Άκου Δάσκαλε …

Δεν είχες άδικο.  Πολλούς από εμάς τους γονιούς έχουν καταφέρει να μας συγχύσουν.  Πες πες όλη μέρα τα κανάλια και μερικοί «δημοσιογράφοι», στο τέλος αρχίζεις να αμφιβάλλεις και για την πραγματικότητα που ζεις καθημερινά.  Όμως, άκου δάσκαλε ... Όσοι από εμάς είμαστε κοντά στα παιδιά μας και στο σχολείο, ξέρουμε καλά τον καθημερινό σας αγώνα.  Δεν παρασυρόμαστε από τις κραυγές και τις γενικεύσεις.

Άκου δάσκαλε ...

Μπορεί να σιωπούμε (κακώς), αλλά τα ζούμε και εμείς στους εργασιακούς χώρους μας και ακόμα πιο δύσκολα.  Υπερεκμετάλλευση, ελαστικά ωράρια, πίεση, ανασφάλεια ... για όσους δεν είναι ήδη στην ανεργία.  Πολλές φορές θέλουμε να βρεθούμε κοντά στα παιδιά μας και στο σχολείο, αλλά δεν βρίσκουμε το χρόνο και το κουράγιο.

Άκου δάσκαλε ...

Κάποια από αυτά που μου είπες τα γνώριζα, κάποια τα υποψιαζόμουν, κάποια τα αγνοούσα.  Εσείς οι δάσκαλοι σ’ όλες τις εποχές ήσασταν οι μπροστάρηδες σ’ όλους τους αγώνες: εργατικούς, κοινωνικούς, εθνικούς.  Πρώτοι στο συνεργατισμό και στην κοινωνική προσφορά.  Από εσάς περιμένουμε να γίνετε ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΦΩΝΗ.  Ξέρω, μπορεί να ακουστεί ως δικαιολογία, αλλά μας έριξαν στο κυνήγι του μεροκάματου και ξεχάσαμε και τα παιδιά μας.

Άκου δάσκαλε ...

Μπορεί να μη σπουδάσαμε όλοι  όπως εσύ, αλλά  δεν σημαίνει ότι «καταπίνουμε αμάσητα» ότι μας «σερβίρουν».  Απλώς είμαστε ακόμα «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα».  Μην πικραίνεσαι που κάποιοι καλοθελητές σε βρίζουν τεμπέλη με πολλές διακοπές, σε σχέση με τις άλλες χώρες.  Ξέρουν καλά πως λένε ψέματα.  Ακόμα κι όταν «τους τρίβεις στο πρόσωπο» τα στοιχεία ... «σφυρίζουν αδιάφορα».  Κι οι ... μεγάλες διακοπές του καλοκαιριού, ξέρουν καλά πως σε άλλες χώρες μοιράζονται στο φθινόπωρο και την άνοιξη.  Απλά τα αποσιωπούν. 

Άκου δάσκαλε ...

Εμείς οι γονείς που ενδιαφερόμαστε ξέρουμε καλά ότι εσύ για δεκαετίες πασχίζεις να γνωρίζεις από την προηγούμενη σχολική χρονιά σε ποιο σχολείο θα εργάζεσαι και ποια τάξη θα έχεις.  Έτσι θα μπορείς να αξιοποιήσεις και μέρος των διακοπών σου για την προετοιμασία σου, να βρεις το υλικό σου, να συνεργαστείς με τους συναδέλφους σου και τους γονείς της τάξης σου.  «Ψιλά γράμματα» για τα «παπαγαλάκια» ...

Άκου δάσκαλε ...

Μην πικραίνεσαι που σε απαξιώνουν κάθε μέρα και οι πολλοί σιωπούν.  Εμείς οι γονείς που νοιαζόμαστε:

Σε είδαμε στο βιβλιοπωλείο να αγοράζεις με το μισθό σου «δωράκια» για τα παιδιά μας.  Σε είδαμε στην αρχή της χρονιάς να κάνεις το χαμάλη κουβαλώντας βιβλία, θρανία και καρέκλες.  Σε είδαμε να πληρώνεις στο κυλικείο για το παιδί που ξέχασε το φαγητό του.  Σε είδαμε να βάφεις σχολεία, παιχνίδια στις αυλές, να φτιάχνεις τους κήπους.  Σε είδαμε να νοιάζεσαι για τα παιδιά μας.

Άκου δάσκαλε ...

Στο ξανάπα.  Εμείς τρέχουμε στην καθημερινή βιοπάλη και πολλές μέρες όταν γυρίζουμε στο σπίτι δεν προλαβαίνουμε να δούμε ξύπνια τα παιδιά μας, να πούμε δυο κουβέντες.  Έτσι σου φορτώσαμε πολλά τούτη την εποχή.  Γίνε η φωνή μας και η φωνή τους.  Μην πικραίνεσαι και μην απελπίζεσαι.

Άκου δάσκαλε ...

Για θυμήσου.  Κοντά δυο δεκαετίες στα σχολεία ως μαθητής και φοιτητής. Πάνω από τρεις δεκαετίες στα σχολεία ως δάσκαλος.  Θυμήσου πόσες κυβερνήσεις και Υπουργοί.  Πόσες «Μεταρρυθμίσεις», «Διάλογοι για την Παιδεία», «Αλλαγές», «Στρατηγικοί Σχεδιασμοί» κ.ά.  Πες μας δάσκαλε τι έμεινε από όλα αυτά.  Θυμάσαι Υπουργούς από τότε στην Ελλάδα μέχρι τώρα;  Τρίτσης, Αρσένης, Κοντογιαννόπουλος, κ.ά. και μετά Αγγελίδου, Ιωαννίδης, Κάππας, Γεωργιάδης, Κλεάνθους, Δημητρίου, Δημοσθένους, Καδής ... Πες μου δάσκαλε, τι έμεινε από όλα αυτά;  Τι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ επηρέασε ΑΜΕΣΑ και ΘΕΤΙΚΑ τη ζωή των παιδιών; 

Άκου δάσκαλε ...

Τα περισσότερα γίνανε καπνός.  Δεν είχαν λαϊκό έρεισμα.  Δεν απαντούσαν στις ανάγκες των παιδιών και της κοινωνίας.  Γι αυτό ήταν εύκολο να τα ανατρέπουν ακόμα και οι επόμενοι Υπουργοί των ίδιων κυβερνήσεων.

Άκου δάσκαλε ...

Θυμήσου καλά.  Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου ειλικρινά, χωρίς υπεκφυγές.  Τι σημαντικό έμεινε;  Δεν θυμάσαι;  Δεν θέλεις να πεις;  Θα σου πω λοιπόν εγώ τι μου είχες πει πριν λίγα χρόνια:  Η μόνη σημαντική αλλαγή στη σχολική ζωή των παιδιών ήταν η καθιέρωση της Δημοτικής γλώσσας στα σχολεία.  Ήταν ο Γεώργιος Ράλλης, Υπουργός ενός «συντηρητικού» κόμματος στην Ελλάδα.  Ήταν λαϊκή απαίτηση μετά τη μεταπολίτευση.  Θυμάσαι τη χαρά που έκανες;  Είχες υποστεί τον «πνευματικό βιασμό», 7 χρόνια στη δικτατορία, να σε αναγκάζουν να γράφεις εκθέσεις στην καθαρεύουσα.

Άκου δάσκαλε ...

Τώρα θα σε απασχολήσω με μερικά πιο ... πεζά πράγματα.  Ας υποθέσουμε ότι όλα τα βιβλία τα φέρατε και τα δώσατε έγκαιρα στα παιδιά.  Αυτό είναι το σημαντικό ή το τι βιβλία είναι;  Τι περιεχόμενο έχουν;  Ο καθηγητής σου, ο Φανούρης ο Βώρος στη μετεκπαίδευση, έλεγε ότι σημασία έχει αν είναι «ποιοτικά και διδάξιμα».  Εγώ δεν μπορώ να κρίνω, στο βαθμό που μπορείς εσύ, το περιεχόμενο.  Μένω μόνο σε «τεχνικά» θέματα:  Έχουν μειώσει, στα περισσότερα, τόσο πολύ το μέγεθος των γραμμάτων που «στραβώνονται» τα παιδιά για να τα διαβάσουν.  Φαντάσου να έχουν κι αναγνωστικές δυσκολίες.  Για εμάς που έχουμε και πρεσβυωπία ... καλύτερα να μη το συζητάμε.

Άκου δάσκαλε ...

Μελέτησα κάποια θέματα που έγραψες για την εκπαίδευση σε άλλες χώρες.  Είδα πράγματα και θάματα ... Είδα τα παιδιά να έχουν ατομικά θρανία και χώρο για να αφήνουν τα βιβλία τους και τα σχολικά τους είδη.  Μάλιστα τα θρανία τους και οι καρέκλες είναι προσαρμοζόμενα στο ύψος του κάθε παιδιού.  Είδα ότι η δωρεάν παιδεία δεν εξαντλείται στα τετράδια και τα μολύβια.  Πότε θα έχουμε κι εμείς πληρωμένες επισκέψεις σε εκπαιδευτικούς χώρους και Μουσεία;  Το κόστος για τα λεωφορεία έχει καταστεί υπέρογκο για τις οικογένειες.

Άκου δάσκαλε ...

Είδα πως σ’ αυτές τις χώρες έχουν Παιδαγωγικές Σχολές στα Πανεπιστήμιά τους.  Οι δάσκαλοι βγαίνουν έτοιμοι να διδάξουν στα σχολεία τους με δυο, τουλάχιστον, εξειδικεύσεις, σε ειδικά μαθήματα.  Δεν υπάρχουν Επιθεωρητές στα σχολεία τους.  Ούτε «αξιολογήσεις».  Αξιολογούν σε κεντρικό επίπεδο τους τομείς που υστερούν και παίρνουν, έγκαιρα και με βάση επιστημονικές έρευνες, τα κατάλληλα μέτρα για τη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.  Πες μου τώρα εσύ δάσκαλε:  Πιστεύεις πως η αξιολόγηση και η αριθμητική αποτίμηση κάθε δυο τρία χρόνια των δασκάλων, με όποιο τρόπο και να γίνει, μπορεί από μόνη της να φέρει πραγματική αλλαγή και βελτίωση της εκπαίδευσης;

Άκουσα μάλιστα πως σκέφτονται να επαναφέρουν την αριθμητική αποτίμηση και στο Δημοτικό.  Δηλαδή αν βάλουμε μια αριθμητική ταμπέλα στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, αμέσως θα λυθούν οι δυσκολίες τους;  Τόσο εύκολο ήταν το πρόβλημα δηλαδή;

 

Άκου δάσκαλε ...

Ξέρουμε καλά όλοι μας, αν είμαστε ειλικρινείς, τις παθογένειες του συστήματος.  Το θέμα είναι να τις παραδεχτούμε για να υπάρξει πιθανότητα βελτίωσης.  Ξέρουμε ότι δεν είσαστε όλοι τέλειοι.  Ούτε εμείς οι γονείς είμαστε τέλειοι.  Δεν θα πέσουμε όμως στην παγίδα να γενικεύουμε και να απαξιώνουμε.  Ξέρουμε ότι τώρα με τις στάσεις εργασίας θα ... «ξεσαλώσουν» τα «παπαγαλάκια».  Ξέρουμε πως οι ηγεσίες των άλλων εκπαιδευτικών οργανώσεων επέλεξαν να συνεχίζουν τις προσωπικές στημένες κόντρες «ηγετών».  Ξέρουμε πως δεν μπορείς να βλέπεις τους νέους συναδέλφους δίπλα σου, στον ίδιο χώρο εργασίας, να κάνετε την ίδια δουλειά, να εργάζονται με καθεστώς δασκάλου β’ κατηγορίας και εσύ να ... «σφυρίζεις» αδιάφορα.  Τότε δεν θα ήσουν άξιος να λέγεσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ.

Άκου δάσκαλε ...

Θα αντέξουμε την «ταλαιπωρία».  Εξάλλου θυμάμαι στην Ελλάδα, που όπως λένε «έχουνε τις απεργίες για ψωμοτύρι» όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι επί δυο μήνες !!!, όλοι οι γονείς και οι φορείς τους ήταν συμπαραστάτες.  Και μιλάμε για δυο μήνες απεργία!!!  Όχι για μια στάση εργασίας. 

 

Άκου δάσκαλε ...

Εκείνο που θέλουμε από σένα είναι να νοιάζεσαι και να στέκεις δίπλα στα παιδιά μας με αξιοπρέπεια και να διδάσκεις με το αγωνιστικό σου παράδειγμα, όχι μόνο μέσα στην τάξη.  Λίγα πρότυπα μείνανε για τα παιδιά μας.  Θα πέσουν πάνω σου «κρώζοντας» για να σε απαξιώσουν.  Εύχομαι και ελπίζω πως και η ηγεσία των οργανωμένων γονιών θα βρει το σθένος να συνταχθεί με το μακροπρόθεσμο συμφέρον των παιδιών μας.

(Για την αντιγραφή από τις συζητήσεις μας με γονείς που νοιάζονται)

Μανόλης Σόβολος

Σημείωση:  Μου άρεσε το βιβλίο που μου σύστησες.  Επέτρεψέ μου να σου συστήσω και εγώ δυο: «Μαζί, χέρι με χέρι», της Ιωάννας Χατζηγιάννη, Εκδόσεις «Power publishing» και «Τα «πέτρινα» πανεπιστήμια», της Κυριακής Καμαρινού».  Εκδόσεις: «Σύγχρονη εποχή».  Να δεις τι σημαίνει αγώνας για τη μόρφωση στη σημερινή εποχή στην Κύπρο και σε δύσκολες εποχές στην Ελλάδα.

Δημοσιεύτηκε και στο www.paideia-news.com