Αυτές τις μέρες εκατοντάδες φοιτητές περήφανοι παίρνουν τα πτυχία τους από τα πανεπιστήμια τους. Μια περίπτωση αποφοίτου του Πανεπιστημίου Κύπρου τραβά τα βλέμματα και προκαλεί το ενδιαφέρον για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Όταν δε, μάθει κανείς την ιστορία και την πορεία του τότε αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Ο λόγος για τον Ζαχαρία Μαζλούμ Ακσού, τον πρώτο πολιτικό πρόσφυγα που αποφοιτά από το Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ομολογουμένως η περίπτωσή του μας κίνησε το ενδιαφέρον, όχι τόσο γιατί ένα παιδί που έφτασε στη χώρα μας κατάφερε να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο, αλλά διότι είναι πλέον απόφοιτος από μια τέτοια Σχολή, τη Φιλοσοφική. Αυτό από μόνο του σημαίνει καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας και όλα όσα συνοδεύουν την πατρίδα μας αλλά και τον Ελληνισμό.
Η θετικότητα που εκπέμπει ο Ζαχαρίας είναι αισθητή από την πρώτη χειραψία, στη συνάντηση μας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, λίγες μόνο ώρες πριν πάρει το πτυχίο του. Η ιστορία του συγκλονιστική και ο τρόπος που εκφράζεται σε καθηλώνει.
«Η ιστορία μου στην Κύπρο αρχίζει αρκετά χρόνια πριν», αναφέρει. Ο πατέρας του Κούρδος, ο οποίος λόγω συγκρούσεων στην Τουρκία αναγκάστηκε να φύγει. Η οικογένεια του Ζαχαρία στην Τουρκία ήταν κόκκινο πανί λόγω της εμπλοκής του θείου και του παππού του σε κουρδικές οργανώσεις. Ακόμα και βία δέχτηκε, λέει, η οικογένεια με αποτέλεσμα δύο χρόνια μετά που έφυγε ο πατέρας, να πρέπει να ακολουθήσουν όλοι. Η μητέρα πήρε τα πέντε παιδιά της – ο Ζαχαρίας τότε ήταν εφτά ετών – και έφυγε για το άγνωστο.
«Ήρθαμε ως αιτητές ασύλου. Το κράτος μετά από 2-3 χρόνια αποφάσισε να μην μας αναγνωρίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες ενώ το Ανώτατο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας δικαίωσε λέγοντας ότι έπρεπε να παραχωρηθεί προστασία στην οικογένεια.
Για 6-7 χρόνια μας ταλαιπωρούσαν, δεν είχαμε πάρει κανένα επίδομα, ενώ απέλασαν παράτυπα τον πατέρα μου, ο οποίος μετά από μήνες σε κρατητήρια τον έστειλαν στην Αθήνα και από εκεί στην Τουρκία. Μετά κατάφερε να επιστρέψει πίσω», λέει ο Ζαχαρίας. Θυμάται εκείνη την περίοδο με πικρία γιατί έχει μνήμες από 12 αστυνομικούς που μπούκαραν στο σπίτι του στη Λάρνακα σε μια προσπάθεια να απελάσουν ολόκληρη την οικογένεια. Η διαδικασία σταμάτησε καθώς ο ίδιος, 14 ετών τότε, κατάφερε να διαφύγει και απουσίαζε για δύο εβδομάδες από το σπίτι. Κάτι που ανάγκασε τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας να ασχοληθούν με την οικογένεια και τα ανήλικα παιδιά.
Στην ίδια ηλικία θυμάται να σχολνάει από το σχολείο του και να καθαρίζει τους κήπους των σπιτιών στην περιοχή του. «Για μένα εκείνα τα €5 και €10 ήταν πολύ σημαντικά για να τα πάρω στην οικογένειά μου, η μητέρα μου πάλευε καθημερινά για έξι παιδιά. Ήταν η περίοδος που η οικογένεια δεν στηριζόταν καθόλου οικονομικά από το κράτος», αναφέρει συνεχίζοντας ότι μετά την παραλίγο απέλαση της οικογένειας αποφασίστηκε όπως παραχωρηθεί συνολικό επίδομα €765 εκ των οποίων τα €375 ήταν υπό τη μορφή δελτίων για ρεύμα και ενοίκιο.
Τον ρωτώ πώς έφερνε βόλτα τις καθημερινές ανάγκες η οικογένεια μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Χαμογελώντας και με βλέμμα στο οποίο μπορούσες να διακρίνεις την ευγνωμοσύνη, απαντά: «Μας αγκάλιασε η Εκκλησία της ενορίας μας και μας στήριξαν οι άνθρωποι της. Και το παντοπωλείο της περιοχής, όπου βοηθούσα εθελοντικά και παράλληλα μας στήριζε. Τα σχολεία μας και αρκετοί συνάνθρωποι μας στην περιοχή, οι οποίοι μας γνώρισαν και αντιλήφθηκαν ότι ήμασταν μια καλή οικογένεια. Ήμασταν παιδιά υπόδειγμα, κάτι το οποίο γνώριζε η ενορία μας και εξακολουθούμε να είμαστε εντάξει απέναντι τους».
Πέραν όμως από αυτά, ακόμη και η ζωή του ως φοιτητής επηρεάστηκε από το καθεστώς υπό το οποίο η οικογένεια βρισκόταν στην Κύπρο. «Η αδερφή μου κι εγώ δώσαμε Παγκύπριες Εξετάσεις. Ακόμα και η συμμετοχή μας σε αυτές έπρεπε να γίνει με σχετική άδεια του υπουργού Παιδείας. Εγώ πέρασα στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Ξεκίνησαν όμως κι άλλα προβλήματα. Δεν μπορούσα να πάρω φοιτητική χορηγία, παρά το ότι φοιτώ σε κρατικό πανεπιστήμιο.
Δεν μπορούσα να εργαστώ σε οποιαδήποτε δουλειά λόγω του καθεστώτος μου», δηλώνει. Συνέχισε λέγοντας ότι είχε στήριξη από το Πανεπιστήμιο και τον Πρύτανη. «Με βοήθησαν να βρω δουλειά. Δεν ήταν μεν αρκετή αλλά τουλάχιστον ήταν κάτι. Τα €300 που έπαιρνα καθώς εργαζόμουν στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου ήταν μεν σημαντικά αλλά σίγουρα όχι αρκετά για τις ανάγκες μας. Έτσι βρήκα και δεύτερη δουλειά παράλληλα με τις σπουδές μου», αναφέρει ο Ζαχαρίας.
Όσον αφορά την εμπειρία του στο Πανεπιστήμιο, την περιγράφει ως εξαιρετική σε επίπεδο γνώσης και ανθρώπινης επαφής. «Με αγκάλιασαν όλοι, καθηγητές και φοιτητές. Είδα καθηγητή μου να δακρύζει όταν του είπα ότι παίρνω το πτυχίο μου. Αυτό εμένα μου λέει πολλά…»!
Στην οικογένειά του δεν είναι ο μόνος που σπουδάζει, ούτε ο μόνος που έχει όνειρα για το μέλλον. Η αδερφή του τελείωσε με φουλ υποτροφία σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο γιατί ήταν άριστη μαθήτρια και είχε λάβει και μια διεθνή διάκριση σε λογοτεχνικό έργο. Η άλλη αδερφή εξασφάλισε θέση στο τμήμα Μαθηματικών και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ο ένας αδερφός για λόγους υγείας αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του ενώ ο άλλος αδερφός είναι τώρα τελειόφοιτος σχολείου. Η μικρή κόρη της οικογένειας είναι 12 χρονών μαθήτρια.
Μιλώντας για τα αδέρφια του, ακούω ελληνικά ονόματα και δεν μπορώ να μην ρωτήσω. «Έχουμε βαφτιστεί όλοι και ήταν δική μας επιλογή. Ολοκληρώσαμε την εκπαίδευση εδώ στην Κύπρο, ζούμε εδώ, μιλάμε ελληνικά, είναι η πατρίδα μας. Εγώ θέλω πολύ να υπηρετήσω στο στρατό αλλά δεν μπορώ γιατί δεν έχω την κυπριακή υπηκοότητα. Τα πάντα μου είναι εδώ», τονίζει ο 24χρονος Ζαχαρίας. «Έχω αιτηθεί πολιτογράφησης και αναμένω. Αυτό δεν θα με βοηθήσει μόνο να συνεχίσω τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο γιατί ως Κύπριος πολίτης θα έχω και φοιτητική χορηγία, αλλά κυρίως γιατί θέλω να προσφέρω σε αυτόν τον τόπο. Θέλω να υπηρετήσω στην Εθνική Φρουρά και να είμαι χρήσιμος για την πατρίδα και την κοινωνία», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Οι δυσκολίες όμως για την οικογένεια δεν σταματούν εδώ. Η απώλεια της μητέρας είναι ένα ανοικτό τραύμα. Η μητέρα του Ζαχαρία ήταν η 42χρονη γυναίκα που στις 25 Μαρτίου 2022 άφησε την τελευταία της πνοή στις Πρώτες Βοήθειες του Νοσοκομείου Λάρνακας. Βουρκωμένος περιγράφει τα γεγονότα, λέγοντας ότι η μητέρα χάθηκε από αδικαιολόγητη καθυστέρηση στο να την εγγράψουν και να την εξετάσουν. «Ούτε μία συγγνώμη δεν ζήτησαν από την οικογένεια μας».
Λίγο πριν κλείσουμε τη συνομιλία μας του ζητώ να στείλει ένα μήνυμα σε αυτούς που θα γνωρίσουν την ιστορία του.
Απαντά: «Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι αξίζω να έχω ευκαιρίες, θέλω να δώσω σε αυτή τη χώρα, δεν είμαι το λάθος της κοινωνίας, ούτε θέλω να εκμεταλλευτώ το σύστημα και με δόλιο τρόπο να πάρω κάτι από το κράτος είτε οικονομικό, είτε άσυλο. Εγώ ως πρόσφυγας ήρθα εδώ. Μένω εδώ. Ένας πολιτικός πρόσφυγας σπούδασε ελληνική φιλολογία κι αυτό δείχνει το πόσο εκτιμώ και πόση βαρύτητα και αξία δίνω στην εκπαίδευση, στις αξίες του τόπου και του ελληνισμού γενικότερα.
Δυστυχώς, όταν αναφερόμαστε στο μεταναστευτικό δεν ξεχωρίζουμε τις κατηγορίες που υπάρχουν. Είναι άλλο οικονομικός μετανάστης, άλλο αιτητής ασύλου, άλλο πολιτικός πρόσφυγας. Μπαίνουν όλοι στην ίδια μοίρα, δεν διευκρινίζουν στον κόσμο τις διαφορές και πολλές φορές μας αντιμετωπίζουν όλους με τον ίδιο τρόπο. Δεν θέλω να στερήσω τη δουλειά από κανέναν. Δεν θέλω να πεινάσει κανένας άνθρωπος. Όλοι έχουμε δικαίωμα να εργαζόμαστε και να ζούμε με αξιοπρέπεια. Ναι, δεν είναι όλοι οι μετανάστες άγιοι, ούτε όλοι οι ντόπιοι. Είναι θέμα των ανθρώπων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου