Ποίημα της εβδομάδας 87

Το μαχαίρι

Όπως εργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στό μεταξύ
όσο δουλέυεις τον τροχό
πρόσεξε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Άρης Αλεξάνδρου

Αρχίζουμε και πάλι...

Αρχίζουμε και πάλι. Τα σχολεία ανοίγουν. Οι υπεύθυνοι και οι "υπεύθυνοι" άρχισαν τις συνήθεις δηλώσεις τους. "... όλα είναι έτοιμα για τη νέα σχολική χρονιά... η νέα σχολική χρονιά αρχίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις..."

Μόνο όσοι ζούμε καθημερινά την πραγματικότητα των σχολείων μας αναγνωρίζουμε "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Εμείς ξέρουμε πως μόνο με την αγωνιστική, διεκδικητική στάση ενός μετώπου παιδείας όλων των ενδιαφερομένων μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει συνειδητοποίηση και παραμερισμό των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στο χέρι μας είναι.

Ποίημα της εβδομάδας 86

Παράνομο σημείωμα

………………………………….

Με μια μικρή ραγισματιά

επιμένω και τραβάω μες τις λάσπες

ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα

σαν ένα κούφιο δόντι.

Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων

για να αντιγράψω βιαστικά

το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους

και κρύβω το σημείωμα

στην καρδιά κατάσαρκα

για να δουν στη νεκροψία

πόσο λίγο ζήσαμε.

Άρης Αλεξάνδρου

Ποίημα της εβδομάδας 85

Άννα

………………………………..

Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά

μια υπόγεια σήραγγα.

Με ένα σουγιά με ένα πιρούνι με τα νύχια

σκάβαμε τις πέτρες

ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα.

Κι όμως μας ήτανε ανάγκη

να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε

μου ήτανε ανάγκη

να βλέπω πως κοντεύω πόντο πόντο

να σε φτάσω.

Μαζί σου δε διστάζω να μιλήσω

πιο σιγά κι από ένα δέντρο στο σκοτάδι.

Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή

σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα

τη ζωή μας.

Άρης Αλεξάνδρου

Ποίημα της εβδομάδας 84

Ποια μάγια

Κείνο το θάμα τ’ απονύχτερο

με τ’ ολοστρόγγυλο φεγγάρι

πάνω απ’ τα’ ακύμαντα νερά…

Στάλα τη στάλα μ’ άγιο φως κι απόκοσμη γαλήνη

το μπάρσαμο μας γιόμιζε της ξαφνικής χαράς.

Μας φόρεσε μιαν άβλεπη κι άβαρη πανοπλία

κι άστραψε ο νους μας αργυρός και γαλανή η καρδιά μας.

Κείνο το βράδυ τ’ αστρικό με τ’ άγρυπνα λουλούδια,

ποια μάγια μας ετύλιγαν που να μη φτάνουν ως εμάς

του κόσμου η πίκρα, των λαών το πένθος το βαρύ…

Στρατής Τσίρκας

Ποίημα της εβδομάδας 83

Μαύρο δάσος

Εδώ κοιμούνται οι βελόνες που κουράστηκαν

αφού τα καλοκαιρινά κεντήσαν άστρα.

Τα δέντρα νανουρίζουν στις δασές τους κεφαλές

την τελευταία κραυγή των μαμουδιών όλου του κόσμου.

Η δρόσο, η πράσινη μούχλα κ’ η πάχνη ανυφαίνουνε

σε νυφάδες λιπόθυμες μιαν γλυκιάν εξουθένωση.

Γκρεμίζοντας σεντόνια αραχνοΰφαντα με ηλιαχτίδα

των ελαφιών τ’ απέραντα ενθουσιάζει μάτια.

Σ’ αγκαθερά μονοπάτια τρεις γέροι εβραίοι πηγαίνουνε

σαν κοράκια ορφανά με κομμένες φτερούγες.

Στρατής Τσίρκας

Ποίημα της εβδομάδας 82

Από το ισπανικό ορατόριο

(απόσπασμα)

Ηλίθιοι!...

Σα να μην ξέρετε

πως η Αιώνια Ομορφιά,

ολόγυμνη,

άδραξε το ντουφέκι, βγήκε στα βουνά

και πολεμάει.

Το ζαχαρένιο της χιόνι

ολόγυμνο λιώνει

στις λάσπες των χαρακωμάτων

και το λευκό της στήθος

ολόγυμνο φουρτούνιασε καθώς τα στέρνα

των κάτασπρων φαριών της Αποκάλυψης.

Σα να μη βλέπετε την Ισπανία

που σα ζυλβερνική βολίδα

εβγήκε από την τροχιά της γης

και με τ’ αβυσσαλέο της στόμα,

τη φλεγόμενη κόμη της,

τα ματωμένα της πέλματα

και τις ιδρωμένες της μασχάλες

στριφογυρίζει στο διάστημα

κραυγάζοντας.

Σα να μην ξέρετε πως ίσαμε

σε στάχτες κι αστέρια διάττοντα

να σκορπίσει ο πλανήτης τούτος

την ψυχή και τη σάρκα μας

κρυφό θα τις τρώει μαράζι,

για όσα δεν έγιναν,

για όσα δεν ακούστηκαν

για τη Μαδρίτη την ώρα

που έπρεπε.

Τόσες κραυγές και κατάρες και τόσες

μανάδες τρελές κι αξεδίψαστες κόρες

και χέρια κομμένα και μάτια περίτρομα

στους αμείλιχτους καρφωμένα ουρανούς,

πικράναν το ψωμί που τρώμε,

θολώσαν το νερό που πίνουμε

και σπάσαν το λαγήνι των ονείρων μας.

Στρατής Τσίρκας