Τους φέρνει σαν τα πρόβατα. Κοπάδια. Μπροστά μια καλλίγραμμη νεαρά. Από δίπλα, ο οδηγός του πούλμαν και ένας ακόμα που υποχρεούται να παίζει το ρόλο του μπράβου. Τα πρόβατα θα φάνε, θα πιούνε, θα κοιμηθούνε, θα ψωνίσουν εκεί που θα τους πούνε. Λίγο να ξεστρατίσουν απ' το κοπάδι πάνε να πάρουν ένα παγωτό και πληρώνουν με πεντακοσάρικο ευρώ (!) περιμένοντας ρέστα. Ο αφεντικός κυκλοφορεί με τέσσερις μπράβους που έχουν το σιδερικό σε εμφανές σημείο. Βορειοελλαδίτης. Μέσα σε δύο τρία χρόνια, το ταξιδιωτικό του πρακτορείο έγινε χοντρή μπίζνες και βγάζει όσα δεν έβγαζε τις προηγούμενες τετραετίες. Τα κοπάδια των Ρώσων τουριστών και προσκυνητών του Αγίου Όρους να 'ναι καλά.
Έχει στρατό από ενσωματωμένους υπηρέτες αυτή η νεοφώτιστη (!) ελεύθερη αγορά. Είναι οι Έλληνες μάγκες, ενδιάμεσοι, μαγαζάτορες, ξεναγοί που κάνουν τις υπόγειες συμφωνίες. Θα σου φέρω 50 κεφάλια θα μου βγάλεις προμήθεια δύο, τρία, πέντε ευρώ το κεφάλι. Νταβαντζηλίκι. Η ελεύθερη εμπορική συμφωνία επί το ευγενικότερο. Χιλιάδες μικρές καθημερινές Ζήμενς - μίζενς από την ελληνική θερινή επικράτεια ανθούν και κυριαρχούν, εγκαθιστώντας τη νέα τουριστική αντίληψη: φρέσκα κοπάδια - φρέσκια σφαγή. Οι διακοπές είναι πια σαν το ναρκωτικό. Δυσεύρετο, σχεδόν παράνομο εμπορικό είδος. Είναι οι ίδιοι που κόπτονται πότε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, πότε για τη ...διαφθορά, που αυτοβαφτίζονται τουριστικοί πράκτορες και επενδυτές (;) σε παρθένες αγορές όπως οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες και κυρίως η Ρωσία. Στην πραγματικότητα κάνουν «τράφικινγκ». Όχι γυναικών. Τουριστών. Είναι το ίδιο στη βάση του εμπόριο σαρκός. Χαλάρωση, απόλαυση, ξεκούραση. Της σαρκός. Του τουρίστα, που κατεβαίνει απ' το αεροπλάνο, μπαίνει στο πλοίο ή το λεωφορείο, κάθεται στο εστιατόριο, πάει παραλία ακολουθώντας μια πινακίδα. Το όνομα του πρακτορείου. Η προσωρινή πατρίδα των ολίγων ημερών. Κι ο ξεναγός μιλάει τη γλώσσα σου στην ξένη χώρα. Και δήθεν σε προστατεύει. Απ' τον κακό μαγαζάτορα που θα σε κλέψει. Που είναι αυτός που δε θα του δώσει προμήθεια απ' την επιτόπου υπολογισμένη αξία των διακοπών σου.
Στο μικρό τόπο που παραθερίζω το γηγενές στιλ ζήμενς - μίζενς κοντεύει να τινάξει, μαζί μ' όλα τ' άλλα, τη μικρή αγορά στον αέρα. Μικρογραφία ενός ολόκληρου τόπου που ψάχνει σε μια «ανάγκη» και μια «ακρίβεια» να κρύψει πόσο μοιάζει στην εξουσία όπου έχει αφεθεί μια 35ετία μετά τη μεταπολίτευση. Είπαν να μαζευτούν οι έμποροι να συμμαζέψουν την αγορά τους. Ν' αντισταθούν στον αθέμιτο (;) ανταγωνισμό. Είναι όμως οι ίδιοι που πουλάνε το φραπέ μια περιουσία και τις σαγιονάρες για βυζαντινά σανδάλια του πορφυρογέννητου. Λίγη φασαρία, λίγη κουβέντα, κι ύστερα είναι και η ετήσια γιορτή με τα πυροτεχνήματα. Το χωριό δεν έχει όλες τις ώρες νερό. Στα πέντε χιλιόμετρα μια παράνομη - νόμιμη χωματερή καίει όλη μέρα. Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Της ελεύθερης αγοράς. Προσαρμόζονται. Αυτοκτονούν νομίζοντας ότι επιζούν. Διαφθείρονται κουβεντιάζοντας για λίγο τη διαφθορά, πιπιλίζοντας εκείνο το βολικό «το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι». Εκλεγμένο κεφάλι είναι αλλά δεν πρέπει να το θυμόμαστε. Για να μην ευθυνόμαστε. Το καλοκαίρι των προμηθειών καλά κρατεί. Μίζενς - ζήμενς υπάρχουν πια και στις φτυμένες καρπουζόφλουδες. Κι είμαστε μόνον στην αρχή...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 13-7-2008