Έφοδος
Πάλι βασίλεψε ο ήλιος πίσω απ’ το ψωμί!
Μαύρο βουνό που του κακού τ’ άνθη φυτρώνουν,
μυριάδες μάτια μ’ άγριες λάμψεις το κυκλώνουν
απόψε. Πάλι το φρουρούν γης κι ουρανοί.
Κει μέσα βλέπουν τ’ άστρα απόψε οι νηστικοί.
Κ’ ενώ τα στίφη τους τη γης ως τ’ άκρα ισκιώνουν,
φωσφορισμοί νεκρών του χάους τα πλάγια ζώνουν,
στροβιλισμένοι απ’ των δοντιών τη μουσική.
Αμήν, αμήν σας λέγω! Τούτη τη νυχτιά,
φρουρούς θα στείλει στα μνημεία των πεθαμένων
ο Θεός! Το δόντι μας τις πλάκες τους τρυπά.
Τις ζώνες σπάζουν οι στρατιές των πεινασμένων!
ψαλμούς στο Θεό ψέλνουν με λέξεις του Καμπρόν,
και κλειούν οι αγγέλοι τις σχισμές των ουρανών!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Η φτώχεια, τεκμήριο πασοκικού πατριωτισμού
«...Πάρτε μαζί σας νερό! Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία» (Μιχ. Κατσαρός).
Έτσι ποιητικά και μόνον ταξικά μπορεί να σχολιαστεί ο άθλιος αντιλαϊκός προϋπολογισμός που ήρθε να δέσει με την ακόμη αθλιότερη, ολοφάνερα οιηματική και μουσολινικού χαρακτήρα «σωτηριολογική» παρουσίασή του από το γκουβέρνο.
Τι δεν επιστρατεύτηκε ωρέ σύντροφοι χρονιάρες μέρες. Πατρίδα, έθνος, οικογένεια, ηθικές αξίες, κι άλλα τέτοια αστικά βαρύγδουπα, ο κλασικός φερετζές του εκφασισμένου καπιταλισμού. Να πεθάνουμε απ' τη φτώχεια, να χαπακωνόμαστε από την κατάθλιψη της ανασφάλειας, να τρωγόμαστε μεταξύ μας στην αδρανή αποκτήνωση της επιβίωσης, να παρέχουμε συναίνεση στους εκλεγμένους κλέφτες και ψεύτες του λαϊκισμού, να ξεπουλάμε αρχές, ιδανικά, αλληλεγγύη, την τιμή την αναγνωρισμένη όσων έπεσαν για τα... θρυλικά κεκτημένα... Κι όλ' αυτά για τις «αξίες» τους. Εννοούν τις χρηματιστηριακές. Αλλά δεν το λένε. Τι να ομολογήσουν δηλαδή. Πως ο κόπος κι ο πλούτος που καταβάλλουν και παράγουν δέκα εκατομμύρια Ελληνες κι ενάμιση εκατομμύριο μετανάστες έχει εξαφανιστεί δεκαετίες τώρα συσσωρευόμενος σε ελάχιστες κεφαλαιοκρατικές τσέπες. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν είναι ούτε το μισό από το σύνολο των χρεών, των φεσιών της μιας χρηματοπιστωτικής εταιρείας που πτώχευσε αλλά ζει και βασιλεύει έχοντας καταπιεί εκατομμύρια συντάξεις όπου γης.
Είναι σα να βγαίνει ο Ηρώδης και να μιλάει για τις ηθικές αξίες της σφαγής των νηπίων στους σφαγείς και τους σφαγμένους. Κι όμως ήταν και προεκλογικώς και μετεκλογικώς πασοκικού ηλίου φαεινότερον ότι αυτός ο... «πατριωτισμός» που τα επικοινωνιακά επιτελεία πλασάρουν ως εμπορεύσιμο κίνητρο εθελοντικής φτώχειας, συνίσταται στο εξής απλό: Αν υποδουλωθούν στην εν κρίσει Νέα Τάξη Πραγμάτων, οι Έλληνες εργαζόμενοι θα συντηρηθούν και θα αυγατίσουν τρεις, τέσσερις, πέντε Έλληνες κροίσοι! Ικανοί να κάνουν τους ομοίους της τάξης τους να τους σέβονται ως επαρκώς πλουτήσαντες από μια πεφωτισμένη βολική σοσιαλδημοκρατία που έντυσε το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά της ωμότητα με το πλαστό προσωπείο που ο καθένας μπορεί να αναρτά στην ψευτοδημόσια διαβούλευση του facebook.
Όχι δεν είναι φονιάδες, εκτελεστές της διεθνούς της... διαφάνειας των προθέσεων των αφεντικών τους, είναι οι συντάκτες του προϋπολογισμού. Και τσιράκια τους οι εφαρμοστές. Κάτι Παναγόπουλοι και κάτι Βούροι που κατεβάζουν τη σημαία ακόμα και της κοινής λογικής προκειμένου να μην αντιληφθούν οι είλωτες ότι έχουν όλη τη δύναμη στα χέρια της δουλειάς τους.
Εδώ είναι ο κόμπος στο λαιμό του Βρυξελιώτη υποβολέα. Η πατρίδα, για όσους την επικαλούνται ωσάν η φτώχεια και η δουλεία να είναι τεκμήρια ηρωικού πατριωτισμού, είναι χωράφι. Χωράφι τους. Ιδιοκτησία με πλήρη ταξική κυριότητα, νομή και κατοχή. Χωρίς αυτή την αντίληψη και το ιδεολόγημα της εποχής δεν μπορείς να κάνεις τη στεριά θάλασσα και να λες βουλιάζουμε.
Αυτό το βουλιάζουμε, ως πρώτο πληθυντικό είναι όλη η παγίδα για τις χειραγωγημένες μάζες. Βουλιάζουμε. Το διατυμπανίζουμε εμείς οι αποπάνω σε σας τους αποκάτω, ώστε να χτίσετε με τα πτώματά σας εκείνο τον ύφαλο να πατώσουν τα κέρδη και να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό - βούρκο οι έχοντες και κατέχοντες. Μισός λαός για ακέραια πλούτη. Αυτός είναι ο πατριωτισμός τους.
Η καινούρια χρονιά λένε πως θα είναι δύσκολη. Εμείς πρέπει να πούμε και να τους το διαμηνύσουμε με έργα κι όχι λόγια. Θα τους την κάνουμε αφόρητη. Γιατί αυτό είναι τεκμήριο πατριωτισμού. Για τους εργαζόμενους πατριώτες αυτού του τόπου κι όχι το χωράφι των διαφεντευτών του.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-12-2009
Έτσι ποιητικά και μόνον ταξικά μπορεί να σχολιαστεί ο άθλιος αντιλαϊκός προϋπολογισμός που ήρθε να δέσει με την ακόμη αθλιότερη, ολοφάνερα οιηματική και μουσολινικού χαρακτήρα «σωτηριολογική» παρουσίασή του από το γκουβέρνο.
Τι δεν επιστρατεύτηκε ωρέ σύντροφοι χρονιάρες μέρες. Πατρίδα, έθνος, οικογένεια, ηθικές αξίες, κι άλλα τέτοια αστικά βαρύγδουπα, ο κλασικός φερετζές του εκφασισμένου καπιταλισμού. Να πεθάνουμε απ' τη φτώχεια, να χαπακωνόμαστε από την κατάθλιψη της ανασφάλειας, να τρωγόμαστε μεταξύ μας στην αδρανή αποκτήνωση της επιβίωσης, να παρέχουμε συναίνεση στους εκλεγμένους κλέφτες και ψεύτες του λαϊκισμού, να ξεπουλάμε αρχές, ιδανικά, αλληλεγγύη, την τιμή την αναγνωρισμένη όσων έπεσαν για τα... θρυλικά κεκτημένα... Κι όλ' αυτά για τις «αξίες» τους. Εννοούν τις χρηματιστηριακές. Αλλά δεν το λένε. Τι να ομολογήσουν δηλαδή. Πως ο κόπος κι ο πλούτος που καταβάλλουν και παράγουν δέκα εκατομμύρια Ελληνες κι ενάμιση εκατομμύριο μετανάστες έχει εξαφανιστεί δεκαετίες τώρα συσσωρευόμενος σε ελάχιστες κεφαλαιοκρατικές τσέπες. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν είναι ούτε το μισό από το σύνολο των χρεών, των φεσιών της μιας χρηματοπιστωτικής εταιρείας που πτώχευσε αλλά ζει και βασιλεύει έχοντας καταπιεί εκατομμύρια συντάξεις όπου γης.
Είναι σα να βγαίνει ο Ηρώδης και να μιλάει για τις ηθικές αξίες της σφαγής των νηπίων στους σφαγείς και τους σφαγμένους. Κι όμως ήταν και προεκλογικώς και μετεκλογικώς πασοκικού ηλίου φαεινότερον ότι αυτός ο... «πατριωτισμός» που τα επικοινωνιακά επιτελεία πλασάρουν ως εμπορεύσιμο κίνητρο εθελοντικής φτώχειας, συνίσταται στο εξής απλό: Αν υποδουλωθούν στην εν κρίσει Νέα Τάξη Πραγμάτων, οι Έλληνες εργαζόμενοι θα συντηρηθούν και θα αυγατίσουν τρεις, τέσσερις, πέντε Έλληνες κροίσοι! Ικανοί να κάνουν τους ομοίους της τάξης τους να τους σέβονται ως επαρκώς πλουτήσαντες από μια πεφωτισμένη βολική σοσιαλδημοκρατία που έντυσε το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά της ωμότητα με το πλαστό προσωπείο που ο καθένας μπορεί να αναρτά στην ψευτοδημόσια διαβούλευση του facebook.
Όχι δεν είναι φονιάδες, εκτελεστές της διεθνούς της... διαφάνειας των προθέσεων των αφεντικών τους, είναι οι συντάκτες του προϋπολογισμού. Και τσιράκια τους οι εφαρμοστές. Κάτι Παναγόπουλοι και κάτι Βούροι που κατεβάζουν τη σημαία ακόμα και της κοινής λογικής προκειμένου να μην αντιληφθούν οι είλωτες ότι έχουν όλη τη δύναμη στα χέρια της δουλειάς τους.
Εδώ είναι ο κόμπος στο λαιμό του Βρυξελιώτη υποβολέα. Η πατρίδα, για όσους την επικαλούνται ωσάν η φτώχεια και η δουλεία να είναι τεκμήρια ηρωικού πατριωτισμού, είναι χωράφι. Χωράφι τους. Ιδιοκτησία με πλήρη ταξική κυριότητα, νομή και κατοχή. Χωρίς αυτή την αντίληψη και το ιδεολόγημα της εποχής δεν μπορείς να κάνεις τη στεριά θάλασσα και να λες βουλιάζουμε.
Αυτό το βουλιάζουμε, ως πρώτο πληθυντικό είναι όλη η παγίδα για τις χειραγωγημένες μάζες. Βουλιάζουμε. Το διατυμπανίζουμε εμείς οι αποπάνω σε σας τους αποκάτω, ώστε να χτίσετε με τα πτώματά σας εκείνο τον ύφαλο να πατώσουν τα κέρδη και να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό - βούρκο οι έχοντες και κατέχοντες. Μισός λαός για ακέραια πλούτη. Αυτός είναι ο πατριωτισμός τους.
Η καινούρια χρονιά λένε πως θα είναι δύσκολη. Εμείς πρέπει να πούμε και να τους το διαμηνύσουμε με έργα κι όχι λόγια. Θα τους την κάνουμε αφόρητη. Γιατί αυτό είναι τεκμήριο πατριωτισμού. Για τους εργαζόμενους πατριώτες αυτού του τόπου κι όχι το χωράφι των διαφεντευτών του.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-12-2009
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 155
Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.
Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.
Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.
Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.
Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα• απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.
Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.
Μιχάλης Γκανάς
(από το Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989)
Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.
Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.
Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.
Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.
Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα• απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.
Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.
Μιχάλης Γκανάς
(από το Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989)
Οι οικολόγοι στα «καλλιστεία»
ΔΕΝ είναι που δεν θα προταθώ ποτέ για γυναίκα της χρονιάς. Ούτε που ο διαγωνισμός οργανώνεται από ανταγωνιστικό εκδοτικό συγκρότημα. Είναι που κατά καιρούς πιστέψαμε πως το μη χείρον βέλτιστον. Και περιμέναμε πως αυτοί που μιλάνε για το διαφορετικό, θα έχουν και μια διαφορετική στάση ζωής. Δεν θα δέχονταν ποτέ να συμμετάσχουν σε «καλλιστεία». Δεν θα έθεταν ποτέ τους εαυτούς τους στην κρίση διαγωνισμών τύπου γιουροβίζιον, τύπου reality showόπου κάποιοι προτείνονται να μείνουν ή να φύγουν και την απόφαση τη λαμβάνει το κοινό, τηλεφωνώντας, προσφέροντας τον οβολό του σε κάποια τηλεφωνική εταιρεία και τροφοδοτώντας ένα σύστημα life style, στα πλαίσια του οποίου θα στρωθούν κόκκινα χαλιά, θα ρθούνε σταρ από την Ελλάδα να πουλήσουν τη λάμψη τους, κυρίες θα επιδείξουν τα καινούργια τους σιλικονάτα στήθη έτοιμα να εκραγούν και να βγουν από τα ντεκολτέ των καινούργιων τους τουαλέτων, σκηνές τις οποίες θα δούμε στις κοσμικές σελίδες των περιοδικών τις επόμενες μέρες της εκδήλωσης.
Τι γυρεύουν οι οικολόγοι σ’ αυτό το πανηγύρι; Κι άντε την πάτησαν, από ευγένεια δεν μπόρεσαν να αρνηθούν της πρότασης που τους έγινε. Είναι δυνατόν όμως να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά και να μας καλούν με επιστολή κοτζάμ Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών να τηλεφωνήσουμε στον τάδε αριθμό αν θέλουμε την Τίνα γυναίκα της χρονιάς, στον άλλο αν θέλουμε τη Μαίρη και στον παράλλο αν θέλουμε την Ιωάννα; Τάχα μου γιατί με την ψήφο μας στην τάδε υποψήφιο δίνουμε υπόσταση στον τάδε ιερό περιβαλλοντικό σκοπό ή στον δείνα με την ψήφο μας στην άλλη υποψήφια. Ακόμα και το χαρτί που σπαταλήθηκε για τον εν λόγω σκοπό αποτελεί αντι-οικολογική πράξη. Θα ανακυκλωθεί τουλάχιστον. Ενώ οι πράξεις μένουν.
Είναι δυνατόν καταξιωμένες γυναίκες, επιστήμονες, άνθρωποι με μια προσωπικότητα και μια προσφορά να επενδύουν σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τους σκοπούς τους οποίους θέλουν να υπηρετούν; Δεν καταλαβαίνουν πως απλά αποτελούν το άλλοθι μιας κοσμικής εκδήλωσης, ενώ οι αξίες γυναικών και αντρών κρίνονται με άλλους τρόπους, μέσα από άλλες διεργασίες; Τηλεφωνήστε και ψηφίστε τη γυναίκα της.
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 19-12-2009
Τι γυρεύουν οι οικολόγοι σ’ αυτό το πανηγύρι; Κι άντε την πάτησαν, από ευγένεια δεν μπόρεσαν να αρνηθούν της πρότασης που τους έγινε. Είναι δυνατόν όμως να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά και να μας καλούν με επιστολή κοτζάμ Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών να τηλεφωνήσουμε στον τάδε αριθμό αν θέλουμε την Τίνα γυναίκα της χρονιάς, στον άλλο αν θέλουμε τη Μαίρη και στον παράλλο αν θέλουμε την Ιωάννα; Τάχα μου γιατί με την ψήφο μας στην τάδε υποψήφιο δίνουμε υπόσταση στον τάδε ιερό περιβαλλοντικό σκοπό ή στον δείνα με την ψήφο μας στην άλλη υποψήφια. Ακόμα και το χαρτί που σπαταλήθηκε για τον εν λόγω σκοπό αποτελεί αντι-οικολογική πράξη. Θα ανακυκλωθεί τουλάχιστον. Ενώ οι πράξεις μένουν.
Είναι δυνατόν καταξιωμένες γυναίκες, επιστήμονες, άνθρωποι με μια προσωπικότητα και μια προσφορά να επενδύουν σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τους σκοπούς τους οποίους θέλουν να υπηρετούν; Δεν καταλαβαίνουν πως απλά αποτελούν το άλλοθι μιας κοσμικής εκδήλωσης, ενώ οι αξίες γυναικών και αντρών κρίνονται με άλλους τρόπους, μέσα από άλλες διεργασίες; Τηλεφωνήστε και ψηφίστε τη γυναίκα της.
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 19-12-2009
Οριζοντιωμένη ιδιοκτησία
Και πλάκωσαν κι οι πιστωτές, όπως είπε βαρύγδουπα ο πρωθυπουργός. Και πλάκωσαν και οι επιτηρητές απ' τις Βρυξέλλες. Και πλάκωσαν και οι κοινωνικοί εταίροι ΣΕΒ και σία και συνδικαλισταριό εξωνημένο στα κυβερνοκομματικά συμφέροντα. Και πλάκωσε και η Διεθνής της Διαφθοράς να κάνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σκηνοθέτη μιας κακοστημένης παράστασης μεταξύ αρχηγών που πρέπει να εκληφθούν ως ...θιασάρχες! Ελεος!!!
Πού ήρθαν όλα τούτα τα υπερόπλα από θαλάσσης, ξηράς και αέρος όπως είπε και το κόμμα; Μα στην πατρίδα. Εδώ δα. Που ζούμε, που δουλεύουμε, που γεννάμε, που πεθαίνουμε. Και είναι εδώ, μ' αυτό τον αγωνιστικής ιστορίας λαό που εφαρμόζει η άρχουσα τάξη τη νέα της τάξη αυτή καθαυτή. Η πατρίδα είναι χωράφι, ιδιοκτησία της αστικής μειοψηφικής τάξης της χώρας. Και τα λαϊκά δικαιώματα πρέπει να συρρικνωθούν, να εξαφανιστούν τάχιστα, να ισοπεδωθούν. Για να χτίσουν τ' αφεντικά ουρανοξύστες κερδών δε θα βασιστούν στη ...γνωστή μας οριζόντια ιδιοκτησία περί διαμερισμάτων. Χρειάζονται, με πρόσχημα την υπαρκτή βαθιά καπιταλιστική κρίση, τη μετατροπή των λαϊκών κατακτήσεων, την ακριβοπληρωμένη με ιδρώτα και αίμα, σε οριζοντιωμένη ιδιοκτησία τους. Ισα με το χώμα. Νεκρά: Το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στη σύνταξη, στην τέχνη, στον πολιτισμό.
Σκασμός όλοι. Μιλάνε οι πιστωτές. Οι δανειστές. Αυτοί που έπεισαν κι εκβίασαν στ' αλήθεια, κοινωνίες να μπουν σε μια εταιρεία γιγάντων οικονομικών κεφαλαίων και συμφερόντων που την είπαν εν τέλει ΕΕ, εκχωρώντας κυριαρχικά κι ατομικά και πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για ν' αγοράσουν ...μετοχές χωρίς αντίκρισμα.
Η λαϊκή ιδιοκτησία υλική, δικαιική και πνευματική εκχωρήθηκε σχεδόν αμαχητί απ' τη μεταπολίτευση και μετά σ' ένα μόρφωμα πολυεθνικών, ένα γραφειοκρατικό λεβιάθαν που καταπίνει ανθρώπους, υποδουλώνει έθνη, μετατρέπει κοινωνίες σε κουρελιασμένους κι άρρωστους ιστούς ομαδοποιημένων απελπισμένων. Οριζοντίωση. Θάνατος δηλαδή. Έτσι που να βγαίνει ο χιτλερίσκος της σπόντας Ξηρού να μιλάει για κρυστάλλινες νύχτες... έχοντας στόχο το άσυλο που πρέπει σύντομα να γίνει άσυλο ανιάτων πολιτών. Δούλοι όλοι. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Υποταγή στους πιστωτές των πλουτοκρατών για το ...καλό της πατρίδας.
Σα δε ντρεπόμαστε ωρέ και μόνον που τους ακούμε. Να θέλουν την πατρίδα γαλέρα και το λαό στα κουπιά με το μαστίγιο στην πλάτη ώστε να μείνουν άθικτα στ' αμπάρια τα χρυσά και τα πολύτιμα, ο πλούτος που ο λαός παρήγαγε, ώσπου να πιάσει το κεφάλαιο προσοδοφόρο λιμάνι μετά τη φουρτούνα.
Ψεύτες. Υποκριτές. Τα μέτρα σωτηρίας της ...πατρίδας τους μας θέλουν για πάντα στη γαλέρα. Ανταρσία. Πόλεμος στον πόλεμο. Γνήσιος και πατριωτικός είναι ο αμυντικός. Αυτός που γίνεται και κοστίζει ζωές για να μπορούν οι επόμενες γενιές να ζουν, να δουλεύουν και να σκέφτονται λέφτερα. Στις 17 με τα κουπιά στο χέρι οπλισμένοι όχι θα πούμε στη μοντέρνα σκλαβιά. Γιατί η πατρίδα είμαστε εμείς.
ΥΓ: Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές έμαθα τη βεβήλωση του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου και τον ασβέστη που κάλυψε τα ίχνη των βανδάλων. Άφωνη και οργισμένη αλλά καθόλου έκπληκτη. Σημεία των καιρών. Απόδειξη πως η κόλαση είναι εδώ. Και η δικαιοσύνη εδώ θ' αποδοθεί.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 13-12-2009
Πού ήρθαν όλα τούτα τα υπερόπλα από θαλάσσης, ξηράς και αέρος όπως είπε και το κόμμα; Μα στην πατρίδα. Εδώ δα. Που ζούμε, που δουλεύουμε, που γεννάμε, που πεθαίνουμε. Και είναι εδώ, μ' αυτό τον αγωνιστικής ιστορίας λαό που εφαρμόζει η άρχουσα τάξη τη νέα της τάξη αυτή καθαυτή. Η πατρίδα είναι χωράφι, ιδιοκτησία της αστικής μειοψηφικής τάξης της χώρας. Και τα λαϊκά δικαιώματα πρέπει να συρρικνωθούν, να εξαφανιστούν τάχιστα, να ισοπεδωθούν. Για να χτίσουν τ' αφεντικά ουρανοξύστες κερδών δε θα βασιστούν στη ...γνωστή μας οριζόντια ιδιοκτησία περί διαμερισμάτων. Χρειάζονται, με πρόσχημα την υπαρκτή βαθιά καπιταλιστική κρίση, τη μετατροπή των λαϊκών κατακτήσεων, την ακριβοπληρωμένη με ιδρώτα και αίμα, σε οριζοντιωμένη ιδιοκτησία τους. Ισα με το χώμα. Νεκρά: Το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στη σύνταξη, στην τέχνη, στον πολιτισμό.
Σκασμός όλοι. Μιλάνε οι πιστωτές. Οι δανειστές. Αυτοί που έπεισαν κι εκβίασαν στ' αλήθεια, κοινωνίες να μπουν σε μια εταιρεία γιγάντων οικονομικών κεφαλαίων και συμφερόντων που την είπαν εν τέλει ΕΕ, εκχωρώντας κυριαρχικά κι ατομικά και πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για ν' αγοράσουν ...μετοχές χωρίς αντίκρισμα.
Η λαϊκή ιδιοκτησία υλική, δικαιική και πνευματική εκχωρήθηκε σχεδόν αμαχητί απ' τη μεταπολίτευση και μετά σ' ένα μόρφωμα πολυεθνικών, ένα γραφειοκρατικό λεβιάθαν που καταπίνει ανθρώπους, υποδουλώνει έθνη, μετατρέπει κοινωνίες σε κουρελιασμένους κι άρρωστους ιστούς ομαδοποιημένων απελπισμένων. Οριζοντίωση. Θάνατος δηλαδή. Έτσι που να βγαίνει ο χιτλερίσκος της σπόντας Ξηρού να μιλάει για κρυστάλλινες νύχτες... έχοντας στόχο το άσυλο που πρέπει σύντομα να γίνει άσυλο ανιάτων πολιτών. Δούλοι όλοι. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Υποταγή στους πιστωτές των πλουτοκρατών για το ...καλό της πατρίδας.
Σα δε ντρεπόμαστε ωρέ και μόνον που τους ακούμε. Να θέλουν την πατρίδα γαλέρα και το λαό στα κουπιά με το μαστίγιο στην πλάτη ώστε να μείνουν άθικτα στ' αμπάρια τα χρυσά και τα πολύτιμα, ο πλούτος που ο λαός παρήγαγε, ώσπου να πιάσει το κεφάλαιο προσοδοφόρο λιμάνι μετά τη φουρτούνα.
Ψεύτες. Υποκριτές. Τα μέτρα σωτηρίας της ...πατρίδας τους μας θέλουν για πάντα στη γαλέρα. Ανταρσία. Πόλεμος στον πόλεμο. Γνήσιος και πατριωτικός είναι ο αμυντικός. Αυτός που γίνεται και κοστίζει ζωές για να μπορούν οι επόμενες γενιές να ζουν, να δουλεύουν και να σκέφτονται λέφτερα. Στις 17 με τα κουπιά στο χέρι οπλισμένοι όχι θα πούμε στη μοντέρνα σκλαβιά. Γιατί η πατρίδα είμαστε εμείς.
ΥΓ: Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές έμαθα τη βεβήλωση του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου και τον ασβέστη που κάλυψε τα ίχνη των βανδάλων. Άφωνη και οργισμένη αλλά καθόλου έκπληκτη. Σημεία των καιρών. Απόδειξη πως η κόλαση είναι εδώ. Και η δικαιοσύνη εδώ θ' αποδοθεί.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 13-12-2009
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 154
Είδα
Είδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου:
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Το νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω• μόνο εκεί.
Τρελό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού,
είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα- κι ήτανε πάντ' αλλού.
Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Μείνε
είν' όμορφη κι η χώρα μας• καιρός ν' αράξεις πια.
είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.
Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω• μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά...
Λάμπρος Πορφύρας
(από το Μια Χώρα πάντα Σιωπηλή, Ερμής 1999)
Είδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου:
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Το νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω• μόνο εκεί.
Τρελό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού,
είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα- κι ήτανε πάντ' αλλού.
Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Μείνε
είν' όμορφη κι η χώρα μας• καιρός ν' αράξεις πια.
είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.
Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω• μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά...
Λάμπρος Πορφύρας
(από το Μια Χώρα πάντα Σιωπηλή, Ερμής 1999)
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 153
Σελήνη
Από ένα θαύμα
Από ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Σελήνη αθρόα παρουσία
Ελένη η καμπύλη του κόσμου
M' εβένινη σημασία
H πύλη ανοίγει στον ξένο
Στ' αγέρι
T' αλέτρι οργώνει τον κάμπο
Εκεί που δε βλέπει η καρδιά
Βελάζουν τ' αστέρια στην κρύπτη
Σαραντάρης Γιώργος
(από το Σαν Πνοή του Αέρα, Ερμής 1999)
Από ένα θαύμα
Από ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου
Σελήνη αθρόα παρουσία
Ελένη η καμπύλη του κόσμου
M' εβένινη σημασία
H πύλη ανοίγει στον ξένο
Στ' αγέρι
T' αλέτρι οργώνει τον κάμπο
Εκεί που δε βλέπει η καρδιά
Βελάζουν τ' αστέρια στην κρύπτη
Σαραντάρης Γιώργος
(από το Σαν Πνοή του Αέρα, Ερμής 1999)
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 152
Πίσω απ' τους στίχους μου
Αυτή η ιδέα μου ποτέ δεν συμβιβάστηκε
δεν συμμορφώθηκε να γίνει κατανάλωση
να πέσει από τα στόμια των κομπιούτερς
να πατηθεί και να κυκλοφορήσει
αγνώριστη, στην πρέσσα της λεωφόρου
Μια ιδέα απ' τις παλιές, αντικαπιταλίστρια
σας περιμένει στη στροφή της ιστορίας
πίσω απ' τους στίχους μου αθέατη ελλοχεύει
κι είν' έτοιμη να βγει και να επιπέσει
να 'ρθει από κει που δεν την περιμένατε
ακόμη κι απ' τη γη των καννιβάλων
Γιάννης Δάλλας
Αυτή η ιδέα μου ποτέ δεν συμβιβάστηκε
δεν συμμορφώθηκε να γίνει κατανάλωση
να πέσει από τα στόμια των κομπιούτερς
να πατηθεί και να κυκλοφορήσει
αγνώριστη, στην πρέσσα της λεωφόρου
Μια ιδέα απ' τις παλιές, αντικαπιταλίστρια
σας περιμένει στη στροφή της ιστορίας
πίσω απ' τους στίχους μου αθέατη ελλοχεύει
κι είν' έτοιμη να βγει και να επιπέσει
να 'ρθει από κει που δεν την περιμένατε
ακόμη κι απ' τη γη των καννιβάλων
Γιάννης Δάλλας
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Το παλούκι
Στην εντατική λέει ο ΓΑΠ μπήκε η χώρα. Και πρέπει να αναταχθεί, η χώρα. Κοινώς πως, έχει ψιλοπεθάνει η χώρα, διασωληνώθηκε και όλοι οι πασοκογιατροί, μαζί με Ευρωπαίους, τον Σόρος, και κάτι Αμερικανούς καθηγητάδες έχουν πέσει να τη σώσουν.
Από δίπλα ο φονιάς. Αυτός που τη χτύπησε με το φορτηγό των κερδών του, την εγκατέλειψε παγωμένη στην άσφαλτο και τώρα φέρνει γλυκά να κερνάει τους παλεύοντες στην εντατική. Σα γαμπρός - μαϊμού, ψεύτικος δηλαδή, ο Παπακωνσταντίνου, ομιλεί με τη σειρά του για εντατική κι ύστερα βγάζει από την τσέπη του τη χώρα σε στικ (stick) και την παραδίδει στη χλεύη των θεατών.
Στικ στ' αγγλικά σημαίνει (άλλωστε στη μητρική γλώσσα του πρωθυπουργού πρέπει να συνεννοούμαστε) παλούκι! Παλούκι λοιπόν ο ...προϋπολογισμός, στην εντατική η χώρα, σ' ένα ροντέο εντυπώσεων της συμφοράς θεατές οι πολίτες της χώρας.
Όταν οι πολιτικοί όροι αντικαθίστανται από ιατρικούς, ψυχιατρικούς, τεχνολογικούς κ.λπ. τότε στην εντατική έχει οδηγηθεί ήδη η πολιτική αυτή καθαυτή. Παρακάμπτεται σε κάθε διαλεκτική της μορφή και εξευτελίζει όλους κι όλες μας μ' ένα stick βαθιά χωμένο στην καρδιά του ανθρώπου ως πολιτικού ζώου.
Θέλει προσοχή αυτή η τακτική ξεπατώματος και αποθάρρυνσης οποιουδήποτε θέλει ν' αντιπαρατεθεί με όρους πολιτικής και ν' αντισταθεί στην εξαθλίωση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων. Πάνε δυο χρόνια που έγραφα εδώ για τη «συναίνεση». Τη λέξη - παγίδα για να τροφοδοτείται και ν' αβγατίζει η ανοχή, η απάθεια, η παραλυτική ιδεοληψία του αδύναμου λαού ότι «τίποτα δεν αλλάζει».
Τώρα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ελίτ που προωθήθηκε με τις εκλογές ως νέα φρουρά των ντόπιων και ξένων ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών συμφερόντων, η συναίνεση πρέπει να γίνει «συμμετοχή». Κι εδώ είναι που ανοίγουν οι πολιτικοί λογαριασμοί της εργατικής τάξης με τους αντιπάλους της.
Η χώρα δε βρέθηκε στην εντατική με ευθύνη των εργαζομένων. Δεν την κυβέρνησαν αυτοί κι ούτε έδωσαν εντολή με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, γνωρίζοντας ότι θα κάνουν χαρακίρι σε δικαιώματα ζωής και κεκτημένα που πλήρωσαν γενιές με τη δική τους ζωή.
«Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ' έχετε...», λέει ο Τσακνής με τους Κατσιμιχαίους, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον... Σύντροφοι η... συμμετοχή το νέο - παμπάλαιο παλούκι της σοσιαλδημοκρατικής φενάκης, της περούκας της δεξιάς δηλαδή, μπήγεται βαθιά αυτές τις μέρες που η συζήτηση αρχίζει με μέτρα και τελειώνει με τον προϋπολογισμό ως έναρξη οικονομικού έτους.
Η συμμετοχή στο φόνο, στην αυτοκτονία των εργαζομένων είναι το ζητούμενο. Ώστε «το έθνος» να συντηρήσει την ελίτ του ενταφιάζοντας τον ανθό του, τις πνευματικές και παραγωγικές του δυνάμεις, την πείρα των γερόντων του...
Ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο προϋπολογισμός και κυρίως ο λόγος ο πρωθυπουργικός εμπεριέχουν εκείνο το διαστρεβλωμένο, το φανφαρόνικο ύφος που είχε ή θα είχε σήμερα, με άλλη εξωτερική εμφάνιση, ο Μουσολίνι όταν έστηνε τα facio για να... διορθώσει, νοικοκυρέψει, βγάλει από την εντατική τη... χώρα.
Απ' τον Ρίτσο ως το συλλαλητήριο, μαζί με τα ιδεολογικά πρέπει να βγάλουμε από τα σεντούκια της καθημερινότητας κι όλα τα πολιτισμικά μας γιαταγάνια. Για να μη γινόμαστε ακροατές και θεατές αυτής της βαθιάς επικοινωνιακής περιφρόνησης από τους σωτήρες και μάγους και διαφθορείς. Που έστειλαν μαζί με την οικονομία, τη χώρα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό και τον καθέναν μας στη θέση του res. Του αντικειμένου.
Το ιστορικό υποκείμενο λαός δεν είναι στην εντατική. Κι αυτό φοβούνται.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11-2009
Από δίπλα ο φονιάς. Αυτός που τη χτύπησε με το φορτηγό των κερδών του, την εγκατέλειψε παγωμένη στην άσφαλτο και τώρα φέρνει γλυκά να κερνάει τους παλεύοντες στην εντατική. Σα γαμπρός - μαϊμού, ψεύτικος δηλαδή, ο Παπακωνσταντίνου, ομιλεί με τη σειρά του για εντατική κι ύστερα βγάζει από την τσέπη του τη χώρα σε στικ (stick) και την παραδίδει στη χλεύη των θεατών.
Στικ στ' αγγλικά σημαίνει (άλλωστε στη μητρική γλώσσα του πρωθυπουργού πρέπει να συνεννοούμαστε) παλούκι! Παλούκι λοιπόν ο ...προϋπολογισμός, στην εντατική η χώρα, σ' ένα ροντέο εντυπώσεων της συμφοράς θεατές οι πολίτες της χώρας.
Όταν οι πολιτικοί όροι αντικαθίστανται από ιατρικούς, ψυχιατρικούς, τεχνολογικούς κ.λπ. τότε στην εντατική έχει οδηγηθεί ήδη η πολιτική αυτή καθαυτή. Παρακάμπτεται σε κάθε διαλεκτική της μορφή και εξευτελίζει όλους κι όλες μας μ' ένα stick βαθιά χωμένο στην καρδιά του ανθρώπου ως πολιτικού ζώου.
Θέλει προσοχή αυτή η τακτική ξεπατώματος και αποθάρρυνσης οποιουδήποτε θέλει ν' αντιπαρατεθεί με όρους πολιτικής και ν' αντισταθεί στην εξαθλίωση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων. Πάνε δυο χρόνια που έγραφα εδώ για τη «συναίνεση». Τη λέξη - παγίδα για να τροφοδοτείται και ν' αβγατίζει η ανοχή, η απάθεια, η παραλυτική ιδεοληψία του αδύναμου λαού ότι «τίποτα δεν αλλάζει».
Τώρα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ελίτ που προωθήθηκε με τις εκλογές ως νέα φρουρά των ντόπιων και ξένων ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών συμφερόντων, η συναίνεση πρέπει να γίνει «συμμετοχή». Κι εδώ είναι που ανοίγουν οι πολιτικοί λογαριασμοί της εργατικής τάξης με τους αντιπάλους της.
Η χώρα δε βρέθηκε στην εντατική με ευθύνη των εργαζομένων. Δεν την κυβέρνησαν αυτοί κι ούτε έδωσαν εντολή με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, γνωρίζοντας ότι θα κάνουν χαρακίρι σε δικαιώματα ζωής και κεκτημένα που πλήρωσαν γενιές με τη δική τους ζωή.
«Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ' έχετε...», λέει ο Τσακνής με τους Κατσιμιχαίους, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον... Σύντροφοι η... συμμετοχή το νέο - παμπάλαιο παλούκι της σοσιαλδημοκρατικής φενάκης, της περούκας της δεξιάς δηλαδή, μπήγεται βαθιά αυτές τις μέρες που η συζήτηση αρχίζει με μέτρα και τελειώνει με τον προϋπολογισμό ως έναρξη οικονομικού έτους.
Η συμμετοχή στο φόνο, στην αυτοκτονία των εργαζομένων είναι το ζητούμενο. Ώστε «το έθνος» να συντηρήσει την ελίτ του ενταφιάζοντας τον ανθό του, τις πνευματικές και παραγωγικές του δυνάμεις, την πείρα των γερόντων του...
Ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο προϋπολογισμός και κυρίως ο λόγος ο πρωθυπουργικός εμπεριέχουν εκείνο το διαστρεβλωμένο, το φανφαρόνικο ύφος που είχε ή θα είχε σήμερα, με άλλη εξωτερική εμφάνιση, ο Μουσολίνι όταν έστηνε τα facio για να... διορθώσει, νοικοκυρέψει, βγάλει από την εντατική τη... χώρα.
Απ' τον Ρίτσο ως το συλλαλητήριο, μαζί με τα ιδεολογικά πρέπει να βγάλουμε από τα σεντούκια της καθημερινότητας κι όλα τα πολιτισμικά μας γιαταγάνια. Για να μη γινόμαστε ακροατές και θεατές αυτής της βαθιάς επικοινωνιακής περιφρόνησης από τους σωτήρες και μάγους και διαφθορείς. Που έστειλαν μαζί με την οικονομία, τη χώρα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό και τον καθέναν μας στη θέση του res. Του αντικειμένου.
Το ιστορικό υποκείμενο λαός δεν είναι στην εντατική. Κι αυτό φοβούνται.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11-2009
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Υπέρ ανέμων και υδάτων
1. Ας είμαστε προσεκτικοί. Ας ξεχάσουμε τους καλούς τρόπους και τη γενναιοδωρία εκείνη που μας καθιστά παθητικούς ακροατές. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Η μόνη αρμοδιότητα που αναγνωρίζω στους Πράσινους είναι η υπεράσπιση ενός αποτρόπαιου συστήματος που καταρρέει.
2. Δεν επιθυμώ να σε κατευθύνω ούτε να σε συμμορφώσω σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
3. Κύριέ μας, μη μας κατατάξεις με τη συντροφιά των Αδίκων! (Κοράνι, 7: 46-47)
4. Η αγία οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας δοκιμάζεται άγρια. Οι υποψήφιοι κρύβουν όσο μπορούν τα πάθη τους. Τη διάδοση της χαμέρπειας προς εαυτούς και αλλήλους έχουν αναλάβει τα δουλικά της Ρηγίλλης. Ο Σαμαράς θυμίζει δολοφόνο, που ενώ σκότωσε τους γονείς του ζητά ως ελαφρυντικό από το δικαστήριο το γεγονός ότι είναι πια ορφανός. Η Ντόρα καταρρέει απλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι αρχηγός. Οσο για τον Ψωμιάδη, ας είναι καλά ο άνθρωπος, γιατί με την παρουσία του και μόνο η κούρσα για τη διαδοχή γίνεται φαρσοκωμωδία.
5. Κόλλησε πάλι η βελόνα της Κομισιόν. Έξαλλα τα στελέχη της μαζί μας. Ο κύριος Αλμούνια είναι το τελευταίο ειλικρινές κάθαρμα που συνεχίζει, ελέω Παπανδρέου, να μας εκβιάζει. Συχνά αναθέτει και σε συναδέλφους του να μας λοιδορούν. Κι όμως δε δοκιμάζεται η δική μας αξιοπρέπεια, δοκιμάζεται η ιδιότητα του πρωθυπουργού μας, που συμπεριφέρεται με τη δουλικότητα θυρωρού.
6. Η Δαμανάκη πέφτει με τον τρόπο που της αξίζει. Σαν ένα εξάρτημα στη μηχανή της κυβέρνησης. Κάθε της εμφάνιση μια αφύσικη υπερβολή, και η φωνή πάντα διαπασών αντί λόγου. Από τη στιγμή που δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στο χώρο της, λειτουργεί ως πλαστικό λουλούδι στην μπουτονιέρα του προέδρου. Ενα ακόμη τρόπαιο από τη μεγαλύτερη μάχη της μεταπολίτευσης, που δεν ήταν άλλη από τη λεηλασία της Αριστεράς.
7. Το Πολυτεχνείο δεν έχει δικαιωθεί - τελεία και παύλα.
8. Ορισμένοι δοκησίσοφοι σπεύδουν να στηρίξουν τον Παντελή Βούλγαρη. Άδικος κόπος, ο σκηνοθέτης δεν έχει καμία ανάγκη βοήθειας. Χρόνια τώρα είναι βολεμένος.
9. Σκεπτόμενος την κατάντια της παιδείας και την καταστροφή της γλώσσας, έπεσα πάνω σ' ένα θαυμάσιο κείμενο του Οκτάβιο Παζ: «Με μια σχετική κανονικότητα, οι γλώσσες υποκύπτουν σε επιδημίες που μολύνουν για χρόνια ολόκληρα το λεξιλόγιο, την προσωδία, τη σύνταξη, ακόμα και τη λογική. Μερικές φορές η ασθένεια μεταδίδεται σε όλη την κοινωνία. Γνωρίζουμε καλά ποια είναι τα φάρμακα γι' αυτές τις αρρώστιες: το γέλιο, ο κοινός νους και τελικά η πνευματική υγιεινή».
10. Ποίημα μικρό αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο: «Σήμερα η μέρα μου, σήμερα προστάζει, εδώ τον αρραβώνα μου τώρα ετοιμάζει / δέξου με πατέρα μου, δέξου με πατέρα / γιατί ο Αχέροντας μού περνάει τη βέρα / να 'ρθουν όλοι να με δουν, να με συναντήσουν / στα σκοτάδια μου να μπουν και να τ' αγαπήσουν».
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11=2009
2. Δεν επιθυμώ να σε κατευθύνω ούτε να σε συμμορφώσω σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
3. Κύριέ μας, μη μας κατατάξεις με τη συντροφιά των Αδίκων! (Κοράνι, 7: 46-47)
4. Η αγία οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας δοκιμάζεται άγρια. Οι υποψήφιοι κρύβουν όσο μπορούν τα πάθη τους. Τη διάδοση της χαμέρπειας προς εαυτούς και αλλήλους έχουν αναλάβει τα δουλικά της Ρηγίλλης. Ο Σαμαράς θυμίζει δολοφόνο, που ενώ σκότωσε τους γονείς του ζητά ως ελαφρυντικό από το δικαστήριο το γεγονός ότι είναι πια ορφανός. Η Ντόρα καταρρέει απλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι αρχηγός. Οσο για τον Ψωμιάδη, ας είναι καλά ο άνθρωπος, γιατί με την παρουσία του και μόνο η κούρσα για τη διαδοχή γίνεται φαρσοκωμωδία.
5. Κόλλησε πάλι η βελόνα της Κομισιόν. Έξαλλα τα στελέχη της μαζί μας. Ο κύριος Αλμούνια είναι το τελευταίο ειλικρινές κάθαρμα που συνεχίζει, ελέω Παπανδρέου, να μας εκβιάζει. Συχνά αναθέτει και σε συναδέλφους του να μας λοιδορούν. Κι όμως δε δοκιμάζεται η δική μας αξιοπρέπεια, δοκιμάζεται η ιδιότητα του πρωθυπουργού μας, που συμπεριφέρεται με τη δουλικότητα θυρωρού.
6. Η Δαμανάκη πέφτει με τον τρόπο που της αξίζει. Σαν ένα εξάρτημα στη μηχανή της κυβέρνησης. Κάθε της εμφάνιση μια αφύσικη υπερβολή, και η φωνή πάντα διαπασών αντί λόγου. Από τη στιγμή που δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στο χώρο της, λειτουργεί ως πλαστικό λουλούδι στην μπουτονιέρα του προέδρου. Ενα ακόμη τρόπαιο από τη μεγαλύτερη μάχη της μεταπολίτευσης, που δεν ήταν άλλη από τη λεηλασία της Αριστεράς.
7. Το Πολυτεχνείο δεν έχει δικαιωθεί - τελεία και παύλα.
8. Ορισμένοι δοκησίσοφοι σπεύδουν να στηρίξουν τον Παντελή Βούλγαρη. Άδικος κόπος, ο σκηνοθέτης δεν έχει καμία ανάγκη βοήθειας. Χρόνια τώρα είναι βολεμένος.
9. Σκεπτόμενος την κατάντια της παιδείας και την καταστροφή της γλώσσας, έπεσα πάνω σ' ένα θαυμάσιο κείμενο του Οκτάβιο Παζ: «Με μια σχετική κανονικότητα, οι γλώσσες υποκύπτουν σε επιδημίες που μολύνουν για χρόνια ολόκληρα το λεξιλόγιο, την προσωδία, τη σύνταξη, ακόμα και τη λογική. Μερικές φορές η ασθένεια μεταδίδεται σε όλη την κοινωνία. Γνωρίζουμε καλά ποια είναι τα φάρμακα γι' αυτές τις αρρώστιες: το γέλιο, ο κοινός νους και τελικά η πνευματική υγιεινή».
10. Ποίημα μικρό αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο: «Σήμερα η μέρα μου, σήμερα προστάζει, εδώ τον αρραβώνα μου τώρα ετοιμάζει / δέξου με πατέρα μου, δέξου με πατέρα / γιατί ο Αχέροντας μού περνάει τη βέρα / να 'ρθουν όλοι να με δουν, να με συναντήσουν / στα σκοτάδια μου να μπουν και να τ' αγαπήσουν».
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11=2009
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 151
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα...
«Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε. τόσο άπιαστη...» (Οδ. Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος).
Κι ύστερα, στο ίδιο έργο έρχεται ο ποιητής να μετρήσει με τα «μαθηματικά της θάλασσας» τον τόπο του παραδειγματικά:
«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις...».
Δεν αντέχεται αυτές τις μέρες ούτε μισός δημόσιος λόγος για την Ελλάδα που κινδυνεύει να πτωχεύσει κατά τη βίβλο της ΕΕ και τις δέκα εντολές του κάθε Αλμούνια. Δεν αντέχονται τα... μαθηματικά της κόλασης του κεφαλαίου ούτε ο αφόρητος κυνισμός του πρωθυπουργού που τολμάει να βαφτίζει «δίκιο» όποιο άλλο εκτός από αυτό του εργάτη.
Μέσα στον πολυδιατυμπανισμένο οργασμό του μετά το ΕΚΟΦΙΝ κυβερνητικού έργου, που προαναγγέλλει καθημερινά περισσότερους εξευτελισμούς για τους εργαζόμενους πουλώντας μαφιόζικης υφής και ύφους «προστασία» στους μελλοθάνατους της εργασίας, της σύνταξης, της επιβίωσης, βλέπεις αναπόφευκτα με τα μάτια του ποιητή πόσο λίγη, πόσο άπιαστη μοιάζει η σημερινή πατρίδα.
Οχι γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά μπουλντόγκ του κεφαλαίου πετάνε θεσμικά και νομοθετικά στη δουλειά τους εργάτες. Αυτό το ξέραμε. Κι άργησαν να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων. Αλλά γιατί ανοίγεις τις οθόνες των υπολογιστών, των τηλεοράσεων, τις εφημερίδες, τις συζητήσεις με τους ανασφαλείς και συνάμα βολεμένους διπλανούς και βρίσκεις τα μαθηματικά της κόλασης ως εργαλείο ερμηνείας του κόσμου του τωρινού. Μίσος άφατο για τους στατζιέρηδες, σχεδόν ίδιο σε ένταση μ' αυτό εναντίον των μεταναστών. Ύβρεις. Χαρακτηρισμοί εχθρού. Είναι αυτοί που ονειρεύτηκαν μια θέση stage και δεν την πήραν. Είναι οι ίδιοι που θέλουν το λιμενεργάτη να ζει, να δουλεύει και να πληρώνεται σαν χαμάλης του 18ου αιώνα. Είναι οι ίδιοι που άμα τους πεις πως με τα ίδια μέσα για την πάρτη τους θα κερδίσουν μια προσωρινή θέση εργασίας σε ένα δικό τους αφεντικό, θα πουν κι ευχαριστώ που σφάξανε το διπλανό και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας.
Πόσο άπιαστη μοιάζει αυτή η σημερινή ευρωπατρίδα που δε χαλάλισε δύο δεκάρες να μάθει στα παιδιά της τα μαθηματικά της θάλασσας, την ελιά, το αμπέλι και το καράβι ως συστατικά της ομορφιάς και προκοπής. Μόνο τα ξεπούλησε σε μια αλυσίδα εμπορίας ονείρων, άσημων τίτλων μεταπτυχιακών, οιονεί προσωρινώς εκπαιδευόμενους στη λογική του υποταγμένου.
Πώς να απαντήσεις με το Μικρό Ναυτίλο στους ασυνείδητα οργισμένους και ανοργάνωτα απελπισμένους συμβασιούχους της μιας μέρας!!! Που δουλεύουν από οκτώ ως δέκα χρόνια, οχτάωρο, πενθήμερο, για τρία ένσημα τη βδομάδα, στο στυγνότερο και πιο απατεώνικο εργοδότη, το κράτος - χωράφι των αστών.
Θέλει χιλιάδες ποιητές για να αποσυνθέσεις την Ελλάδα κι ύστερα να την ξανακάμεις το ποίημα που είναι οι άνθρωποί της. Και θέλει δύο νόμους, μια ψήφο, μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και τρεις πληρωμένους κοντυλοφόρους για να τη μετατρέψεις σε μια μεσαιωνική επαρχία της ευρωπαϊκής εταιρείας μεγάλων ληστών του μόχθου και των ονείρων των πολλών.
Ενα μεταπτυχιακό στο Μικρό Ναυτίλο τι τύχη θα είχε στον αστερισμό του Μάαστριχτ και τη ρίμα του Εκοφίν; Πάω στοίχημα πως δε θα προσλαμβανόταν ο κάτοχος ούτε για λογογράφος του Πεταλωτή, ούτε για να ανοίγει τις πόρτες στην Αννούλα, τη διά βίου εκπαιδευόμενη υπουργό. Όσο για το χάρτη... Αλλιώς χαράζει ο ποιητής και αλλιώς ο νατοϊκός επιτηρητής. Μόνο που ο πρώτος τηνε βλέπει και όπως τ' όνειρο και από τα γεγονότα της ζωής του... Αποσυνδέουν την Ελλάδα. Την ξαναφτιάχνουμε. Αυτοί. Εμείς.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 16-11-2009
Ποίημα της εβδομάδας 150
Αφιερωμένο στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ
Κινήσαν' οι φωνές τους
με τους τρελούς αγέρηδες να σμίξουν.
Να παραβγούν στο πάλεμα τους σιδηρόφραχτους.
Να πετάξουν πάνω από τις πύλες του Πολυτεχνείου
Να περάσουν τα σύνορα της πρωτεύουσας
και να γιομίσει η Ελλάδα, ΕΛΛΑΔΑ.
Οι δικές τους οι φωνές
προτάσσουν το στήθος στα τανκς, στα τεθωρακισμένα.
Οι δικές τους οι φωνές
«των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών
των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων»
άλλοτε μετουσιώνονται σε κραυγή: Ελευθερία
και άλλοτε σε αίμα: Και πάλιν Ε λ ε υ θ ε ρ ί α.
Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 149
Σου στήνω μια καλύβα
Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' όραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των
αιώνων!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Σχολεία και … «καλές συνθήκες»
Άρθρο που δημοσίευσα στην εφημερίδα των Λατσιών "Κακκαρίστρα".
Έγινε συνηθισμένο φαινόμενο αρμόδιοι του Υπουργείου Παιδείας, όταν οι γονείς και η κοινωνία δείχνουν να αντιλαμβάνονται την ολιγωρία, αμέλεια ή τη διάσταση λόγων και έργων, να κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς και να τους φορτώνουν όλα τα κακώς κείμενα στην εκπαίδευση. Έχουμε γίνει μάρτυρες κατά καιρούς, εδώ και δεκαετίες, λεκτικών επιθέσεων, προσβολών και απαξίωσης ακόμη και στο επίπεδο Προέδρων της Δημοκρατίας και Υπουργών.
Πρόσφατα ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού συμμετείχε στην άτυπη συνάντηση Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πραγματοποιήθηκε στο Γκέτεμπορκ της Σουηδίας στις 23 και 24 Σεπτεμβρίου 2009. Διαβάζοντας την ανακοίνωση (http://www.moec.gov.cy/anakoinoseis/2009/pdf/25_09_2009_synantisi_ypourgon_paideias_evrwpaikis_enosis.pdf ) είναι ν' απορεί κανείς αν ο κ. Υπουργός αναφέρεται στα σχολεία της Κύπρου ή κάποιας άλλης χώρας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται στην ανακοίνωση: «Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στην παρέμβασή του ανέφερε ότι σε αντίθεση με άλλες χώρες, οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο απολαμβάνουν πολύ καλών συνθηκών εργασίας, τόσο από άποψης απολαβών, όσο και από άποψης περιβάλλοντος διδασκαλίας με τάξεις με μικρό αριθμό μαθητών. Παρόλα αυτά, στις διεθνείς έρευνες που διεξάγονται, η Κύπρος δεν καταφέρνει δυστυχώς να παρουσιάσει τις ανάλογες επιτυχίες. Ο Υπουργός εντόπισε ταυτόχρονα το πρόβλημα της χαμηλής εκτίμησης που χαίρει στην κοινωνία το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, φαινόμενο που εντόπισαν και οι Υπουργοί πολλών άλλων χωρών. Τα προβλήματα αυτά, κατέληξε ο Υπουργός, ευελπιστούμε ότι θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μέσα στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που γίνεται στη Κύπρο».
Δεν ξέρω σε ποια σχολεία τον ξεναγούν και ποια νέα σχολεία εγκαινιάζει, αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω, ως γονιός και εκπαιδευτικός, ότι οι συνθήκες εργασίας στα περισσότερα σχολεία μας δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν υπεύθυνο όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν γνωρίζω πώς ακούγονται όλα αυτά στ' αυτιά των άλλων Υπουργών, αλλά επειδή εδώ και χρόνια δεν ζούμε στο μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σχολεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Δεν υπάρχει σύγκριση. Είμαστε δεκαετίες πίσω. Αν δεν το παραδεχτούμε δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθούμε στο παραμικρό. Όσο για την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" δεν μπορεί να αποτελέσει τη θεραπεία, το άλλοθι και τη λύση για όλα τα σοβαρά καθημερινά προβλήματα.
Για ένα πράγμα ίσως έχει δίκιο ο κ. Υπουργός: Οι εκπαιδευτικοί δεν χαίρουν της οφειλόμενης εκτίμησης από την κοινωνία. Αυτό όμως οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Πρώτα απ’ όλα «έχει βάλει κι αυτός το λιθαράκι του» μαζί με τους προκατόχους του. Σ' ότι μας αφορά δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι οι δάσκαλοι που υπερβάλλουν εαυτούς μέσα στις τάξεις. Αν θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και στον κλάδο των δασκάλων, αυτές πρέπει να αναζητηθούν στην ηγεσία της ΠΟΕΔ που τόσα χρόνια αρνείται πεισματικά να οργανώσει μέτωπο παιδείας με τους γονείς και άλλους φορείς για αγωνιστική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε. Αντί αυτού διαχρονικά κάνουν πλάτες στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, προσδοκώντας τα "ψίχουλα από το τραπέζι του αφέντη". Υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για οργανωμένη διεκδίκηση. Τα αποτελέσματα είναι για μια ακόμα φορά γνωστά. Με την πρώτη ευκαιρία να φορτώνονται στους εκπαιδευτικούς και «αμαρτήματα» που δεν έχουν. Αν η ηγεσία της ΠΟΕΔ αποφάσιζε να μιλήσει στους γονείς και την κοινωνία με τη γλώσσα της αλήθειας, άφηνε κατά μέρος τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες και συμμαχούσε με τους γονείς και τους άλλους φορείς σ’ ένα μέτωπο παιδείας, τότε δεν θα μπορούσαν κάποιοι να σταθούν «σε χλωρό κλαρί».
Ας έρθουμε όμως στις … «καλές συνθήκες» στις οποίες εργάζονται οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο. Γνωρίζει ο κ. Υπουργός καμιά άλλη χώρα στην οποία από το τέλος της χρονιάς να έχουν ανακοινωθεί 13 (!!!) σειρές μεταθέσεων δασκάλων και άλλες τόσες περίπου νηπιαγωγών και δασκάλων ειδικής εκπαίδευσης; Οι οκτώ απ’ αυτές μάλιστα αφού άνοιξαν τα σχολεία. Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα που τα σχολεία να γίνονται κάθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες, κέντρα διερχομένων και οι δάσκαλοι να μη γνωρίζουν σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη χρονιά; Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα στην οποία η λειτουργία και η καθημερινότητα των σχολείων να επηρεάζεται και να εξαρτάται από τέτοιας έκτασης πολυαρχία; (Υπουργείο, Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, Σχολική Εφορεία, Δημοτικά Συμβούλια, Επιτροπές, Σύνδεσμοι Γονέων, κλπ.) Το αποτέλεσμα αυτής της πολυαρχίας είναι η κατασπατάληση πόρων, οι χρονοβόρες διαδικασίες, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων, η παρελκυστική τακτική και η μη ανάληψη ευθυνών και σε τελευταία ανάλυση μια παραλυτική εικόνα την οποία καλούνται να διαχειριστούν οι δάσκαλοι ως οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας.
Γνωρίζει ότι ακόμα δεν έχουμε Πανεπιστημιακή Παιδαγωγική Σχολή για τη μόρφωση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων με παιδαγωγική και ψυχολογική κατάρτιση και με τις απαραίτητες εξειδικεύσεις; (Η ερώτηση είναι ρητορική, γιατί το γνωρίζει πολύ καλά από τη θητεία του ως Πανεπιστημιακός στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής). Γνωρίζει ότι οι δάσκαλοι, για δεκαετίες, δεν έχουν λάβει καμιά ουσιαστική οργανωμένη περιοδική επιμόρφωση; Οτιδήποτε υπήρξε ήταν συνήθως πρόχειρο, ανεπαρκές και χωρίς συνέχεια. Αντί αυτού οι δάσκαλοι οδηγήθηκαν να χρυσοπληρώνουν αμφίβολης ποιότητας και αποτελεσματικότητας προγράμματα master στο κυνήγι «προσόντων» για μια προαγωγή. Αντί να καθιερωθούν οι απαραίτητες εξειδικεύσεις στη Δημοτική Εκπαίδευση, μέσα από τις Παιδαγωγικές Σχολές και την αξιοποίηση των προσοντούχων και ενδιαφερομένων δασκάλων, η ηγεσία του Υπουργείου ταυτίστηκε με την αναχρονιστική συγκυριακή θέση μιας κλίκας στην ηγεσία της ΠΟΕΔ περί «πολυδύναμου δασκάλου». Έτσι δεν αξιοποίησε ούτε τους δασκάλους που έχουν τα προσόντα και το ενδιαφέρον και τους άφησε έρμαια στη συγκυριακή απόφαση κάποιων διευθυντών για το αν θα αξιοποιηθούν ή όχι.
Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα που να «βασανίζει» (και γιατί όχι να βασανίζει) τα παιδιά της αρχίζοντας τα μαθήματα κάθε πρωί από τα χαράματα στις 7.45 π.μ. πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους; Με δεκάλεπτα διαλείμματα που δεν προλαβαίνουν να πάνε στην τουαλέτα και να δαγκώσουν δυο μπουκιές από το φαγητό τους; Ας μη μιλάμε για παιχνίδι και κοινωνικοποίηση. Μετά δεν είναι φυσικό να βγάλουν όλη την ένταση και να ξεσπάσουν μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας; Με 35 περιόδους διδασκαλίας τη βδομάδα, σε άβολα θρανία και καρέκλες, χωρίς ειδικές αίθουσες και κατάλληλους χώρους οι μαθητές αισθάνονται ότι είναι σε καταναγκαστικά έργα. Γνωρίζει πολλές χώρες στις οποίες η γυμναστική, οι γιορτές και οι εκδηλώσεις, στα περισσότερα σχολεία γίνονται έξω στο λιοπύρι ή στο κρύο; Γνωρίζει πολλές ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες οι δάσκαλοι έχουν «στα χέρια τους» παιδιά τα οποία οι γονείς τους τα άφησαν βρέφη 3-4 μηνών για να γυρίσουν στη δουλειά. Χωρίς επαρκή άδεια μητρότητας; Χωρίς κατάλληλα κρατικά παιδικά κέντρα; Είμαι σίγουρος ότι είναι σε θέση, ως ψυχολόγος, να μας αναλύσει ποιες συνθήκες βίωσαν τα παιδιά στα πρώτα στάδια της ζωής τους και τις επιπτώσεις στη μετέπειτα σχολική και κοινωνική τους ζωή.
Γνωρίζει πολλές χώρες στις οποίες ενώ το Υπουργείο γνωρίζει από καιρό τα αιτήματα των δασκάλων και τις ανάγκες των σχολείων, αφήνει να περάσει άκαρπο όλο το καλοκαίρι και επιλέγει να απαντήσει, να δράσει και να κινητοποιηθεί αφού αρχίσουν τα μαθήματα, δημιουργώντας μεγαλύτερο μπάχαλο στο ήδη υπάρχον; Βέβαια δεν χρεώνεται ο νυν Υπουργός όλες τις διαχρονικές κακοδαιμονίες της εκπαίδευσης. Δυστυχώς όμως, χρεώνεται την κωλυσιεργία στη λύση καθημερινών προβλημάτων των σχολείων, την έλλειψη πρωτοβουλιών για την αλλαγή και βελτίωση της καθημερινότητας των μαθητών. Κυρίως χρεώνεται γιατί με μεγάλη ευκολία ακολούθησε την πεπατημένη των προκατόχων του, επιρρίπτοντας κατηγορίες στους εκπαιδευτικούς για όλα «τα στραβά και τα ανάποδα», συμβάλλοντας στην κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών. Ο κ. Υπουργός, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) γνώστης των προβλημάτων και μπορεί να αποφύγει συνήθεις υπεκφυγές των πολιτικών. Η κοινωνία μας έχει ωριμάσει και δεν μπορεί εύκολα να πιστέψει πως γι αυτά που ζούμε στα σχολεία μας φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Μπορεί οι γονείς ακόμα να σιωπούν, αλλά δεν πείθονται από λεκτικούς ακροβατισμούς και μετάθεση ευθυνών σ’ άλλους. Αυτές είναι λίγες απ’ τις … «καλές συνθήκες» που εργάζονται οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο. Είναι πιστεύω καιρός να σταματήσουμε να ζούμε με μύθους και να αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα συμβάλλοντας, ο καθένας από τη θέση του στην λύση των προβλημάτων.
Μανόλης Σόβολος
Έγινε συνηθισμένο φαινόμενο αρμόδιοι του Υπουργείου Παιδείας, όταν οι γονείς και η κοινωνία δείχνουν να αντιλαμβάνονται την ολιγωρία, αμέλεια ή τη διάσταση λόγων και έργων, να κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς και να τους φορτώνουν όλα τα κακώς κείμενα στην εκπαίδευση. Έχουμε γίνει μάρτυρες κατά καιρούς, εδώ και δεκαετίες, λεκτικών επιθέσεων, προσβολών και απαξίωσης ακόμη και στο επίπεδο Προέδρων της Δημοκρατίας και Υπουργών.
Πρόσφατα ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού συμμετείχε στην άτυπη συνάντηση Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πραγματοποιήθηκε στο Γκέτεμπορκ της Σουηδίας στις 23 και 24 Σεπτεμβρίου 2009. Διαβάζοντας την ανακοίνωση (http://www.moec.gov.cy/anakoinoseis/2009/pdf/25_09_2009_synantisi_ypourgon_paideias_evrwpaikis_enosis.pdf ) είναι ν' απορεί κανείς αν ο κ. Υπουργός αναφέρεται στα σχολεία της Κύπρου ή κάποιας άλλης χώρας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται στην ανακοίνωση: «Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού στην παρέμβασή του ανέφερε ότι σε αντίθεση με άλλες χώρες, οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο απολαμβάνουν πολύ καλών συνθηκών εργασίας, τόσο από άποψης απολαβών, όσο και από άποψης περιβάλλοντος διδασκαλίας με τάξεις με μικρό αριθμό μαθητών. Παρόλα αυτά, στις διεθνείς έρευνες που διεξάγονται, η Κύπρος δεν καταφέρνει δυστυχώς να παρουσιάσει τις ανάλογες επιτυχίες. Ο Υπουργός εντόπισε ταυτόχρονα το πρόβλημα της χαμηλής εκτίμησης που χαίρει στην κοινωνία το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, φαινόμενο που εντόπισαν και οι Υπουργοί πολλών άλλων χωρών. Τα προβλήματα αυτά, κατέληξε ο Υπουργός, ευελπιστούμε ότι θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μέσα στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που γίνεται στη Κύπρο».
Δεν ξέρω σε ποια σχολεία τον ξεναγούν και ποια νέα σχολεία εγκαινιάζει, αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω, ως γονιός και εκπαιδευτικός, ότι οι συνθήκες εργασίας στα περισσότερα σχολεία μας δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν υπεύθυνο όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν γνωρίζω πώς ακούγονται όλα αυτά στ' αυτιά των άλλων Υπουργών, αλλά επειδή εδώ και χρόνια δεν ζούμε στο μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σχολεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Δεν υπάρχει σύγκριση. Είμαστε δεκαετίες πίσω. Αν δεν το παραδεχτούμε δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθούμε στο παραμικρό. Όσο για την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" δεν μπορεί να αποτελέσει τη θεραπεία, το άλλοθι και τη λύση για όλα τα σοβαρά καθημερινά προβλήματα.
Για ένα πράγμα ίσως έχει δίκιο ο κ. Υπουργός: Οι εκπαιδευτικοί δεν χαίρουν της οφειλόμενης εκτίμησης από την κοινωνία. Αυτό όμως οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Πρώτα απ’ όλα «έχει βάλει κι αυτός το λιθαράκι του» μαζί με τους προκατόχους του. Σ' ότι μας αφορά δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι οι δάσκαλοι που υπερβάλλουν εαυτούς μέσα στις τάξεις. Αν θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και στον κλάδο των δασκάλων, αυτές πρέπει να αναζητηθούν στην ηγεσία της ΠΟΕΔ που τόσα χρόνια αρνείται πεισματικά να οργανώσει μέτωπο παιδείας με τους γονείς και άλλους φορείς για αγωνιστική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε. Αντί αυτού διαχρονικά κάνουν πλάτες στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, προσδοκώντας τα "ψίχουλα από το τραπέζι του αφέντη". Υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για οργανωμένη διεκδίκηση. Τα αποτελέσματα είναι για μια ακόμα φορά γνωστά. Με την πρώτη ευκαιρία να φορτώνονται στους εκπαιδευτικούς και «αμαρτήματα» που δεν έχουν. Αν η ηγεσία της ΠΟΕΔ αποφάσιζε να μιλήσει στους γονείς και την κοινωνία με τη γλώσσα της αλήθειας, άφηνε κατά μέρος τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες και συμμαχούσε με τους γονείς και τους άλλους φορείς σ’ ένα μέτωπο παιδείας, τότε δεν θα μπορούσαν κάποιοι να σταθούν «σε χλωρό κλαρί».
Ας έρθουμε όμως στις … «καλές συνθήκες» στις οποίες εργάζονται οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο. Γνωρίζει ο κ. Υπουργός καμιά άλλη χώρα στην οποία από το τέλος της χρονιάς να έχουν ανακοινωθεί 13 (!!!) σειρές μεταθέσεων δασκάλων και άλλες τόσες περίπου νηπιαγωγών και δασκάλων ειδικής εκπαίδευσης; Οι οκτώ απ’ αυτές μάλιστα αφού άνοιξαν τα σχολεία. Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα που τα σχολεία να γίνονται κάθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες, κέντρα διερχομένων και οι δάσκαλοι να μη γνωρίζουν σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη χρονιά; Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα στην οποία η λειτουργία και η καθημερινότητα των σχολείων να επηρεάζεται και να εξαρτάται από τέτοιας έκτασης πολυαρχία; (Υπουργείο, Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, Σχολική Εφορεία, Δημοτικά Συμβούλια, Επιτροπές, Σύνδεσμοι Γονέων, κλπ.) Το αποτέλεσμα αυτής της πολυαρχίας είναι η κατασπατάληση πόρων, οι χρονοβόρες διαδικασίες, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων, η παρελκυστική τακτική και η μη ανάληψη ευθυνών και σε τελευταία ανάλυση μια παραλυτική εικόνα την οποία καλούνται να διαχειριστούν οι δάσκαλοι ως οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας.
Γνωρίζει ότι ακόμα δεν έχουμε Πανεπιστημιακή Παιδαγωγική Σχολή για τη μόρφωση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων με παιδαγωγική και ψυχολογική κατάρτιση και με τις απαραίτητες εξειδικεύσεις; (Η ερώτηση είναι ρητορική, γιατί το γνωρίζει πολύ καλά από τη θητεία του ως Πανεπιστημιακός στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής). Γνωρίζει ότι οι δάσκαλοι, για δεκαετίες, δεν έχουν λάβει καμιά ουσιαστική οργανωμένη περιοδική επιμόρφωση; Οτιδήποτε υπήρξε ήταν συνήθως πρόχειρο, ανεπαρκές και χωρίς συνέχεια. Αντί αυτού οι δάσκαλοι οδηγήθηκαν να χρυσοπληρώνουν αμφίβολης ποιότητας και αποτελεσματικότητας προγράμματα master στο κυνήγι «προσόντων» για μια προαγωγή. Αντί να καθιερωθούν οι απαραίτητες εξειδικεύσεις στη Δημοτική Εκπαίδευση, μέσα από τις Παιδαγωγικές Σχολές και την αξιοποίηση των προσοντούχων και ενδιαφερομένων δασκάλων, η ηγεσία του Υπουργείου ταυτίστηκε με την αναχρονιστική συγκυριακή θέση μιας κλίκας στην ηγεσία της ΠΟΕΔ περί «πολυδύναμου δασκάλου». Έτσι δεν αξιοποίησε ούτε τους δασκάλους που έχουν τα προσόντα και το ενδιαφέρον και τους άφησε έρμαια στη συγκυριακή απόφαση κάποιων διευθυντών για το αν θα αξιοποιηθούν ή όχι.
Γνωρίζει καμιά άλλη χώρα που να «βασανίζει» (και γιατί όχι να βασανίζει) τα παιδιά της αρχίζοντας τα μαθήματα κάθε πρωί από τα χαράματα στις 7.45 π.μ. πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους; Με δεκάλεπτα διαλείμματα που δεν προλαβαίνουν να πάνε στην τουαλέτα και να δαγκώσουν δυο μπουκιές από το φαγητό τους; Ας μη μιλάμε για παιχνίδι και κοινωνικοποίηση. Μετά δεν είναι φυσικό να βγάλουν όλη την ένταση και να ξεσπάσουν μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας; Με 35 περιόδους διδασκαλίας τη βδομάδα, σε άβολα θρανία και καρέκλες, χωρίς ειδικές αίθουσες και κατάλληλους χώρους οι μαθητές αισθάνονται ότι είναι σε καταναγκαστικά έργα. Γνωρίζει πολλές χώρες στις οποίες η γυμναστική, οι γιορτές και οι εκδηλώσεις, στα περισσότερα σχολεία γίνονται έξω στο λιοπύρι ή στο κρύο; Γνωρίζει πολλές ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες οι δάσκαλοι έχουν «στα χέρια τους» παιδιά τα οποία οι γονείς τους τα άφησαν βρέφη 3-4 μηνών για να γυρίσουν στη δουλειά. Χωρίς επαρκή άδεια μητρότητας; Χωρίς κατάλληλα κρατικά παιδικά κέντρα; Είμαι σίγουρος ότι είναι σε θέση, ως ψυχολόγος, να μας αναλύσει ποιες συνθήκες βίωσαν τα παιδιά στα πρώτα στάδια της ζωής τους και τις επιπτώσεις στη μετέπειτα σχολική και κοινωνική τους ζωή.
Γνωρίζει πολλές χώρες στις οποίες ενώ το Υπουργείο γνωρίζει από καιρό τα αιτήματα των δασκάλων και τις ανάγκες των σχολείων, αφήνει να περάσει άκαρπο όλο το καλοκαίρι και επιλέγει να απαντήσει, να δράσει και να κινητοποιηθεί αφού αρχίσουν τα μαθήματα, δημιουργώντας μεγαλύτερο μπάχαλο στο ήδη υπάρχον; Βέβαια δεν χρεώνεται ο νυν Υπουργός όλες τις διαχρονικές κακοδαιμονίες της εκπαίδευσης. Δυστυχώς όμως, χρεώνεται την κωλυσιεργία στη λύση καθημερινών προβλημάτων των σχολείων, την έλλειψη πρωτοβουλιών για την αλλαγή και βελτίωση της καθημερινότητας των μαθητών. Κυρίως χρεώνεται γιατί με μεγάλη ευκολία ακολούθησε την πεπατημένη των προκατόχων του, επιρρίπτοντας κατηγορίες στους εκπαιδευτικούς για όλα «τα στραβά και τα ανάποδα», συμβάλλοντας στην κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών. Ο κ. Υπουργός, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) γνώστης των προβλημάτων και μπορεί να αποφύγει συνήθεις υπεκφυγές των πολιτικών. Η κοινωνία μας έχει ωριμάσει και δεν μπορεί εύκολα να πιστέψει πως γι αυτά που ζούμε στα σχολεία μας φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Μπορεί οι γονείς ακόμα να σιωπούν, αλλά δεν πείθονται από λεκτικούς ακροβατισμούς και μετάθεση ευθυνών σ’ άλλους. Αυτές είναι λίγες απ’ τις … «καλές συνθήκες» που εργάζονται οι εκπαιδευτικοί στην Κύπρο. Είναι πιστεύω καιρός να σταματήσουμε να ζούμε με μύθους και να αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα συμβάλλοντας, ο καθένας από τη θέση του στην λύση των προβλημάτων.
Μανόλης Σόβολος
Ποίημα της εβδομάδας 148
Δικό μου φως
Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβήνει.
Μα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνει,
έν' άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.
K' είπα: τέτοιο καλό μακριά 'πό μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει,
Καλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει.
Ιωάννης Γρυπάρης
Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβήνει.
Μα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνει,
έν' άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.
K' είπα: τέτοιο καλό μακριά 'πό μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει,
Καλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει.
Ιωάννης Γρυπάρης
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 147
Έφοδος
Πάλι βασίλεψε ι ήλιος πίσω απ’ το ψωμί!
Μαύρο βουνό που του κακού τ’ άνθη φυτρώνουν,
μυριάδες μάτια μ’ άγριες λάμψεις το κυκλώνουν
απόψε. Πάλι το φρουρούν γης κι ουρανοί.
Κει μέσα βλέπουν τ’ άστρα απόψε οι νηστικοί.
Κ’ ενώ τα στίφη τους τη γης ως τ’ άκρα ισκιώνουν,
φωσφορισμοί νεκρών του χάους τα πλάγια ζώνουν,
στροβιλισμένοι απ’ των δοντιών τη μουσική.
Αμήν, αμήν σας λέγω! Τούτη τη νυχτιά,
φρουρούς θα στείλει στα μνημεία των πεθαμένων
ο Θεός! Το δόντι μας τις πλάκες τους τρυπά.
Τις ζώνες σπάζουν οι στρατιές των πεινασμένων!
ψαλμούς στο Θεό ψέλνουν με λέξεις του Καμπρόν,
και κλειούν οι αγγέλοι τις σχισμές των ουρανών!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πάλι βασίλεψε ι ήλιος πίσω απ’ το ψωμί!
Μαύρο βουνό που του κακού τ’ άνθη φυτρώνουν,
μυριάδες μάτια μ’ άγριες λάμψεις το κυκλώνουν
απόψε. Πάλι το φρουρούν γης κι ουρανοί.
Κει μέσα βλέπουν τ’ άστρα απόψε οι νηστικοί.
Κ’ ενώ τα στίφη τους τη γης ως τ’ άκρα ισκιώνουν,
φωσφορισμοί νεκρών του χάους τα πλάγια ζώνουν,
στροβιλισμένοι απ’ των δοντιών τη μουσική.
Αμήν, αμήν σας λέγω! Τούτη τη νυχτιά,
φρουρούς θα στείλει στα μνημεία των πεθαμένων
ο Θεός! Το δόντι μας τις πλάκες τους τρυπά.
Τις ζώνες σπάζουν οι στρατιές των πεινασμένων!
ψαλμούς στο Θεό ψέλνουν με λέξεις του Καμπρόν,
και κλειούν οι αγγέλοι τις σχισμές των ουρανών!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Στιγμές από ένα ημερολόγιο
1. Παρ' όλες τις θεολογικές διακηρύξεις της κυβέρνησης για τον παράδεισο που μας πλησιάζει με βήμα ταχύ, η καθημερινότης περί άλλα τυρβάζει. Αυτοσχεδιάζουμε, μπας και σωθούμε...
2. Ζητάνε πίστωση χρόνου. Με εξοργίζει η ευκολία με την οποία απαιτούν το χρόνο μας, λες και η ζωή μπορεί να περιμένει. Η κληρονομική τους άνεση μας γεννά το χειρότερο αίσθημα απέναντί τους.
3. Από τη στιγμή που το πολιτικό «έργο» είναι ακριβώς το ίδιο, για ποιο λόγο ν' αλλάξει ο θίασος;
4. Χωρίς ίχνος ευαισθησίας και εντιμότητας απέναντι στον εαυτό του, ο Νεοέλληνας το μόνο που καταφέρνει είναι να μιμείται τέλεια τον έξυπνο καν τον μάγκα.
5. «Κι εσύ, όταν ήσουν νέος σ' εκείνη την εποχή της αθλιότητας, τι έκανες;» Δε νομίζω ότι θα 'θελε κανείς ν' ακούσει αυτό το ερώτημα από το παιδί του.
6. Οι στωικοί πίστευαν πως η φωτιά η αιώνια μας έχει κυκλώσει. Δυστυχώς εμάς μας έχουν κυκλώσει τα ερπετά.
7. Λέει ο Νοβάλις: «Η ψυχή σαλεύει μόνο εδώ κι εκεί. Πότε επιτέλους θα κινηθεί ολόκληρη και πότε η ανθρωπότητα θ' αρχίσει να έχει συλλογική συνείδηση;».
8. Την καλύτερη απάντηση στο επίκαιρο ζήτημα του ρατσισμού που μας ταλανίζει δίνει ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος στην εθνοσυνέλευση της 24ης Σεπτέμβρη 1791: «Τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς τα δικαιώματα του ενεργού πολίτη στις αποικίες, κάτω από την κυριαρχία των λευκών; Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με κανέναν τρόπο, που δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε άμεσα ούτε έμμεσα τα πιο καίρια, τα πιο ιερά συμφέροντα της κοινωνίας στην οποία ανήκει. Είναι ένας άνθρωπος που τον κυβερνούν άρχοντες, στην εκλογή των οποίων δεν μπορεί να συμβάλει με κανέναν τρόπο, με νόμους, κανονισμούς και διοικητικές πράξεις που βαραίνουν συνεχώς πάνω του, χωρίς να έχει κάνει χρήση του δικαιώματος που ανήκει σε κάθε πολίτη, να επηρεάζει από τη μεριά του τις κοινωνικές συμβάσεις, σε ό,τι αφορά το ιδιαίτερο συμφέρον του. Είναι ένας άνθρωπος εξευτελισμένος, που η μοίρα του έχει αφεθεί στις ιδιοτροπίες, τα πάθη και τα συμφέροντα μιας ανώτερης κάστας. Αυτά λοιπόν τα αγαθά τα θεωρούν περιορισμένης σημασίας!».
9. Κι όμως, μέσα σ' αυτές τις αποτρόπαιες συνθήκες είναι επαναστατικό καθήκον να μην ξεχνάμε την ομορφιά. Εχει δίκιο ο Μέτερλινκ όταν γράφει: «Ακόμα κι οι πιο δυστυχείς και οι πιο στερημένοι έχουν, παρά τη θέλησή τους, στα κατάβαθα του είναι τους ένα θησαυρό ομορφιάς τον οποίο δεν μπορούν να μειώσουν. Το ζήτημα είναι απλώς ν' αποκτήσουν τη συνήθεια ν' αντλούν απ' αυτόν. Δεν πρέπει η ομορφιά να παραμένει μια γιορτή απομονωμένη μέσα στη ζωή, αλλά να γίνει καθημερινή γιορτή».
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-10-2009
2. Ζητάνε πίστωση χρόνου. Με εξοργίζει η ευκολία με την οποία απαιτούν το χρόνο μας, λες και η ζωή μπορεί να περιμένει. Η κληρονομική τους άνεση μας γεννά το χειρότερο αίσθημα απέναντί τους.
3. Από τη στιγμή που το πολιτικό «έργο» είναι ακριβώς το ίδιο, για ποιο λόγο ν' αλλάξει ο θίασος;
4. Χωρίς ίχνος ευαισθησίας και εντιμότητας απέναντι στον εαυτό του, ο Νεοέλληνας το μόνο που καταφέρνει είναι να μιμείται τέλεια τον έξυπνο καν τον μάγκα.
5. «Κι εσύ, όταν ήσουν νέος σ' εκείνη την εποχή της αθλιότητας, τι έκανες;» Δε νομίζω ότι θα 'θελε κανείς ν' ακούσει αυτό το ερώτημα από το παιδί του.
6. Οι στωικοί πίστευαν πως η φωτιά η αιώνια μας έχει κυκλώσει. Δυστυχώς εμάς μας έχουν κυκλώσει τα ερπετά.
7. Λέει ο Νοβάλις: «Η ψυχή σαλεύει μόνο εδώ κι εκεί. Πότε επιτέλους θα κινηθεί ολόκληρη και πότε η ανθρωπότητα θ' αρχίσει να έχει συλλογική συνείδηση;».
8. Την καλύτερη απάντηση στο επίκαιρο ζήτημα του ρατσισμού που μας ταλανίζει δίνει ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος στην εθνοσυνέλευση της 24ης Σεπτέμβρη 1791: «Τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς τα δικαιώματα του ενεργού πολίτη στις αποικίες, κάτω από την κυριαρχία των λευκών; Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με κανέναν τρόπο, που δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε άμεσα ούτε έμμεσα τα πιο καίρια, τα πιο ιερά συμφέροντα της κοινωνίας στην οποία ανήκει. Είναι ένας άνθρωπος που τον κυβερνούν άρχοντες, στην εκλογή των οποίων δεν μπορεί να συμβάλει με κανέναν τρόπο, με νόμους, κανονισμούς και διοικητικές πράξεις που βαραίνουν συνεχώς πάνω του, χωρίς να έχει κάνει χρήση του δικαιώματος που ανήκει σε κάθε πολίτη, να επηρεάζει από τη μεριά του τις κοινωνικές συμβάσεις, σε ό,τι αφορά το ιδιαίτερο συμφέρον του. Είναι ένας άνθρωπος εξευτελισμένος, που η μοίρα του έχει αφεθεί στις ιδιοτροπίες, τα πάθη και τα συμφέροντα μιας ανώτερης κάστας. Αυτά λοιπόν τα αγαθά τα θεωρούν περιορισμένης σημασίας!».
9. Κι όμως, μέσα σ' αυτές τις αποτρόπαιες συνθήκες είναι επαναστατικό καθήκον να μην ξεχνάμε την ομορφιά. Εχει δίκιο ο Μέτερλινκ όταν γράφει: «Ακόμα κι οι πιο δυστυχείς και οι πιο στερημένοι έχουν, παρά τη θέλησή τους, στα κατάβαθα του είναι τους ένα θησαυρό ομορφιάς τον οποίο δεν μπορούν να μειώσουν. Το ζήτημα είναι απλώς ν' αποκτήσουν τη συνήθεια ν' αντλούν απ' αυτόν. Δεν πρέπει η ομορφιά να παραμένει μια γιορτή απομονωμένη μέσα στη ζωή, αλλά να γίνει καθημερινή γιορτή».
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-10-2009
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009
Συμπαρασταθείτε στους απεργούς του Cafe Voici la mode
Ο δίκαιος αγώνας των απεργών του Cafe Voici la mode θα συνεχιστεί όσο χρειαστεί μέχρι τη δικαίωση.
Ο δίκαιος αγώνας των απεργών του Cafe Voici la mode είναι πλέον αγώνας όλων των εργαζομένων.
Η καταπίεση, η εκμετάλλευση και οι μισθοί πείνας αφορούν όλη την κοινωνία μας.
Συμπεριφορές παρόμοιες με του εργοδότη μας τείνουν να γίνουν κανόνας, οδηγώντας σε πισωδρόμηση, κοινωνική αδικία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλου ποσοστού του λαού, ενώ οι εκατομυριούχοι στοιβάζουν με τον ιδρώτα μας μεγαλύτερα πλούτη.
Αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι και φίλες,
Δεν είμαστε τρομοκράτες, ούτε παράνομοι όπως προσπαθεί να μας παρουσιάσει ο εργοδότης μας. Είμαστε απλοί οικογενιάρχες εργαζόμενοι που δεν αποδεχόμαστε την αδικία και αγωνιζόμαστε για το δίκαιο μας.
Εκφράστε την αλληλεγγύη σας στο δίκαιο αγώνα μας αποφεύγοντας να επισκευτείτε το Cafe Voici la mode.
Διαμαρτυρηθείτε μαζί μας για το ξήλωμα του κοινωνικού ιστού.
Το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα για κάθε υγειώς σκεπτόμενο πολίτη.
Σήμερα εμείς, αύριο εσείς, μεθαύριο τα παιδιά μας.
Οι απεργοί του Cafe Voici la mode
Ο δίκαιος αγώνας των απεργών του Cafe Voici la mode είναι πλέον αγώνας όλων των εργαζομένων.
Η καταπίεση, η εκμετάλλευση και οι μισθοί πείνας αφορούν όλη την κοινωνία μας.
Συμπεριφορές παρόμοιες με του εργοδότη μας τείνουν να γίνουν κανόνας, οδηγώντας σε πισωδρόμηση, κοινωνική αδικία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλου ποσοστού του λαού, ενώ οι εκατομυριούχοι στοιβάζουν με τον ιδρώτα μας μεγαλύτερα πλούτη.
Αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι και φίλες,
Δεν είμαστε τρομοκράτες, ούτε παράνομοι όπως προσπαθεί να μας παρουσιάσει ο εργοδότης μας. Είμαστε απλοί οικογενιάρχες εργαζόμενοι που δεν αποδεχόμαστε την αδικία και αγωνιζόμαστε για το δίκαιο μας.
Εκφράστε την αλληλεγγύη σας στο δίκαιο αγώνα μας αποφεύγοντας να επισκευτείτε το Cafe Voici la mode.
Διαμαρτυρηθείτε μαζί μας για το ξήλωμα του κοινωνικού ιστού.
Το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα για κάθε υγειώς σκεπτόμενο πολίτη.
Σήμερα εμείς, αύριο εσείς, μεθαύριο τα παιδιά μας.
Οι απεργοί του Cafe Voici la mode
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 146
Γράμμα στον άνθρωπο
της πατρίδας μου
...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!
Νικηφόρος Βρεττάκος
της πατρίδας μου
...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Μεταμοντέρνα αντιπαροχή
Ρίγησα. Συγκινήθηκα. Ανατρίχιασα. Μια ζωή περίμενα να τ' ακούσω από τέτοιο στόμα... «Δεν είμαστε μόνοι στη γη» είπε ο νέος μας πρωθυπουργός διαβάζοντας μια έκθεση ιδεών δημοτικού σχολείου σε αμερικάνικη επαρχιακή πόλη. Σ' ένα county ας πούμε, από κείνες τις «λαϊκές» στιγμές που συνοδεύονται από μαζορέτες, άρμα της τοπικής Πυροσβεστικής και δυο μαμάδες πεσόντων στο δοξασμένο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Προγραμματικές δηλώσεις περίκλειστες σε διακόσιες λέξεις λεξιλογίου βαθύτατα απολίτικες και συνάμα αντιλαϊκές. Μια έκπτωση κουλτούρας μεταμοντέρνου μουσολινισμού που θέλει την Ελλάδα θυγατρική πρωτοπορία ενός επιχειρηματικού μεγαλοϊδεατισμού που είναι ευθέως ανάλογος με το buisness plan μιας ΑΕ.
Ηταν ακριβώς όπως θα ανέμενε κανείς αυτές οι προγραμματικές δηλώσεις, που προορίζονται να ολοκληρώσουν τη δομική και ολοκληρωτική παράδοση της χώρας, της κοινωνίας και του πολιτισμού της σ' ένα μοντέλο βαλκανικής Κόστα Ρίκα. Ένας κύκλος που άρχισε με την επιτροπή Πόρτερ της «υποτέλειας» (1947-'54) και κλείνει με την επιτροπή Στίγκλιτς επί το ιθαγενέστερο.
Με τη συσσωρευμένη πρωτοπασοκική και νυν υστεροπασοκική εμπειρία του πράσινου ξύλου σε οργισμένους ναυτεργάτες και τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού σε άθλιους, δήθεν αποκεντρωτικούς μηχανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο συναινετικά χειραγωγημένος ως πλειοψηφών λαός έμαθε προχτές πως θα διευθετηθεί ως πράσινος δίαυλος το Αιγαίο. Πως θα χορτάσει με αιρετό περιφερειάρχη. Και πως είναι όνειδος να δουλεύεις stage στο δημόσιο αλλά τιμή και καμάρι στον ιδιωτικό τομέα. Το σφαγείο ήταν στη Βουλή, στο επίπεδο των προγραμματικών δηλώσεων, ένα ηλεκτρονικό κρεοπωλείο με κρεμασμένες τις σύγχρονες ανάγκες σε ειδικές θήκες αλλοτρίωσης της κοινής λογικής και της επιβιωτικής ιεράρχησης.
Το αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ που ζούμε και θα ζήσουμε όσο κρατήσει είναι ήδη υπόδειγμα, κι όχι απλώς δείγμα, της πολιτικής της αντιπαροχής. Αυτής που χρησιμοποίησε αρχικώς η δεξιά τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και ώθησε η καθηγητική χρηματοπιστωτική διακυβέρνηση Σημίτη. Μια αντιπαροχή επί το γλοιωδώς εντυπωσιακότερο τεχνολογικώς και πολιτικά πολύ πιο επικίνδυνο στην ολοκλήρωσή του σχέδιο υποταγής των πολιτών στη δικτατορία ενός ψευδούς κομφορμισμού.
Τη δικαιοσύνη στη φορολογία θα την εξασφαλίζει η ηλεκτρονική αναδόμησή της και την ισχυροποίηση της χώρας διεθνώς τα συγχαρητήρια του Αμερικανού πρέσβη στον Δρούτσα «για τα όσα ήδη έχει κάνει»(;). Η δημοκρατία ως ψευδαίσθηση είναι ψέμα με κοντά ποδάρια όταν 23.000 και πλέον αιτούντες μια από τις 80 θέσεις γραμματέων θα συνειδητοποιήσουν ότι εντός ολίγων ημερών μια επιτροπή υπό τον Πάγκαλο «εξέτασε», «έκρινε» κι «επέλεξε» «αξιοκρατικά» τους... καταλληλότερους. Ο κ. αντιπρόεδρος είναι εγγύηση αυτοματοποιημένης δημοκρατίας, σύμμαχος του στρατηγού ανέμου που παίρνει και σηκώνει κυριαρχικά δικαιώματα. Ίσως γι' αυτό στις προγραμματικές τράβηξε κι έναν υπνάκο επί δεκάλεπτο.
«Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολλή ξηρασία» αντιλέγει ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, χωρίς να έχει ζήσει την εμπειρία ενός νόμπελ Ειρήνης που δίνεται σ' έναν Αμερικανό Πρόεδρο επειδή δε θα κλείσει το Γκουαντάναμο και στέλνει μυστικά κι άλλα στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Χωρίς να έχει ζήσει το νόμπελ Λογοτεχνίας σε γραφίδα εξωραϊσμού του ναζισμού και την αντικατάσταση του ψωμιού με την ηλεκτρονική απεικόνιση της χρηματιστηριακής αξίας του σιταριού.
Η αντιπαροχή στον 21ο αιώνα είναι η γενικευμένη στρατηγική και τακτική επιλογή της σοσιαλδημοκρατικής νεοδεξιάς. Υπερτονίζει τον πολίτη για να τον καταργήσει. Υπονομεύει και εν τέλει καταργεί δημιουργικές και κυρίως πολιτικές συλλογικότητες, αντικαθιστώντας τες με αθροίσματα καταναγκαστικώς ομοιογενών υποκειμενικοτήτων. Το ΠΑΣΟΚ του Γ.Α.Π. και των φίλων του στην εξουσία είναι ένας ευρωβαλκάνιος δοκιμαστικός σωλήνας.
Η αποτυχία του πειράματος εξαρτάται από την ταχύτητα συνειδητοποίησης των μαζών των εργαζομένων, ότι υπέγραψαν με την ψήφο τους σύμβαση αορίστου έργου εναντίον τους. Ο ορισμός του χρόνου είναι όπλο λαϊκό και αμέσου δράσης. Ώστε ν' ακυρωθούν τ' αποτελέσματα της... «κάλπεως», που είπε κι ο κ. Πετσάλνικος, στην πράξη...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 18-10-2009
Ηταν ακριβώς όπως θα ανέμενε κανείς αυτές οι προγραμματικές δηλώσεις, που προορίζονται να ολοκληρώσουν τη δομική και ολοκληρωτική παράδοση της χώρας, της κοινωνίας και του πολιτισμού της σ' ένα μοντέλο βαλκανικής Κόστα Ρίκα. Ένας κύκλος που άρχισε με την επιτροπή Πόρτερ της «υποτέλειας» (1947-'54) και κλείνει με την επιτροπή Στίγκλιτς επί το ιθαγενέστερο.
Με τη συσσωρευμένη πρωτοπασοκική και νυν υστεροπασοκική εμπειρία του πράσινου ξύλου σε οργισμένους ναυτεργάτες και τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού σε άθλιους, δήθεν αποκεντρωτικούς μηχανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο συναινετικά χειραγωγημένος ως πλειοψηφών λαός έμαθε προχτές πως θα διευθετηθεί ως πράσινος δίαυλος το Αιγαίο. Πως θα χορτάσει με αιρετό περιφερειάρχη. Και πως είναι όνειδος να δουλεύεις stage στο δημόσιο αλλά τιμή και καμάρι στον ιδιωτικό τομέα. Το σφαγείο ήταν στη Βουλή, στο επίπεδο των προγραμματικών δηλώσεων, ένα ηλεκτρονικό κρεοπωλείο με κρεμασμένες τις σύγχρονες ανάγκες σε ειδικές θήκες αλλοτρίωσης της κοινής λογικής και της επιβιωτικής ιεράρχησης.
Το αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ που ζούμε και θα ζήσουμε όσο κρατήσει είναι ήδη υπόδειγμα, κι όχι απλώς δείγμα, της πολιτικής της αντιπαροχής. Αυτής που χρησιμοποίησε αρχικώς η δεξιά τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια και ώθησε η καθηγητική χρηματοπιστωτική διακυβέρνηση Σημίτη. Μια αντιπαροχή επί το γλοιωδώς εντυπωσιακότερο τεχνολογικώς και πολιτικά πολύ πιο επικίνδυνο στην ολοκλήρωσή του σχέδιο υποταγής των πολιτών στη δικτατορία ενός ψευδούς κομφορμισμού.
Τη δικαιοσύνη στη φορολογία θα την εξασφαλίζει η ηλεκτρονική αναδόμησή της και την ισχυροποίηση της χώρας διεθνώς τα συγχαρητήρια του Αμερικανού πρέσβη στον Δρούτσα «για τα όσα ήδη έχει κάνει»(;). Η δημοκρατία ως ψευδαίσθηση είναι ψέμα με κοντά ποδάρια όταν 23.000 και πλέον αιτούντες μια από τις 80 θέσεις γραμματέων θα συνειδητοποιήσουν ότι εντός ολίγων ημερών μια επιτροπή υπό τον Πάγκαλο «εξέτασε», «έκρινε» κι «επέλεξε» «αξιοκρατικά» τους... καταλληλότερους. Ο κ. αντιπρόεδρος είναι εγγύηση αυτοματοποιημένης δημοκρατίας, σύμμαχος του στρατηγού ανέμου που παίρνει και σηκώνει κυριαρχικά δικαιώματα. Ίσως γι' αυτό στις προγραμματικές τράβηξε κι έναν υπνάκο επί δεκάλεπτο.
«Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολλή ξηρασία» αντιλέγει ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, χωρίς να έχει ζήσει την εμπειρία ενός νόμπελ Ειρήνης που δίνεται σ' έναν Αμερικανό Πρόεδρο επειδή δε θα κλείσει το Γκουαντάναμο και στέλνει μυστικά κι άλλα στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Χωρίς να έχει ζήσει το νόμπελ Λογοτεχνίας σε γραφίδα εξωραϊσμού του ναζισμού και την αντικατάσταση του ψωμιού με την ηλεκτρονική απεικόνιση της χρηματιστηριακής αξίας του σιταριού.
Η αντιπαροχή στον 21ο αιώνα είναι η γενικευμένη στρατηγική και τακτική επιλογή της σοσιαλδημοκρατικής νεοδεξιάς. Υπερτονίζει τον πολίτη για να τον καταργήσει. Υπονομεύει και εν τέλει καταργεί δημιουργικές και κυρίως πολιτικές συλλογικότητες, αντικαθιστώντας τες με αθροίσματα καταναγκαστικώς ομοιογενών υποκειμενικοτήτων. Το ΠΑΣΟΚ του Γ.Α.Π. και των φίλων του στην εξουσία είναι ένας ευρωβαλκάνιος δοκιμαστικός σωλήνας.
Η αποτυχία του πειράματος εξαρτάται από την ταχύτητα συνειδητοποίησης των μαζών των εργαζομένων, ότι υπέγραψαν με την ψήφο τους σύμβαση αορίστου έργου εναντίον τους. Ο ορισμός του χρόνου είναι όπλο λαϊκό και αμέσου δράσης. Ώστε ν' ακυρωθούν τ' αποτελέσματα της... «κάλπεως», που είπε κι ο κ. Πετσάλνικος, στην πράξη...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 18-10-2009
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 145
Μισός - Mισός
Μια μέρα που άγρια η πλήξη τον μαστίγωνε,
κι' η μοναξιά τού σάλευε τα φρένα του
στο μακρινό Σιντάμο,
ο Kωνσταντίνος Kριθαράς, εκ Φιλιατρών,
την Aβησσυνεζούλα Tινκινές
τη γύρεψε απ' τον κύρη της σε γάμο.
Και στη στιγμή, με δυο γελάδες αχαμνές,
έκανε χτήμα τη μικρούλα Tινκινές.
Κι ο Kωνσταντίνος Kριθαράς κτηνώδικα
στη μαύρη βελουδένια σάρκα της
ολονυχτίς τη λύτρωση ζητούσε.
Κι η Tινκινές, με δέος στα ματάκια της,
τον κάθε πόθο του άσπρου της Θεού
πιστά τον εκτελούσε.
Kι' από τα σπλάχνα της, το εννιάμηνο ακριβώς,
βγήκε ο Iάσων Kριθαράς… "μ ι σ ό ς - μ ι σ ό ς".
"M ι σ ό ς - μ ι σ ό ς" θα πη με λόγια απλά,
μισός Pωμηός, μισός Aβησσυνός,
κάτι να πούμε μες στη μέση.
Μα το φριχτό το νόημα, το βαθύ,
στη λέξη ετούτη τη διπλή
ποιος να το δώσει θα μπορέσει;
"M ι σ ό ς - μ ι σ ό ς" θα πη ντροπή, πόνος, λαχτάρα,
κι' εφτά γενιές εδώ κι' εμπρός μαύρη κατάρα.
Το νόημα αυτό το κολασμένο το πρωτόνοιωσε
σαν πρωτοπήγε ο Iάσων Kριθαράς
στο Ελληνικό σχολείο.
T' άσπρα Ελληνόπουλα, τα "ο λ ό κ λ η ρ α",
σα νάχε λέπρα φεύγαν από δίπλα του
κι' έμενε μόνος… μελανό σημείο.
Κι ένοιωσε μίσος στην καρδιά, χωρίς να θέλει,
κι' εντός του ανέμιζε η ψυχούλα του κουρέλι.
Και στην ντροπή, στον εμπαιγμό, στην καταφρόνεση,
τα χρόνια πέρασαν, αλλοίμονο, χωρίς
καμιά χαρά στον κόσμο νάβρη.
Κι όταν τον έδιωξε η κοπέλα που ερωτεύτηκε,
η γαλανή κοπέλα με τα ολόχρυσα μαλλιά,
άγρια μίσησε τη μάννα του τη μαύρη.
Και χτες εφόρεσε την ά σ π ρ η φορεσιά του
και πέταξε στον αέρα τα μυαλά του.
Λάσκος Oρέστης
(από τις Αγριόχηνες. Ποιήματα Άπαντα, Αθήνα 1972)
Μια μέρα που άγρια η πλήξη τον μαστίγωνε,
κι' η μοναξιά τού σάλευε τα φρένα του
στο μακρινό Σιντάμο,
ο Kωνσταντίνος Kριθαράς, εκ Φιλιατρών,
την Aβησσυνεζούλα Tινκινές
τη γύρεψε απ' τον κύρη της σε γάμο.
Και στη στιγμή, με δυο γελάδες αχαμνές,
έκανε χτήμα τη μικρούλα Tινκινές.
Κι ο Kωνσταντίνος Kριθαράς κτηνώδικα
στη μαύρη βελουδένια σάρκα της
ολονυχτίς τη λύτρωση ζητούσε.
Κι η Tινκινές, με δέος στα ματάκια της,
τον κάθε πόθο του άσπρου της Θεού
πιστά τον εκτελούσε.
Kι' από τα σπλάχνα της, το εννιάμηνο ακριβώς,
βγήκε ο Iάσων Kριθαράς… "μ ι σ ό ς - μ ι σ ό ς".
"M ι σ ό ς - μ ι σ ό ς" θα πη με λόγια απλά,
μισός Pωμηός, μισός Aβησσυνός,
κάτι να πούμε μες στη μέση.
Μα το φριχτό το νόημα, το βαθύ,
στη λέξη ετούτη τη διπλή
ποιος να το δώσει θα μπορέσει;
"M ι σ ό ς - μ ι σ ό ς" θα πη ντροπή, πόνος, λαχτάρα,
κι' εφτά γενιές εδώ κι' εμπρός μαύρη κατάρα.
Το νόημα αυτό το κολασμένο το πρωτόνοιωσε
σαν πρωτοπήγε ο Iάσων Kριθαράς
στο Ελληνικό σχολείο.
T' άσπρα Ελληνόπουλα, τα "ο λ ό κ λ η ρ α",
σα νάχε λέπρα φεύγαν από δίπλα του
κι' έμενε μόνος… μελανό σημείο.
Κι ένοιωσε μίσος στην καρδιά, χωρίς να θέλει,
κι' εντός του ανέμιζε η ψυχούλα του κουρέλι.
Και στην ντροπή, στον εμπαιγμό, στην καταφρόνεση,
τα χρόνια πέρασαν, αλλοίμονο, χωρίς
καμιά χαρά στον κόσμο νάβρη.
Κι όταν τον έδιωξε η κοπέλα που ερωτεύτηκε,
η γαλανή κοπέλα με τα ολόχρυσα μαλλιά,
άγρια μίσησε τη μάννα του τη μαύρη.
Και χτες εφόρεσε την ά σ π ρ η φορεσιά του
και πέταξε στον αέρα τα μυαλά του.
Λάσκος Oρέστης
(από τις Αγριόχηνες. Ποιήματα Άπαντα, Αθήνα 1972)
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Εκλογές στην Ελλάδα
Ζούμε με την ελπίδα ο ελληνικός λαός να καταλάβει και να πιστέψει στη δύναμή του. Να γονατίσει όσους για δεκαετίες τον κοροϊδεύουν και πίνουν τον ιδρώτα και το αίμα του. Να διαψεύσει και τη γελοιογραφία αρνούμενος να παίζει το ρόλο του τροχονόμου στη διέλευση των άχρηστων και ανίκανων.
Ποίημα της εβδομάδας 144
Πνευματικό εμβατήριο
Ομπρός. βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο!
Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα.
'Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του,
ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!
Ομπρός, οι δημιουργοί!... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!
Άγγελος Σικελιανός
Ομπρός. βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο!
Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα.
'Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του,
ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!
Ομπρός, οι δημιουργοί!... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!
Άγγελος Σικελιανός
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Για την Κύπρο μιλούσε ο Υπουργός Παιδείας;
Διαβάζοντας την ανακοίνωση τύπου του Υ.Π.Π. είναι ν' απορεί κανείς αν ο κ. Υπουργός αναφέρεται στα σχολεία της Κύπρου ή κάποιας άλλης χώρας. Δεν ξέρω σε ποια σχολεία τον ξεναγούν και ποια νέα σχολεία εγκαινιάζει, αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω, ως γονιός και εκπαιδευτικός, ότι οι συνθήκες εργασίας στα περισσότερα σχολεία μας δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν υπεύθυνο όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν γνωρίζω πώς ακούγονται όλα αυτά στ' αυτιά των άλλων Υπουργών, αλλά επειδή εδώ και χρόνια δεν ζούμε στο μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σχολεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Δεν υπάρχει σύγκριση. Είμαστε δεκαετίες πίσω. Αν δεν το παραδεχτούμε δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθούμε στο παραμικρό. Όσο για την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" δεν μπορεί να αποτελέσει τη θεραπεία, το άλλοθι και τη λύση για όλα τα σοβαρά καθημερινά προβλήματα. Αυτή τραβά γι αλλού ...
Δεν θα αναφερθώ εδώ διεξοδικά σ' όλα αυτά. Όσοι ενδιαφέρονται μπορεί να ανατρέξουν σε προηγούμενες δημοσιεύσεις. Για ένα πράγμα ίσως έχει δίκιο ο Υπουργός: Οι εκπαιδευτικοί δεν χαίρουν της οφειλόμενης εκτίμησης από την κοινωνία. Αυτό όμως οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Σ' ότι μας αφορά δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι οι δάσκαλοι που υπερβάλλουν εαυτούς μέσα στις τάξεις. Αν θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και στον κλάδο των δασκάλων, αυτές πρέπει να αναζητηθούν στην ηγεσία της ΠΟΕΔ που τόσα χρόνια αρνείται πεισματικά να οργανώσει μέτωπο παιδείας με τους γονείς και άλλους φορείς για αγωνιστική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε. Αντί αυτού διαχρονικά κάνουν πλάτες στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, προσδοκώντας τα "ψίχουλα από το τραπέζι του αφέντη". Υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για οργανωμένη διεκδίκηση. Τα αποτελέσματα είναι για μια ακόμα φορά γνωστά. Μας βρίζουν κι από πάνω.
Δεν γνωρίζω πώς ακούγονται όλα αυτά στ' αυτιά των άλλων Υπουργών, αλλά επειδή εδώ και χρόνια δεν ζούμε στο μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα σχολεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Δεν υπάρχει σύγκριση. Είμαστε δεκαετίες πίσω. Αν δεν το παραδεχτούμε δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθούμε στο παραμικρό. Όσο για την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" δεν μπορεί να αποτελέσει τη θεραπεία, το άλλοθι και τη λύση για όλα τα σοβαρά καθημερινά προβλήματα. Αυτή τραβά γι αλλού ...
Δεν θα αναφερθώ εδώ διεξοδικά σ' όλα αυτά. Όσοι ενδιαφέρονται μπορεί να ανατρέξουν σε προηγούμενες δημοσιεύσεις. Για ένα πράγμα ίσως έχει δίκιο ο Υπουργός: Οι εκπαιδευτικοί δεν χαίρουν της οφειλόμενης εκτίμησης από την κοινωνία. Αυτό όμως οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Σ' ότι μας αφορά δεν είναι φυσικά υπεύθυνοι οι δάσκαλοι που υπερβάλλουν εαυτούς μέσα στις τάξεις. Αν θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και στον κλάδο των δασκάλων, αυτές πρέπει να αναζητηθούν στην ηγεσία της ΠΟΕΔ που τόσα χρόνια αρνείται πεισματικά να οργανώσει μέτωπο παιδείας με τους γονείς και άλλους φορείς για αγωνιστική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε. Αντί αυτού διαχρονικά κάνουν πλάτες στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, προσδοκώντας τα "ψίχουλα από το τραπέζι του αφέντη". Υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για οργανωμένη διεκδίκηση. Τα αποτελέσματα είναι για μια ακόμα φορά γνωστά. Μας βρίζουν κι από πάνω.
Ποίημα της εβδομάδας 143
Στοιχεία Ταυτότητας
Mπορείτε να γράψετε, κύριε αστυνομικέ,
ότι πατρίδα μου εμένα είναι
ο φίλος μου ο Σάκης Mανουηλίδης
που σκοτώθηκε στα βουνά της Αλβανίας
ο συμμαθητής μου Αλέξανδρος Kαΐρης
που εξετέλεσαν οι Γερμανοί ξημερώματα
στο Σκοπευτήριο
και ο Νίκος Mαθάς που
πέθανε από τις κακουχίες στην Kατοχή.
Αν αυτά δεν σας λένε τίποτα, κύριε αστυνομικέ,
τότε μπορείτε να γράψετε
ότι πατρίδα μου εμένα είναι
οι λεμονιές στον κάμπο της Σπάρτης
οι ελαιώνες της Μυτιλήνης
η Παναγιά η Ορφανή στο λαγκάδι
του Mυλοπόταμου
η Αγία Mόνη στο βουνό του Τσιρίγου.
Εγώ υπογράφω.
Nίκος Καρύδης
(Aπό το Έως την Eίσοδο, Ίκαρος 1980)
Mπορείτε να γράψετε, κύριε αστυνομικέ,
ότι πατρίδα μου εμένα είναι
ο φίλος μου ο Σάκης Mανουηλίδης
που σκοτώθηκε στα βουνά της Αλβανίας
ο συμμαθητής μου Αλέξανδρος Kαΐρης
που εξετέλεσαν οι Γερμανοί ξημερώματα
στο Σκοπευτήριο
και ο Νίκος Mαθάς που
πέθανε από τις κακουχίες στην Kατοχή.
Αν αυτά δεν σας λένε τίποτα, κύριε αστυνομικέ,
τότε μπορείτε να γράψετε
ότι πατρίδα μου εμένα είναι
οι λεμονιές στον κάμπο της Σπάρτης
οι ελαιώνες της Μυτιλήνης
η Παναγιά η Ορφανή στο λαγκάδι
του Mυλοπόταμου
η Αγία Mόνη στο βουνό του Τσιρίγου.
Εγώ υπογράφω.
Nίκος Καρύδης
(Aπό το Έως την Eίσοδο, Ίκαρος 1980)
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 142
Δώρο Ασημένιο Ποίημα
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο
Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή
συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους
καιρούς της λύπης και της εξορίας
Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις
διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Οπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Οδυσσέας Ελύτης
(από το Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά, Ίκαρος 1971)
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο
Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή
συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους
καιρούς της λύπης και της εξορίας
Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις
διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Οπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Οδυσσέας Ελύτης
(από το Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά, Ίκαρος 1971)
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Συντονιστικός χρόνος για Η/Υ
Αφού άφησε και πέρασε άκαρπο όλο το καλοκαίρι το Υ.Π.Π. αποφάσισε επιτέλους να κάνει ένα βήμα για παραχώρηση συντονιστικού χρόνου πιλοτικά σε 180 μόνο σχολεία. Αυτές και άλλες διευθετήσεις αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει ένα συνολικό, ρεαλιστικό σχέδιο για αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Απουσιάζει η έγκαιρη οργάνωση σε στοιχειώδη, ώριμα αιτήματα ώστε να λειτουργούν τα σχολεία χωρίς προβλήματα. Μόνο οι επανειλημμένες ανακοινώσεις μεταθέσεων και διορισμών των εκπαιδευτικών όλο το καλοκαίρι δείχνει ότι δεν έχει αντιμετωπιστεί σοβαρά τόσα χρόνια η στελέχωση των σχολείων.
Η ηγεσία της ΠΟΕΔ αντί σε συνεργασία με τους γονείς να οργανώσει μέτωπο παιδείας που θα απαιτήσει τις απαραίτητες τομές στην παιδεία, δυστυχώς, σέρνεται πίσω από τακτικίστικες κινήσεις του Υπουργείου και γίνεται έρμαιο μικροπαραταξιακών και προσωπικών εκδουλεύσεων. Διαβάστε την ανακοίνωση της ΠΟΕΔ.
Διαβάστε τη σχετική εγκύκλιο του Υ.Π.Π.
Η ηγεσία της ΠΟΕΔ αντί σε συνεργασία με τους γονείς να οργανώσει μέτωπο παιδείας που θα απαιτήσει τις απαραίτητες τομές στην παιδεία, δυστυχώς, σέρνεται πίσω από τακτικίστικες κινήσεις του Υπουργείου και γίνεται έρμαιο μικροπαραταξιακών και προσωπικών εκδουλεύσεων. Διαβάστε την ανακοίνωση της ΠΟΕΔ.
Διαβάστε τη σχετική εγκύκλιο του Υ.Π.Π.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 141
Ξημέρωμα
O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.
Tάσος Λειβαδίτης
(από την Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979-1987, Kέδρος 1991)
O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.
Tάσος Λειβαδίτης
(από την Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979-1987, Kέδρος 1991)
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009
Μεταθέσεις και διορισμοί νηπιαγωγών
Είπαμε η σχολική χρονιά ξεκινά "καλύτερα από κάθε άλλη φορά"... Μεταθέσεις και διορισμοί νηπιαγωγών.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Και ο "χορός" συνεχίζεται ...
Και ο "χορός" των μεταθέσεων και διορισμών δασκάλων σε άλλη μια χρονιά που "ξεκινά καλύτερα από κάθε άλλη" συνεχίζεται...
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009
Γράμμα από ένα μαθητή για τη νέα σχολική χρονιά.
Αγαπητοί υπεύθυνοι για τα σχολεία μας.
Δεν ξέρω σε ποιον/ποιους να απευθυνθώ για τα θέματα που απασχολούν εμάς τους μαθητές με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Υπουργός, βουλευτές, κόμματα, κυβέρνηση, δάσκαλοι, γονείς και όποιοι νομίζετε ότι μπορείτε να βοηθήσετε ακούστε μας. Ακούω τις τελευταίες μέρες κάθε καλοκαιριού, κυρίως, για το ενδιαφέρον σας να ξεκινήσει ομαλά η νέα σχολική χρονιά. Επιτρέψτε μου να σας πω πως εμάς τους μαθητές ελάχιστα μας αγγίζουν όλα αυτά για τα οποία συζητάτε. Αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτά για τα οποία εσείς ενδιαφέρεστε. Ακούω ότι θέλετε και προσπαθείτε να είναι όλοι οι δάσκαλοι στα σχολεία τους με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Για εμάς τα παιδιά δεν αρκεί αυτό. Δεν μας ενδιαφέρει να βρίσκονται αριθμητικά οι απαραίτητοι δάσκαλοι στα σχολεία. (Ούτε αυτό το καταφέρατε τόσα χρόνια). Εμείς θέλουμε να μην αλλάζουν κάθε χρόνο οι δάσκαλοι των σχολείων. Κάθε χρόνο νομίζουμε πως γίνεται νέος αποικισμός. Πηγαίνουμε στο σχολείο και τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε ελάχιστους δασκάλους. Είναι τόσο δύσκολο να είναι μόνιμα σε κάθε σχολείο οι δάσκαλοι και να αλλάζουν σχολείο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μόνο μετά από αίτησή τους; Φανταστείτε ότι, μερικές φορές, ακόμη και ο διευθυντής αλλάζει κάθε χρόνο και έχουμε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές νοοτροπίες και …παραξενιές.
Εσείς λέτε επίσης, ότι επιδιώκετε όλα τα βιβλία να είναι έγκαιρα στα σχολεία. (Ούτε αυτό το έχετε καταφέρει τόσα χρόνια). Εμάς δεν μας αρκεί αυτό. Εμείς δεν θέλουμε οποιαδήποτε βιβλία. Εμείς θέλουμε διδάξιμα και κατανοητά βιβλία για την ηλικία μας που να ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά μας και τις ανάγκες μας. Λυπούμαι να σας ενημερώσω ότι τα περισσότερα βιβλία είναι προχειρογραμμένα, δυσνόητα και καθόλου ενδιαφέροντα. Άκουσα πως εκείνα που έρχονται από την Ελλάδα γράφτηκαν γρήγορα γρήγορα για να πάρουν τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα πολλοί «συγγραφείς» έβγαλαν πρώτα τα «βοηθήματα» και μετά τα βιβλία. Όλα για το κέρδος λοιπόν; Μη μας στέλνετε ένα τόνο βιβλία που δεν μπορούμε ούτε να τα μεταφέρουμε. Στείλτε μας λίγα και καλής ποιότητας.
Τώρα επιτρέψτε μου να σας γράψω και για μερικά άλλα θέματα που απασχολούν εμάς τα παιδιά στο σχολείο. Τα θρανία που καθόμαστε είναι βαριά και άβολα. Όλα μέσα στην τάξη έχουν το ίδιο μέγεθος ανεξάρτητα από τη σωματική μας ανάπτυξη. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να καθόμαστε τόσες ώρες σε τέτοια θρανία. Σας προκαλώ να έρθετε να μείνετε έστω και για μια ώρα. Τα μικρότερα παιδιά είναι δύσκολο να τα μετακινήσουν και πολλές φορές μαλώνουμε με τους διπλανούς μας για τη χρήση τους. Γνωρίζω ότι σε άλλες χώρες έχουν όμορφα ατομικά, ελαφρά θρανία και καθίσματα που προσαρμόζονται ανάλογα με το ύψος του κάθε παιδιού. Γίνεται σας παρακαλώ να μας φέρετε και εμάς τέτοια θρανία και καθίσματα;
Πολλές φορές όταν μετακινούμε τα θρανία και τις καρέκλες για να αλλάξουμε τη διαρρύθμιση του χώρου ή απλά για να κινηθούμε γίνεται πανζουρλισμός από το θόρυβο πάνω στο δάπεδο. Ιδιαίτερα παραπονιούνται δυο συμμαθητές μου με προβλήματα ακοής. Η δασκάλα μας εκνευρίζεται, με το δίκιο της, για το θόρυβο και συχνά το μάθημα δεν μπορεί να γίνει σωστά γιατί διακόπτεται από ενοχλητικούς θορύβους. Τα ξαδερφάκια μου που ζουν σε άλλη χώρα μου έλεγαν πως στο σχολείο τους έχουν ειδικό δάπεδο που δεν ακούγεται θόρυβος και μάλιστα μέσα στους χώρους του σχολείου κυκλοφορούν με τις κάλτσες τους. Θα θέλαμε κι εμείς τέτοιες πρακτικές λύσεις. Τι λέτε;
Στο σχολείο μας στείλατε δυο Η/Υ σε κάθε τάξη, ένα μεγάλο εκτυπωτή και ένα σαρωτή. Οι αίθουσές μας είναι μικρές και με τα έπιπλα για όλα αυτά δεν μας χωράει καλά καλά. Άκουσα ότι θέλετε να βάλετε και άλλα. Εμείς θα βγούμε έξω; Κάθε μέρα μαλώνουμε με τους συμμαθητές μας για το χώρο που δεν έχουμε στην τάξη. Η δασκάλα μας προσπαθεί να μας ηρεμήσει αλλά όταν είμαστε σαν τις σαρδέλες χωρίς χώρο να κινηθούμε φταίμε εμείς; Ξέρω ότι σ’ άλλα σχολεία έχουν εργαστήρια Η/Υ. Το δικό μας δεν έχει. Ούτε ώρες για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τους Η/Υ υπάρχουν στο πρόγραμμα. Οι γνώσεις μας είναι διαφορετικές μέσα στην τάξη και δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική δουλειά με τους δυο Η/Υ. Κάποια παιδιά πηγαίνουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια και ξέρουν μερικά πράγματα. Αυτή είναι η λύση που μας προτείνετε; Δεν έχουν όλοι οι γονείς να πληρώνουν. Γιατί φτιάχνετε λίγα σχολεία για βιτρίνα και τα περισσότερα τα αφήνετε χωρίς να έχουν τα βασικά; Το σχολείο μας δεν έχει ούτε αίθουσες για ειδικά μαθήματα, ούτε αίθουσα πολλαπλής χρήσης, ούτε ένα απλό στέγαστρο για γυμναστική.
Κάθε πρωί όταν ακούω το ξυπνητήρι για το σχολείο, και ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει, νευριάζω. Είναι ανάγκη να σηκωνόμαστε από τα χαράματα και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε μαθήματα ενώ δεν έχουμε ξυπνήσει καλά καλά; Σας προτείνω λοιπόν, εκ μέρους όλων των συμμαθητών μου, να ξεκινούν τα μαθήματα τουλάχιστον από τις 8:30. Σκεφτείτε ότι έτσι μπορείτε να λύσετε, με λίγη φαντασία, και το κυκλοφοριακό πρόβλημα του πρωινού. Ο μπαμπάς μου κάθε πρωί ταλαιπωρείται όπως και πολλοί άλλοι.
Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς μας μοιράζετε τετράδια, σβηστήρια, ρίγες, μολύβια κ.λ.π. Αυτά είναι η δωρεάν παιδεία; (Μεταξύ μας τα μολύβια είναι τελείως άχρηστα, δεν ξύνονται με τίποτα). Όλη τη χρονιά οι γονείς μας πληρώνουν για πάρα πολλά πράγματα και δεν κάνετε τίποτα. Τα εισιτήρια των λεωφορείων για τις εκπαιδευτικές μας επισκέψεις είναι πολύ ακριβά και πολλά παιδιά δυσκολεύονται να τα πληρώσουν. Εμείς διαμαρτυρόμαστε στη δασκάλα, τη βλέπουμε που στενοχωριέται και ξέρουμε πως δεν φταίει. Άρχισαν και οι δάσκαλοι να μας κόβουν ακόμη και τις τελείως απαραίτητες επισκέψεις. Εμείς θέλουμε να είναι δωρεάν 5- 10 εκπαιδευτικές επισκέψεις το χρόνο.
Η μαμά του συμμαθητή μου του Γιώργου γέννησε το δεύτερο αδερφάκι του. Πήρε μόνο 4 μήνες άδεια μητρότητας. Τώρα δεν ξέρει τι να κάνει. Οι παππούδες του είναι στο χωριό, οι άλλοι έχουν πεθάνει. Κρατικός παιδικός σταθμός δεν υπάρχει. Οι ιδιωτικοί ζητούν πολλά χρήματα και είναι κακής ποιότητας. Πού να αφήσουν ένα βρεφάκι τεσσάρων μηνών; Πέρσι ήρθε μια κυρία από το Υπουργείο Υγείας και μίλησε στους γονείς μας για το πόσο σημαντικό είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του το παιδί να μεγαλώνει με τη μητέρα του και τον πατέρα του. Χορτάσαμε από λόγια. Σ’ άλλες χώρες έχουν οι γονείς πληρωμένες άδειες πάνω από ένα χρόνο για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Θέλουμε και εμείς για τους γονείς του Γιώργου και όλους τους γονείς μας.
Έχουμε στις τάξεις μας κάποια βιβλία για δανεισμό και αυτό το ονομάζουμε «μαθητική βιβλιοθήκη». Εμάς δεν μας αρέσει καθόλου αυτό. Θέλουμε ένα ειδικό χώρο αποκλειστικά για βιβλιοθήκη, άνετο και όμορφο για να δημιουργούμε σε σχέση με το βιβλίο. Έχω δει κάποια ντοκιμαντέρ για παιδικές βιβλιοθήκες σε άλλες χώρες και ζήλεψα. Ακόμα και η Δημοτική βιβλιοθήκη που πηγαίνω με τους γονείς μου μού φάνηκε μικρή και ασήμαντη.
Στο σχολείο μας έχουμε πολλά παιδιά από άλλες χώρες. Παίζουμε μαζί τους και είμαστε φίλοι. Πολλές φορές γίνονται και παρεξηγήσεις γιατί δεν κατανοούμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Εμείς βλέπουμε ότι οι συμμαθητές μας δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να εκφραστούν και στη δική τους γλώσσα. Γιατί δεν παίρνετε μέτρα ώστε να διδάσκονται κάποιες ώρες και στη γλώσσα τους; Είναι κρίμα να απομονώνονται από τη μητρική τους γλώσσα. Θα μας άρεσε και εμάς να μαθαίνουμε για τη χώρα τους.
Έχουμε και άλλα πολλά προβλήματα που όλοι εσείς οι υπεύθυνοι δεν βλέπουμε να ασχολείστε σοβαρά για τη λύση τους. Ας μείνουμε όμως ως εδώ για την ώρα. Θέλω μόνο να σας πω μερικά πράγματα που ακούσαμε τυχαία στο διάλειμμα που κουβέντιαζαν οι δάσκαλοι που είχαν παιδονομία. Φαίνονταν εκνευρισμένοι και θυμωμένοι. Έλεγαν για ρουσφέτια στις προαγωγές και αδιαφάνεια στις αποσπάσεις, δεν ήξεραν σε ποιο σχολείο θα βρεθούν του χρόνου και ποια τάξη θα έχουν, ότι δεν μπορούν να κάνουν σοβαρή προετοιμασία με τέτοιες καταστάσεις, ότι κάθε χρόνο μεγαλώνει ο φόρτος εργασίας με ένα σωρό εγκυκλίους, ότι το διδακτικό ωράριο είναι δυσβάσταχτο, ότι δεν υπάρχει ποιοτική μόρφωση σε πανεπιστημιακές παιδαγωγικές σχολές ούτε συνεχής στοχευμένη επιμόρφωση, ότι πρέπει να καταργηθεί ο επιθεωρητισμός, να υπάρχουν εκπαιδευτικές άδειες, δίχρονη δωρεάν προσχολική αγωγή και δωδεκάχρονο, ενιαίο, βασικό, δωρεάν, δημόσιο σχολείο.
Εμείς δεν τα πολυκαταλάβαμε όλα αυτά. Εσείς όμως πρέπει σίγουρα να τα καταλάβατε. Επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στους δασκάλους μας θέλουμε να κάνετε κάτι και για όλα αυτά.
Ένας μαθητής του δημοτικού σχολείου.
Για την αντιγραφή
Μανόλης Σόβολος
Δεν ξέρω σε ποιον/ποιους να απευθυνθώ για τα θέματα που απασχολούν εμάς τους μαθητές με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Υπουργός, βουλευτές, κόμματα, κυβέρνηση, δάσκαλοι, γονείς και όποιοι νομίζετε ότι μπορείτε να βοηθήσετε ακούστε μας. Ακούω τις τελευταίες μέρες κάθε καλοκαιριού, κυρίως, για το ενδιαφέρον σας να ξεκινήσει ομαλά η νέα σχολική χρονιά. Επιτρέψτε μου να σας πω πως εμάς τους μαθητές ελάχιστα μας αγγίζουν όλα αυτά για τα οποία συζητάτε. Αλλά ας ξεκινήσουμε από αυτά για τα οποία εσείς ενδιαφέρεστε. Ακούω ότι θέλετε και προσπαθείτε να είναι όλοι οι δάσκαλοι στα σχολεία τους με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Για εμάς τα παιδιά δεν αρκεί αυτό. Δεν μας ενδιαφέρει να βρίσκονται αριθμητικά οι απαραίτητοι δάσκαλοι στα σχολεία. (Ούτε αυτό το καταφέρατε τόσα χρόνια). Εμείς θέλουμε να μην αλλάζουν κάθε χρόνο οι δάσκαλοι των σχολείων. Κάθε χρόνο νομίζουμε πως γίνεται νέος αποικισμός. Πηγαίνουμε στο σχολείο και τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε ελάχιστους δασκάλους. Είναι τόσο δύσκολο να είναι μόνιμα σε κάθε σχολείο οι δάσκαλοι και να αλλάζουν σχολείο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μόνο μετά από αίτησή τους; Φανταστείτε ότι, μερικές φορές, ακόμη και ο διευθυντής αλλάζει κάθε χρόνο και έχουμε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές νοοτροπίες και …παραξενιές.
Εσείς λέτε επίσης, ότι επιδιώκετε όλα τα βιβλία να είναι έγκαιρα στα σχολεία. (Ούτε αυτό το έχετε καταφέρει τόσα χρόνια). Εμάς δεν μας αρκεί αυτό. Εμείς δεν θέλουμε οποιαδήποτε βιβλία. Εμείς θέλουμε διδάξιμα και κατανοητά βιβλία για την ηλικία μας που να ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά μας και τις ανάγκες μας. Λυπούμαι να σας ενημερώσω ότι τα περισσότερα βιβλία είναι προχειρογραμμένα, δυσνόητα και καθόλου ενδιαφέροντα. Άκουσα πως εκείνα που έρχονται από την Ελλάδα γράφτηκαν γρήγορα γρήγορα για να πάρουν τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα πολλοί «συγγραφείς» έβγαλαν πρώτα τα «βοηθήματα» και μετά τα βιβλία. Όλα για το κέρδος λοιπόν; Μη μας στέλνετε ένα τόνο βιβλία που δεν μπορούμε ούτε να τα μεταφέρουμε. Στείλτε μας λίγα και καλής ποιότητας.
Τώρα επιτρέψτε μου να σας γράψω και για μερικά άλλα θέματα που απασχολούν εμάς τα παιδιά στο σχολείο. Τα θρανία που καθόμαστε είναι βαριά και άβολα. Όλα μέσα στην τάξη έχουν το ίδιο μέγεθος ανεξάρτητα από τη σωματική μας ανάπτυξη. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να καθόμαστε τόσες ώρες σε τέτοια θρανία. Σας προκαλώ να έρθετε να μείνετε έστω και για μια ώρα. Τα μικρότερα παιδιά είναι δύσκολο να τα μετακινήσουν και πολλές φορές μαλώνουμε με τους διπλανούς μας για τη χρήση τους. Γνωρίζω ότι σε άλλες χώρες έχουν όμορφα ατομικά, ελαφρά θρανία και καθίσματα που προσαρμόζονται ανάλογα με το ύψος του κάθε παιδιού. Γίνεται σας παρακαλώ να μας φέρετε και εμάς τέτοια θρανία και καθίσματα;
Πολλές φορές όταν μετακινούμε τα θρανία και τις καρέκλες για να αλλάξουμε τη διαρρύθμιση του χώρου ή απλά για να κινηθούμε γίνεται πανζουρλισμός από το θόρυβο πάνω στο δάπεδο. Ιδιαίτερα παραπονιούνται δυο συμμαθητές μου με προβλήματα ακοής. Η δασκάλα μας εκνευρίζεται, με το δίκιο της, για το θόρυβο και συχνά το μάθημα δεν μπορεί να γίνει σωστά γιατί διακόπτεται από ενοχλητικούς θορύβους. Τα ξαδερφάκια μου που ζουν σε άλλη χώρα μου έλεγαν πως στο σχολείο τους έχουν ειδικό δάπεδο που δεν ακούγεται θόρυβος και μάλιστα μέσα στους χώρους του σχολείου κυκλοφορούν με τις κάλτσες τους. Θα θέλαμε κι εμείς τέτοιες πρακτικές λύσεις. Τι λέτε;
Στο σχολείο μας στείλατε δυο Η/Υ σε κάθε τάξη, ένα μεγάλο εκτυπωτή και ένα σαρωτή. Οι αίθουσές μας είναι μικρές και με τα έπιπλα για όλα αυτά δεν μας χωράει καλά καλά. Άκουσα ότι θέλετε να βάλετε και άλλα. Εμείς θα βγούμε έξω; Κάθε μέρα μαλώνουμε με τους συμμαθητές μας για το χώρο που δεν έχουμε στην τάξη. Η δασκάλα μας προσπαθεί να μας ηρεμήσει αλλά όταν είμαστε σαν τις σαρδέλες χωρίς χώρο να κινηθούμε φταίμε εμείς; Ξέρω ότι σ’ άλλα σχολεία έχουν εργαστήρια Η/Υ. Το δικό μας δεν έχει. Ούτε ώρες για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τους Η/Υ υπάρχουν στο πρόγραμμα. Οι γνώσεις μας είναι διαφορετικές μέσα στην τάξη και δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική δουλειά με τους δυο Η/Υ. Κάποια παιδιά πηγαίνουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια και ξέρουν μερικά πράγματα. Αυτή είναι η λύση που μας προτείνετε; Δεν έχουν όλοι οι γονείς να πληρώνουν. Γιατί φτιάχνετε λίγα σχολεία για βιτρίνα και τα περισσότερα τα αφήνετε χωρίς να έχουν τα βασικά; Το σχολείο μας δεν έχει ούτε αίθουσες για ειδικά μαθήματα, ούτε αίθουσα πολλαπλής χρήσης, ούτε ένα απλό στέγαστρο για γυμναστική.
Κάθε πρωί όταν ακούω το ξυπνητήρι για το σχολείο, και ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει, νευριάζω. Είναι ανάγκη να σηκωνόμαστε από τα χαράματα και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε μαθήματα ενώ δεν έχουμε ξυπνήσει καλά καλά; Σας προτείνω λοιπόν, εκ μέρους όλων των συμμαθητών μου, να ξεκινούν τα μαθήματα τουλάχιστον από τις 8:30. Σκεφτείτε ότι έτσι μπορείτε να λύσετε, με λίγη φαντασία, και το κυκλοφοριακό πρόβλημα του πρωινού. Ο μπαμπάς μου κάθε πρωί ταλαιπωρείται όπως και πολλοί άλλοι.
Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς μας μοιράζετε τετράδια, σβηστήρια, ρίγες, μολύβια κ.λ.π. Αυτά είναι η δωρεάν παιδεία; (Μεταξύ μας τα μολύβια είναι τελείως άχρηστα, δεν ξύνονται με τίποτα). Όλη τη χρονιά οι γονείς μας πληρώνουν για πάρα πολλά πράγματα και δεν κάνετε τίποτα. Τα εισιτήρια των λεωφορείων για τις εκπαιδευτικές μας επισκέψεις είναι πολύ ακριβά και πολλά παιδιά δυσκολεύονται να τα πληρώσουν. Εμείς διαμαρτυρόμαστε στη δασκάλα, τη βλέπουμε που στενοχωριέται και ξέρουμε πως δεν φταίει. Άρχισαν και οι δάσκαλοι να μας κόβουν ακόμη και τις τελείως απαραίτητες επισκέψεις. Εμείς θέλουμε να είναι δωρεάν 5- 10 εκπαιδευτικές επισκέψεις το χρόνο.
Η μαμά του συμμαθητή μου του Γιώργου γέννησε το δεύτερο αδερφάκι του. Πήρε μόνο 4 μήνες άδεια μητρότητας. Τώρα δεν ξέρει τι να κάνει. Οι παππούδες του είναι στο χωριό, οι άλλοι έχουν πεθάνει. Κρατικός παιδικός σταθμός δεν υπάρχει. Οι ιδιωτικοί ζητούν πολλά χρήματα και είναι κακής ποιότητας. Πού να αφήσουν ένα βρεφάκι τεσσάρων μηνών; Πέρσι ήρθε μια κυρία από το Υπουργείο Υγείας και μίλησε στους γονείς μας για το πόσο σημαντικό είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του το παιδί να μεγαλώνει με τη μητέρα του και τον πατέρα του. Χορτάσαμε από λόγια. Σ’ άλλες χώρες έχουν οι γονείς πληρωμένες άδειες πάνω από ένα χρόνο για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Θέλουμε και εμείς για τους γονείς του Γιώργου και όλους τους γονείς μας.
Έχουμε στις τάξεις μας κάποια βιβλία για δανεισμό και αυτό το ονομάζουμε «μαθητική βιβλιοθήκη». Εμάς δεν μας αρέσει καθόλου αυτό. Θέλουμε ένα ειδικό χώρο αποκλειστικά για βιβλιοθήκη, άνετο και όμορφο για να δημιουργούμε σε σχέση με το βιβλίο. Έχω δει κάποια ντοκιμαντέρ για παιδικές βιβλιοθήκες σε άλλες χώρες και ζήλεψα. Ακόμα και η Δημοτική βιβλιοθήκη που πηγαίνω με τους γονείς μου μού φάνηκε μικρή και ασήμαντη.
Στο σχολείο μας έχουμε πολλά παιδιά από άλλες χώρες. Παίζουμε μαζί τους και είμαστε φίλοι. Πολλές φορές γίνονται και παρεξηγήσεις γιατί δεν κατανοούμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Εμείς βλέπουμε ότι οι συμμαθητές μας δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να εκφραστούν και στη δική τους γλώσσα. Γιατί δεν παίρνετε μέτρα ώστε να διδάσκονται κάποιες ώρες και στη γλώσσα τους; Είναι κρίμα να απομονώνονται από τη μητρική τους γλώσσα. Θα μας άρεσε και εμάς να μαθαίνουμε για τη χώρα τους.
Έχουμε και άλλα πολλά προβλήματα που όλοι εσείς οι υπεύθυνοι δεν βλέπουμε να ασχολείστε σοβαρά για τη λύση τους. Ας μείνουμε όμως ως εδώ για την ώρα. Θέλω μόνο να σας πω μερικά πράγματα που ακούσαμε τυχαία στο διάλειμμα που κουβέντιαζαν οι δάσκαλοι που είχαν παιδονομία. Φαίνονταν εκνευρισμένοι και θυμωμένοι. Έλεγαν για ρουσφέτια στις προαγωγές και αδιαφάνεια στις αποσπάσεις, δεν ήξεραν σε ποιο σχολείο θα βρεθούν του χρόνου και ποια τάξη θα έχουν, ότι δεν μπορούν να κάνουν σοβαρή προετοιμασία με τέτοιες καταστάσεις, ότι κάθε χρόνο μεγαλώνει ο φόρτος εργασίας με ένα σωρό εγκυκλίους, ότι το διδακτικό ωράριο είναι δυσβάσταχτο, ότι δεν υπάρχει ποιοτική μόρφωση σε πανεπιστημιακές παιδαγωγικές σχολές ούτε συνεχής στοχευμένη επιμόρφωση, ότι πρέπει να καταργηθεί ο επιθεωρητισμός, να υπάρχουν εκπαιδευτικές άδειες, δίχρονη δωρεάν προσχολική αγωγή και δωδεκάχρονο, ενιαίο, βασικό, δωρεάν, δημόσιο σχολείο.
Εμείς δεν τα πολυκαταλάβαμε όλα αυτά. Εσείς όμως πρέπει σίγουρα να τα καταλάβατε. Επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στους δασκάλους μας θέλουμε να κάνετε κάτι και για όλα αυτά.
Ένας μαθητής του δημοτικού σχολείου.
Για την αντιγραφή
Μανόλης Σόβολος
Ποίημα της εβδομάδας 140
Ήλιε μου
Ήλιε μου, φύγαν οι στερνές αχτίδες σου απ’ τη δύση,
κι ήρθεν η νύχτα, κι ήρθανε τα πάθη και τα μίση.
Πνίξαν τ’ αηδόνια. Τη χαρά τη μόλεψαν κι εκείνη
και λέκασιαν τους πόθους της που ήταν λευκοί σαν κρίνοι.
Άδικα κρίνεται η ζωή σ’ άδικου ρήγα κρίση
κι έχει η καρδιά, σαν δειλινό, τα πέταλά της κλείσει.
Πρόβαλε γι άλλη μια φορά, ήλιε χρυσέ, και λάμψε
και τα σκοτάδια σκόρπισε, και φώτισε, και κάψε.
Φώτης Αγγουλές
Ήλιε μου, φύγαν οι στερνές αχτίδες σου απ’ τη δύση,
κι ήρθεν η νύχτα, κι ήρθανε τα πάθη και τα μίση.
Πνίξαν τ’ αηδόνια. Τη χαρά τη μόλεψαν κι εκείνη
και λέκασιαν τους πόθους της που ήταν λευκοί σαν κρίνοι.
Άδικα κρίνεται η ζωή σ’ άδικου ρήγα κρίση
κι έχει η καρδιά, σαν δειλινό, τα πέταλά της κλείσει.
Πρόβαλε γι άλλη μια φορά, ήλιε χρυσέ, και λάμψε
και τα σκοτάδια σκόρπισε, και φώτισε, και κάψε.
Φώτης Αγγουλές
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009
Μετακινήσεις και τοποθετήσεις της τελευταίας στιγμής ... πάρτε κόσμε
Συνεχίζουμε τώρα με τις μετακινήσεις και τις τοποθετήσεις δασκάλων-νηπιαγωγών και ειδικής εκπαίδευσης. Και όπως γνωρίζετε "η φετινή σχολική χρονιά ξεκινά καλύτερα από κάθε άλλη"...
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Οι δάσκαλοι "μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα"
Ο "χορός" των μεταθέσεων και των διορισμών της τελευταίας στιγμής συνεχίζεται. Χθες ανακοινώθηκαν μεταθέσεις και διορισμοί προδημοτικής και ειδικής εκπαίδευσης.
Από το Μάη μέχρι σήμερα έχουμε 4 ανακοινώσεις για δασκάλους, 6 για νηπιαγωγούς και 5 για την ειδική εκπαίδευση. Πολλοί εκπαιδευτικοί γύρισαν στα χαρτιά όλη την ελεύθερη Κύπρο. Κατά τα άλλα "φέτος η σχολική χρονιά ξεκινά καλύτερα από κάθε φορά". Εμείς που τα ζούμε από κοντά και ακούμε τις ίδιες ακριβώς φράσεις για δεκαετίες γνωρίζουμε τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Αν όλα όσα λέγονται τόσα χρόνια είχαν ίχνος αλήθειας τότε θα ζούσαμε σήμερα τον εκπαιδευτικό παράδεισο.
Είναι δυνατό με όλες αυτές τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής να πιστεύει κανένας ότι μπορεί να έχουμε σωστή λειτουργία των σχολείων; Και είναι σίγουρο, όπως κάθε χρόνο, ότι οι μετακινήσεις εκπαιδευτικών θα συνεχιστούν και μετά το άνοιγμα των σχολείων. Είναι απαράδεκτο να μη γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί από τον Ιούνη σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη χρονιά. Σε χώρες με σοβαρή εκπαιδευτική πολιτική οι θέσεις των δασκάλων στα σχολεία είναι μόνιμες και αλλαγές γίνονται μόνο για σοβαρότατους λόγους και μετά από αίτηση των δασκάλων. Έτσι δημιουργείται σωστή υποδομή, κλίμα σχολικής κοινότητας, προγραμματισμός και υλοποίηση προγραμμάτων με δυνατότητα αξιολόγησης και επανατροφοδότησης. Εμείς καταντήσαμε τα σχολεία κέντρα διερχομένων και παιδοφυλακτήρια. Οι ξένοι συνάδελφοί μας όταν μας ακούν να λέμε ότι δεν γνωρίζουμε αν θα είμαστε στο ίδιο σχολείο την επόμενη χρονιά "πέφτουν από τα σύννεφα" και κρυφογελούν ειρωνικά. Όσοι παπαγαλίζουν την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" πρέπει να ξεκινήσουν από την πρώτη βασική προϋπόθεση: ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Ο,τιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία αν συνεχίσουν οι εκπαιδευτικοί να πηγαινοέρχονται στα σχολεία όπως στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, έρμαια πελατειακών σχέσεων, ρουσφετιών, σκυφτοκέφαλοι, "μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα".
Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και η ηγεσία της ΠΟΕΔ θα πρέπει να σταματήσουν να κλείνουν τα μάτια σε μια από τις κυριότερες κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Από το Μάη μέχρι σήμερα έχουμε 4 ανακοινώσεις για δασκάλους, 6 για νηπιαγωγούς και 5 για την ειδική εκπαίδευση. Πολλοί εκπαιδευτικοί γύρισαν στα χαρτιά όλη την ελεύθερη Κύπρο. Κατά τα άλλα "φέτος η σχολική χρονιά ξεκινά καλύτερα από κάθε φορά". Εμείς που τα ζούμε από κοντά και ακούμε τις ίδιες ακριβώς φράσεις για δεκαετίες γνωρίζουμε τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Αν όλα όσα λέγονται τόσα χρόνια είχαν ίχνος αλήθειας τότε θα ζούσαμε σήμερα τον εκπαιδευτικό παράδεισο.
Είναι δυνατό με όλες αυτές τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής να πιστεύει κανένας ότι μπορεί να έχουμε σωστή λειτουργία των σχολείων; Και είναι σίγουρο, όπως κάθε χρόνο, ότι οι μετακινήσεις εκπαιδευτικών θα συνεχιστούν και μετά το άνοιγμα των σχολείων. Είναι απαράδεκτο να μη γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί από τον Ιούνη σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη χρονιά. Σε χώρες με σοβαρή εκπαιδευτική πολιτική οι θέσεις των δασκάλων στα σχολεία είναι μόνιμες και αλλαγές γίνονται μόνο για σοβαρότατους λόγους και μετά από αίτηση των δασκάλων. Έτσι δημιουργείται σωστή υποδομή, κλίμα σχολικής κοινότητας, προγραμματισμός και υλοποίηση προγραμμάτων με δυνατότητα αξιολόγησης και επανατροφοδότησης. Εμείς καταντήσαμε τα σχολεία κέντρα διερχομένων και παιδοφυλακτήρια. Οι ξένοι συνάδελφοί μας όταν μας ακούν να λέμε ότι δεν γνωρίζουμε αν θα είμαστε στο ίδιο σχολείο την επόμενη χρονιά "πέφτουν από τα σύννεφα" και κρυφογελούν ειρωνικά. Όσοι παπαγαλίζουν την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" πρέπει να ξεκινήσουν από την πρώτη βασική προϋπόθεση: ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. Ο,τιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία αν συνεχίσουν οι εκπαιδευτικοί να πηγαινοέρχονται στα σχολεία όπως στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, έρμαια πελατειακών σχέσεων, ρουσφετιών, σκυφτοκέφαλοι, "μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα".
Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και η ηγεσία της ΠΟΕΔ θα πρέπει να σταματήσουν να κλείνουν τα μάτια σε μια από τις κυριότερες κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009
Έκτακτες μεταθέσεις και διορισμοί δασκάλων
Ανακοινώθηκαν από την Ε.Ε.Υ. έκτακτες μεταθέσεις και διορισμοί με σύμβαση δασκάλων.
Φεγγάρι στο κοχύλι
Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση στο φαράγγι της "Κακκαρίστρας" στα Λατσιά, με τίτλο "Φεγγάρι στο κοχύλι".
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009
Φτου σας αλήτες...
Την ώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, είναι βέβαιο, σύντροφοι, πως το κεφάλι σας έχει γίνει καζάνι από τις δημοσκοπήσεις, την απέραντη εκλογολογία, τη διόγκωση των ... εορτών της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και την προσπάθεια να εμφανισθεί ως ...Μεσσίας ο Γ.Α.Π. και το ΠΑΣΟΚ. Τρίτο(;) κόμμα ο Καρατζαφέρης; Εκτός ή οριακά εντός ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένας γύρος εκλογών λόγω μη αυτοδυναμίας κι άλλα τέτοια γυαλιστερά και συνάμα αφόρητα συνηθισμένα που κατατρώγουν τη χώρα και τους ανθρώπους της όλη τη μεταχουντική περίοδο, που κακώς αποκαλείται μεταπολίτευση, αφού όπως αποδεικνύεται στην πράξη είναι μια πολιτική του ενός και μόνον πόλου. Αυτού που είτε ως δικομματισμός είτε ως συγκυβέρνηση τύπου Γερμανίας δεν είναι παρά η κυριαρχία των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης στους λαούς που πείθονται ή πειθαναγκάζονται να παζαρεύουν την επιβίωσή τους ως προϊόν της αγοράς.
Σ' αυτή την τεχνητή «θύελλα» χάνονται ειδήσεις και μέτρα που θα έσωναν την κρίση των πολιτών απ' τη λοβοτομή της επικοινωνίας και κυρίως θα ανέβαζαν το επίπεδο της πολιτικής και πρωτίστως ταξικής συνείδησης στο κρίσιμο εκείνο σκαλοπάτι που προοιωνίζεται την ανατροπή, την ουσιαστική, της κυρίαρχης πολιτικής. Αναρωτιέμαι αν είδαν, διάβασαν, άκουσαν, εκτίμησαν και κατανόησαν οι νέοι, ειδικώς, ψηφοφόροι το πιο εξωφρενικό χαράτσι στο οποίο το εκσυγχρονισμένο και αναδιαρθρωμένο ταξικό κράτος τους υποβάλλει χωρίς αιδώ, χωρίς λογική καν. Ελλάδα, μέλος ΕΕ και ΝΑΤΟ, 2009: Οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων μπορούν να δουν τα γραπτά τους! Οποία «καινοτομία»!!! Οποία «χάρη»!!! Ποιοι θα τα ζητήσουν, μωρέ ηλίθιοι; Αυτοί που πέρασαν; 'Η αυτοί που αισθάνονται ότι έχασαν τη σχολή που ήθελαν και ενδεχομένως την εισαγωγή τους σε ΑΕΙ και ΤΕΙ για λίγα μόρια; Προφανώς, οι δεύτεροι. Δηλαδή μικρός αριθμός από τους περίπου 20.000 που έμειναν εκτός. Αλλά αυτοί, όπως κι όλοι οι νέοι, δεν είναι νέοι και υποψήφιοι. Είναι απλώς πελάτες. Γιατί περνάει μέσα στην τούρλα των καμένων ημερών, χωρίς βρισίδια και διαδηλώσεις, η ...ανακοίνωση που λέει: Για να δεις τρία γραπτά πληρώνεις παράβολο 50 ευρώ! Για να ελέγξεις τέσσερα και πάνω γραπτά πληρώνεις 80. Δηλαδή αν ζητήσεις 6, τότε έχεις κι έκπτωση 20 ευρώ στα 50+50 = 100 που θα ήταν δυο τριάδες.
Φτου σας καθάρματα, άχρηστοι, λαδέμποροι της σύγχρονης κατοχής. Φτου σας αλήτες, έμποροι της Παιδείας και επιβήτορες της εκπαίδευσης, που βγάζετε απ' τη μύγα ξίγκι κι απ' το νέο την ψυχή για δυο δεκάρες. Δεν ξέρω πόσες βρισιές μπορώ να βρω, να φτιάξω, να φανταστώ και να τις τυπώσω εδώ συνειδητά κι ελεύθερα για να ξεφουσκώσει η αμέτρητη οργή που γεννάει το ...«μέτρο» του υπουργείου Παιδείας. Είσαι 18άρης. Μετράς κόπους, διάβασμα, θυσίες, φροντιστήρια, ξεπουπουλιασμένο οικογενειακό εισόδημα στην πιο ακριβή δωρεάν Παιδεία (ανέκδοτο - κλαυσίγελως). Μετράς τις δυνάμεις σου. Μετράς το μετρητή σου. Ίσως απορείς. Ίσως αμφισβητείς. Ίσως θες να καταλάβεις πού και γιατί απέτυχες. Να δεις τα γραπτά σου θες. Να τσεκάρεις το στραπατσαρισμένο διαβατήριο για το σκατένιο τους παράδεισο. Κι έρχονται και σου λέει το κράτος πως πρέπει να πληρώσεις λεφτά για να δεις αυτά που πλήρωσες για να τους γράψεις... Σε φωτοτυπία. Το υπουργείο Παιδείας της χώρας Ελλάδα χρεώνει τους μαθητές του με τιμολόγιο εκβιαστικού φωτοτυπάδικου μιας γειτονιάς προ 30ετίας. Το υπουργείο που μοιράζει λάπτοπ, πλουτίζει ιδιωτικά ΙΕΚ και φέρνει εδώ τα ...Χάρβαρντ με το άρθρο 16... Αϊ σιχτίρ, πια. Φτύστε τους, επιτέλους, νέοι και γονείς και παππούδες, όλοι μαζί. Και ζητήστε πίσω, με παράβολο δισεκατομμυρίων, το λάθος των ...ψηφοδελτίων που τους έστειλε δικομματικά και μονοπολικά στη θέση του αφεντικού κι εσάς σ' αυτήν του δούλου...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-8-2009
Σ' αυτή την τεχνητή «θύελλα» χάνονται ειδήσεις και μέτρα που θα έσωναν την κρίση των πολιτών απ' τη λοβοτομή της επικοινωνίας και κυρίως θα ανέβαζαν το επίπεδο της πολιτικής και πρωτίστως ταξικής συνείδησης στο κρίσιμο εκείνο σκαλοπάτι που προοιωνίζεται την ανατροπή, την ουσιαστική, της κυρίαρχης πολιτικής. Αναρωτιέμαι αν είδαν, διάβασαν, άκουσαν, εκτίμησαν και κατανόησαν οι νέοι, ειδικώς, ψηφοφόροι το πιο εξωφρενικό χαράτσι στο οποίο το εκσυγχρονισμένο και αναδιαρθρωμένο ταξικό κράτος τους υποβάλλει χωρίς αιδώ, χωρίς λογική καν. Ελλάδα, μέλος ΕΕ και ΝΑΤΟ, 2009: Οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων μπορούν να δουν τα γραπτά τους! Οποία «καινοτομία»!!! Οποία «χάρη»!!! Ποιοι θα τα ζητήσουν, μωρέ ηλίθιοι; Αυτοί που πέρασαν; 'Η αυτοί που αισθάνονται ότι έχασαν τη σχολή που ήθελαν και ενδεχομένως την εισαγωγή τους σε ΑΕΙ και ΤΕΙ για λίγα μόρια; Προφανώς, οι δεύτεροι. Δηλαδή μικρός αριθμός από τους περίπου 20.000 που έμειναν εκτός. Αλλά αυτοί, όπως κι όλοι οι νέοι, δεν είναι νέοι και υποψήφιοι. Είναι απλώς πελάτες. Γιατί περνάει μέσα στην τούρλα των καμένων ημερών, χωρίς βρισίδια και διαδηλώσεις, η ...ανακοίνωση που λέει: Για να δεις τρία γραπτά πληρώνεις παράβολο 50 ευρώ! Για να ελέγξεις τέσσερα και πάνω γραπτά πληρώνεις 80. Δηλαδή αν ζητήσεις 6, τότε έχεις κι έκπτωση 20 ευρώ στα 50+50 = 100 που θα ήταν δυο τριάδες.
Φτου σας καθάρματα, άχρηστοι, λαδέμποροι της σύγχρονης κατοχής. Φτου σας αλήτες, έμποροι της Παιδείας και επιβήτορες της εκπαίδευσης, που βγάζετε απ' τη μύγα ξίγκι κι απ' το νέο την ψυχή για δυο δεκάρες. Δεν ξέρω πόσες βρισιές μπορώ να βρω, να φτιάξω, να φανταστώ και να τις τυπώσω εδώ συνειδητά κι ελεύθερα για να ξεφουσκώσει η αμέτρητη οργή που γεννάει το ...«μέτρο» του υπουργείου Παιδείας. Είσαι 18άρης. Μετράς κόπους, διάβασμα, θυσίες, φροντιστήρια, ξεπουπουλιασμένο οικογενειακό εισόδημα στην πιο ακριβή δωρεάν Παιδεία (ανέκδοτο - κλαυσίγελως). Μετράς τις δυνάμεις σου. Μετράς το μετρητή σου. Ίσως απορείς. Ίσως αμφισβητείς. Ίσως θες να καταλάβεις πού και γιατί απέτυχες. Να δεις τα γραπτά σου θες. Να τσεκάρεις το στραπατσαρισμένο διαβατήριο για το σκατένιο τους παράδεισο. Κι έρχονται και σου λέει το κράτος πως πρέπει να πληρώσεις λεφτά για να δεις αυτά που πλήρωσες για να τους γράψεις... Σε φωτοτυπία. Το υπουργείο Παιδείας της χώρας Ελλάδα χρεώνει τους μαθητές του με τιμολόγιο εκβιαστικού φωτοτυπάδικου μιας γειτονιάς προ 30ετίας. Το υπουργείο που μοιράζει λάπτοπ, πλουτίζει ιδιωτικά ΙΕΚ και φέρνει εδώ τα ...Χάρβαρντ με το άρθρο 16... Αϊ σιχτίρ, πια. Φτύστε τους, επιτέλους, νέοι και γονείς και παππούδες, όλοι μαζί. Και ζητήστε πίσω, με παράβολο δισεκατομμυρίων, το λάθος των ...ψηφοδελτίων που τους έστειλε δικομματικά και μονοπολικά στη θέση του αφεντικού κι εσάς σ' αυτήν του δούλου...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-8-2009
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 139
Τα ποτάμια
Δυστυχισμένα όνειρα
Τα χρόνια μας περνούν μέσα στην αγωνία
Οι εφημερίδες λησμονούν
Όμως μες στην καρδιά μας
Καίει μια κατακόκκινη πληγή
Απ’ το παλιό χρυσάφι.
Όλο μαζεύουμε τα πράγματά μας
Τα κρύβουμε σε βαθιά υπόγεια
Λύνουμε τις ντουλάπες μας
Στήνουμε ανάποδα τις καρέκλες μας
Κι ο απελπισμένος ήλιος μπαίνει
Από μια χαραματιά και τις φωτίζει.
Πρέπει να βγούμε στα ποτάμια
Ακόμα λίγο και θα σπάσει το πουλί
Μες στο κεφάλι μας
Ακόμα λίγο και θα πήξει
Το αίμα μέσα στην καρδιά μας
Πρέπει να βγούμε σύρριζα
Πρέπει να βγούμε μέσα απ’ τα ποτάμια.
Μίλτος Σαχτούρης
Δυστυχισμένα όνειρα
Τα χρόνια μας περνούν μέσα στην αγωνία
Οι εφημερίδες λησμονούν
Όμως μες στην καρδιά μας
Καίει μια κατακόκκινη πληγή
Απ’ το παλιό χρυσάφι.
Όλο μαζεύουμε τα πράγματά μας
Τα κρύβουμε σε βαθιά υπόγεια
Λύνουμε τις ντουλάπες μας
Στήνουμε ανάποδα τις καρέκλες μας
Κι ο απελπισμένος ήλιος μπαίνει
Από μια χαραματιά και τις φωτίζει.
Πρέπει να βγούμε στα ποτάμια
Ακόμα λίγο και θα σπάσει το πουλί
Μες στο κεφάλι μας
Ακόμα λίγο και θα πήξει
Το αίμα μέσα στην καρδιά μας
Πρέπει να βγούμε σύρριζα
Πρέπει να βγούμε μέσα απ’ τα ποτάμια.
Μίλτος Σαχτούρης
Εγκύκλιος της ΠΟΕΔ προς τα μέλη της
Για την καλύτερη ενημέρωσή σας μελετήστε την εγκύκλιο της ΠΟΕΔ για θέματα που μας αφορούν και πρέπει να γνωρίζουμε.
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
Μετακινήσεις και τοποθετήσεις εκπαιδευτικών
Ανακοινώθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Μετακινήσεις και Τοποθετήσεις εκπαιδευτικών Δημοτικής - Προδημοτικής και Ειδικής εκπαίδευσης.
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009
Μεταθέσεις και διορισμοί προδημοτικής και ειδικής εκπαίδευσης
Ανακοινώθηκαν σήμερα μεταθέσεις και διορισμοί με σύμβαση προδημοτικής και ειδικής εκπαίδευσης.
Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 138
Αστεροσκοπείο
Διαρρήκτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ὁ ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
Μίλτος Σαχτούρης
Διαρρήκτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ὁ ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
Μίλτος Σαχτούρης
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Η Παναγιά η Μετανάστρια...
«Χαίρε, σεμνή μητρόθεε... Χαίρε Θρόνε... Χαίρε το θείον όχημα... Χαίρε στάμνε πάγχρυσε... Χαίρε Εύας η λύσις...» (Απ' τον Ευαγγελισμό).
Ακούς, διαβάζεις, μελετάς τους χαιρετισμούς που απευθύνονται στην Παναγία εντός εκτός Δεκαπενταύγουστου και αναρωτιέσαι ως σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, αν ανήκεις σ' αυτόν τον πλανήτη ή κάποιον άλλο σε ό,τι αφορά στις γυναίκες υπό όλους τους ζωικούς, κοινωνικούς και ...θείους ακόμη ρόλους που τις συναντάς. Λες, δεν μπορεί, ένας πολιτισμός θεμελιωμένος εν πολλοίς στη Μητέρα όλων των ορφανών, των κατατρεγμένων, σε μια πάγχρυση στάμνα απ' την οποία μπορούν να πιουν κι οι περιφρονημένοι, κι οι διψασμένοι κι οι αντιμέτωποι με τον ανελέητο άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί, κάτι θά 'χει ενστερνιστεί, κάτι θα έχει αφομοιώσει, τουλάχιστον για τη γυναίκα μάνα! Τόσος σεβασμός, τόση κατάνυξη και ταπείνωση μπροστά στη μάνα που βλέπει το παιδί της να σταυρώνεται, λες δεν μπορεί να μην έχει ριζώσει δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι εξηγείς το πένθος στην καρδιά του μήνα οπότε και πνέει τα λοίσθια το θέρος. Και κατανοείς το Δεκαπενταύγουστο γιατί η Παναγία έχει σ' όλες τις κοινωνίες και σ' όλες τις γλώσσες τόσα προσωνύμια όσα ποτέ θεός ή θνητός δεν απόλαυσε, δεν αξιώθηκε να έχει. Είναι η μάνα που γίνεται σεβαστή ως Παναγιά κι απ' τον αλλόθρησκο ακόμα σε μεσαιωνικότερους απ' τον τωρινό καιρούς. Λες δεν μπορεί, αυτοί οι ...«χριστιανοί» αφού έχουν σε τόση συναισθηματική και λειτουργική περιωπή μια γυναίκα σαν τη Μαρία, σαν την Μαριάμ, την Ελεούσα, τη Φαρμακολύτρα, τη Μεγαλόχαρη... θα φέρονται στις μανάδες τις δικές τους και των αλλωνών με υψηλό πολιτισμικό κριτήριο. Λες, δεν μπορεί, ακόμα και οι άθεοι - όπως ίσως πολλοί κομμουνιστές - σ' ό,τι συμβολίζει η Παναγιά έχουν και πίστη και δράση...
Κι ύστερα, έρχεσαι στα συγκαλά σου, αυγουστιάτικα, μέρες της Παναγιάς, στην Ελλάδα της ...πλειονότητας των ...χριστιανών, το 2009!!! Και βλέπεις να κυνηγάνε τις μανάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά, τις Αφγανές, τις Πακιστανές, τις ασπροδέρματες, με τα απελπισμένα μελαγχολικά μάτια, τις διωγμένες απ' τα στρατεύματά σου και τις χτυπημένες απ' τις βόμβες σου. Βλέπεις να τις κυνηγάνε, οι δικοί σου εκλεγμένοι πολιτικοί, οι δικοί σου αστυνομικοί, οι δικοί σου Ευρωπαίοι θεσμοκράτορες. Η Παναγιά η Μετανάστρια, βρίσκεται έγκλειστη στο ανήλιαγο κελί στο Κορδελιό, στο παράπηγμα ενός ξεχασμένου στρατοπέδου συγκέντρωσης αλλοδαπών ψυχών. Στην έχει φέρει μπροστά σου, σαν από αιώνιο τραύμα κι όχι θαύμα, ο νυν και αεί δουλέμπορας. Ο άγγελος του θανάτου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο πανάρχαιος δούλος των αφεντικών κατ' επιταγήν τους δουλέμπορας.
Αυτή η Παναγιά η Μετανάστρια, δεν είναι δυνατόν, λες, να υπάρχει μόνο για τους κομμουνιστές και ν' αφήνει ασυγκίνητους, αδρανείς κι αδάκρυτους τους νυν και αεί και σύγχρονους ευρωπαϊστές. Που βγάζουν οδηγίες και νόμους κι αποφάσεις, πως πρέπει να απελαύνεις, αφού κρατήσεις σα ζώα, μάνες, μωρομάνες, μάνες μ' ανήλικα στην αγκαλιά, παναγιές αλλόχρωμες, αλλόδοξες, αλλά μάνες παναγιές. Να τις σταυρώνεις, κάθε μέρα. Να τις κηδεύεις ακήδευτες, εσύ ο κηδεμών, ο ηγεμών μιας πίστης που την Παναγία την θέλει και δικιά σου μάνα.
Την Παναγιά τη Μετανάστρια φυλακισμένη ως Αφγανή με πλαστά χαρτιά, θύμα δουλέμπορα, στο κρατητήριο του Κορδελιού, παλεύει να σώσει, αγκαλιά με τα δυο μικρά παιδιά της το ΚΚΕ κι η συντρόφισσα βουλευτής Σοφία Καλαντίδου. Να τη βγάλει απ' το ανήλιο κελί.
Κι ύστερα σου λένε, οι ...«χριστιανοί» του πλανήτη Γη για τάματα. Δεκαπενταύγουστος 2009.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-15/8/2009
Ακούς, διαβάζεις, μελετάς τους χαιρετισμούς που απευθύνονται στην Παναγία εντός εκτός Δεκαπενταύγουστου και αναρωτιέσαι ως σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, αν ανήκεις σ' αυτόν τον πλανήτη ή κάποιον άλλο σε ό,τι αφορά στις γυναίκες υπό όλους τους ζωικούς, κοινωνικούς και ...θείους ακόμη ρόλους που τις συναντάς. Λες, δεν μπορεί, ένας πολιτισμός θεμελιωμένος εν πολλοίς στη Μητέρα όλων των ορφανών, των κατατρεγμένων, σε μια πάγχρυση στάμνα απ' την οποία μπορούν να πιουν κι οι περιφρονημένοι, κι οι διψασμένοι κι οι αντιμέτωποι με τον ανελέητο άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί, κάτι θά 'χει ενστερνιστεί, κάτι θα έχει αφομοιώσει, τουλάχιστον για τη γυναίκα μάνα! Τόσος σεβασμός, τόση κατάνυξη και ταπείνωση μπροστά στη μάνα που βλέπει το παιδί της να σταυρώνεται, λες δεν μπορεί να μην έχει ριζώσει δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι εξηγείς το πένθος στην καρδιά του μήνα οπότε και πνέει τα λοίσθια το θέρος. Και κατανοείς το Δεκαπενταύγουστο γιατί η Παναγία έχει σ' όλες τις κοινωνίες και σ' όλες τις γλώσσες τόσα προσωνύμια όσα ποτέ θεός ή θνητός δεν απόλαυσε, δεν αξιώθηκε να έχει. Είναι η μάνα που γίνεται σεβαστή ως Παναγιά κι απ' τον αλλόθρησκο ακόμα σε μεσαιωνικότερους απ' τον τωρινό καιρούς. Λες δεν μπορεί, αυτοί οι ...«χριστιανοί» αφού έχουν σε τόση συναισθηματική και λειτουργική περιωπή μια γυναίκα σαν τη Μαρία, σαν την Μαριάμ, την Ελεούσα, τη Φαρμακολύτρα, τη Μεγαλόχαρη... θα φέρονται στις μανάδες τις δικές τους και των αλλωνών με υψηλό πολιτισμικό κριτήριο. Λες, δεν μπορεί, ακόμα και οι άθεοι - όπως ίσως πολλοί κομμουνιστές - σ' ό,τι συμβολίζει η Παναγιά έχουν και πίστη και δράση...
Κι ύστερα, έρχεσαι στα συγκαλά σου, αυγουστιάτικα, μέρες της Παναγιάς, στην Ελλάδα της ...πλειονότητας των ...χριστιανών, το 2009!!! Και βλέπεις να κυνηγάνε τις μανάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά, τις Αφγανές, τις Πακιστανές, τις ασπροδέρματες, με τα απελπισμένα μελαγχολικά μάτια, τις διωγμένες απ' τα στρατεύματά σου και τις χτυπημένες απ' τις βόμβες σου. Βλέπεις να τις κυνηγάνε, οι δικοί σου εκλεγμένοι πολιτικοί, οι δικοί σου αστυνομικοί, οι δικοί σου Ευρωπαίοι θεσμοκράτορες. Η Παναγιά η Μετανάστρια, βρίσκεται έγκλειστη στο ανήλιαγο κελί στο Κορδελιό, στο παράπηγμα ενός ξεχασμένου στρατοπέδου συγκέντρωσης αλλοδαπών ψυχών. Στην έχει φέρει μπροστά σου, σαν από αιώνιο τραύμα κι όχι θαύμα, ο νυν και αεί δουλέμπορας. Ο άγγελος του θανάτου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο πανάρχαιος δούλος των αφεντικών κατ' επιταγήν τους δουλέμπορας.
Αυτή η Παναγιά η Μετανάστρια, δεν είναι δυνατόν, λες, να υπάρχει μόνο για τους κομμουνιστές και ν' αφήνει ασυγκίνητους, αδρανείς κι αδάκρυτους τους νυν και αεί και σύγχρονους ευρωπαϊστές. Που βγάζουν οδηγίες και νόμους κι αποφάσεις, πως πρέπει να απελαύνεις, αφού κρατήσεις σα ζώα, μάνες, μωρομάνες, μάνες μ' ανήλικα στην αγκαλιά, παναγιές αλλόχρωμες, αλλόδοξες, αλλά μάνες παναγιές. Να τις σταυρώνεις, κάθε μέρα. Να τις κηδεύεις ακήδευτες, εσύ ο κηδεμών, ο ηγεμών μιας πίστης που την Παναγία την θέλει και δικιά σου μάνα.
Την Παναγιά τη Μετανάστρια φυλακισμένη ως Αφγανή με πλαστά χαρτιά, θύμα δουλέμπορα, στο κρατητήριο του Κορδελιού, παλεύει να σώσει, αγκαλιά με τα δυο μικρά παιδιά της το ΚΚΕ κι η συντρόφισσα βουλευτής Σοφία Καλαντίδου. Να τη βγάλει απ' το ανήλιο κελί.
Κι ύστερα σου λένε, οι ...«χριστιανοί» του πλανήτη Γη για τάματα. Δεκαπενταύγουστος 2009.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-15/8/2009
Ποίημα της εβδομάδας 137
Τα όνειρα
Οι τάφοι είναι χαρούμενοι
τα όνειρα πάντα περνούν
μέσ’ απ’ τους τάφους
κι ύστερα ορμούν
τινάζονται ψηλά
ανοίγουν και σφυρίζουν
το θάνατο τότε τον ξεχνούν
δεν τον θυμούνται.
Μίλτος Σαχτούρης
Οι τάφοι είναι χαρούμενοι
τα όνειρα πάντα περνούν
μέσ’ απ’ τους τάφους
κι ύστερα ορμούν
τινάζονται ψηλά
ανοίγουν και σφυρίζουν
το θάνατο τότε τον ξεχνούν
δεν τον θυμούνται.
Μίλτος Σαχτούρης
Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 136
ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ
Είναι πουλιά
που δεν πετάνε
είναι πουλιά
θαμμένα
μες σε κουτιά
Είναι δωμάτια
και είναι λέξεις
που σκίζουνε το κεφάλι
σαν καρφιά
Είναι καρφιά
που δεν πονάνε
είναι καρφιά
π’ ανακουφίζουν
Όταν χτυπήσουν
πάλι οι καμπάνες
θα πεταχτούμε
σαν τα πουλιά.
Μίλτος Σαχτούρης
Είναι πουλιά
που δεν πετάνε
είναι πουλιά
θαμμένα
μες σε κουτιά
Είναι δωμάτια
και είναι λέξεις
που σκίζουνε το κεφάλι
σαν καρφιά
Είναι καρφιά
που δεν πονάνε
είναι καρφιά
π’ ανακουφίζουν
Όταν χτυπήσουν
πάλι οι καμπάνες
θα πεταχτούμε
σαν τα πουλιά.
Μίλτος Σαχτούρης
Οι διπλανές σκιές της πόλης...
Η πόλη άδειασε. Μπήκε στο πακέτο των διακοπών του παραλυτικού Αυγούστου όπως τα χάρτινα καραβάκια σε νερά ύποπτης προέλευσης αλλά αθώων προθέσεων παιδικού παιχνιδιού. Η πολυσυζητημένη, πολυδιαφημισμένη, κατανοητή, αλλά αφόρητη ανάγκη φυγής, παρουσιασμένη ως ...«υστερία», αφαιρεί απ' το καλοκαίρι τη γοητεία να κοιτάς τον ουρανό με γυμνό μάτι κι όχι από τηλεσκόπιο.
Η πόλη μοιάζει ωραία άδεια. Φριχτή αντίφαση να ομορφαίνει ο χώρος χωρίς ανθρώπους, χωρίς βουή ζωής. Ίσως η αλλαγή να φαντάζει καλή γιατί μπορείς να δεις, όχι απλώς να κοιτάξεις, τις σκιές. Αυτούς τους άλλους ανθρώπους που μένουν πίσω. Λίγοι από βούληση. Οι περισσότεροι από ποικίλης μορφής ανημπόρια. Λεφτά, μοναξιά, γηρατειά, ο μετανάστης που τώρα ίσως ανασαίνει αλλά συνάμα κινείται πιο επιφυλακτικά γιατί δεν μπορεί να χαθεί στο πλήθος.
Είναι αυτές οι σκιές σα φρουροί της άδειας πόλης που την κάνουν γοητευτική και συνάμα απόμακρη, σχεδόν εξωτική. Ο οδηγός του λεωφορείου που πατάει λίγο περισσότερο γκάζι, ίσως και να ψιλοτραγουδάει, άντε και να βλαστημάει την τύχη του μέσα... Όμως, ο δρόμος δεν είναι των αλλωνών, είναι πιο δικός του, τον νιώθει δρόμο κάτω απ' τις ρόδες κι όχι ασφαλτένια ράγα αφόρητης ακινησίας. Είναι η γριά με το τσίτι και τη σακούλα του μανάβη στο χέρι που δυσφορεί με αξιοπρέπεια. Μπορεί και να τρέμει που δεν υπάρχει γείτονας για ώρα ανάγκης. Όμως, την κοιτάζω να στηρίζεται γερά στο μπαστούνι της και βλέπω πως αντέχει να ζει χωρίς κλιματιστικό.
Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατειούλες κι ανοίγματα, όταν παίρνει να σουρουπώνει, βγαίνει βόλτα η ...φυλή των αλλοδαπών. Δέρματα σκούρα, φυσικά, χωρίς ηλιοθεραπείες κι άλλες αντηλιακές διαφημιστικές «ευκαιρίες» του θέρους, με το άσπρο του ματιού σαν του αγριμιού που προσπαθεί να βρει ξέφωτο να ξαποστάσει. Αυτούς τους σέβομαι γιατί έμαθαν αναγκαστικά να διαχειρίζονται τον ίσκιο τους όταν η ταξική τάξη τους μετατρέπει σε μύγες... Βγαίνουν στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, φορώντας ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Το βλέπεις που ανασαίνουν πιο ανθρώπινα, τώρα που το αφεντικό λείπει στο χωριό.
Όμως, είναι κι αυτή η ρημάδα η μελαγχολία στα αγύρτικα μάτια τους. Μια νοσταλγία για το χαμένο μερίδιο απ' τον «παράδεισο» που φαίνεται καλύτερα στην άδεια πόλη. Πώς να την πνίξεις όλη την ανασφάλεια σε μια φέτα καρπούζι... Άσε που αυτό το καλοκαίρι Αφγανοί, Πακιστανοί, Αλβανοί, Ινδοί, φτωχοί κι απλήρωτοι συντονίζουν τη σκιά τους με το σούρουπο μην και περάσει η ένστολη σκούπα και βρεθούν στον τενεκέ του ρεπορτάζ καθαριότητας των τηλεοράσεων.
Στα μπαλκόνια φανέλες ιδροκοπημένων μακροχρονίως ανέργων που αγναντεύουν το δρόμο, αλλάζουν χρώματα απ' την αναμμένη τηλεόραση. Φτωχή παρηγοριά στον αγωνιώδη Αύγουστο του 2009. Εκεί ανάμεσα στα άγχη του αύριο παρελαύνουν τα ξέκωλα του τουρισταριού και τα δηλητήρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ύστερα θα γυρίσουν όλοι. Θα αστειεύονται «τα κεφάλια μέσα» τώρα, θα λένε. Οι σκιές της πόλης θα χαθούν στο πλήθος. «Μην αρρωστήσεις και μην πεθάνεις καλοκαίρι. Ακλαυτος θα πας», θυμάμαι να μου λέει ένας γέρος φίλος μου που χαιρόταν να αυτοσαρκάζεται ως ...ο απαρατήρητος του θέρους. Φέτος οι σκιές της πόλης είναι περισσότερες κι ας λένε για τη μεγάλη φυγή. Είναι η μαγιά που φουσκώνει τη μάζα των αδύναμων, των υποχρεωμένων να παρηγορούνται από την απουσία των άλλων κι αυτό να μοιάζει με ...διακοπές. Στη μέση του μήνα η φαρμακολύτρα θα προσπαθεί να σταθεί έξω απ' τα πακέτα των διακοπών και τα προαναγγελθέντα τάματα. Ενας συναγερμός σπιτιού βαράει μες στη νύχτα. Δεν ήταν ο ...αλλοδαπός της γειτονιάς. Μια πεινασμένη γάτα παρέα με εγκαταλειμμένους σκύλους ήταν...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 9-8-2009
Η πόλη μοιάζει ωραία άδεια. Φριχτή αντίφαση να ομορφαίνει ο χώρος χωρίς ανθρώπους, χωρίς βουή ζωής. Ίσως η αλλαγή να φαντάζει καλή γιατί μπορείς να δεις, όχι απλώς να κοιτάξεις, τις σκιές. Αυτούς τους άλλους ανθρώπους που μένουν πίσω. Λίγοι από βούληση. Οι περισσότεροι από ποικίλης μορφής ανημπόρια. Λεφτά, μοναξιά, γηρατειά, ο μετανάστης που τώρα ίσως ανασαίνει αλλά συνάμα κινείται πιο επιφυλακτικά γιατί δεν μπορεί να χαθεί στο πλήθος.
Είναι αυτές οι σκιές σα φρουροί της άδειας πόλης που την κάνουν γοητευτική και συνάμα απόμακρη, σχεδόν εξωτική. Ο οδηγός του λεωφορείου που πατάει λίγο περισσότερο γκάζι, ίσως και να ψιλοτραγουδάει, άντε και να βλαστημάει την τύχη του μέσα... Όμως, ο δρόμος δεν είναι των αλλωνών, είναι πιο δικός του, τον νιώθει δρόμο κάτω απ' τις ρόδες κι όχι ασφαλτένια ράγα αφόρητης ακινησίας. Είναι η γριά με το τσίτι και τη σακούλα του μανάβη στο χέρι που δυσφορεί με αξιοπρέπεια. Μπορεί και να τρέμει που δεν υπάρχει γείτονας για ώρα ανάγκης. Όμως, την κοιτάζω να στηρίζεται γερά στο μπαστούνι της και βλέπω πως αντέχει να ζει χωρίς κλιματιστικό.
Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατειούλες κι ανοίγματα, όταν παίρνει να σουρουπώνει, βγαίνει βόλτα η ...φυλή των αλλοδαπών. Δέρματα σκούρα, φυσικά, χωρίς ηλιοθεραπείες κι άλλες αντηλιακές διαφημιστικές «ευκαιρίες» του θέρους, με το άσπρο του ματιού σαν του αγριμιού που προσπαθεί να βρει ξέφωτο να ξαποστάσει. Αυτούς τους σέβομαι γιατί έμαθαν αναγκαστικά να διαχειρίζονται τον ίσκιο τους όταν η ταξική τάξη τους μετατρέπει σε μύγες... Βγαίνουν στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, φορώντας ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Το βλέπεις που ανασαίνουν πιο ανθρώπινα, τώρα που το αφεντικό λείπει στο χωριό.
Όμως, είναι κι αυτή η ρημάδα η μελαγχολία στα αγύρτικα μάτια τους. Μια νοσταλγία για το χαμένο μερίδιο απ' τον «παράδεισο» που φαίνεται καλύτερα στην άδεια πόλη. Πώς να την πνίξεις όλη την ανασφάλεια σε μια φέτα καρπούζι... Άσε που αυτό το καλοκαίρι Αφγανοί, Πακιστανοί, Αλβανοί, Ινδοί, φτωχοί κι απλήρωτοι συντονίζουν τη σκιά τους με το σούρουπο μην και περάσει η ένστολη σκούπα και βρεθούν στον τενεκέ του ρεπορτάζ καθαριότητας των τηλεοράσεων.
Στα μπαλκόνια φανέλες ιδροκοπημένων μακροχρονίως ανέργων που αγναντεύουν το δρόμο, αλλάζουν χρώματα απ' την αναμμένη τηλεόραση. Φτωχή παρηγοριά στον αγωνιώδη Αύγουστο του 2009. Εκεί ανάμεσα στα άγχη του αύριο παρελαύνουν τα ξέκωλα του τουρισταριού και τα δηλητήρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ύστερα θα γυρίσουν όλοι. Θα αστειεύονται «τα κεφάλια μέσα» τώρα, θα λένε. Οι σκιές της πόλης θα χαθούν στο πλήθος. «Μην αρρωστήσεις και μην πεθάνεις καλοκαίρι. Ακλαυτος θα πας», θυμάμαι να μου λέει ένας γέρος φίλος μου που χαιρόταν να αυτοσαρκάζεται ως ...ο απαρατήρητος του θέρους. Φέτος οι σκιές της πόλης είναι περισσότερες κι ας λένε για τη μεγάλη φυγή. Είναι η μαγιά που φουσκώνει τη μάζα των αδύναμων, των υποχρεωμένων να παρηγορούνται από την απουσία των άλλων κι αυτό να μοιάζει με ...διακοπές. Στη μέση του μήνα η φαρμακολύτρα θα προσπαθεί να σταθεί έξω απ' τα πακέτα των διακοπών και τα προαναγγελθέντα τάματα. Ενας συναγερμός σπιτιού βαράει μες στη νύχτα. Δεν ήταν ο ...αλλοδαπός της γειτονιάς. Μια πεινασμένη γάτα παρέα με εγκαταλειμμένους σκύλους ήταν...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 9-8-2009
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009
Μεταθέσεις και διορισμοί με σύμβαση
Ανακοινώθηκαν από την Ε.Ε.Υ. μεταθέσεις και διορισμοί εκπαιδευτικών. Ενημερωθείτε για τις Μεταθέσεις και διορισμοί δασκάλων με σύμβαση και τις Μεταθέσεις και διορισμοί νηπιαγωγών.
Κυριακή 2 Αυγούστου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 135
ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
ἡ ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ὁ κιτρινολαίμης
ή Fraülein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεκτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν.
Μίλτος Σαχτούρης
Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
ἡ ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ὁ κιτρινολαίμης
ή Fraülein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεκτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν.
Μίλτος Σαχτούρης
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 134
ΑΣΤΕΡΙΑ
Ξέρεις γιατί τα χαίρουμαι και τα θαυμάζω
τ’ αστέρια, που στον ουρανό στρεφογυρίζουν;
Όχι γιατί αχτινοβολούν καθώς κοιτάζω
ή γιατί βάθια απέραντα μυριοφωτίζουν,
όχι γιατί είναι αμέτρητα, γιατί είν’ αιώνια,
γιατί είναι ο δρόμος τους Θεού μεγάλου δρόμος,
και να μετρούνε σιωπηλά καιρούς και χρόνια
τα ‘χει ορισμένα μυστικός για πάντα νόμος,
μόνο τα βλέπω κι απορώ, που η γης να φρίξει
από τις μύριες συφορές που τη ρημάζουν,
αίμα και δάκρυα θάλασσα να τήνε πνίξει,
πάλι τ’ αστέρια δε γρικούν και δεν τρομάζουν.
Μόνο μας φέγγουν ήρεμα, χαριτωμένα,
σα να γνωρίζουνε στερνά πιο βλογημένα.
Αργύρης Εφταλιώτης
Ξέρεις γιατί τα χαίρουμαι και τα θαυμάζω
τ’ αστέρια, που στον ουρανό στρεφογυρίζουν;
Όχι γιατί αχτινοβολούν καθώς κοιτάζω
ή γιατί βάθια απέραντα μυριοφωτίζουν,
όχι γιατί είναι αμέτρητα, γιατί είν’ αιώνια,
γιατί είναι ο δρόμος τους Θεού μεγάλου δρόμος,
και να μετρούνε σιωπηλά καιρούς και χρόνια
τα ‘χει ορισμένα μυστικός για πάντα νόμος,
μόνο τα βλέπω κι απορώ, που η γης να φρίξει
από τις μύριες συφορές που τη ρημάζουν,
αίμα και δάκρυα θάλασσα να τήνε πνίξει,
πάλι τ’ αστέρια δε γρικούν και δεν τρομάζουν.
Μόνο μας φέγγουν ήρεμα, χαριτωμένα,
σα να γνωρίζουνε στερνά πιο βλογημένα.
Αργύρης Εφταλιώτης
Στυφή γεύση στυμμένων
Τριάντα πέντε χρόνια αποκατεστημένη αστική δημοκρατία και ψάχνεις το χαμόγελο με το κιάλι, την αισιοδοξία με τη δαχτυλήθρα, το όραμα και την εθνική αυτοπεποίθηση τη μετράς με τους πόντους του πάλαι ποτέ σχολικού χάρακα. Όση και καλή διάθεση να έχει κάποιος που έζησε τη χούντα, γεύτηκε εξορίες και κυνηγητά, γνώρισε τον «τουρισμό των εκτοπίσεων», δεν μπορεί παρά να μετράει απώλειες σ' ένα πιο υπόκωφο και πιο οριστικό επίπεδο όλων των τομέων της ζωής, για τους οποίους πάσχισε και υπέφερε να φέρει βελτίωση...
Αυτή η δημοκρατία είναι διακορευμένη ελπίδα, ένα σουρωτήρι προσδοκιών που διαψεύσθηκαν, ευπαθής λειτουργικά και στις βασικότερες θέσεις της. Ενσωμάτωσε στην παθογένειά της τρεις τουλάχιστον γενιές και σήμερα στέκεται σαν σκουριασμένη γκρανκάσα ανίκανη να υποσχεθεί και να τηρήσει τα στοιχειώδη. Οι κεντρικές επιλογές του αστικού κατεστημένου, η ανηλεής δράση του κολακευμένου υπέρμετρα μικροαστικού πλειοψηφούντος δυναμικού της κοινωνίας, ο διωγμός, με απαξιωτικά ύπουλο και εκπαιδευτικά επικίνδυνο τρόπο, κάθε ριζοσπαστικής τάσης, που έτσι κι αλλιώς απαντάται συχνότερα στα νιάτα, συρρίκνωσαν την πραγματική κυριαρχία της χώρας και αλλού την εξαφάνισαν. Η προ διετίας ρήση της τότε προέδρου της Βουλής Αννας Ψαρούδα - Μπενάκη ότι η χώρα μπορεί και να... μικρύνει για το... συμβατικό της καλό, βρήκε την υλοποίησή της με ταχύτερους ρυθμούς τόσο στην «κρίση», όσο και στην πλήρη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, που μόνον ο «Ριζοσπάστης» φιλοτιμήθηκε να κάνει εξάστηλο τίτλο αφύπνισης. Αυτή η εμμονή της αστικής τάξης να ανήκει σ' έναν υπερεθνικό συμφεροντολογικό ταξικό εσμό αθλίως νομιμοποιούμενων γραφειοκρατών, όπως οι Βρυξέλλες, και ταυτόχρονα να υπηρετεί δουλικά αυτοκρατορίες πολυεθνικών που λίγο απέχουν από τις ρωμαϊκές λεγεώνες στην Παλαιστίνη και την Καρθαγένη, όπως το ΝΑΤΟ, συγκρότησε έναν κορμό επιζώντων της καθημερινότητας που αναγνωρίζουν ότι ηττήθηκαν σε επίπεδο ονείρων πριν καν ονειρευτούν.
Ιούλιος του 2009 και η μεταχουντική μεταπολιτευτική 35ετία εξανδραπόδισε μαζί με την εργασία, τη σύνταξη, την ασφάλεια, την Παιδεία, την Υγεία, την Άμυνα και την πολιτισμική αξιολόγηση του παρελθόντος και αυτού καθαυτού του παρόντος. Τα εργαλεία πολιτικής σκέψης ρίχτηκαν σ' ένα καμίνι αμπελοφιλοσοφικής οικονομίας της αγοράς, με αιχμή την εκβαρβαρισμένη κατανάλωση. Η κυρίαρχη τάξη δε συζητάει την τιμή του ψωμιού, παρά μόνον ως παροχή προς δούλους, ενώ μπορεί να απεραντολογεί για τις υγιεινές πτυχές του γερμανικού πολύσπορου συγκρινόμενες με τη θρεπτική αξία ενός λαχταριστού γαλλικού μπριός!... Οι πολίτες αυτής της 35ετούς δημοκρατίας είναι πλέον υπήκοοι ενός ευρωατλαντικού μορφώματος με γεωγραφικό προσδιορισμό Ελλάδα, κάτοικοι μιας πανέμορφης περιοχής του κόσμου με ιστορική περιουσία και τεράστιο παραγόμενο και συστηματικά ληστευόμενο εργατικό πλούτο. Κι όμως αυτοί οι υπήκοοι ξυπνάνε κάθε μέρα για να διεκδικήσουν την επόμενη παζαρεύοντας τη χτεσινή και υποθηκεύοντας τη μεθαύριο. Μ' ένα αίσθημα αδικίας στα χείλη κι ένα πείσμα που πήζει κι αρχίζει να υψώνει αναχώματα στη σαπίλα. Φαίνεται πια η ανατρεπτική διαδικασία στην αποδυνάμωση εκείνων των σχηματισμών που παζάρεψαν πολιτικά την επιβίωσή τους πάνω στα πεθαμένα δικαιώματα και τις δολοφονημένες απαιτήσεις των σύγχρονων δούλων. Στυφή γεύση στυμμένων εργαζομένων. Η πρόσκληση σε σεμνή γιορτή, γι' αυτή τη δημοκρατία, μοιάζει με άσεμνη παραδοχή ότι θα προσπαθήσουμε να τη διατηρήσουμε ως έχει. Οι πρόθυμοι λιγόστεψαν δραματικά κι οι αρνητές της πρόσκλησης ετοιμάζονται για θριαμβευτικά μνημόσυνα...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 26-7-2009
Αυτή η δημοκρατία είναι διακορευμένη ελπίδα, ένα σουρωτήρι προσδοκιών που διαψεύσθηκαν, ευπαθής λειτουργικά και στις βασικότερες θέσεις της. Ενσωμάτωσε στην παθογένειά της τρεις τουλάχιστον γενιές και σήμερα στέκεται σαν σκουριασμένη γκρανκάσα ανίκανη να υποσχεθεί και να τηρήσει τα στοιχειώδη. Οι κεντρικές επιλογές του αστικού κατεστημένου, η ανηλεής δράση του κολακευμένου υπέρμετρα μικροαστικού πλειοψηφούντος δυναμικού της κοινωνίας, ο διωγμός, με απαξιωτικά ύπουλο και εκπαιδευτικά επικίνδυνο τρόπο, κάθε ριζοσπαστικής τάσης, που έτσι κι αλλιώς απαντάται συχνότερα στα νιάτα, συρρίκνωσαν την πραγματική κυριαρχία της χώρας και αλλού την εξαφάνισαν. Η προ διετίας ρήση της τότε προέδρου της Βουλής Αννας Ψαρούδα - Μπενάκη ότι η χώρα μπορεί και να... μικρύνει για το... συμβατικό της καλό, βρήκε την υλοποίησή της με ταχύτερους ρυθμούς τόσο στην «κρίση», όσο και στην πλήρη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, που μόνον ο «Ριζοσπάστης» φιλοτιμήθηκε να κάνει εξάστηλο τίτλο αφύπνισης. Αυτή η εμμονή της αστικής τάξης να ανήκει σ' έναν υπερεθνικό συμφεροντολογικό ταξικό εσμό αθλίως νομιμοποιούμενων γραφειοκρατών, όπως οι Βρυξέλλες, και ταυτόχρονα να υπηρετεί δουλικά αυτοκρατορίες πολυεθνικών που λίγο απέχουν από τις ρωμαϊκές λεγεώνες στην Παλαιστίνη και την Καρθαγένη, όπως το ΝΑΤΟ, συγκρότησε έναν κορμό επιζώντων της καθημερινότητας που αναγνωρίζουν ότι ηττήθηκαν σε επίπεδο ονείρων πριν καν ονειρευτούν.
Ιούλιος του 2009 και η μεταχουντική μεταπολιτευτική 35ετία εξανδραπόδισε μαζί με την εργασία, τη σύνταξη, την ασφάλεια, την Παιδεία, την Υγεία, την Άμυνα και την πολιτισμική αξιολόγηση του παρελθόντος και αυτού καθαυτού του παρόντος. Τα εργαλεία πολιτικής σκέψης ρίχτηκαν σ' ένα καμίνι αμπελοφιλοσοφικής οικονομίας της αγοράς, με αιχμή την εκβαρβαρισμένη κατανάλωση. Η κυρίαρχη τάξη δε συζητάει την τιμή του ψωμιού, παρά μόνον ως παροχή προς δούλους, ενώ μπορεί να απεραντολογεί για τις υγιεινές πτυχές του γερμανικού πολύσπορου συγκρινόμενες με τη θρεπτική αξία ενός λαχταριστού γαλλικού μπριός!... Οι πολίτες αυτής της 35ετούς δημοκρατίας είναι πλέον υπήκοοι ενός ευρωατλαντικού μορφώματος με γεωγραφικό προσδιορισμό Ελλάδα, κάτοικοι μιας πανέμορφης περιοχής του κόσμου με ιστορική περιουσία και τεράστιο παραγόμενο και συστηματικά ληστευόμενο εργατικό πλούτο. Κι όμως αυτοί οι υπήκοοι ξυπνάνε κάθε μέρα για να διεκδικήσουν την επόμενη παζαρεύοντας τη χτεσινή και υποθηκεύοντας τη μεθαύριο. Μ' ένα αίσθημα αδικίας στα χείλη κι ένα πείσμα που πήζει κι αρχίζει να υψώνει αναχώματα στη σαπίλα. Φαίνεται πια η ανατρεπτική διαδικασία στην αποδυνάμωση εκείνων των σχηματισμών που παζάρεψαν πολιτικά την επιβίωσή τους πάνω στα πεθαμένα δικαιώματα και τις δολοφονημένες απαιτήσεις των σύγχρονων δούλων. Στυφή γεύση στυμμένων εργαζομένων. Η πρόσκληση σε σεμνή γιορτή, γι' αυτή τη δημοκρατία, μοιάζει με άσεμνη παραδοχή ότι θα προσπαθήσουμε να τη διατηρήσουμε ως έχει. Οι πρόθυμοι λιγόστεψαν δραματικά κι οι αρνητές της πρόσκλησης ετοιμάζονται για θριαμβευτικά μνημόσυνα...
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 26-7-2009
Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
Ποίημα της εβδομάδας 133
Θηρία
Εικόνες
Στοιβάζονται στα κατατόπια της μνήμης
Αναμνήσεις
Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται
Και είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις
Να κυριαρχήσεις σ' αυτές
Και γίνεσαι θηριοδαμαστής
Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν
Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν
Να! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι
Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο
Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν
Και τι μάχη
Τι άσκηση να μερώσεις
Να δαμάσεις τόσα θηρία
Να φτιάσεις τόσα κλουβιά
Για τις ώρες της άγριας επίθεσης
Μηνάς Δημάκης
(από την Πορεία μέσα στη Νύχτα, Ερμής 1999)
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
Εκπαιδευτική ή κοινωνική μεταρρύθμιση;
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια στην τοπική εφημερίδα των Λατσιών "Κακκαρίστρα". Επειδή πιστεύω διατηρεί την επικαιρότητά του το αναδημοσιεύω. Δυστυχώς, με πίκρα διαπιστώνουμε, ότι τίποτα ουσιαστικό για την καθημερινότητα των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των σχολείων δεν έγινε μέσα στα τέσσερα χρόνια. Ακόμα και η θεσμοθέτηση του γραμματειακού προσωπικού πριν λίγους μήνες άλλαξαν τη σύσταση της επιτροπής πρόσληψης (έχοντας απόλυτη πλειοψηφία τα μέλη της Σχολικής Εφορείας) ώστε να υποβαθμιστεί ο ρόλος και ο λόγος του σχολείου. Με τον τρόπο αυτό ανοίχτηκε άλλο ένα πεδίο δόξης λαμπρό για ρουσφετολογικές προσλήψεις. Η ηγεσία της ΠΟΕΔ αρκέστηκε να συστήσει στα μέλη της να μη συμμετέχουν στις επιτροπές. Αντί, σε συνεργασία με τους οργανωμένους γονείς, να αντιδράσει άμεσα και δυναμικά και να καταγγείλει τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις "έκανε την πάπια" για άλλη μια φορά.
Τους τελευταίους μήνες μεγάλη συζήτηση γίνεται γύρω από τη λεγόμενη "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση". Ξεκίνησε, είναι αλήθεια, με πολλές φιλοδοξίες, "τυμπανοκρουσίες" και προσπάθησαν οι υπεύθυνοι να τραβήξουν την προσοχή όλων όσων ενδιαφέρονται ή ασχολούνται με τα θέματα της εκπαίδευσης.
Η έκθεση των "εφτά σοφών" για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δημοσιοποιήθηκε, έδωσε αφορμή για δημόσιες συζητήσεις, διαλέξεις, ημερίδες, συνέδρια και σεμινάρια. Η έκθεση ασχολήθηκε, κυρίως, με θεωρητικά ζητήματα και τα όποια πρακτικά θέματα τα παραπέμπει σε άλλες επιτροπές που θα συσταθούν ή έχουν ήδη συσταθεί.
Εδώ ελλοχεύει βέβαια και ο κίνδυνος οι επιτροπές αυτές να ξεφύγουν τελείως από το πνεύμα της έκθεσης και των κατευθύνσεων τις οποίες έχει τροχιοδρομήσει. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει αν σταθούμε σε δυο θέματα από όσα τον τελευταίο καιρό είδαν το φως της δημοσιότητας: την αξιολόγηση και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ο πρόεδρος της επιτροπής που εκπόνησε την έκθεση δημόσια, καθαρά και έντονα διαφώνησε με τους προσανατολισμούς της επιτροπής για την αξιολόγηση και με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων κερδοσκοπικού χαρακτήρα όπως η βουλή πρόσφατα ψήφισε.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες η πολιτεία πορεύεται αποσπασματικά, νομοθετεί πρόχειρα ή κάτω από σκοπιμότητες και ποικιλόμορφες πιέσεις. Πολύ φοβάμαι ότι, αν συνεχιστεί ο ίδιος δρόμος, σε λίγο θα ξεφουσκώσει άδοξα και αυτή η προσπάθεια, αφήνοντας πίσω της άλλο ένα εκπαιδευτικό ναυάγιο.
Είναι απορίας άξιο πως όλοι οι υπεύθυνοι για τις εκθέσεις, επιτροπές κ.λ.π. δεν ξεκινούν από τη στοιχειώδη παραδοχή ότι δεν χτίζουμε εκπαίδευση και παιδεία σε κενό αέρα ή σε προστατευμένη γυάλα. Η εκπαίδευση λειτουργεί μέσα σε συγκεκριμένο περιβάλλον και κοινωνικές συνθήκες. Αυτές τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν, εργάζονται και αγωνίζονται οι γονείς των μαθητών μας και όλες οι οικογένειες οι επιτροπές δεν τις αγγίζουν καθόλου.
Τα παιδιά δεν έρχονται στο σχολείο με τα ίδια εφόδια. Οι οικογένειες των παιδιών δεν έχουν όλες τις ίδιες δυνατότητες για προσφορά αγωγής, βοήθειας στις μαθησιακές δυσκολίες, πολιτιστικών εμπειριών κ.λ.π.
Το ωράριο των εργαζόμενων γονιών είναι τις περισσότερες φορές εξοντωτικό και απάνθρωπο έτσι που ο χρόνος που τους απομένει με τα παιδιά τους είναι ελάχιστος ως μηδενικός.
Τελευταίο τρανό παράδειγμα είναι η λειτουργία των μεγάλων υπεραγορών την 1η του Οκτώβρη. Στο βωμό του κέρδους οι μεγαλοκαρχαρίες των υπεραγορών γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους, εθνικές γιορτές και ποιότητα ζωής των εργαζομένων.
Λες και οι εργαζόμενοι γονείς δεν δικαιούνται να γιορτάσουν μαζί με τα παιδιά τους την ημέρα αυτή. Το περίεργο(;) είναι ότι οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια αδιαφορούν προκλητικά δίνοντας το σύνθημα ότι οι εθνικές ή θρησκευτικές γιορτές είναι για λίγους και εκλεκτούς.
Πώς η πολιτεία στηρίζει τις οικογένειες για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους ως γονείς; Η οικονομική εξαθλίωση πολλών εργαζόμενων οικογενειών, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, το κυνήγι της δεύτερης δουλειάς για να αντιμετωπίσουν στις αυξημένες υποχρεώσεις είναι ήδη μια πραγματικότητα.
Η πολιτεία περιμένει τα παιδιά αυτών των οικογενειών να έρθουν στο σχολείο και μετά να πάρει, αν πάρει, οποιαδήποτε μέτρα (ενισχυτική διδασκαλία κ.λ.π.). Μα τότε είναι ήδη αργά για τις περισσότερες περιπτώσεις. Καμιά προληπτική πολιτική, καμιά ουσιαστική βοήθεια από την αρχή της δημιουργίας της οικογένειας. Η άδεια για τις νέες μητέρες ελάχιστη, παντελής έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών στις πιο ευαίσθητες ηλικίες για την ανάπτυξη του παιδιού. Αρκεί να δούμε ότι μόλις την τελευταία χρονιά(!!!) θεσμοθετήθηκε η υποχρεωτική, δωρεάν προδημοτική τάξη στα νηπιαγωγεία. Τα παιδιά και οι οικογένειές τους έρμαια της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, χωρίς εκπαιδευτική τηλεόραση, παιδαγωγικό πρόγραμμα στηριγμένο στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και της εργαζόμενης οικογένειας.
Οι επιτροπές επίσης αφήνουν στην άκρη, χωρίς ουσιαστικό λόγο, τους δασκάλους των σχολείων, οι οποίοι έχουν άμεση γνώση των καθημερινών προβλημάτων και μπορούν να εισηγηθούν άμεσα μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Μέτρα που δε χρειάζεται να είναι κανείς "σοφός" για να τα προτείνει. Μέτρα που δεν αποτελούν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά είναι βασικά προαπαιτούμενα για μια στοιχειώδη αναβάθμιση της εκπαίδευσης. Σταχυολογώ μερικά από αυτά που μπορεί καθένας να ακούσει σε συζητήσεις με δασκάλους:
• Πλήρης εξοπλισμός όλων των σχολείων με αίθουσες εργαστηρίων, αίθουσες πολλαπλής χρήσης, εστιατόριο, ιατρείο κ.λ.π
• Γραμματειακό και βοηθητικό προσωπικό σε όλα τα σχολεία.
• 10 - 15 μαθητές το πολύ σε κάθε τμήμα.
• Εργαστήρια υπολογιστών σε όλα τα σχολεία.
• Εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές και άλλες υποστηρικτικές ειδικότητες με εβδομαδιαία τουλάχιστον παρουσία σε κάθε σχολείο.
• Αν εφαρμοστεί "ολοήμερο σχολείο" πρέπει να υπάρχει η απαραίτητη υποδομή, με εστιατόριο, προσωπικό, διδακτικά μέσα. Να είναι ενιαίο πρόγραμμα για όλα τα παιδιά και ο σκοπός της λειτουργίας του να είναι παιδαγωγικός και όχι χώρος στάθμευσης παιδιών εργαζόμενων γονιών.
• Σχέδιο για συνεχή περιοδική επιμόρφωση όλων των δασκάλων σε νέα προγράμματα και καινοτομίες.
Όλα αυτά βέβαια, και πολλά άλλα, απαιτούν γενναία χρηματοδότηση της παιδείας. Τα μεγάλα λόγια είναι ανέξοδα και συνήθως απατηλά και αποπροσανατολιστικά. Το βασικό είναι να κατανοήσουμε όλοι γονείς και δάσκαλοι ότι εκείνο που χρειάζεται δεν είναι μια απλή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή όπως αλλιώς θα βαφτιστεί, αλλά κοινωνική μεταρρύθμιση προς όφελος όλων των εργαζόμενων γονιών.
Τους τελευταίους μήνες μεγάλη συζήτηση γίνεται γύρω από τη λεγόμενη "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση". Ξεκίνησε, είναι αλήθεια, με πολλές φιλοδοξίες, "τυμπανοκρουσίες" και προσπάθησαν οι υπεύθυνοι να τραβήξουν την προσοχή όλων όσων ενδιαφέρονται ή ασχολούνται με τα θέματα της εκπαίδευσης.
Η έκθεση των "εφτά σοφών" για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δημοσιοποιήθηκε, έδωσε αφορμή για δημόσιες συζητήσεις, διαλέξεις, ημερίδες, συνέδρια και σεμινάρια. Η έκθεση ασχολήθηκε, κυρίως, με θεωρητικά ζητήματα και τα όποια πρακτικά θέματα τα παραπέμπει σε άλλες επιτροπές που θα συσταθούν ή έχουν ήδη συσταθεί.
Εδώ ελλοχεύει βέβαια και ο κίνδυνος οι επιτροπές αυτές να ξεφύγουν τελείως από το πνεύμα της έκθεσης και των κατευθύνσεων τις οποίες έχει τροχιοδρομήσει. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει αν σταθούμε σε δυο θέματα από όσα τον τελευταίο καιρό είδαν το φως της δημοσιότητας: την αξιολόγηση και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ο πρόεδρος της επιτροπής που εκπόνησε την έκθεση δημόσια, καθαρά και έντονα διαφώνησε με τους προσανατολισμούς της επιτροπής για την αξιολόγηση και με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων κερδοσκοπικού χαρακτήρα όπως η βουλή πρόσφατα ψήφισε.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες η πολιτεία πορεύεται αποσπασματικά, νομοθετεί πρόχειρα ή κάτω από σκοπιμότητες και ποικιλόμορφες πιέσεις. Πολύ φοβάμαι ότι, αν συνεχιστεί ο ίδιος δρόμος, σε λίγο θα ξεφουσκώσει άδοξα και αυτή η προσπάθεια, αφήνοντας πίσω της άλλο ένα εκπαιδευτικό ναυάγιο.
Είναι απορίας άξιο πως όλοι οι υπεύθυνοι για τις εκθέσεις, επιτροπές κ.λ.π. δεν ξεκινούν από τη στοιχειώδη παραδοχή ότι δεν χτίζουμε εκπαίδευση και παιδεία σε κενό αέρα ή σε προστατευμένη γυάλα. Η εκπαίδευση λειτουργεί μέσα σε συγκεκριμένο περιβάλλον και κοινωνικές συνθήκες. Αυτές τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν, εργάζονται και αγωνίζονται οι γονείς των μαθητών μας και όλες οι οικογένειες οι επιτροπές δεν τις αγγίζουν καθόλου.
Τα παιδιά δεν έρχονται στο σχολείο με τα ίδια εφόδια. Οι οικογένειες των παιδιών δεν έχουν όλες τις ίδιες δυνατότητες για προσφορά αγωγής, βοήθειας στις μαθησιακές δυσκολίες, πολιτιστικών εμπειριών κ.λ.π.
Το ωράριο των εργαζόμενων γονιών είναι τις περισσότερες φορές εξοντωτικό και απάνθρωπο έτσι που ο χρόνος που τους απομένει με τα παιδιά τους είναι ελάχιστος ως μηδενικός.
Τελευταίο τρανό παράδειγμα είναι η λειτουργία των μεγάλων υπεραγορών την 1η του Οκτώβρη. Στο βωμό του κέρδους οι μεγαλοκαρχαρίες των υπεραγορών γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους, εθνικές γιορτές και ποιότητα ζωής των εργαζομένων.
Λες και οι εργαζόμενοι γονείς δεν δικαιούνται να γιορτάσουν μαζί με τα παιδιά τους την ημέρα αυτή. Το περίεργο(;) είναι ότι οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια αδιαφορούν προκλητικά δίνοντας το σύνθημα ότι οι εθνικές ή θρησκευτικές γιορτές είναι για λίγους και εκλεκτούς.
Πώς η πολιτεία στηρίζει τις οικογένειες για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους ως γονείς; Η οικονομική εξαθλίωση πολλών εργαζόμενων οικογενειών, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, το κυνήγι της δεύτερης δουλειάς για να αντιμετωπίσουν στις αυξημένες υποχρεώσεις είναι ήδη μια πραγματικότητα.
Η πολιτεία περιμένει τα παιδιά αυτών των οικογενειών να έρθουν στο σχολείο και μετά να πάρει, αν πάρει, οποιαδήποτε μέτρα (ενισχυτική διδασκαλία κ.λ.π.). Μα τότε είναι ήδη αργά για τις περισσότερες περιπτώσεις. Καμιά προληπτική πολιτική, καμιά ουσιαστική βοήθεια από την αρχή της δημιουργίας της οικογένειας. Η άδεια για τις νέες μητέρες ελάχιστη, παντελής έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών στις πιο ευαίσθητες ηλικίες για την ανάπτυξη του παιδιού. Αρκεί να δούμε ότι μόλις την τελευταία χρονιά(!!!) θεσμοθετήθηκε η υποχρεωτική, δωρεάν προδημοτική τάξη στα νηπιαγωγεία. Τα παιδιά και οι οικογένειές τους έρμαια της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, χωρίς εκπαιδευτική τηλεόραση, παιδαγωγικό πρόγραμμα στηριγμένο στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και της εργαζόμενης οικογένειας.
Οι επιτροπές επίσης αφήνουν στην άκρη, χωρίς ουσιαστικό λόγο, τους δασκάλους των σχολείων, οι οποίοι έχουν άμεση γνώση των καθημερινών προβλημάτων και μπορούν να εισηγηθούν άμεσα μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Μέτρα που δε χρειάζεται να είναι κανείς "σοφός" για να τα προτείνει. Μέτρα που δεν αποτελούν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά είναι βασικά προαπαιτούμενα για μια στοιχειώδη αναβάθμιση της εκπαίδευσης. Σταχυολογώ μερικά από αυτά που μπορεί καθένας να ακούσει σε συζητήσεις με δασκάλους:
• Πλήρης εξοπλισμός όλων των σχολείων με αίθουσες εργαστηρίων, αίθουσες πολλαπλής χρήσης, εστιατόριο, ιατρείο κ.λ.π
• Γραμματειακό και βοηθητικό προσωπικό σε όλα τα σχολεία.
• 10 - 15 μαθητές το πολύ σε κάθε τμήμα.
• Εργαστήρια υπολογιστών σε όλα τα σχολεία.
• Εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές και άλλες υποστηρικτικές ειδικότητες με εβδομαδιαία τουλάχιστον παρουσία σε κάθε σχολείο.
• Αν εφαρμοστεί "ολοήμερο σχολείο" πρέπει να υπάρχει η απαραίτητη υποδομή, με εστιατόριο, προσωπικό, διδακτικά μέσα. Να είναι ενιαίο πρόγραμμα για όλα τα παιδιά και ο σκοπός της λειτουργίας του να είναι παιδαγωγικός και όχι χώρος στάθμευσης παιδιών εργαζόμενων γονιών.
• Σχέδιο για συνεχή περιοδική επιμόρφωση όλων των δασκάλων σε νέα προγράμματα και καινοτομίες.
Όλα αυτά βέβαια, και πολλά άλλα, απαιτούν γενναία χρηματοδότηση της παιδείας. Τα μεγάλα λόγια είναι ανέξοδα και συνήθως απατηλά και αποπροσανατολιστικά. Το βασικό είναι να κατανοήσουμε όλοι γονείς και δάσκαλοι ότι εκείνο που χρειάζεται δεν είναι μια απλή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή όπως αλλιώς θα βαφτιστεί, αλλά κοινωνική μεταρρύθμιση προς όφελος όλων των εργαζόμενων γονιών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)