Ποίημα της εβδομάδας 152

Πίσω απ' τους στίχους μου

Αυτή η ιδέα μου ποτέ δεν συμβιβάστηκε
δεν συμμορφώθηκε να γίνει κατανάλωση
να πέσει από τα στόμια των κομπιούτερς
να πατηθεί και να κυκλοφορήσει
αγνώριστη, στην πρέσσα της λεωφόρου

Μια ιδέα απ' τις παλιές, αντικαπιταλίστρια
σας περιμένει στη στροφή της ιστορίας
πίσω απ' τους στίχους μου αθέατη ελλοχεύει
κι είν' έτοιμη να βγει και να επιπέσει
να 'ρθει από κει που δεν την περιμένατε
ακόμη κι απ' τη γη των καννιβάλων

Γιάννης Δάλλας

Το παλούκι

Στην εντατική λέει ο ΓΑΠ μπήκε η χώρα. Και πρέπει να αναταχθεί, η χώρα. Κοινώς πως, έχει ψιλοπεθάνει η χώρα, διασωληνώθηκε και όλοι οι πασοκογιατροί, μαζί με Ευρωπαίους, τον Σόρος, και κάτι Αμερικανούς καθηγητάδες έχουν πέσει να τη σώσουν.

Από δίπλα ο φονιάς. Αυτός που τη χτύπησε με το φορτηγό των κερδών του, την εγκατέλειψε παγωμένη στην άσφαλτο και τώρα φέρνει γλυκά να κερνάει τους παλεύοντες στην εντατική. Σα γαμπρός - μαϊμού, ψεύτικος δηλαδή, ο Παπακωνσταντίνου, ομιλεί με τη σειρά του για εντατική κι ύστερα βγάζει από την τσέπη του τη χώρα σε στικ (stick) και την παραδίδει στη χλεύη των θεατών.

Στικ στ' αγγλικά σημαίνει (άλλωστε στη μητρική γλώσσα του πρωθυπουργού πρέπει να συνεννοούμαστε) παλούκι! Παλούκι λοιπόν ο ...προϋπολογισμός, στην εντατική η χώρα, σ' ένα ροντέο εντυπώσεων της συμφοράς θεατές οι πολίτες της χώρας.

Όταν οι πολιτικοί όροι αντικαθίστανται από ιατρικούς, ψυχιατρικούς, τεχνολογικούς κ.λπ. τότε στην εντατική έχει οδηγηθεί ήδη η πολιτική αυτή καθαυτή. Παρακάμπτεται σε κάθε διαλεκτική της μορφή και εξευτελίζει όλους κι όλες μας μ' ένα stick βαθιά χωμένο στην καρδιά του ανθρώπου ως πολιτικού ζώου.

Θέλει προσοχή αυτή η τακτική ξεπατώματος και αποθάρρυνσης οποιουδήποτε θέλει ν' αντιπαρατεθεί με όρους πολιτικής και ν' αντισταθεί στην εξαθλίωση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων. Πάνε δυο χρόνια που έγραφα εδώ για τη «συναίνεση». Τη λέξη - παγίδα για να τροφοδοτείται και ν' αβγατίζει η ανοχή, η απάθεια, η παραλυτική ιδεοληψία του αδύναμου λαού ότι «τίποτα δεν αλλάζει».

Τώρα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ελίτ που προωθήθηκε με τις εκλογές ως νέα φρουρά των ντόπιων και ξένων ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών συμφερόντων, η συναίνεση πρέπει να γίνει «συμμετοχή». Κι εδώ είναι που ανοίγουν οι πολιτικοί λογαριασμοί της εργατικής τάξης με τους αντιπάλους της.

Η χώρα δε βρέθηκε στην εντατική με ευθύνη των εργαζομένων. Δεν την κυβέρνησαν αυτοί κι ούτε έδωσαν εντολή με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, γνωρίζοντας ότι θα κάνουν χαρακίρι σε δικαιώματα ζωής και κεκτημένα που πλήρωσαν γενιές με τη δική τους ζωή.

«Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ' έχετε...», λέει ο Τσακνής με τους Κατσιμιχαίους, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον... Σύντροφοι η... συμμετοχή το νέο - παμπάλαιο παλούκι της σοσιαλδημοκρατικής φενάκης, της περούκας της δεξιάς δηλαδή, μπήγεται βαθιά αυτές τις μέρες που η συζήτηση αρχίζει με μέτρα και τελειώνει με τον προϋπολογισμό ως έναρξη οικονομικού έτους.

Η συμμετοχή στο φόνο, στην αυτοκτονία των εργαζομένων είναι το ζητούμενο. Ώστε «το έθνος» να συντηρήσει την ελίτ του ενταφιάζοντας τον ανθό του, τις πνευματικές και παραγωγικές του δυνάμεις, την πείρα των γερόντων του...

Ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο προϋπολογισμός και κυρίως ο λόγος ο πρωθυπουργικός εμπεριέχουν εκείνο το διαστρεβλωμένο, το φανφαρόνικο ύφος που είχε ή θα είχε σήμερα, με άλλη εξωτερική εμφάνιση, ο Μουσολίνι όταν έστηνε τα facio για να... διορθώσει, νοικοκυρέψει, βγάλει από την εντατική τη... χώρα.

Απ' τον Ρίτσο ως το συλλαλητήριο, μαζί με τα ιδεολογικά πρέπει να βγάλουμε από τα σεντούκια της καθημερινότητας κι όλα τα πολιτισμικά μας γιαταγάνια. Για να μη γινόμαστε ακροατές και θεατές αυτής της βαθιάς επικοινωνιακής περιφρόνησης από τους σωτήρες και μάγους και διαφθορείς. Που έστειλαν μαζί με την οικονομία, τη χώρα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό και τον καθέναν μας στη θέση του res. Του αντικειμένου.

Το ιστορικό υποκείμενο λαός δεν είναι στην εντατική. Κι αυτό φοβούνται.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11-2009

Υπέρ ανέμων και υδάτων

1. Ας είμαστε προσεκτικοί. Ας ξεχάσουμε τους καλούς τρόπους και τη γενναιοδωρία εκείνη που μας καθιστά παθητικούς ακροατές. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Η μόνη αρμοδιότητα που αναγνωρίζω στους Πράσινους είναι η υπεράσπιση ενός αποτρόπαιου συστήματος που καταρρέει.

2. Δεν επιθυμώ να σε κατευθύνω ούτε να σε συμμορφώσω σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.

3. Κύριέ μας, μη μας κατατάξεις με τη συντροφιά των Αδίκων! (Κοράνι, 7: 46-47)

4. Η αγία οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας δοκιμάζεται άγρια. Οι υποψήφιοι κρύβουν όσο μπορούν τα πάθη τους. Τη διάδοση της χαμέρπειας προς εαυτούς και αλλήλους έχουν αναλάβει τα δουλικά της Ρηγίλλης. Ο Σαμαράς θυμίζει δολοφόνο, που ενώ σκότωσε τους γονείς του ζητά ως ελαφρυντικό από το δικαστήριο το γεγονός ότι είναι πια ορφανός. Η Ντόρα καταρρέει απλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι αρχηγός. Οσο για τον Ψωμιάδη, ας είναι καλά ο άνθρωπος, γιατί με την παρουσία του και μόνο η κούρσα για τη διαδοχή γίνεται φαρσοκωμωδία.

5. Κόλλησε πάλι η βελόνα της Κομισιόν. Έξαλλα τα στελέχη της μαζί μας. Ο κύριος Αλμούνια είναι το τελευταίο ειλικρινές κάθαρμα που συνεχίζει, ελέω Παπανδρέου, να μας εκβιάζει. Συχνά αναθέτει και σε συναδέλφους του να μας λοιδορούν. Κι όμως δε δοκιμάζεται η δική μας αξιοπρέπεια, δοκιμάζεται η ιδιότητα του πρωθυπουργού μας, που συμπεριφέρεται με τη δουλικότητα θυρωρού.

6. Η Δαμανάκη πέφτει με τον τρόπο που της αξίζει. Σαν ένα εξάρτημα στη μηχανή της κυβέρνησης. Κάθε της εμφάνιση μια αφύσικη υπερβολή, και η φωνή πάντα διαπασών αντί λόγου. Από τη στιγμή που δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στο χώρο της, λειτουργεί ως πλαστικό λουλούδι στην μπουτονιέρα του προέδρου. Ενα ακόμη τρόπαιο από τη μεγαλύτερη μάχη της μεταπολίτευσης, που δεν ήταν άλλη από τη λεηλασία της Αριστεράς.

7. Το Πολυτεχνείο δεν έχει δικαιωθεί - τελεία και παύλα.

8. Ορισμένοι δοκησίσοφοι σπεύδουν να στηρίξουν τον Παντελή Βούλγαρη. Άδικος κόπος, ο σκηνοθέτης δεν έχει καμία ανάγκη βοήθειας. Χρόνια τώρα είναι βολεμένος.

9. Σκεπτόμενος την κατάντια της παιδείας και την καταστροφή της γλώσσας, έπεσα πάνω σ' ένα θαυμάσιο κείμενο του Οκτάβιο Παζ: «Με μια σχετική κανονικότητα, οι γλώσσες υποκύπτουν σε επιδημίες που μολύνουν για χρόνια ολόκληρα το λεξιλόγιο, την προσωδία, τη σύνταξη, ακόμα και τη λογική. Μερικές φορές η ασθένεια μεταδίδεται σε όλη την κοινωνία. Γνωρίζουμε καλά ποια είναι τα φάρμακα γι' αυτές τις αρρώστιες: το γέλιο, ο κοινός νους και τελικά η πνευματική υγιεινή».

10. Ποίημα μικρό αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο: «Σήμερα η μέρα μου, σήμερα προστάζει, εδώ τον αρραβώνα μου τώρα ετοιμάζει / δέξου με πατέρα μου, δέξου με πατέρα / γιατί ο Αχέροντας μού περνάει τη βέρα / να 'ρθουν όλοι να με δουν, να με συναντήσουν / στα σκοτάδια μου να μπουν και να τ' αγαπήσουν».

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 22-11=2009

Ποίημα της εβδομάδας 151

Φοβάμαι

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα...

«Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε^. τόσο άπιαστη...» (Οδ. Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος).

Κι ύστερα, στο ίδιο έργο έρχεται ο ποιητής να μετρήσει με τα «μαθηματικά της θάλασσας» τον τόπο του παραδειγματικά:

«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις...».

Δεν αντέχεται αυτές τις μέρες ούτε μισός δημόσιος λόγος για την Ελλάδα που κινδυνεύει να πτωχεύσει κατά τη βίβλο της ΕΕ και τις δέκα εντολές του κάθε Αλμούνια. Δεν αντέχονται τα... μαθηματικά της κόλασης του κεφαλαίου ούτε ο αφόρητος κυνισμός του πρωθυπουργού που τολμάει να βαφτίζει «δίκιο» όποιο άλλο εκτός από αυτό του εργάτη.

Μέσα στον πολυδιατυμπανισμένο οργασμό του μετά το ΕΚΟΦΙΝ κυβερνητικού έργου, που προαναγγέλλει καθημερινά περισσότερους εξευτελισμούς για τους εργαζόμενους πουλώντας μαφιόζικης υφής και ύφους «προστασία» στους μελλοθάνατους της εργασίας, της σύνταξης, της επιβίωσης, βλέπεις αναπόφευκτα με τα μάτια του ποιητή πόσο λίγη, πόσο άπιαστη μοιάζει η σημερινή πατρίδα.

Οχι γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά μπουλντόγκ του κεφαλαίου πετάνε θεσμικά και νομοθετικά στη δουλειά τους εργάτες. Αυτό το ξέραμε. Κι άργησαν να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων. Αλλά γιατί ανοίγεις τις οθόνες των υπολογιστών, των τηλεοράσεων, τις εφημερίδες, τις συζητήσεις με τους ανασφαλείς και συνάμα βολεμένους διπλανούς και βρίσκεις τα μαθηματικά της κόλασης ως εργαλείο ερμηνείας του κόσμου του τωρινού. Μίσος άφατο για τους στατζιέρηδες, σχεδόν ίδιο σε ένταση μ' αυτό εναντίον των μεταναστών. Ύβρεις. Χαρακτηρισμοί εχθρού. Είναι αυτοί που ονειρεύτηκαν μια θέση stage και δεν την πήραν. Είναι οι ίδιοι που θέλουν το λιμενεργάτη να ζει, να δουλεύει και να πληρώνεται σαν χαμάλης του 18ου αιώνα. Είναι οι ίδιοι που άμα τους πεις πως με τα ίδια μέσα για την πάρτη τους θα κερδίσουν μια προσωρινή θέση εργασίας σε ένα δικό τους αφεντικό, θα πουν κι ευχαριστώ που σφάξανε το διπλανό και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας.

Πόσο άπιαστη μοιάζει αυτή η σημερινή ευρωπατρίδα που δε χαλάλισε δύο δεκάρες να μάθει στα παιδιά της τα μαθηματικά της θάλασσας, την ελιά, το αμπέλι και το καράβι ως συστατικά της ομορφιάς και προκοπής. Μόνο τα ξεπούλησε σε μια αλυσίδα εμπορίας ονείρων, άσημων τίτλων μεταπτυχιακών, οιονεί προσωρινώς εκπαιδευόμενους στη λογική του υποταγμένου.

Πώς να απαντήσεις με το Μικρό Ναυτίλο στους ασυνείδητα οργισμένους και ανοργάνωτα απελπισμένους συμβασιούχους της μιας μέρας!!! Που δουλεύουν από οκτώ ως δέκα χρόνια, οχτάωρο, πενθήμερο, για τρία ένσημα τη βδομάδα, στο στυγνότερο και πιο απατεώνικο εργοδότη, το κράτος - χωράφι των αστών.

Θέλει χιλιάδες ποιητές για να αποσυνθέσεις την Ελλάδα κι ύστερα να την ξανακάμεις το ποίημα που είναι οι άνθρωποί της. Και θέλει δύο νόμους, μια ψήφο, μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και τρεις πληρωμένους κοντυλοφόρους για να τη μετατρέψεις σε μια μεσαιωνική επαρχία της ευρωπαϊκής εταιρείας μεγάλων ληστών του μόχθου και των ονείρων των πολλών.

Ενα μεταπτυχιακό στο Μικρό Ναυτίλο τι τύχη θα είχε στον αστερισμό του Μάαστριχτ και τη ρίμα του Εκοφίν; Πάω στοίχημα πως δε θα προσλαμβανόταν ο κάτοχος ούτε για λογογράφος του Πεταλωτή, ούτε για να ανοίγει τις πόρτες στην Αννούλα, τη διά βίου εκπαιδευόμενη υπουργό. Όσο για το χάρτη... Αλλιώς χαράζει ο ποιητής και αλλιώς ο νατοϊκός επιτηρητής. Μόνο που ο πρώτος τηνε βλέπει και όπως τ' όνειρο και από τα γεγονότα της ζωής του... Αποσυνδέουν την Ελλάδα. Την ξαναφτιάχνουμε. Αυτοί. Εμείς.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 16-11-2009

Ποίημα της εβδομάδας 150

Αφιερωμένο στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.



ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ

Κινήσαν' οι φωνές τους
με τους τρελούς αγέρηδες να σμίξουν.
Να παραβγούν στο πάλεμα τους σιδηρόφραχτους.
Να πετάξουν πάνω από τις πύλες του Πολυτεχνείου
Να περάσουν τα σύνορα της πρωτεύουσας
και να γιομίσει η Ελλάδα, ΕΛΛΑΔΑ.
Οι δικές τους οι φωνές
προτάσσουν το στήθος στα τανκς, στα τεθωρακισμένα.
Οι δικές τους οι φωνές
«των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών
των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων»
άλλοτε μετουσιώνονται σε κραυγή: Ελευθερία
και άλλοτε σε αίμα: Και πάλιν Ε λ ε υ θ ε ρ ί α.

Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

Ποίημα της εβδομάδας 149

Σου στήνω μια καλύβα

Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,

ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,

μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος

που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!

Σου στήνω τ' όραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,

να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,

να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,

να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου

των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των

αιώνων!

Νικηφόρος Βρεττάκος