά τα µικρά κλειδιά δεν µπορούµε ούτε να κλείσουµε την πόρτα του παρελθόντος και να ξεχάσουµε όσα ζήσαµε, ούτε να ανοίξουµε πόρτες για το µέλλον µας. Πάνω στα ρούχα τους που έχουν φθαρεί από τη γη για 40 χρόνια, υπάρχουν αµέτρητα ίχνη σφαιρών. Τα φυλάω αυτά τα ρούχα.
Είµαι ευγνώµων σε πολλούς Ελληνοκύπριους φίλους που παρευρέθηκαν στην τελετή ταφής. ∆εν µε άφησαν µόνη και µοιράστηκαν τον πόνο µας. Κι εγώ παρευρέθηκα στις τελετές για τους νεκρούς των Ελληνοκύπριων φίλων µας, και µαζί κλαίγαµε. Ο πόνος απαλύνεται όταν τον µοιραζόµαστε και οι αλήθειες µπορούν να κατανοηθούν µόνο έτσι.
∆εν µπορέσαµε να θρηνήσουµε 40 χρόνια. ∆εν γνωρίζαµε πού ήταν θαµµένοι. Ο σύζυγός µου ήταν 25 ετών όταν εξαφανίστηκε και δολοφονήθηκε, και είχαν περάσει µόλις 8 µήνες από το γάµο µας. Χάσαµε τους αγαπηµένους µας και το σπίτι µας, αυτό ήταν τόσο δύσκολο, πραγµατικά πολύ δύσκολο.
Για αυτόν το λόγο λέω “όχι” σε όλους τους πολέµους που συµβαίνουν στη χώρα µας και στον κόσµο µας. Το χέρι µου το έδωσα σε όσους θέλουν να ειρηνεύσουν και συνεχίζω να το δίνω. Ο αριθµός των ανθρώπων που κρατούν το χέρι µου αυξάνεται µε το πέρασµα του χρόνου και οι ελπίδες για ειρήνη στην καρδιά µου φυτρώνουν συνεχώς».
«Συνεχίζω για το εγγόνι µου και τα άλλα παιδιά της Κύπρου»
«Το 1974 ήµουν πολύ νέα και δεν είχα τη γνώση που έχω τώρα για τα γεγονότα που συνέβησαν στην Κύπρο. Τώρα πλησιάζω τα 70 µου. Ξαναπαντρεύτηκα το 1981 και το 1986 γεννήθηκε ο γιος µας. Ο σύζυγός µου και ο γιος µας ήταν πάντα οι υποστηρικτές µου. Και αυτοί, όπως κι εγώ, επιθυµούν την άµεση έλευση της ειρήνης στην Κύπρο. Όσο προχωράει η ηλικία, δεν είµαστε τόσο ενεργητικοί όπως όταν ήµασταν νέοι. Ωστόσο, αισθάνοµαι ώριµη και όχι κουρασµένη. Πρόσφατα γεννήθηκε και το εγγόνι µας. Για το εγγόνι µου και τα άλλα παιδιά κάνω ό,τι µπορώ για την ειρήνη, για την επανένωση της Κύπρου και θα συνεχίσω να το κάνω».
Η ειρήνη είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες, είναι όµως αναγκαία
«Ως άτοµα και ως λαός πρέπει να αποδεχτούµε την Κύπρο ως κοινή πατρίδα και να κάνουµε ό,τι είναι δυνατό για να την επανενώσουµε», τονίζει η Λεϊλά Κιράλπ. «Πρέπει να προχωρήσουµε, πέρα από τα λόγια, σε ενέργειες που θα κινητοποιήσουν και τους πολιτικούς. Πριν από 8 χρόνια κάναµε κάτι που οι πολιτικοί δεν τόλµησαν µέχρι τώρα. Με δικούς µας πόρους ανεγείραµε ένα συµβολικό µνηµείο των αγνοουµένων στο χωριό µας, το Μάρι. Εκείνη τη µέρα πολλοί συγγενείς των αγνοουµένων, τόσο Τουρκοκύπριοι όσο και Ελληνοκύπριοι, ήταν µαζί. Και πολιτικοί, και πολίτες. Ήταν δύσκολο, αλλά το πετύχαµε. Κατάλαβα ότι όταν αποφασίζεις και εργάζεσαι σκληρά, πράγµατα συµβαίνουν. Αυτό είχε µεγάλη ανταπόκριση. Φυσικά, όσοι δεν ήθελαν να ακούσουν, όπως πάντα, δεν άκουσαν. Και όσοι ήθελαν να προσδώσουν άλλες σηµασίες στην ενέργειά µας, το έκαναν. Συνεργάστηκα µε τους Ελληνοκύπριους φίλους µου και δηµιουργήσαµε ένα ντοκιµαντέρ, προσπαθώντας να µεταδώσουµε θετικά µηνύµατα για τα γεγονότα στην Κύπρο στις επόµενες γενιές. Η ειρήνη είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες, αλλά είναι απαραίτητη για τη χώρα µας και το λαό µας. Ναι, έχασα τον σύζυγό µου, τους συγγενείς µου, τους χωριανούς µου, το σπίτι µου και την πατρίδα µου, αλλά η αβεβαιότητα που ζούµε από το 1974 µού λέει ότι χρειαζόµαστε απεγνωσµένα την ειρήνη και την επίλυση του Κυπριακού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου