«Η μουσική είναι αόρατη για αυτό χωράει παντού». Με αυτό το σκεπτικό, πριν μισό αιώνα, ένας άντρας στη Βενεζουέλα –ο Jose Antonio Abreu- άρχισε να παραδίδει μαθήματα μουσικής σε παιδιά που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ζούσαν στο δρόμο και ήταν ευάλωτα προς ένταξη σε εγκληματικές ομάδες ή κινδύνευαν να αποτελέσουν θύματα εμπορίας παιδιών. Στόχος του, καθώς και των ανθρώπων που ενώθηκαν μαζί του, ήταν να σωθούν όσο περισσότερα παιδιά είναι δυνατόν από τη φτώχεια, τους δρόμους και την εγκληματικότητα. «Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι να αισθάνεσαι ΚΑΝΕΝΑΣ, να στερείσαι ταυτότητας», εξηγούσε ο Abreu. «Η μουσική, να είσαι πρωταγωνιστής σε μια ορχήστρα, να παίζεις, να τραγουδάς, δημιουργεί στο παιδί μια αυτοεκτίμηση, μια υγιή περηφάνια που το βγάζει από τη φτώχεια. Το παιδί με το που παίρνει το μουσικό του όργανο, παύει να είναι φτωχό. Ένα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε ένα δρόμο αυξανόμενου πνευματικού πλούτου».
Πριν πέντε χρόνια, τέτοια εποχή, είχα βρεθεί στο τέρμα της Λήδρας σε ένα υποστατικό του Δήμου για να γνωρίσω (δημοσιογραφικά) τη δουλειά του El Sistema. Του προγράμματος που είχε δημιουργήσει ο Abreu και το οποίο έγινε παγκόσμιο φτάνοντας κάποια στιγμή και στην Κύπρο. Αρχικά, με πρωτοβουλία δασκάλων του Δημοτικού σχολείου της Φανερωμένης, όπου τα πλείστα παιδιά που φοιτούσαν εκεί χαρακτηρίζονταν με αυτό που λέμε μεταναστευτική καταγωγή. Ελλείψει μουσικών οργάνων, οι πρώτες απόπειρες παραγωγής ήχου γίνονταν με κουβάδες καθώς και τα ίδια τα όργανα του σώματος. Το 2018, στην ορχήστρα αριθμούσαν 50 παιδιά.
Το βράδυ της Κυριακής, 160 παιδιά στήθηκαν στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου στη Λευκωσία και απέδειξαν πως η μουσική χωράει παντού. Πολλά από τα παιδιά ενδεχομένως να μην είχαν σκεφτεί ποτέ τη μουσική σαν ενασχόληση, μπορεί να μην είχαν αγγίζει μουσικό όργανο ούτε καν σε μορφή παιχνιδιού. Και, τα περισσότερα από αυτά, ίσως να μην ακολουθήσουν τους δρόμους της μουσικής (αν και στη Βενεζουέλα μουσικοί που ξεκίνησαν από την El Sistema στελεχώνουν την Ορχήστρα Νέων της χώρας, γνωστή ως Simon Bolivar (μια από τις 10 πιο σημαντικές ορχήστρες στον κόσμο). Ο απώτερος στόχος δεν είναι η δημιουργία μουσικών, αλλά η υγιής ενασχόληση, η κοινωνικοποίηση και απόκτηση ταυτότητας. Υπό της ήχους της μουσικής.
Η συναυλία της Κυριακής, όπως και κάθε συναυλία των παιδιών του El Sistema, αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει η αποδοχή και ενσωμάτωση, το χειροκρότημα κι η αγάπη. Το αποτέλεσμα της μη αποδοχής παιδιών, ελπίζουμε να μην το δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου