Δημοσιεύθηκε 13.8.2023
Τα παιδιά στην Κόνιτσα κολυμπούν κάθε απόγευμα μέσα στο ποτάμι του Αώου, κάτω από το διάσημο τοξωτό γεφύρι. Τα νερά του ποταμού πεντακάθαρα, η καθημερινή χαρά απερίγραπτη. Παρ' όλες τις δυσκολίες που βιώνουν ζώντας κάπως απομακρυσμένα από την πόλη των Ιωαννίνων που απέχει καμιά ώρα, οι κάτοικοι εκεί ανέπτυξαν έναν καθαρά δικό τους ψυχαγωγικό τρόπο με όσα απλόχερα τους έδωσε η γη τους. Πηδούν σχεδόν από τη μέση του γεφυριού. Οι μικρότεροι από έναν βράχο χαμηλότερο. Όλοι οι άνθρωποι της ευρύτερης περιοχή λοιπόν καλοκαίρι χειμώνα βρίσκονται έξω στη φύση. Πρόβατα, περιβόλια, βόλτες, η καθημερινή ασχολία των παιδιών.
Ο μικρός Θοδωρής από το Κεφαλόβρυσο Ιωαννίνων, μικρός θαύμαζε τους τσέλιγκες της περιοχής του. Τα αρνάκια και το δικό του ποτάμι ήταν ο κόσμος του. Δεν φανταζόταν ποτέ να ζει αλλού. Η καλή μοίρα μάλλον τον ήθελε να σπουδάσει και να ξενιτευτεί. Σήμερα έχει δικά του παιδιά, γυναίκα, δάνεια και κάθε καλοκαίρι επιστρέφει οικογενειακώς στα μέρη του. Δεν επιστρέφει μόνο για τον εαυτό του βέβαια, αλλά με την ελπίδα να ζήσουν και οι μικρές του κόρες κάτι από την παιδική του ανεμελιά. Και είναι αλήθεια. Όταν μεγαλώνεις σε έναν τόπο που μοιάζει σχεδόν με παράδεισο, τότε δύσκολα τον εγκαταλείπεις εντελώς και θέλεις να τον μεταφέρεις στις επόμενες γενιές, δηλαδή τις μνήμες σου.
Όλα τα ωραία βεβαίως έχουν και τις σκοτεινές τους όψεις. Η περιοχή της Ηπείρου με τη φύση, τα πολυφωνικά τραγούδια και τα καθαρά νερά, τον χειμώνα βυθίζεται σε μια μοναξιά. Όμως τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν και να αγαπούν τους ανέμους και τα χιόνια. Φτιάχνουν συγκροτήματα, παίζουν μουσικές και ζωγραφίζουν. Αν τους μιλήσεις, είναι εντυπωσιακό πως τη μιζέρια την κάνουν δημιουργικότητα. Ο μεγάλος σήμερα Θοδωρής παίζει κλαρίνο, μπάσο και κρουστά, διάβασε κάμποση λογοτεχνία και αν τον ρωτήσεις να σου μιλήσει για τα αρνιά και τους βράχους, τα μάτια του σπινθηρίζουν από χαρά και ολοζώντανη νοσταλγία. Στην Κύπρο ελάχιστοι μικροί αγαπούν τον τόπο τους. Οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν από τα χωριά τους και να μην επιστρέψουν πίσω ποτέ. Η ανάπτυξη των όμορφων κυπριακών περιοχών γίνεται άναρχα και αντιαισθητικά. Δεν υπάρχει παραλία χωρίς πλαστική καρέκλα και άσχετη μουσική στη διαπασών. Το κάμπινγκ στην Πόλη Χρυσοχούς παραπαίει. Για να μείνεις εκεί πρέπει να έχεις γερά νεύρα. Κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πλέον να αλλάξει κάτι. Στην ίσως τελευταία αληθινά κυπριακή γη, αυτήν των χωριών του Ακάμα, βλέπεις να προχωρεί η εξέλιξη με έναν τρομακτικό τρόπο, χωρίς σχέδιο και φιλοσοφία.
Ποια είναι τελικά η αληθινή Κύπρος που θα μάθουν τα παιδιά μας; Ένα χωράφι με παπαρούνες στην Αγιά Βαρβάρα μάλλον δεν αρκεί. Και εκείνο το προσπερνούμε αγχωτικά. Τα νοήματα κρύβονται στην ιστορικότητα των χώρων. Εκεί που μπορείς να νιώσεις πως το παρελθόν είναι κάτι το κοντινό. Αυτό που έχασε εντελώς η Λεμεσός και μάλλον θα χάσει και η Λάρνακα περήφανα κατά τα άλλα. Με το κέρδος της «επιχειρηματικότητας» σαν σύνθημα, που πολλές φορές είναι και στόχος χρονιάς του ίδιου του Υπουργείου Παιδείας, δεν μπορούν να πάνε μακριά οι δρόμοι μας. Γι’ αυτό κουτουλούμε όλο και συχνότερα πλέον στα ζαχαροπλαστεία κοσμηματοπωλεία με τις πράσινες τούρτες που βγάζουν φωτιά κυριολεκτικά αλλά και στην τιμή τους. Και κάνουμε γραμμή να τις αγοράσουμε για τα γενέθλια των μωρών. Που απλά τα αφήνουμε να χάνονται μέσα στις σκορπισμένες καραμέλες μιας πινιάτας, όπως τις καμένες παλούρες και τα πεύκα της Απαισιάς. Τη μέρα της πυρκαγιάς ο μικρός Χαράλαμπος των ξυλόσπιτων βρέθηκε με τη μάμα του στο Τρόοδος και από κει φαίνονταν τέλεια οι καπνοί. Μα δεν το είπε της μικρής Στέλλας για να μην την τρομάξει. Ο Χαράλαμπος, ο Θοδωρής, η Στέλλα, και μερικές χιλιάδες άλλοι θυμωμένοι, είναι αυτοί που ακόμα κρατούν κάποιες ισορροπίες. Κανένα σχολείο και καμιά κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου