Σε χώρες όπου σέβονται τον πολιτισμό και την ύπαρξη τους εκπονούνται από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων –πολεοδόμους, συγκοινωνιολόγους, αρχιτέκτονες, κοινωνιολόγους– σχέδια περιοχών που προσβλέπουν μέχρι και 20 χρόνια μπροστά, λαμβάνοντας υπόψιν διάφορες παραμέτρους.
Τα σχέδια αυτά λειτουργούν σαν πυξίδα που κατευθύνουν την πορεία των πόλεων: Πού πάνε, πώς αναπτύσσονται, ποια κατεύθυνση ακολουθούν, πώς ικανοποιούν τις ανάγκες των πολιτών, πώς αντιμετωπίζουν προβλέψιμες συνθήκες…
Στην Κύπρο, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποια σχέδια, είναι τόσο ελαστικά ώστε να χωράνε όλα. Σε Περιοχή Ειδικού Χαρακτήρα μπορεί να ξεφυτρώσει 11όροφο, σε Εθνικό Πάρκο μπορούν να γίνουν αυτοκινητόδρομοι, σε πάρκο πόλης μπορεί να ανεγερθεί καθεδρικός, πάνω από σπηλιές μπορούν να κτιστούν επαύλεις, πύργοι μπορούν να ξεφυτρώνουν παντού, τουριστικά συγκροτήματα μπορούν να ιδιωτικοποιούν παραλίες, δρόμοι μπορούν να σχεδιάζονται για να διασχίζουν δάση και ποταμούς, αρχιεπισκοπικές μπουλντόζες μπορούν να κατεδαφίζουν διατηρητέα, αρχαιολογικοί χώροι μπορούν να γίνονται οικόπεδα…
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πλάκωσαν και οι επενδυτές που όταν ανεμίζουν τα εκατομμύρια τους οι ιθαγενείς θαμπώνονται. Γλυτώσαμε την Αφροδίτη που ονειρεύτηκε κάποτε στη θαλάσσια περιοχή της Πάφου ο Ρολάνδης, γλυτώσαμε και τον Χρυσό Άγγελο «Φύλακα της Καλοσύνης και της Ειρήνης» που ονειρεύτηκε ο Καρούσος καθώς και τον άλλο άγγελο στο Μοναγρούλι, επίσης χρυσό ψηλό και φαρδύ στην περιφέρεια για να χωρά αίθουσες εκδηλώσεων, αλλά τον τροχό της τύχης της Λεμεσού, άλλως Limassol eye, στα πρότυπα του London eye, δύσκολα τον γλυτώνουμε, γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει. Στην εποχή του Ρολάνδη, ναι μεν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα να κράζουν τις ευφάνταστες ιδέες των πολιτικών, αλλά δεν υπήρχαν ούτε επενδυτές τα οράματα των οποίων θα έπρεπε να ικανοποιηθούν ώστε να μην χάσουμε τα εκατομμύρια τους. Ταυτόχρονα, έχει αλλάξει κι η περιρρέουσα αισθητική. Ένας κοινοτάρχης μπορεί να στήνει μια τεράστια πατάτα στο έμπα του χωριού, ένας μητροπολίτης μπορεί να δημιουργεί μια θρησκευτική Ντίσνεϊλαντ, ένας επενδυτής μπορεί να προτείνει οτιδήποτε έχει ονειρευτεί.
Ένας επενδυτής θέλησε να αλλάξει τα φώτα του Δημόσιου Κήπου της Λεμεσού κι οι δημοτικές Αρχές υποκλίθηκαν, αγνοώντας τις αντιδράσεις δημοτών και για πολύ λιγότερα λεφτά. Δύσκολο, λοιπόν, να μην θαμπωθούν (οι Αρχές) από τα 50 εκατομμύρια και το λονδρέζικο πρότυπο του τροχού, που πάει γάντι με το καζίνο και τους πύργους.
Οι επενδυτές, λοιπόν, αποφασίζουν το μέλλον και την ταυτότητα του τόπου. Τι τους θέλουμε τους ειδικούς, τους πολεοδόμους, τους κοινωνιολόγους, τους μεν και τους δε; Να προβλέψουν τι, άμα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα εκατομμύρια του σήμερα. Και δεν μας έφτανε η επιφάνεια του εδάφους επεκταθήκαμε και μέσα στη θάλασσα για «αναπτύξεις».
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1358690/i-anakalipsi-tou-trochou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου