Μια από τις πιο φαιδρές ιστορίες που έχει στο παθητικό της η Βουλή των Αντιπροσώπων, υπήρξε η πρωτοβουλία μελών του νομοθετικού σώματος να θεσμοθετήσουν τι είναι είδηση.
Ηταν τότε που η κυβέρνηση Κληρίδη, αρχές της δεκαετίας του ᾽90, αδειοδότησε την λεγόμενη ελεύθερη ραδιοτηλεόραση, χωρίς να υπάρχουν κανονισμοί, και ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Ο Πρόεδρος Κληρίδης υπέκυψε στις πιέσεις των καναλαρχών, οι οποίοι ύστερα του είπαν και το ευχαριστώ. Oταν το πράγμα ξέφυγε, ορισμένοι βουλευτές, είχαν την φαεινή ιδέα να βάλουν τον ορισμό της είδησης σε νομοθετικό πλαίσιο. Ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία δημοκρατικής χώρας, που θύμιζε μέτρα λογοκρισίας δικτατορικών καθεστώτων. Eυτυχώς το εγχείρημα έπεσε στο κενό αλλά είμαι βέβαιος ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί τέτοιων πρωτοβουλιών, κι ας έχουν περάσει από τότε τρεις και πλέον δεκαετίες.
Το υφιστάμενο τοπίο στο χώρο της ενημέρωσης έχει αλλάξει δραστικά. Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο συγκαταλέγονται πλέον στα λεγόμενα «παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης», μαζί με τον έντυπο Τύπο. Η ουσιαστική τους διαφορά από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι ότι είναι υπεύθυνα έναντι του Νόμου. Τόσον τα ίδια τα Μέσα, ως νομικά πρόσωπα, όσο και οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι σε αυτά, ως φυσικά πρόσωπα. Κάθε λέξη, κάθε φωτογραφία, κάθε τίτλος που προβάλλεται από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τις ιστοσελίδες των λεγόμενων παραδοσιακών μέσων, ελέγχονται για την ακρίβειά τους, την αντικειμενικότητά τους, την ορθότητά τους και όλα τα άλλα που προβλέπει η νομοθεσία περί λιβέλου και ο Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας. Ο εκσυγχρονισμός του περί Τύπου Νόμου βρίσκεται στο στάδιο της διαβούλευσης, και ας ελπίσουμε ότι το βήμα που θα κάνουμε ως χώρα (και ως κοινωνία) θα είναι προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω.
Στην απέναντι πλευρά των παραδοσιακών Μέσων βρίσκονται τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στα οποία υπάρχει έλεγχος για τους επώνυμους χρήστες, αλλά υπάρχουν και πολλοί ανώνυμοι λογαριασμοί, στους οποίους ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει χωρίς επιπτώσεις. Την περασμένη εβδομάδα γράφαμε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μοιάζουν πολύ με το μαχαίρι, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως οικιακό εργαλείο αλλά και ως φονικό όργανο. Όλα, λοιπόν, είναι θέμα χρήσης.
Οι ανώνυμοι λογαριασμοί στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και γενικότερα στον αχανή (και χαώδη) κόσμο του διαδικτύου είναι ένα ζήτημα που απασχολεί τις κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, και τους επαγγελματίες του χώρου της ενημέρωσης και της επικοινωνίας, καθώς και τους αρμόδιους θεσμούς και Αρχές, στην ΕΕ και σε όλες τις δυτικές χώρες, που θεωρούνται οι πλέον προηγμένες από πλευράς σεβασμού της διακίνησης ιδεών και πληροφοριών. Πλην εξαιρέσεων ο προβληματισμός δεν έχει ως αφετηρία τη λογοκρισία αλλά το ενδιαφέρον για τη διαφύλαξη βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι η ιδιωτικότητα και η προστασία άκρως ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, καθώς και η διαφύλαξη πληροφοριών που σχετίζονται με την ασφάλεια.
Σε μια χώρα με εδραιωμένο αίσθημα ελευθερίας, η Δημοκρατία δεν απειλείται από τους ανώνυμους λογαριασμούς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ακόμη και σε ακραίες περιπτώσεις όπου διακυβεύεται η δημόσια ασφάλεια, τα κράτη έχουν τους μηχανισμούς να αντιμετωπίσουν ανώνυμους λογαριασμούς που δημοσιοποιούν απόρρητες, διαβαθμισμένες ή άλλου είδους ευαίσθητες πληροφορίες. Τα προβλήματα εστιάζονται σε περιπτώσεις ιδιωτών-πολιτών που δεν έχουν τα εργαλεία προστατευθούν και πολλές φορές απειλούνται ακόμη και με διαπόμπευση. Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα στην περίπτωση δημοσίων προσώπων, ή ατόμων με κάποιο αξίωμα. Εκεί η ζυγαριά γέρνει (ή πρέπει να γέρνει) προς την πλευρά του δημοσίου συμφέροντος. Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ είναι ποιος θα κρίνει τι είναι το δημόσιο συμφέρον. Η απάντηση είναι εύκολη: Σε μια ευνονούμενη χώρα την εξουσία να αποφαίνονται για τέτοιου είδους ζητήματα την έχουν οι θεσμοί και οι Αρχές του κράτους. Δυστυχώς στην Κύπρο οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ή έχουν εκπέσει τόσο πολύ που ακόμη και όταν κάνουν σωστά τη δουλειά τους χάνονται στη βαριά σκιά της αμφιβολίας. Τα καλά νέα είναι ότι η χώρα δεν απειλείται από οποιοδήποτε parody account. Τα κακά νέα είναι ότι η χώρα κινδυνεύει από την λαβωμένη αξιοπιστία των θεσμών. Εκεί είναι το πρόβλημα, εκεί βρίσκεται και η λύση. Ο άγνωστος χρήστης του twitter με το ψευδώνυμο Jho Low δεν είναι η νόσος αλλά το σύμπτωμά της. Είναι η παρωδία της κατάντιας μας.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1367971/i-anonimia-sti-dimokratia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου